Κάθε τους δίσκος καταφέρνει να αποδώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όλες τις εκφάνσεις μελαγχολικών συναισθημάτων.
Ζήσαμε πολύ περίεργες καταστάσεις τα δύο προηγούμενα χρόνια. Οι συνεχείς καραντίνες και η απομόνωση, ώθησαν πολύ κόσμο στην αναζήτηση εναλλακτικών τρόπων για την καλλιέργεια και την προώθηση της Τέχνης τους. Στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, οι ET//AL. ένωσαν τις δυνάμεις τους από απόσταση και δημιούργησαν το “Studi di Quarantena”. Και πραγματικά η προσπάθεια τους στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Εδώ και πολύ καιρό, δεν έχουμε κρύψει την αγάπη μας για το post rock συγκρότημα από την Ιταλία. Κάθε δίσκος τους καταφέρνει να αποδώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όλες τις εκφάνσεις μελαγχολικών συναισθημάτων. Κι αυτός είναι ο λόγος που επιστρέφουμε ξανά στη μουσική τους, η οποία αποτελεί “απάνεμο αραξοβόλι” για τις δύσκολες αυτές ημέρες.
Το “ντύσιμο” του άλμπουμ είναι λιτό και απέριττο. Περιέχει 15 σπουδές, οι οποίες έχουν και ιταλικούς τίτλους. Τα ακούσματα διεισδύουν με άρτιο τρόπο στην καρδιά μας, αν και όλα τους είναι instrumental, πλην του “Fanno svegliare tutti i bambini”, που περιέχει μια πρόζα από το ποίημα Gold Leaves του G. K. Chesterton και του “Ardono le stelle sulla riva, που περιέχει φωνητικά και βρίσκεται προς το τέλος του δίσκου.
Η διαδικασία της σύνθεσης ήταν διαφορετική για το συγκεκριμένο δίσκο, δεδομένων των καταστάσεων. Ο Arber και η Frederica έγραψαν τα αρχικά ηχητικά μονοπάτια και στη συνέχεια τα έστειλαν στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας.
The world remembers you quickly, for a little and forgets you quickly, forever.
Το πρώτο κομμάτι “Per poi fiorire incessantemente” (Μόνο να ανθίζω αδιάκοπα), αποτελεί την ιδανική επιλογή για την εισαγωγή του δίσκου. Τα έγχορδα εδώ δεν είναι μελαγχολικά. Αντιθέτως “ζωγραφίζουν” ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μας και μας προετοιμάζουν με όμορφο τρόπο για τη δεύτερη σπουδή το “Una panchina e le fratture” (Ένα παγκάκι και κατάγματα). Η μουσική μειλίχια και ονειρική.
Τα επόμενα δύο τραγούδια, “E una scatola di barattoli” (κι ένα κουτί βάζα) και “L’impronta delle armature” (Το αποτύπωμα της πανοπλίας), θεωρώ πως μας βυθίζουν με ηρεμία σε ένα ονειρικό πεδίο, όπου θέλουμε να μείνουμε για πάντα. Τα φωνητικά του δεύτερου κομματιού, είναι τόσο ήρεμα και συναισθηματικά. Τίποτα δε μας προετοιμάζει για τη συνέχεια!
Η πέμπτη σπουδή “E la vita piena di trampoli” (Και ζωή γεμάτη ξυλοπόδαρα) μας επαναφέρει στην πραγματικότητα και τη βιαιότητα του χρόνου που κυλάει ατέρμονα. Αν μπορούσαμε να πούμε ότι το τραγούδι αυτό περιγράφει ένα συναίσθημα, τότε αυτό θα ήταν το άγχος θανάτου. Ο χρόνος συνεχίζει να κυλά και στην έκτη σπουδή “Le lunghe notti e guerre fredde” (Οι μεγάλες νύχτες και οι ψυχροί πόλεμοι). Και πότε σταμάτησε άλλωστε; Εδώ τα πλήκτρα ψυχραίνουν όντως την ατμόσφαιρα. Ένας κόμπος στο στήθος.
Και κάπου εδώ καταλαβαίνουμε ότι κάθε τραγούδι μας βυθίζει ολοένα και περισσότερο στη μελαγχολία. Η έβδομη σπουδή, η οποία είναι και η αγαπημένη μου, ονομάζεται “Fanno svegliare tutti i bambini” (Κάνουν όλα τα παιδιά να ξυπνούν). Αποτελεί ένα υπέροχο και θλιμμένο σόλο πιάνου, με τα αποσπάσματα πρόζας που προανέφερα. Αμέσως όμως το πιάνο κάνει πίσω και δίνει βήμα στα έγχορδα: “Che’l lupo nero forte difende” (Αυτό που υπερασπίζεται ο δυνατός μαύρος λύκος).
Το ένατο άσμα ονομάζεται “Accendendo tutti i camini” (Ανάβοντας όλα τα τζάκια). Εξαιρετικός πειραματισμός. Θαρρείς πως οι νότες μιλούν και περιγράφουν όλα όσα βιώσαμε εκείνες τις μέρες της καραντίνας. Θλίψη, πόνος, απομόνωση. Ούτε το φως από τα τζάκια μπορεί να διώξει το σκοτάδι.
Οι ET//AL. ηχογράφησαν το άλμπουμ στο πρώτο lockdown, από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούλιο του 2020.
Και μετά το σοκ, είναι η συνειδητοποίηση της μοναξιάς. Η ψύχρα του ανέμου. “Le litanie degli eremiti” (Οι λιτανείες των ασκητών) θέτουν έντονα όσα προαναφέραμε. Αργόσυρτες βαριές μελωδίες και ambience που σε κάνει να ανατριχιάζεις. Κι αν το προηγούμενο τραγούδι μας έδειχνε τη μοναξιά, ο ηλεκτρισμός του “I sufi che non ballano più” (Οι Σούφι που δεν χορεύουν πια), έρχεται να μας συνταράξει. Είναι αναμφίβολα το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, κατά την άποψη μου και μας παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά της γραφής των ET//AL. με τον καλύτερο τρόπο.
Κι όσο εσύ κοντοστέκεσαι και συνειδητοποιείς το έπος που μόλις άκουσες, τα επόμενα δύο τραγούδια κυλούν σαν το νερό ορεινής πηγής. Αγνή θλίψη τα φωνητικά στο “Per non esser per sempre assaliti” (Να μην μου επιτίθενται για πάντα), άγχος αποχαιρετισμού το πιάνο στο “Dalla cenere che giace quaggiù” (Από τη στάχτη που βρίσκεται εδώ κάτω).
Το “Ardono le stelle sulla riva” (Τα αστέρια καίνε στην ακτή) είναι το σημείο όπου αποφασίζουμε να πούμε αντίο. Until we meet again μας λένε τα φωνητικά. Ένα βήμα πριν το πέρασμα, ένα βήμα πριν τον οριστικό δεκαπεντάλεπτο χαιρετισμό:
“Sogna l’elefante, che dorme Dalla montagna fredda enorme Scende bruciando la locomotiva” (Ονειρεύεται τον ελέφαντα, που κοιμάται από το τεράστιο κρύο βουνό. Κατεβαίνει καίγοντας την ατμομηχανή). Ένα τραγούδι που μας κάνει να ανατριχιάζουμε. Το πέρασμα, το κατευόδιο, το ταξίδι.
Εν τέλει, η ακρόαση μας αφήνει με πολλές σκέψεις. Το σίγουρο είναι πως οι ET//AL. έχουν δημιουργήσει ένα εξαιρετικό πειραματικό υβρίδιο, το οποίο αποτελεί μπορεί να εισάγει νέους ακροατές στο κοινό τους. Το Studi di Quarantena είναι ένας δίσκος που πρέπει να ακούσει κάθε φαν της post rock και της μπάντας.
Μπορείτε να ακούσετε το δίσκο και να υποστηρίξετε τη μπάντα, πατώντας εδώ.
