The Unstable Show: Ο Μιθριδάτης και η τέχνη του να είσαι αντίθετος

Κοίτα να δεις που είχε ψιλοηρεμήσει η επικαιρότητα και τελικά βρήκαμε κάτι να ασχοληθούμε. Τις τελευταίες μέρες λοιπόν κυκλοφόρησε μία μουσική ταινία μικρού μήκους από τον γνωστό και αγαπημένο ράπερ Μιθριδάτη των Ημισκουμπρίων. Λόγω του ότι είμαι subscribed στο κανάλι της Imiz Biz Entertainment, το είδα όταν πρωτοβγήκε με 20.000 views και πραγματικά έμεινα άφωνος. Μιλάμε για ένα εξαιρετικό έργο, δεν έχει ίσως το καλύτερο και πιο πρωτότυπο beat, αλλά τόσο η κινηματογραφία, η σκηνοθεσία και η ερμηνεία του Μίθρι όσο και οι καυστικοί του στίχοι μιλούν για μια γενικότερη ανησυχητική κατάσταση που ζούμε εκτοξεύοντας βολές προς κάθε κατηγορία ανθρώπου.

Πρώτος στόχος του φυσικά η κυβέρνηση σχολιάζοντας όλα τα κακώς κείμενα που η ίδια έχει φροντίσει να θάψει μέσα από το σύστημα των δικών της ΜΜΕ. Ο Μιθριδάτης σχολιάζει τα πάντα από τη διαχείριση της πανδημίας, την κατάσταση στα Μέσα και την κατάργηση του οχτάωρου μέχρι την επέλαση από τούρκικες φρεγάτες, την αστυνομοκρατία και τις σκανδαλώδεις αναθέσεις με τις οποίες δεν άνοιξε ούτε μύτη. Μόνο και μόνο αυτή η κριτική που δύο χρόνια τώρα απουσιάζει, αποσιωπείται ή καταπνίγεται, οδήγησε πολύ κόσμο στο να αντιδράσει και να δώσει συγχαρητήρια στον καλλιτέχνη επειδή επιτέλους κάποιος μίλησε ανοιχτά.

Ο Μιθριδάτης βέβαια δεν κράζει μόνο την κυβέρνηση. Με το πάντα βιτριολικό του χιούμορ σχολιάζει τη γενικότερη κατάσταση, μας κοιτάει στα μάτια και μας λέει ότι ουσιαστικά είμαστε και εμείς υπεύθυνοι να αντιδράσουμε. Μέσα από τα εφτά acts του μπορεί κανείς να καταλάβει το τι θέλει να πει ο Μίθρι. Εκτός από κάποιους με συγκεκριμένες παρωπίδες.

Ποιοι είναι αυτοί; Μα αυτοί που σχολιάζει και στο κομμάτι του ο Μιθριδάτης ως τρολ ή κομματόσκυλα. Είναι αυτοί που δεν άκουσαν με ελεύθερο μυαλό, αλλά κρίνουν κατευθείαν και πήγαν να το αποδομήσουν ξεχνώντας πως όταν κρίνεις κάτι με κομματικές παρωπίδες ή με γραμμή του κόμματος λογικό να ταπωθείς από ένα έργο που είναι ελεύθερο από τέτοιες γραμμές. Ακούσαμε λοιπόν ότι προωθεί τη συνομωσιολογία και την ψέκα. Έλα όμως που κάτι τέτοιο δε διαπιστώνεται πουθενά. Δε γίνεσαι ψέκας αγαπητέ, αν λες ότι είναι υπερβολικό το εξάμηνο lockdown, ούτε αν αναρωτιέσαι για τη συνταγματικότητά του. Στην πρώτη καραντίνα όλοι ήταν μέσα, φουλ υπεύθυνα και σωστά. Η δεύτερη κράτησε για έξι μήνες παρά τις ενδείξεις ότι μπορούσαν έστω 1-2 τομείς να ανοίξουν. Δε φταίει ο Μιθριδάτης για την ανικανότητα αυτών που ψηφίζεις, ούτε κάνει ψέκα όποιον θεωρεί ότι είναι αχρείαστο να κάθεται μισό χρόνο μέσα.

Ύστερα προχωρήσαμε σε μια δολοφονία χαρακτήρα τύπου “Έλα μωρέ ποιος είναι ο Μιθριδάτης”. Εντωμεταξύ ο Μιθριδάτης με τα Ημισκούμπρια έχει τόσα εξαιρετικά κομμάτια, άλλα προφητικά, άλλα πολύ μπροστά για την εποχή τους, άλλα με τόσο καλό χιούμορ που ο άλλος δεν έπιανε τα μηνύματα που έκρυβαν. Υπάρχει ακόμα κόσμος που θεωρεί το “Πάμε Όλοι μαζί σε μία Παραλία” ύμνο του καλοκαιριού ή ότι οι “Αντρικές Γουρουνιές” κράζουν τη γυναίκα χωρίς να μπορούν να πιάσουν την ειρωνία που διέπει τους στίχους τους. Κι αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα. Σίγουρα πάντως το έργο του είναι πολύ ανώτερο για να πάρουμε σοβαρά την άποψη άεργων κομματόσκυλων και κρατικοδίαιτων υβριστών του κράτους. Φυσικά την ίδια ώρα που ο Μιθριδάτης χλευάζεται από το εν λόγω κοινό, οι ίδιοι τύποι λένε μπράβο για τις παράφωνες γκαριδοτριρίδες της Μόνικα στην εκδήλωση για τα 40 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ. Είπαμε δεν αναγνωρίζουμε ταλέντο, μόνο αν αυτός που τραγουδάει είναι μαζί μας ή μας κράζει. Συνεπώς ιδέα από τέχνη μηδέν.

Μετά ακούσαμε ότι είναι αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί πρέπει να πω ότι έπεσα κάτω από το γέλιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δύο χρόνια τώρα είναι παντελώς ανύπαρκτος αντιπολιτευτικά και εντελώς ανίκανος να εκμεταλλευτεί τα λάθη και τις αστοχίες της τωρινής κυβέρνησης. Και ούτε δείχνει να θέλει να κυβερνήσει άμεσα. Άλλο το να πεις ότι ο Μιθριδάτης εξέφρασε καλύτερα από την αντιπολίτευση τις διαφωνίες του (που το έκανε) και άλλο το να τον ταυτίσεις με αυτή. Έχουμε μπει πλέον στη λογική βάζελοι-γαύροι και αν δεν είσαι με εμάς, είσαι με τους άλλους. Για παράδειγμα ο Σκαρμούτσος είπε πως η κυβέρνηση στήριξε την εστίαση στην καραντίνα. Τον κάνει Νεοδημοκράτη; Όχι. Από την άλλη έχω την κριτική σκέψη εκτός του Σκαρμούτσου, να ακούσω και πάρα πολλούς επιχειρηματίες εστίασης που βγήκαν στα κανάλια και είπαν ότι η στήριξη ήταν ανύπαρκτη. Δεν τους κάνει όμως κι αυτούς συριζαίους.

Εκτός των τρολ, από το χορό δεν έλειψαν και διάφορα γελοία άρθρα σε σάιτ γνωστών συμφερόντων που κι αυτά πήγαν να βγάλουν το μουσικό φιλμ ψεκασμένο και συριζαικής παραγωγής. Ο κόσμος όμως δε μασάει κουτόχορτο (θυμηθείτε και το χάσταγκ BoycottGreekMedia στο Twitter), ούτε είναι τόσο πρόβατο της τηλεόρασης (για την οποία το κομμάτι σχεδόν δεν υπάρχει) όσο παλιά. Και όσο φεύγει η παλιά γενιά τόσο λιγότερο θα επηρεάζονται οι νεότεροι. Το ότι μας άρεσε αυτό το κομμάτι, δε μας δίνει την ταυτότητα κανενός πολιτικού κόμματος. Απλά δε γουστάρουμε αυτήν την κυβέρνηση-τσίρκο σε καμία έκφανσή της, δε γουστάρουμε τα ακροδεξιά στοιχεία που έχουν μπει σε ένα ιστορικό κόμμα ως σημαντικά στελέχη, δε γουστάρουμε την μπατσοκρατία, την εξυπηρέτηση συμφερόντων, τις πελατειακές σχέσεις και τον πεσιμισμό που απορρέει από όλη την κυβερνητική πολιτική.

Τις ταμπέλες περί ψέκας και ΣΥΡΙΖΑ βάλτε τις εκεί που σας έβαλε ο πρωθυπουργός που ψηφίσατε τη Συμφωνία των Πρεσπών. Κάποιοι άνθρωποι νιώθουμε ελεύθεροι, μακριά από κόμματα, μακριά από κομματικά γυαλιά, ψηφίζουμε υπεύθυνα σε όλες τις εκλογές και ΔΕΝ ταυτιζόμαστε ποτέ με καμία πολιτική, ούτε θα πάρουμε γραμμή από το Μαξίμου ή την Κουμουνδούρου για το τι θα πούμε. Η τέχνη του να είσαι αντίθετος δεν έχει σχέση με το να είσαι με το αντίπαλο στρατόπεδο. Όταν έκραζα τους φασίστες, είχα πολλούς να με χειροκροτάνε, αλλά όταν έκραζα τους SJWs μου γύρισαν την πλάτη. Όταν έκραζα τον ΣΥΡΙΖΑ, άκουσα μπράβο από αυτούς που τώρα με θεωρούν το λιγότερο κομμουνιστή, επειδή δε γουστάρω τους τωρινούς.

Well, αυτό τρομάζει τον κόσμο. Φοβούνται το να μην είσαι τίποτα, φοβούνται την έλλειψη ταμπέλας, φοβούνται γιατί δεν έχουν πάτημα να σε κράξουν, δεν έχουν πάτημα να στην πουν, δεν ξέρουν που να βασιστούν. Κι αυτό έπαθαν με τον Μιθριδάτη που τώρα κάνουν το παν να τον βγάλουν σεξιστή, ψέκα και συριζαίο. Κι αυτό από άτομα που στηρίζουν την αρχισεξιστική ΔΑΠ, διάβαζαν ψεκασμένα blog αλλά το παίζουν αντιψέκες και ανήκουν ήδη σε κάποιο κόμμα. Προφανώς πολλοί συριζαίοι, ΚΚΕδες και λοιποί είπαν τα καλύτερα για το φιλμ. Αλλά κι αυτοί ίσως δεν το ανέγνωσαν εξίσου καλά.

Δύο τελευταία πράγματα για να κλείσω. Πρώτον γελάω με όσους έψαχναν παλιά τουί του Μιθριδά, γιατί όταν βγήκαν τα παλιά τουί ενός δημοσιογράφου του ΣΚΑΙ και της κυβερνητικής εκπροσώπου, οι ίδιοι έλεγαν ότι ήταν πριν χρόνια και τώρα έχουν αλλάξει. Αγνοώντας πως 1000 φορές να αλλάξεις άποψη εσύ σαν άνθρωπος από φυσικού σου, παρά να αλλάξεις άποψη επειδή σε πληρώνουν πλέον γι’ αυτό. Είναι υπέροχο να αλλάζεις ως άτομο, είναι ξεφτίλα να αλλάζεις λόγω μισθού.

Δεύτερον αν θέλετε μία εξίσου υπέροχη και ώριμη προσπάθεια με του Μιθριδάτη, να ακούσετε το Ένα Καλύτερο Αύριο του 12ου Πίθηκου. Ο Άκης είναι απλά μοναδικός και λέει πολλές φορές αυτό περί ελεύθερου πνεύματος που αναφέρω πιο πάνω.

Αν θέλετε κάτι πιο ωμό με έμφαση στη μπατσοκρατία, έχουμε αυτό:

Για ένα λόγο ευχαριστώ το Μιθριδάτη. Μέσα σε 12 λεπτά ξεφτίλισε τόσους πολλούς που πλέον δε χρειάζεται να μπεις στον κόπο να απαντήσεις σε κανένα. Απλά του κοτσάρεις τους στίχους που ταπώνουν κόσμο και έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Τα λέμε την επόμενη φορά.