Αν υπάρχει ένα συγκρότημα, το οποίο μπορεί να συνοψίσει με τον καλύτερο τρόπο την “τρέλα” των Γερμανών στη μουσική, τότε αυτό είναι αναμφίβολα οι Powerwolf. Γέννημα θρέμμα των zeroes, οι Powerwolf κατάφεραν με το ταλέντο τους να δημιουργήσουν κάτι μυσταγωγικό, δίχως όμως να χάνει την ενέργεια και τα δυνατά riffs της σκηνής. Ε και όσοι αγαπάμε το καλό power metal δε γίνεται να μην αγαπήσουμε τους Powerwolf.
Από το 2003 μέχρι σήμερα, οι Powerwolf τραγουδούν για λυκάνθρωπους, βαμπίρ, μυθικά πλάσματα, αγίους και δαιμόνια, διατηρώντας αναλίωτη τη gothic αισθητική των προαναφερθέντων μύθων. Η θρησκεία είναι από τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται, ενώ πολλές φορές με τα τραγούδια τους επιχειρούν να επικρίνουν την υποκρισία ορισμένων ανθρώπων (Catholic in the Morning… Satanist at Night).
Η μπάντα ξεκίνησε ως ιδέα των αδερφών Charles και Matthew Greywolf, οι οποίοι για πολλά χρόνια περιόδευαν μαζί και αποφάσισαν να δημιουργήσουν κάτι που θα τους εξέφραζε. Η αλήθεια είναι πως χρειάστηκαν λίγα χρόνια για να δέσει η ομάδα και να παρουσιάσει η μπάντα αυτό που θα ήθελε.
Ανήκουν κι επίσημα στη νέα γενιά συγκροτημάτων της power metal σκηνής και η μουσική τους διαφέρει αρκετά, αν και οι καταβολές τους παραμένουν ίδιες. Η πρωτοτυπία, το ταλέντο και η μουσική σκηνική τους παρουσία μαγνητίζει όλα τα βλέμματα. Πολλοί όμως είναι εκείνοι που τους κατακρίνουν για τις “ιδιαιτερότητες τους”, την εμμονή τους με ορισμένα θέματα και το corpse paint, το οποίο δεν απουσιάζει ποτέ.
Τι εννοώ με τη λέξη “ιδιαιτερότητες”; Φυσικά αναφέρομαι στις ελληνικές και λατινικές λέξεις που χρησιμοποιούν κατά κόρον και σε άσχετα σημεία εντός των κομματιών τους. Όλοι έχουμε γελάσει με την αστεία προφορά τους (Κιούριε Εουλέησον), ωστόσο είναι ένας από τους λόγους που δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από τη μουσική του.
Το συγκρότημα παραμένει πιστό στο κοινό του και κάθε δύο χρόνια κυκλοφορεί ένα άλμπουμ, πάντοτε στα μονά έτη, από το 2005 κι έπειτα (με εξαίρεση το The Sacrament Of Sin που κυκλοφόρησε το 2018). Το πρώτο τους άλμπουμ λαμβάνει καλές κριτικές, οι οποίες όμως δεν ξεπερνούν το 8/10 στα περισσότερα media outlets. Από το δίσκο ξεχωρίζει το “Black Mass Hysteria”, ενώ πολλοί στάθηκαν σε ένα λάθος που υπάρχει στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου, “Son Of The Morning Star”. Συγκεκριμένα, μετά το πέρας του κομματιού, υπήρχε ένα λεπτό σιωπής.
Το 2007 με το “Lupus Dei” ανεβάζουν τον πήχη, αφού η ποιότητα της μουσικής τους είναι πλέον κλάσεις ανώτερη. Στιχουργικά καταπιάνονται με παραβολές της Βίβλου, ενώ ξεχωρίζει από την πρώτη κιόλας ακρόαση το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, το “Prayer In The Dark”, το “In Blood We Trust” και “Vampires Don’t Die”.
Τον Απρίλιο του 2009 δίνουν στην κυκλοφορία το “Bible Of The Beast”, όπου τραγουδούν για τους Λυκάνθρωπους της Αρμενίας (Werewolves Of Armenia), για εφτά άγιους θανάσιμους (Seven Deadly Saints) και μας ταξιδεύουν στη Μόσχα μετά το ηλιοβασίλεμα “Moscow After Dark”. Δίσκος με τεράστιο replay value. Αγαπημένα τραγούδια, από τα οποία δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποιο.
Με τη νέα δεκαετία, οι Powerwolf αποφάσισαν να μας αποτελειώσουν μια και καλή, καθώς κυκλοφορούν τον καλύτερο τους δίσκο μέχρι σήμερα. Μιλώ φυσικά για το “Bloods Of The Saints” (2011), το οποίο από την πρώτη κιόλας στιγμή που πατάμε το play μας καθηλώνει. Ο δίσκος αποτελείται μόνο από χιτάκια, τα οποία δεν απουσιάζουν σχεδόν ποτέ από power metal parties. Το συγκρότημα, φανερά επηρεασμένο από τους μύθους του δημιουργεί και το ίδιο κάτι μαγικό, αφού μας σερβίρει στο πιάτο ένα δίσκο με τραγούδια άκρως εθιστικά. Από το “Sanctified With Dynamite” και το “We Drink Your Blood” μέχρι το “Dead Boys Don’t Cry”, το “Son Of A Wolf” και το “Die Die Crucified”, η δυναμική παραμένει ίδια και το άλμπουμ παίρνει 10 στα 10.
To 2013 κυκλοφορούν το “Preachers Of The Night” το 2015 το “Blessed And Possessed”. Πρόκειται για δύο πολύ καλά άλμπουμ με συνοχή και ποιότητα, δίχως να αλλάζουν την επιτυχημένη συνταγή του σχήματος. Κατά την ταπεινή μου άποψη όμως θεωρώ πως δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το αριστούργημα του 2011.
Ως λάτρης της power metal και φαν του συγκροτήματος, ίσως να μην έχω και την πιο αντικειμενική άποψη, οφείλω όμως να ομολογήσω πως οι Powerwolf είναι από τα λίγα συγκροτήματα που μπορώ να ακούω non-stop για ώρες. Εύχομαι πως κάποια μέρα θα περάσουν κι από τα μέρη μας, καθώς θέλω πραγματικά να παρακολουθήσω και από κοντά τα άψογα live τους.
Αν αναρωτιέστε ποια συγκροτήματα θα πρωτοστατήσουν της power metal σκηνής στο μέλλον, τότε να ξέρετε πως οι Powerwolf είναι σίγουρα ένα από αυτά.
“We are the stormbound
The avatar
We are the sons of God and sorrow
We are the ones who see
No tomorrow”
*Το άρθρο γράφτηκε το 2017 και δεν συμπεριλαμβάνει προφανώς το “The Sacrament Of Sin”. Από το αρχείο του Τζανέτου Καβαλιώτη.
