Χθες πέρασα μια βόλτα από μια γειτονιά στην Πλάκα στην οποία πριν πέντε χρόνια εργαζόμουν. Άκουσα για έναν κύριο μεγάλο σε ηλικία, ο οποίος έπαιζε ακορντεόν και είχε καιρό να θεαθεί από τους κατοίκους της περιοχής. Τότε θυμήθηκα και εκείνη την πανέμορφη σκύλα, τη Σάρα, μεγαλόσωμη, με μια λευκό πυκνό τρίχωμα και βαριά από τα χρόνια.
Διαπίστωσα πόσο καιρό είχα να τη δω και κατάλαβα ότι μάλλον δε θα με ακολουθούσε ποτέ ξανά όπως τότε το 2013, όταν σχόλαγα αργά κι εκείνη βάδιζε μαζί μου τελείως αυθόρμητα από τη Μνησικλέους μέχρι και το Θησείο που είχα σταθμεύσει το αυτοκίνητό μου.
Αναρωτήθηκα γιατί δεν περνούσα πιο συχνά από εκεί και γιατί πάντα ξεχνάμε ότι ο χρόνος είναι λίγος και εφησυχάζουμε μετά από κάθε καταιγίδα, ξεχνώντας τους αγαπημένους μας.
Αποφάσισα να έρθω στο σπίτι σου λοιπόν μετά κι ας είχα να ξυπνήσω στις εφτά για να πάω στη δουλειά στον Κεραμεικό. Αλλά πρώτα θα περπατούσα λίγο ακόμα μιας και το δειλινό έμελλε να με φέρει απροειδοποίητα αντιμέτωπο με τις παλαιές αντανακλάσεις του εαυτού μου. Έβαλα στο προσκήνιο της σκέψης μου τα μικρά καθημερινά μου θέλω.
Είναι κάποια απογεύματα που μας αρέσει να διαβάζουμε ιστορίες που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί σε εμάς και στους φίλους μας. Όταν μαθαίνεις ότι φεύγει ένας ήρωας σου έτσι νιώθεις πάντα… Και είχαν “φύγει” δύο δικοί μου ήρωες: Ο παππούς και η σκύλα.
Εκεί αναζητούμε ιστορίες για απόκληρους, παρεξηγημένους και αμφιλεγόμενους χαρακτήρες, συγγραφείς όχι αγαπημένους αλλά αγαπημένους “μας” και ήρωες που δεν ξεπεράστηκαν από τους λίγους που ένιωσαν την αύρα τους σε κάποια γωνιά της Αθήνας. Όλοι ζουν με σύμβολα και ας μη το καταλαβαίνουν πολλές φορές.
Η Σάρα για ένα μεγάλο διάστημα ήταν το δικό μου σύμβολο, ο αθόρυβος φύλακας που κουβαλούσε την καλοσύνη σε γειτονιές. Λένε ότι οι σκύλοι ακολουθούν τους καλοπροαίρετους συνήθως. Χαμογελούσα ειρωνικά με μια γεύση γλυκόπικρη καμιά φορά όταν την ένιωθα να ακολουθεί κατά πόδας και στη σκέψη αυτή έφευγε η ενοχή της καθημερινότητας. Την πρώτη φορά που την είδα είχε κοιμηθεί έξω από το γραφείο και ένας κύριος ηλικιωμένος που καθόταν πάντα σε μια καρέκλα στο απέναντι μισθωτό πάρκινγκ τη φώναξε Σάρα. Εκείνος που να είναι άραγε πια..; Αυτός ήταν η ζέστη ευγένεια που άρχιζε εκεί που τελείωνε η Μητροπόλεως και οι βρισιές που αντάλλαζα με άλλους οδηγούς.
Το θέμα του απογεύματος ήταν λοιπόν οι ιστορίες για τους άλλους ήρωες… Οι άλλοι, ναι. Αυτοί που τους βλέπεις μόνο εσύ που σου αρέσει να ανακαλύπτεις όσα δύσκολα παρατηρείς αμέσως, σαν τον ερεθιστικό ήχο του αέρα στη χαραμάδα που άκουγες όταν έβαζες το αυτί σου σε αυτή μικρός.
Μια στάση από Εξάρχεια λοιπόν πριν πάω στο σπίτι της να πάω στη Μπόταση να πάρω βιβλία και κόμικς. Το Κοράκι με όσα ξέρουμε όλοι για την ειρωνεία και το φόβο του χρόνου και όσων κόπηκαν στα μισά. Μια ιστορία που λεγόταν Blood Legacy επίσης με κάποια ηρωίδα να ανακαλύπτει μια κληρονομιά αιώνων στην πλάτη της. Θυμήθηκα μια ιστορία της Vertigo μετά, το Luna park με τους Σλάβους που κοιτούσαν το γκρίζο στα μάτια χωρίς δισταγμό κι εκείνη που έλεγε τα Ταρώ με μια σιχαμένη σιγουριά στα μάτια.
Τι σχέδιο και αυτό… Μαύρες μάσκες, δερματίνη, στρογγυλά γυαλιά ηλίου. Απόσταση από τους διπλανούς τους. Όλοι ήταν πλαισιωμένοι με αυτά τα χαρακτηριστικά. Σαν τους φίλους μας που παράτησαν τη σχολή και την επαρχία που μοιράζονταν μαζί μας από ανώτερα βία και αφού είχαν βρει το μπελά τους χωρίς λόγο. Σαν τα παιδιά που απολύθηκαν από τις δουλειές που έκαναν μαζί μας επειδή τόλμησαν να μην πιστέψουν κανέναν και να μην πάρουν το μέρος κανενός και σαν τους τραγουδιστές από τα χρόνια της Αγίας Τριάδας που τους αγαπήσαμε -και ίσως μισήσαμε- και μετά τους αγαπήσαμε και πάλι όπως την κοπέλα που στέκεται καιρό δίπλα μας.
Κάνω στροφές πολλών μοιρών συνέχεια γύρω από τα ράφια προσπαθώντας να αποφασίσω ποιες ιστορίες θα πάρω μαζί μου σήμερα και ποιες θα αφήσω. Κάποια στιγμή πέφτει το βλέμμα μου σε βιβλία φίλων και τελικά στο πολύ δικό μας βιβλίο πνευματικό παιδί “Οι κήποι των κρεμασμένων – Ιστορίες για τους Cure“. Η Στέργια, μία από τις νονές του, μας υπενθύμισε ότι το 2015 κάποιος που έχει φύγει είχε πει: “ζούμε όση ζωή θέλουμε να ζήσουμε…”
Μετά περνάω από το σημείο που ήταν το Καφετί για να φαντασθώ τη φιγούρα του να είναι πάλι εκεί με το ναυτικό της παλτό, το μικρό μούσι,το ανεξήγητα ευγενικό χαμόγελο και το σοφιστικέ μπαστούνι των τελευταίων ετών και να λέει ιστορίες στους θαμώνες της καθημερινής. Ναι… αυτός ήταν ο… άλλος ήρωας όλων μας, εκείνων που συμπαθούσαμε και εκείνων που όχι και όλοι ήταν άνθρωποι όπως εμείς.
Μπήκε το καλοκαίρι και σκέφτομαι από τώρα τα Χριστούγεννα και τις δικές μας ιστορίες για τον “άλλο ήρωα” που θα πάρουν πνοή στο χαρτί από τους φίλους του που είναι και δικοί μας… Θα είμαστε εδώ τα Χριστούγεννα ακόμα αν έχει δίκαιο εκείνος.
Το παρκάκι στη γειτονιά μου πάντα γράφει πάνω σε ένα άγαλμα έτσι κι αλλιώς εδώ και χρόνια “η νίκη της μνήμης επί της λήθης “…
Σε άλλα νέα, κάπου κυκλοφορούν κάτι φήμες ότι θα κλείσει η vertigo της dc. 26 χρόνια γεμάτα από συν και πλην και… άλλους ήρωες παρεξηγημένους και χιλιοκαταδικασμένους και ενίοτε δικαιωμένους…. Ακόμη και αυτό φθάνει στο τέλος του -ίσως-… Σκεφτείτε… Δεχόμαστε ποτέ αληθινά ότι όλα κάνουν τον κύκλο τους ή όχι…; Κι αν νιώσαμε ότι το δεχθήκαμε κάπου, κάπως, κάποτε… Δεχθήκαμε επίσης ότι κάπου θα το χάσουμε και ότι θα κληθούμε να το ξαναβρούμε; ”Υπάρχει μια άνοδος και μια πτώση όταν το φως χτυπάει τον τοίχο…ακόμα και οι θεοί πέφτουν…” Το τέλος και η αρχή σε μια γλυκόπικρη απόδοση από την Thea Gilmore… Kαι με αυτό σας αφήνω μέχρι την επόμενη φορά…
