Μουσική Ανταρσία #50: Η Post Rock σκηνή της Ιταλίας! (pt. 1)

Ένα μουσικό είδος που πάντοτε με συνάρπαζε ήταν η post rock. Μελαγχολικές, αργόσυρτες rock μελωδίες που εξελίσσονται σταδιακά και οδηγούν σε κορύφωση συναισθημάτων, ακόμη και με την απόλυτη απουσία στίχων.

Αν μπορούσα να περιγράψω τα περισσότερα post rock τραγούδια που με έχουν “αγγίξει”, θα έλεγα το εξής:

Οι κιθάρες αποτελούν το βασικό εργαλείο, ωστόσο χρησιμοποιούνται ως επί το πλείστον για μελωδικές γραμμές. Τα riffs είναι πιο σπάνια. Tο distortion “κάνει στην άκρη” για να δώσει περισσότερο χώρο στο reverb και το delay. Σημαντικό ρόλο παίζουν τα πλήκτρα, συχνά θαρρείς πως πρωτοστατούν στη δημιουργία. Το μπάσο και τα ντραμς είναι απαραίτητοι στυλοβάτες, υποστηρικτικού χαρακτήρα, αν και σπάνια θα ακούσεις τα κύμβαλα. Παύσεις, πολλές παύσεις. Κλιμακώσεις. Emotional breakdowns. Ένας είδος μουσικής που μπορεί να σου συνθλίψει το είναι δίχως ένα στίχο.

Για πολλούς, το post rock είναι συνυφασμένο με τις βόρειες χώρες. Πολλοί αγνοούν την ύπαρξη άριστων μουσικών σχημάτων στο Νότο!

Η ιδέα μου ήρθε καθώς αποφάσισα να “διευρύνω” λίγο τους ορίζοντες μου. Αναζήτησα ιταλικά ep και full length και άρχισα να ακούω καθημερινά. Μη με ρωτάς γιατί ξεκίνησα από τη σκηνή της Ιταλίας. Πάντοτε με εξίταρε η ιταλική αισθητική, η επαναστατικότητα τους και η αγάπη για την κουλτούρα και τον πολιτισμό. Φαντάζομαι, που λες, ότι βρίσκομαι σε κάποιο από εκείνα τα μπαράκια στην Trastevere, κοντά στις όχθες του Τίβερη, αλλά μακριά από την φασαρία και τη βαβούρα. Εκεί να αντηχούν τα συγκεκριμένα post rock κομμάτια, ενώ έστω και για λίγο ο χρόνος έχει παγώσει.

Ας γνωρίσουμε όμως σήμερα έξι από εκείνες που μου τράβηξαν την προσοχή!

El Plein Air

en plein airΜόνο η μουσική εκείνης της μπάντα θα μπορούσε να παρουσιάσει καλύτερα την εικόνα που περιγράφω πιο πάνω. Oι En Plein Air είναι από τα αρτιότερα σχήματα της Ρώμης. Το πιάνο πρωταγωνιστής! Ηρεμεί, γαληνεύει ψυχές. Μα όπως λένε και οι ίδιοι στη σελίδα τους στο Bandcamp, το βιολί και το τσέλο είναι τα μουσικά όργανα που σε ταξιδεύουν σε μία θάλασσα μελαγχολίας και νοσταλγίας, ενώ οι γλυκές μελωδίες από τις κιθάρες είναι τα δελφίνια που κολυμπούν μαζί σου.

Το τελευταίο τους project κυκλοφόρησε το 2011 κι έκτοτε παραμένουν ανενεργοί. Ίσως και να έχουν διαλυθεί. Ωστόσο ο εξαιρετικός ομώνυμος δίσκος που μας χάρισαν παραμένει μέχρι και σήμερα ένα διαμάντι για τη σκηνή.

[Bandcamp] [Facebook]

The Autumn Leaves Fall In

autumn leavesΑς κάνουμε ένα ταξίδι λοιπόν! Ένα ταξίδι από τις γλυκές μελωδίες των En Plein Air σε ένα πιο “σκληρό” ηχόχρωμα. Ένα ταξίδι από την κοσμοπολίτικη Ρώμη στην Φλωρεντία, την ομορφότερη πόλη του πλανήτη. The Autumn Leaves Fall In, μία μπάντα που ξεκίνησε το μακρινό (πλέον) 2009 και που όλα τα zines κατονόμαζαν ως το καλύτερο δείγμα της ιταλικής σκηνής. Βαρύτερα ηλεκτρικά riffs, μελωδίες που αγγίζουν τις πιο σκοτεινές γωνίες του μυαλού σου. Θαρρείς πως τα τραγούδια τους δημιουργούν την αίσθηση του πνιγμού, από πληθώρα συναισθημάτων που πηγάζουν από τις βαθύτερες μελωδικές γραμμές τους, κάνουν τον κύκλο εντός του σώματος τους και όταν έρχεται η ώρα να αποδράσουν, παγιδεύονται κάπου στο λαιμό σου.

Μουσική που τσακίζει κόκαλα! Τέσσερις μουσικές κυκλοφορίες, μεταξύ των οποίων ένα ep, ένα live recording και ένα split με τους Lake Erie Lighthouse. Πραγματικά δυσκολεύομαι πολύ να επιλέξω το αγαπημένο μου κομμάτι.

[Bandcamp] [Facebook] [Youtube]

Charun

charunΟι Charun ίσως είναι ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά σχήματα. Έχουν βάση τους το Κάλιαρι, αγαπούν τις κλιμακωτές εισαγωγές, τις νωχελικές μελωδίες και την αργή κορύφωση. Η ποιότητα του ήχου τους πάντοτε εξαιρετική! Οι κυκλοφορίες τους 3: “De Ortu Solis”, “STIGE”, “Mundus Cereris”. Η πορεία τους είναι ανοδική, αλλά δε χάνουν τη “χροιά” τους. Θαρρείς πως κάθε project αποτελεί κι ένα διαφορετικό κομμάτι ενός παζλ, το οποίο ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί. Αν θα έπρεπε να διαλέξω αγαπημένο δίσκο, τότε δίχως αμφιβολία θα έλεγα το Mundus Cereris, το οποίο κυκλοφόρησε και σχετικά πρόσφατα, τον Φεβρουάριο του 2018!

Ωστόσο, σαν μονάδα η επιλογή είναι πιο εύκολη, αφού λατρεύω το εξαιρετικό “De Ortu Solis”, από το ομώνυμο album. Ένα επτάλεπτο αριστούργημα, που ραγίζει και τις πιο σκληρές καρδιές! Αξίζει να ρίξετε μία ματιά και στο βίντεο κλιπ, το οποίο είναι από τα πιο απλά και συνάμα ομορφότερα βιντεάκια που παρακολουθήσαμε τελευταία.

[Bandcamp] [Facebook]

Arctic Plateau

apArctic Plateau είναι το όνομα που έχει δώσει στο solo shoegaze και post rock project του ο Gianluca Divirgilio. Πρόκειται για ένα project που γνώρισα ακούγοντας το split με τους αγαπημένους Les Discrets. Η μουσική του Gianluca, συχνά συνοδεύεται από φωνητικά, τα οποία συνοδεύουν τον ακροατή ως την έκρηξη των συναισθημάτων. Ναι, πιο σπάνια τα brutal black metal φωνητικά μπλέκονται με τα καθαρά, θολώνοντας τα νερά μεταξύ post rock και atmospheric black.

Ωστόσο, η μουσική παραμένει καθαρό δείγμα γραφής της post rock σκηνής! Άρτια δομημένη!

 

[Bandcamp] [Facebook] [Youtube]

Eimog

eimogΑν μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει τους Eimog με μία λέξη, αυτή θα ήταν ο “πειραματισμός”. Το σχήμα ξεκίνησε το 2005 στο Agrigento της Ιταλίας κι έχει περιοδεύσει απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, κάνοντας τα μέγιστα δυνατά για τη διάδοση της μουσικής τους. Οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται ως instrumental rock band. Ωστόσο το “δείγμα γραφής” τους φανερώνει πως ανήκουν στην post rock σκηνή. Ίσως και να μην τους αρέσουν οι ταμπέλες. Προτιμούν τις ευρύτερες έννοιες, μπλέκουν μουσικά τα συναισθήματα τους, παίζουν με τις παύσεις και τα ηχοχρώματα.

Το υλικό τους είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Κυκλοφορούν ένα ep (Untitled) και δύο δίσκους (Scenario, Early) και οι συναυλίες τους εντυπωσιάζουν. Παρά την δύναμη της μουσικής τους, παραμένουν ανενεργοί από το 2017.

[Facebook]

The Outsider

outsiderΊσως το καλύτερο δείγμα γραφής από την ιταλική post rock σκηνή μέχρι και σήμερα. Πρόκειται για το solo project του Andrea Cicala, το οποίο ξεκίνησε στο Palermo της Ιταλίας πριν από δέκα χρόνια. Ο ίδιος δηλώνει πως η μουσική του περπατάει στα όρια μεταξύ της post rock, της progressive και της ambient μουσικής. Τα είδη περιπλέκονται μεταξύ τους και δημιουργούν ένα ιδιόμορφο κράμα, το οποίο εντυπωσιάζει.

Τα project πολλά και τα περισσότερα λαμβάνουν διθυραμβικές κριτικές. Ωστόσο θεωρώ πως το καλύτερο είναι και το πιο πρόσφατο, Hyeon, το οποίο κυκλοφόρησε το 2018. Απίστευτη ποιότητα ήχου, μουσική που ξυπνάει τις αισθήσεις και ένας καλλιτέχνης με ατελείωτες ιδέες.

[Bandcamp] [Youtube]

Ραντεβού την επόμενη Τετάρτη για το δεύτερο μέρος του αφιερώματος!