Το προηγούμενο διάστημα, καθώς βρισκόμουν σε μικρή πόλη της επαρχίας -η οποία βρίσκεται κάτω από το αυλάκι- συνειδητοποίησα πως το φαινόμενο trap και mumble rap ήρθε για να μείνει, αφού πρώτα εξαπλώθηκε σαν ιός που θέρισε όλα τα ανεμβολίαστα παιδάκια των αφυπνισμένων Ελλήνων.
Σε κάθε γωνιά της πόλης, οποιοσδήποτε κυκλοφορούσε και ήταν κάτω των 17 ετών, είχε μαζί του ένα φορητό ηχείο που έπαιζε στη διαπασών sin boy, light και snik. Εν τω μεταξύ, δύο φίλοι που μένουν εξωτερικό και έρχονται τα καλοκαίρια στην Ελλάδα, είχαν πλέον μάθει τους τραπάδες και τις μουσικές τους, λόγω της υπερέκθεσής τους στα μίντια και το ίντερνετ.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα και τον πολιτισμό του διαδικτύου (save us world wide web), έβλεπα ολοένα και περισσότερους συνομήλικούς μου να ανεβάζουν σχόλια αριστερά και δεξιά για τη μουσική παιδεία των σύγχρονων teenagers και τα “ψεύτικα τους είδωλα”! Ώπα…
Ναι μεν είχαμε κομματάρες στα 00s, αλλά υποτίθεται ότι πρέπει να ξεχάσω πως στο Γυμνάσιο ανταλλάζαμε το “Τι μαλάκας ήμουν” με υπέρυθρες στα διαλείμματα και γελούσαμε σαν βλαμμένα, κάθε φορά που ο Ξύδης εξηγούσε γιατί η κοπέλα του ήταν… ακατάλληλη για μάνα!
Ή μήπως πρέπει να ξεχάσω πως τραγουδούσαμε με μία φωνή το “Καλημέρα Ελλάδα” των Goin’ Through σε κάθε ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟ πάρτι! Ότι θα ξεχάσω πως τραγουδούσατε το: “Μαζί μου ασχολείσαι, πόσο μαλάκας είσαι” ή το “Vendetta, θέλεις μαζί μου να τα βάλεις; Καυτό μολύβι θες να πάρεις;”. Δύο τραγούδια που κάθε μανούλα ήθελε να ακούσει στα γενέθλια του 11χρονου γιου της!
Εν τω μεταξύ, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Νίβο και το παρεάκι του το έπαιζαν σκληροί, αλλά τα βράδια τραγουδούσαν σε μπουζουξίδικα.
Α by the way, χατζημεταλά 30άρη που πας και σχολιάζεις στο Youtube ότι το 2007 άκουγες μόνο Septic Flesh, σε είχαμε πάρει χαμπάρι που κάθε μέρα έβαζες στο Walkman κινητό το Monsoon των Tokyo Hotel.
Πριν λοιπόν μου πείτε πώς η μουσική σήμερα είναι γεμάτη κακά παραδείγματα για την άμαθη νεολαία, θυμίσου την ηλίθια κόντρα emo και trendy και τα τραγούδια που γινόντουσαν διάσημα τότε. Καλή η νοσταλγία ρε παιδιά, αλλά με μέτρο! Δε χρειάζεται να ωραιοποιούμε τα πάντα. Γιατί αυτός που έπαιζε 24/7 τότε στην tv ήταν ο Μαζωνάκης, ο οποίος έβγαινε σε κάθε εκπομπή και τραγουδούσε σε playback το “Gucci φόρεμα”, παριστάνοντας gangsta που ξεπώρδησε μαζί με τον CJ από το San Andreas.
Sad music playing in the background
Όποτε δεν ακούγαμε τα διαμαντάκια αυτά, στο background και στα πάρτυ έπαιζε Σαρμπέλ, Κοκκίνου, Παπαρίζου (λατρεία), Πυξ (β)Λαξ, Λεμπέσης, Ρακιτζής και Έφη Θώδη μεταξύ άλλων. Ω ναι, τα 00s στην Ελλάδα ήταν ένας σκοτεινός τόπος.
Σεμνά λοιπόν κι αφήστε τα νέα παιδιά να περάσουν την “φάση” τους.
Υ.Γ.: Στο άρθρο μιλάω για την trash μουσική των 00s την οποία όλοι τότε ακούγαμε. Μουσικά είχαμε πολλά διαμάντια. Αν διαβάζεις για πρώτη φορά και θεωρείς ότι απλά κοροϊδεύω τα 00s, σε παραπέμπω σε παλιότερα άρθρα, όπου εκθειάζουμε τα καλύτερα τραγούδια της δεκαετίας! <3
Υ.Γ. 2: Να είναι καλά ο αλγόριθμος του Youtube που μου θύμισε αυτό το διαμαντάκι!
