Ένας κουλτουριάρης αρθρογράφος βρέθηκε σε μία συναυλία συγκροτημάτων που λατρεύουμε και συνειδητοποίησε πως υπήρχε μόνο μία πρόσκληση στο όνομά του.
Εδώ είμαστε. Πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικιά μας θα ‘ναι (η στήλη βρε). Κατ’ αρχήν να ζητήσω συγγνώμη για την απουσία μου το τελευταίο διάστημα από το site και την εκπομπή, αλλά με ταλαιπωρούσε ένα θέμα υγείας. Σαν ζόμπι βγήκα μετά από 11 ημέρες και αντίκρισα το φως του ήλιου, και πραγματικά ένιωσα σαν τον Batman όταν έβγαινε στο Gotham για πρωινή περιπολία. Εκτός τόπου και χρόνου δηλαδή.
Εν τω μεταξύ, βρήκα κι εγώ να αρρωστήσω λίγο πριν έρθουν οι Madrugada, στην Αθήνα. Είχα δηλαδή χειρότερο timing κι από τον παρακάτω σκύλο!
Οφείλω να ομολογήσω ότι χάρηκα όταν είδα το άρθρο του 2014, “Madrugada Hy(ip)steria” να γυροφέρνει σε προφίλ καλών και αγαπημένων φίλων. Μπορεί να μην ξέρω τελικά αν ο τότε συνομιλητής πήγε στην συναυλία του αγαπημένου σχήματος, ωστόσο οφείλω να ομολογήσω ότι η σοφία των τελευταίων πέντε χρόνων στην καμπούρα μου, μου δίδαξε ότι ο αγαπημένος μας frontman δεν λέγεται Silvert Hoyem, αλλά Sivert.
Δεν μπορεί, είμαι ο μόνος που του είχε κολλήσει αυτό το ανύπαρκτο “l” στη μέση του ονόματος του;
Ας περάσουμε όμως στο θέμα του άρθρου, γιατί όπως το κόβω θα φθάσουμε μέσω Λαμίας.
Σήμερα το πρωί που λες, άνοιξα το facebook και έπεσε στην αντίληψη μου ένα άρθρο που κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβριο, αλλά για κάποιο λόγο ανακυκλώνεται τώρα (θα καταλάβετε σύντομα γιατί). Πρόκειται για άρθρο-κριτική που δημοσιεύτηκε σε σελίδα που ονομάζεται “Κουλτουρόσουπα” και που δεν θα επισυνάψουμε εδώ, γιατί δεν θέλουμε να δώσουμε προσοχή στον “φελλό” που το έγραψε.
Ήξερα πως κάτι θα πάει στραβά όταν είδα τον τίτλο του site. Μα κουλτουρόσουπα; Ό,τι δηλαδή πάει στραβά στην χώρα, συνοψίζεται με μία λέξη:
Το άρθρο εν τω μεταξύ αφήνει την ίδια γεύση που θα άφηνε μία vegan σούπα, αυγοκομμένη με αυγά σόγιας και 35 λεμόνια! Μπλιεχ!
Για να σας το συνοψίσω, ένας κουλτουριάρης αρθρογράφος βρέθηκε σε μία συναυλία συγκροτημάτων που λατρεύουμε (Magic De Spell, Ενδελέχεια, Υπόγεια Ρεύματα) και συνειδητοποίησε πως υπήρχε μόνο μία πρόσκληση στο όνομά του, αν και είχε ήδη καλέσει μία φίλη. Αντί λοιπόν να της προτείνει να της δώσει το εισιτήριο του για να μπει εκείνη στη θέση του ή να την κεράσει μία μπύρα ρε παιδί μου για το μπέρδεμα, της λέει πως αυτός μπήκε και πως εκείνη θα πρέπει να πληρώσει. ΑΟΥΤΣ
Αντίθετα με πέρυσι, δεν είχα διπλή πρόσκληση στο όνομά μου, αλλά μονή. Ο συνοδός έπρεπε να μπει με δικά του έξοδα. Σαν το έμαθε αυτό η Ιωάννα (τη θυμάστε;) άρχισε τα “μπορεί, δεν αποκλείεται, πολύ πιθανόν να έρθω”.
Φυσικά και η κοπέλα δεν ήρθε στο live και ο ξενερωμένος εντεχνοκουλτουριάρης κριτικός, βγάζει το φτυάρι του σαν άλλος Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Αποφασίζει λοιπόν να θάψει τα συγκροτήματα, με αναλυτική σκέψη που θυμίζει μαθητή δευτέρας Γυμνασίου. Σταματώ λοιπόν προσωρινά το διάβασμα και “κατηφορίζω” προς το βιογραφικό για να γνωρίσω τον “φελλό”.
Εντεχνόπληκτος εκπαιδευτικός ετών 32. Ανθρωπος του λόγου και του δεξιού εγκεφαλικού ημισφαιρίου, προσφάτως επαναπατρισθείς από τον ανεπτυγμένο κόσμο, που αποδείχθηκε άνθρακας.
Εντάξει εκεί πραγματικά σταμάτησα να διαβάζω. Εντεχνόπληκτος… Τώρα εξηγούνται πολλά. Επιστρέφω λοιπόν στο άρθρο.
Γιατί τα υπόγεια ρεύματα δεν ήταν ποτέ ούτε υπόγεια, ούτε ρεύματα. Σίγουρα δεν θυμάμαι να ήταν τόσο Σπούτνικ και Αναιρέσεις φάση.
Χαχαχα είναι και χιουμοράκι βρε, ο εντεχνόπληκτος εκπαιδευτικός δεξιού εγκεφαλικού ημισφαιρίου.
Για τους Μάτζικ ντε Σπελ, λίγα πράγματα. Όταν ακούς τέτοιο όνομα στην ηλικία των 12, προφανώς σου θυμίζει τη γνωστή ντισνεϋκή μαγισσούλα, κι έτσι φανταζόμουν κάτι σαν τα Ζουζούνια και την Πολυξένη, μέχρι που είδα το βίντεο κλιπ του Σαράγεβο: Τα γνωστά 90ies φτηνιάρικα πλήκτρα στυλ Ανδρέα Τσουκαλά συνδυασμένα με την κατάχρηση στο echo στυλ Μιχάλη Ρακιντζή και τζαμάρισμα με φόντο έναν απόκρημνο βράχο (σκηνοθετική άποψη που πολύ αργότερα ανέδειξαν οι Linking Park).
Τις λες ρε κατσικανιάρη; Που θα μιλήσεις εσύ για την μουσική των 90s όταν οι μουσικές που γουστάρεις δεν ξεπερνούν μία κλίμακα ρε μινόρε και πέντε ακόρντα; Δεν κουραστήκατε τόσα χρόνια να πουλάτε μούρη, στις πλάτες μουσικών που πλουτίζουν με δέκα τραγούδια της ίδιας συνταγής; Δεν κουραστήκατε να βλέπετε τους εντεχνάδες σας ακόμη και σε ροκ φεστιβάλ; Τι άλλο να κάνουμε δηλαδή;
Το βρήκα: Θα εκλέψουμε την Ζουγανέλη πρωθυπουργό της χώρας για να απαγορεύσει οτιδήποτε άλλο πέρα από το έντεχνο! Αμάν πια.
Extra spicy σχόλιο του Νικόλα: Ποιοι είναι οι linking park ρε; Που από την πολλή εντεχνίλα δεν ξέρεις καν πως γράφεται (δε μιλάω για το αν ξέρεις τραγούδια) το όνομα μίας από τις μεγαλύτερες μπάντες των 00s. Κάνεις που κάνεις έναν δηθενιάρικο σχολιασμό, ας ξέρεις τι λες.
Οι Ενδελέχεια βάζουν πρώτοι το παντεσπάνι της γνωστής συνταγής: Μια αντιφασιστική επέτειος, μια επανένωση, ένα καινούριο CD (ή ακόμα καλύτερα βινύλιο, γιατί το ρετρό και το vintage πλέον λατρεύονται ως ινδουιστικές ποτάμιες θεότητες), και πάμε σαν διψασμένα πουλιά για μια ακόμη ξεπέτα.
Εντάξει, τώρα ησύχασα, για μία στιγμή νόμιζα πως την γλίτωσαν οι Ενδελέχεια, τους οποίους πιθανώς και να συμπαθούσε ο αρθρογράφος. Αλλά όχι παιδιά, δεν αγαπάει ούτε τα άντερα του. Α και τελικά που είναι το νέο σιντί; Μα καλά, τόσο άσχετος είσαι που δεν ήξερες πως δεν υπήρχε νέα κυκλοφορία; Τότε τι ήθελες στο live; Τι σκατά καθόσουν και έγραφες μετά την συναυλία;
Ούτε την Wikipedia δεν μπήκες στον κόπο να ανοίξεις!
Και θα σου πω και κάτι ακόμη: Το ρετρό ροκ λατρεύεται μέχρι και σήμερα, γιατί οι μπουζουξήδες, οι εντεχνιάρηδες και οι τραπάδες (ω Θεέ, αναγκάστηκα να πω αυτή την λέξη) μονοπωλούν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ 24 ώρες το 24ωρο. Τα νέα παιδιά, εν μέσω κρίσης, δεν έχουν την όρεξη και το χρήμα να κυνηγήσουν το όνειρο τους, ειδικά όταν το παιχνίδι είναι τόσο στημένο εναντίον τους. Έχεις ψάξει καθόλου πόσα συγκροτήματα διαλύθηκαν τα τελευταία τρία χρόνια;
Και επίσης, μιλάμε για τα καλύτερα συγκροτήματα της σκηνής. Μουσικές που μας μεγάλωσαν και που έθρεψαν συνειδήσεις. Τραγούδια που μας πλημμυρίζουν με συναισθήματα και που μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Αλλά βέβαια, είναι πολύ mainstream για τα γούστα σου! Θα τους κράξεις χωρίς επιχειρήματα, μόνο και μόνο για να φανείς ψαγμένος στην Ιωάννα!
Ένα χέρι με αγγίζει στην πλάτη και μαύρα μακριά μαλλιά χύνονται στους ώμους μου. Γυρνάω με μπλαζέ ύφος να δω την Ιωάννα. Τελικά βλέπω έναν μουσάτο: “Φιλαράκι συγγνώμη, μπορείς να προσέχεις τις μπύρες, να πάω λίγο τουαλέτα”;
Θύμισε μου τη σχέση έχει το παραπάνω κείμενο με την κριτική του live;
Ταπεινωμένος από την παραδόπιστη συνοδό μου, απλώς υπομένω τα τελευταία λεπτά και την έκρηξη ενέργειας του Λαγγουρέτου. Βουτιά από ψηλά, στης πικροδάφνης τον ανθό (γιατί το πολύ “ρεύμα” σκοτώνει), εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά, κι εμένα τα νεύρα μου είναι σύρματα τεντωμένα.
Εντάξει βρε τσιφούτη, πανάθεμά σε. Το καταλάβαμε, σε έφτυσε η Ιωάννα. Γιατί δεν έφευγες αφού δεν σε ικανοποίησε η συναυλία κι έμεινες σαν την καλαμιά στον κάμπο;
Αν εξαιρέσουμε ένα μουρμουρητό τύπου ”όλες σουλτάνες είστε”, που ερχόταν και ξαναρχόταν στις ακρές των χειλέων μου, θα ξαναπήγαινα ευχαρίστως.
Με διπλή πρόσκληση
Φυσικά και θα πήγαινες ξανά βρε Σκρουτζ Μακ Ντακ! Απλά ζήτα τους να σου κεράσουν και τις μπύρες την άλλη φορά! Κρίση βιώνουμε!
Δεν μάθαμε όμως: Ήταν καλή η ροή του προγράμματος; Ποιο ήταν το ολοκληρωμένο σέτλιστ; Ακουστικά πώς ήταν το πράγμα; Ήπιες και την μπύρα του μουσάτου όσο ήταν στην τουαλέτα;
Δεν έχω θέμα με την αρνητική κριτική. Ίσα-ίσα που όταν αποτυπωθεί σωστά, μπορεί να βοηθήσει τα συγκροτήματα να βελτιώσουν τις εμφανίσεις τους. Αυτό που δεν μπορώ είναι η γυφτιά και η κακομοιριά. Να σε προσκαλεί κάποιος στο σπίτι του και εσύ να πηγαίνεις να χέζεις στο κέντρο της τραπεζαρίας, επειδή το κρασί δεν είναι σε θερμοκρασία δωματίου, το ψωμί δεν είναι gluten free και δεν παίζουν νωχελικά μπλουζ από τα ηχεία στο πλάι του τζακιού.
ΚΟΥΡΑΣΑΤΕ!
ΥΓ: Σε συνέχεια του άρθρου που μόλις διαβάσατε, θα ανέβουν το επόμενο διάστημα αφιερώματα σε αγαπημένα μουσικά σχήματα της σκηνής μας. Έτσι, για να μετατρέψουμε την αρνητικότητα σε κάτι όμορφο και να θυμηθούμε μπάντες που αγαπάμε: Magic De Spell, Ενδελέχεια, Μωρά στη Φωτιά, Υπόγεια Ρεύματα, Ξύλινα Σπαθιά και πολλά άλλα. Μέχρι τότε μπορείτε να περιηγηθείτε στη σελίδα μας και να αναζητήσετε τα παλαιότερα αφιερώματα, ή άρθρα κάτα του φασισμού των εντεχνοκουλτουριάρηδων. Εις το επανιδείν!
