Ο δεύτερος κύκλος του Azrael Overtones εγκαινιάζεται μετά από πολύ καιρό με αυτό το άρθρο και χαίρομαι πολύ για αυτό. Αυτή τη φορά εστιάζουμε σε όσα διαβάζουμε και ακούμε αλλά μένοντας μακριά από κριτικές βιβλίων και δίνοντας έμφαση στις καθημερινές μας ιστορίες με φόντο το αστικό τοπίο και όχι μόνο! Εκεί που καταλήγει κάθε βόλτα όταν κλείνουμε τα βιβλία, τους δίσκους, το mp3 player και θέλουμε να ζήσουμε όσα φανταστήκαμε.
Ήταν λοιπόν Ιανουάριος του 2018 όταν αγόρασα από έναν συμπαθή τύπο που γνωρίζω από κάτι παλιά κόμικς της Vertigo, του ενήλικου imprint της Dc comics που αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό με τη φιλοσοφία του για τη ζωή και τους χαρακτήρες, όσα αντιλαμβάνομαι και βιώνω στην καθημερινότητα μου.
Οι τσαλακωμένοι ήρωες, οι ακραίοι και αμφιλεγόμενοι που τελικά αποδεικνύονται πιο φωτεινοί από το φως και φέρνουν τη λύση στα πιο δύσκολα προβλήματα.
Ένας από αυτούς στα τεύχη που αγόρασα ήταν ο Shade, “The Changing Man”, ένας εξωγήινος που ήρθε στη γη με ένα στόχο (ή και επειδή βαριόταν πολύ), με την πέννα του Peter Milligan να του δίνει νέα πνοή. Ο χαρακτήρας αυτός είχε πάρει σάρκα και οστά στο χαρτί με τη συμβολή του Steve Ditko, αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε μια άλλη φορά. Ας κρατήσουμε το ντελίριο της ψυχοσύνθεσης του για την ώρα.
Ξεφυλλίζοντας την ιστορία που ξεκινούσε από το τεύχος 42 και έφθανε μέχρι το τεύχος 44 (όπου συμμετείχε και ο John Constantine, γνωστός και ως Hellblazer) διαβάζω κάτι αρκετά μπερδεμένο σε πολλά σημεία και υπερβολικό που απαιτούσε αρκετή συγκέντρωση. Σε κάποια στιγμή ο πρωταγωνιστής μας σκοτώνει κάποιον “κακό” και τα υπαρξιακά συνεχίζουν. Killing time μας λέει ο τίτλος.
Παρατηρώντας όλες τις εικόνες στα καρέ σκεφτόμουν διαρκώς ότι η αισθητική είναι πλήρως dark-post punk και θυμήθηκα την αγαπημένη μου εμμονή από τα χρόνια που ήμουν φοιτητής να επισημαίνω με την πρώτη ευκαιρία ότι οι ‘σκοτεινές’ μουσικές και τέτοιου είδους κόμικς έχουν συγγένεια πρώτου βαθμού. Στην πορεία είχα γνωρίζει πολλούς εγχώριους κομίστες και αναγνώστες που υποστήριζαν το ίδιο και είχα χαρεί πολύ για αυτό. Οι επόμενες σελίδες έκρυβαν την έκπληξη. Ο πρωταγωνιστής μας σκεπτόμενος την πράξη του φόνου μονολογεί:
“Δεν υπάρχει σωστό και λάθος/άσπρο και μαύρο. Για την ακρίβεια μερικές φορές τα πράγματα είναι τόσο γκρι που το πιο σωστό να διαλέξεις να κάνεις είναι το λιγότερο λάθος”.
Κάπου εκεί μπήκαν τα θεμέλια για μια “ονείρωξη”, με φόντο μια από τις αγαπημένες μου εμμονές που ανέφερα πιο πάνω, στο ήσυχο μεταεροσταστικό μου βράδυ του Ιανουαρίου όταν η γυναικεία φιγούρα σε κάποια σελίδα μονολογεί μπροστά σε μια θηλιά για το αν έχει νόημα ό,τι ζούμε…
Ήταν η ώρα λοιπόν να συναντηθούν όσοι συμφωνούν με αυτή και να γραφτεί ένα βιβλίο-σύμβολο με χρυσή τομή τις μεγάλες αγάπες όλων μας: την εναλλακτική μουσική και της ένατη τέχνη καθώς και της φανταστική λογοτεχνία. Το βιβλίο έπρεπε να περιέχει ιστορίες με φόντο τη δική μας πραγματικότητα, εδώ στις γειτονιές που πρωτοπερπατήσαμε και στις οποίες έχουμε συναντηθεί με όλα τα συναισθήματα.
Το τηλέφωνο των εκδόσεων Nightread το πληκτρολόγησα μια αρκετά παράξενη ώρα,δεν ήθελα να κάνω υπομονή μέχρι την επόμενη και η υπόθεση ελήφθη με ενθουσιασμό νέων ανθρώπων. Εκείνοι που θα έγραφαν στο βιβλίο δεν έπρεπε απαραίτητα να κουβαλούν την ταμπέλα του συγγραφέα. Πάνω από όλα τα άλλα έπρεπε να είναι άνθρωποι που έχουν αποδείξει γιατί έχουν ζήσει όσα έχουν διαλέξει να ζήσουν και ότι πήραν από αυτά όσα αληθινά χρειάζονταν. Εδώ, στην Αθήνα, στα περίχωρα και έξω από αυτή. Oι συνειρμοί άρχισαν μέσα στο κεφάλι μου και εγώ τότε ξεκίνησα να σκαλίζω τη βιβλιοθήκη του δωματίου και του νου μου.
40 χρόνια έκλειναν όπου να’ναι. Η υπερβολή ήταν πάντα ένα από τα βασικά συστατικά των στίχων τους…. Χμμμ…. Λογοτεχνικά εντάξει,υπάρχει το killing an arab…αλλά τι πραγματικά ενώνει όσα είπαμε νωρίτερα…; (Artwork by George Strix)
Ιστορία αγάπης, θανάτου και πέρα από αυτό ωδή στο ότι οι Cure και οι Joy Division είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα χάδι στα αυτιά μας. Μάλλον ο ίδιος ο Robert Smith το ένιωσε και εκείνος κάποτε και συμμετείχε στο θρυλικό soundtrack της ταινίας της Miramax με τον αγαπημένο μας Brandon Lee, γιο του Bruce Lee ο οποίος σκοτώθηκε στα γυρίσματα της….ναι…cure και burn…έτσι είχαν ξεκινήσει όλα…και μιας και μιλάμε για τη “δική μας πραγματικότητα” μην ξεχνάμε την εξαντλημένη ‘καλτ’ εκδοσάρα στην ελληνική γλώσσα από τις εκδόσεις παρά πέντε.
Το σημαντικότερο κόμικ των 90s είχε κεντρικό ήρωα,το θεό των ονείρων,το Μορφέα,πρίγκηπα των ιστοριών με μαλλιά…cure και δεκάδες post punk easter eggs σε πολλές ιστορίες (a game of you, brief lives).
Η Ars Nocturna είχε κάνει πριν λίγα χρόνια το απόλυτο πάντρεμα των δυο συμβόλων που προαναφέραμε, σκοταδίλα στη μουσική και σκοταδίλα στο χαρτί. Αυτό έλαβε χώρα όταν ο Νίκος Δρίβας μας έδωσε το βιβλίο-κειμήλιο “Release The bats-η ιστορία της ελληνική σκοτεινής εναλλακτικής σκηνής“. Ο Νίκος Δρίβας κάνει dj sets και έρχεται συχνά στο Death Disco επίσης…Death Disco είπα;
Οι εκδηλώσεις που στήνουμε από το 2013 μέχρι σήμερα στο Death Disco,το καλύτερο εναλλακτικό κλαμπ της Αθήνας με τη φιλοσοφία τους χτισμένη στη συνύπαρξη. Η αντανάκλαση του ενός μέσα στο άλλο, της μουσικής στο σχέδιο, της λογοτεχνίας στον κινηματογράφο..όλα…και όλα όσα έχουν εκφραστική δύναμη έχουν θέση εκεί μαζί με τον αντικατοπτρισμό τους και τον ίσκιο τους. Είχε έρθει η στιγμή να δώσουμε ένα αληθινό ενθύμιο σε όλους το οποίο να μπορεί να εγκλείει μέσα του όσα ζήσαμε και ζούμε.
Ο Λεωνίδας Σκιαδάς, ένας από τους πιο αληθινούς κιουράδες είναι ο άνθρωπος που τρέχει το Death Disco και χωρίς αυτόν και κάποια πρόσωπα ακόμα δε θα κυκλοφορούσε ποτέ αυτό το βιβλίο. Tο σύμβολο θα ήταν αδιαμφισβήτητα η παρέα του Smith αλλά η αντανάκλαση του έπρεπε να είναι η ‘δική μας’,έπρεπε να αποτυπωθεί στις σελίδες του βιβλίου όλο αυτό που αντιλαμβανόμαστε ΕΔΩ κάθε μέρα.
Στη συναυλία των Στέρεο Νόβα το καλοκαίρι του 2017 όταν τον συνάντησα εκεί πήρα το θάρρος και του αποκάλυψα την ιδέα. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα και μαζί με τις εκδόσεις Ars Nocturna/Nightread στη συνέχεια συναντήσαμε όλους τις υπόλοιπες φιγούρες που ένα “όχι” τους μπορούσε να καταστρέψει όσα ονειρευτήκαμε για αυτό το βιβλίο αλλά ευτυχώς δεν ακούστηκε από τα χείλη τους ποτέ. Μιλάω για τους:
- Λεωνίδας Σκιαδάς (Death Disco)
- Άντα Λαμπάρα (Villa 21, Nonmandoll)
- Γιάννης Μανιάτης (Metro Decay)
- Μιχάλης Πούγουνας (Flowers of Romance, Nexus, New Zero God)
- Μάνος Καρακατσάνης (Mani Deum, The Man and his Failures)
- Ζαφείρης Μαράνος (Grain, Μπαλάντες Για Φόνους)
- Νίκος Δρίβας (Distorted Image, Moon in June)
- Στέργια Κάββαλου
- Αγγελική Ματζαβίνου (Johannes Angel)
- Νικόλας Γκόγκος
- Κώστας Παπαποστολόπουλος
- Γιώργος Σαφελάς (Reflections at Death Disco)
- Πηνελόπη Τριάντου
- Μαριλένα Τζωρτζάκη
- Γιώργος Τσόλης
- Παναγιώτης Φάμελλος
Μέχρι και την επίσημη παρουσίαση του βιβλίου το Δεκέμβριο του 2018 πολλές αναμνήσεις έκαναν τη βόλτα τους στο σήμερα μέσα στο κεφάλι μου και πολλά ερωτηματικά αναδύθηκαν πάλι στην επιφάνεια. Γιατί αυτά τα αναγνώσματα; Γιατί αυτές τις μουσικές; Γιατί τόσα πράγματα με τόσο άγχος, γιατί τόσες περιπέτειες σε διαδρομές δύσκολες ανά τα χρόνια, γιατί τα Reflections σε ένα κλαμπ και όχι σε μεγάλους εκθεσιακούς χώρους ή κάτι αντίστοιχο;
Γιατί είναι ο τρόπος ζωής μας αυτός και εκεί ήταν και είναι το μαγικό σημείο που τέμνονται όσα μοιράστηκα μαζί σας απόψε μέσα από αυτό το άρθρο.
Απλά,αληθινά και αγαπημένα.Αν δεν ήταν το Death Disco και τα “κομιξάκια” μπορεί να υπήρχαν και πάλι τα Reflections όπως και πολλά άλλα πράγματα αλλά ποτέ δε θα είχαμε στα χέρια μας ένα τέτοιο βιβλίο όπου θα δείτε πολύ καλές ιστορίες φαντασίας, τρόμου αλλά και ημερολόγια και…ραβασάκια ειλικρίνειας από πρωταγωνιστές της καθημερινότητας μας και αυτό έχει πιο βαρύ συντελεστή και ουσία.
Σκέφτεστε ποτέ όταν οι καθημερινές σας κουράζουν μήπως τα κάνατε όλα λάθος; Αναρωτηθήκατε ποτέ αν είστε απλά ένα κράμα λάθος ή δύσκολων επιλογών που καταλήγουν μόνο σε αδιέξοδα; Υπάρχει διέξοδος, λύτρωση και δικαίωση από αυτό. Μερικές φορές συμβαίνει απρόσμενα και πιο απλά από όσο νομίζαμε. Ανοίγεις ένα περιοδικό που κυκλοφόρησε πρώτη φορά κάπου στα 1993 μια χειμωνιάτικη νύχτα και οι απαντήσεις μιας πενταετίας με πολλά “αν” είναι εκεί, σε στριπ κόμικς και κουτάκια.. .Είναι γραμμένα πάντα όλα πίσω από την εικόνα,στην αντανάκλαση της.
Fight the sickness, find the cure για το φινάλε.
Καλές ανακαλύψεις και εκπλήξεις σας εύχομαι…μέχρι την επόμενη φορά.
Video by Bowie Sisters, Γεωργία και Χριστιάνα.
