Στη διάρκεια των διακοπών μου, σκεφτόμουν πως μετά την επιστροφή θα ήθελα πολύ να ετοιμάσω ένα Unstable Show. Το θέμα θα ήταν πιθανότατα πολιτικό ή θρησκευτικό, καθώς η στήλη θα καταπιαστεί και με κοινωνικές νόρμες εκτός από μουσικές συμπεριφορές. Όμως δε νιώθω αυτό. Νιώθω πως για πρώτη φορά θέλω να γράψω κάτι προσωπικό. Το Unstable project δεν ήταν ποτέ συναισθηματικό και δεν πρόκειται να υπάρξει. Αλλά σήμερα πρέπει να ξεφύγω από το κράξιμο και να αφιερώσω χρόνο σε κάτι διαφορετικό.
Γράφω από μικρό παιδί. Άλλοτε συχνά και άλλοτε κάνω μεγάλα διαλείμματα. Είναι ανάλογα πως μου βγαίνει. Πάντα όμως το έκανα. Στο παρελθόν είχα δικό μου blog που έδινα και κάποιες πιο προσωπικές πληροφορίες και τα κείμενα ήταν για πιο λίγα άτομα. Μία ζεστή προσέγγιση προς τους αναγνώστες που εδώ δεν ακολούθησα. Σήμερα λοιπόν το Unstable Show δε θα έχει κάποια επίθεση. Σήμερα θα έχει ένα ξεκαθάρισμα που θα κάνω εγώ με τον εαυτό μου.
Βαδίζοντας στην τρίτη δεκαετία και βρισκόμενος περίπου στα μέσα της έχει αρχίσει και με πιάνει αυτή η κρίση. Η κρίση του που πάει η ζωή μου, τι επιφυλάσσει το μέλλον και κυρίως αν είμαι ευχαριστημένος με τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Ανέκαθεν υπήρξα μοναχικός, αλλά ταυτόχρονα είχα πολλές παρέες, οι οποίες για ακαθόριστους λόγους διαλύονταν ή χάνονταν, ένιωσα την προδοσία από κάποιους και στην πορεία χάθηκα με κάποια άτομα χωρίς να ξέρω το γιατί. Στη φάση που είμαι, έχω βρεθεί με λίγους ανθρώπους δίπλα μου και αυτό οφείλεται σε ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα. Ένα ξεκαθάρισμα που έχω κάνει εδώ και πολλά χρόνια και τελειοποιώ κάθε μέρα φτάνοντας στο σήμερα.
Για τους ανθρώπους που δε σεβάστηκαν τον κόπο μου. Που εκμεταλλεύτηκαν όσα τους έδωσα ή που με παρακάλεσαν να τους δώσω και μετά αρκέστηκαν σε ένα απλό ευχαριστώ. Που έγινα χαλί να με πατήσουν και η ανταμοιβή ήταν λίγες λέξεις και μετά από λίγο καιρό η αδιαφορία. Που δεν τους ζήτησα τίποτα παραπάνω από απλή επικοινωνία και που ξέχασαν το ρόλο που έπαιξα για εκείνους στη ζωή τους. Είχα φύγει όμως πριν φύγουν εκείνοι.
Για τους ανθρώπους που ήθελαν να με κρατήσουν πίσω. Που δε σεβάστηκαν τις επιλογές μου, το ποιος ήθελα να γίνω και τους στόχους μου και πάντα προσπαθούσαν να ψάξουν τρόπο να νιώσω ενοχές για οτιδήποτε δε θέλησα να κάνω. Ενοχές που δε θα νιώσω παρά την προσπάθεια τους.
Για τους ανθρώπους που ποτέ δε με εκτίμησαν παρά το ότι τους απέδειξα το αντίθετο. Που η υποκειμενικότητα τους, δεν τους άφησε να δουν καθαρά τα γεγονότα, που με στοχοποίησαν, που δε με σεβάστηκαν, που με λοιδόρησαν και που πολλές φορές τους πλήγωσε ότι η αδιαφορία μου για αυτούς ήταν μεγαλύτερη από τη δική τους για μένα.
Για τους ανθρώπους που με πρόδωσαν. Που ποτέ δε μου εξήγησαν το λόγο που έφυγαν από δίπλα μου, που ποτέ δεν εκτίμησαν τις στιγμές και τα όσα ζήσαμε μαζί, που έριξαν πάνω μου ευθύνες δικές τους, που τους κάλυψα και τους βοήθησα και έλαβα πίσω μόνο υποσχέσεις, ενώ ήθελα στιγμές και που φόρεσαν ένα υποκριτικό χαμόγελο όποτε βρέθηκα μπροστά τους. Την προδοσία πολλοί την αγάπησαν, τον προδότη όμως κανείς, γι’ αυτό και το δικό μου χαμόγελο δεν ήταν αληθινό όταν τους ξαναείδα.
Για τους ανθρώπους που δεν αναπτύξανε δική τους προσωπικότητα. Που πάντα έκαναν ότι τους έλεγε κάποιος άλλος, που ποτέ δε με κοίταξαν στα μάτια, που ήταν πάντα καθοδηγούμενοι από ανθρώπους που δε με γούσταραν και δεν είχαν τα κότσια να μου πουν την άποψη τους κοιτώντας με στα μάτια και τους χρησιμοποιούσαν σαν φερέφωνα. Είναι αυτοί που υπήρξαν ανεμοδούρες, που αλλάζανε κατεύθυνση πάντα υπό τη σκέπη άλλων. Αλλά τουλάχιστον τη δική μου άποψη για αυτούς την είπα ευθέως και μπροστά τους και δεν κρύφτηκα πίσω από κανέναν.
Για τους ανθρώπους που ήθελαν μόνο να με χρησιμοποιούν. Που μου φέρονταν υπέροχα όταν τους ήμουν χρήσιμος και με ξεχνούσανε όταν δε με χρειαζόντουσαν. Που πέτυχαν πράγματα στην πλάτη μου και άκουσαν συγχαρητήρια από άλλους για δουλειές που στηρίχθηκαν σε εμένα. Αλλά άθελά τους βοήθησαν και μένα να εξελιχθώ από πολλές απόψεις.
Για τους ανθρώπους που φέρθηκαν άσχημα σε κοντινά μου πρόσωπα. Που χάλασαν φιλίες αιώνων με άτομα που μεγαλώσανε μαζί για τους πιο ηλίθιους λόγους, που δε δώσανε δεύτερες ευκαιρίες όταν οι άλλοι παρασύρθηκαν από την επιπολαιότητα της εφηβικής ηλικίας και που ξέχασαν να ακούν και να σέβονται.
Θα μου πεις τώρα θα τους διώξεις όλους αυτούς; Όχι, από το 2011 και μετά έχουν φύγει οι περισσότεροι, αλλά κάποιες μέρες όπως αυτή, οι αναμνήσεις επαναφέρονται στη μνήμη μου. Πολλοί εξ αυτών προσπάθησαν να διατηρήσουν επικοινωνία. Αλλά τελείωσε. Κόπηκε μαχαίρι πλέον και αυτή. Αυτό δεν είναι απλά ένα ξεκαθάρισμα. Είναι μια μικρή αναδρομή σε όσους μου φέρθηκαν ανάξια την περασμένη δεκαετία σχεδόν. Και είναι και μία υπενθύμιση στον εαυτό μου για την επόμενη φορά που αυτοί οι άνθρωποι θα θελήσουν κάποια βοήθεια ή κάποια ευκαιρία και θα με πλησιάσουν.
Πόρτες έκλεισαν και πόρτες ανοίγουν. Παίρνω μία βαθιά ανάσα για όσα θα έρθουν. Νιώθω όμορφα για όσα όμορφα πράγματα συνέβησαν. Νιώθω άσχημα για όσα άσχημα πράγματα συνέβησαν. Αλλά δε θα άλλαζα τίποτα. Ώρα να κοιτάξω μπροστά. Πάτησα πολλά resets. Μετά από θανάτους οικογενειακών προσώπων, μετά από μεγάλους τσακωμούς με φίλους, μετά από ξαφνικές απώλειες ατόμων που νόμιζα πως θα είναι δίπλα μου. Ένιωσα την προδοσία και πως είναι να σε μαχαιρώνουν πισώπλατα. Γεμάτος από ενέργεια, ατενίζω το μέλλον και θεωρώ πως είναι ώρα να κοιτάξω μπροστά και να συνεχίσω να δημιουργώ κάτι όμορφο μακριά από το συμφέρον του οποιουδήποτε.
Μέχρι την επόμενη φορά, να προσέχετε και να περνάτε καλά.
