Azrael Overtones #19: Το εγώ στον καθρέφτη…

Επιστροφή λοιπόν στη στήλη Azrael Overtones, που είχαμε αφήσει στο συρτάρι εδώ και πολύ καιρό πια. Νέα χρονιά, νέο άρθρο το οποίο συναντά τις ρίζες της στήλης μέχρι και το τελευταίο της άρθρο με ψυχογραφήματα από εμβληματικούς χαρακτήρες της Vertigo και όχι μόνο.

Το πρώτο μας θέμα είναι δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το “εγώ” καθώς μέσα από καραντίνα και την άτυπη φάρσα – καραντίνα που βιώνουμε από τις τελευταίες ημέρες του 2021 όλοι προσπαθούμε με όποιον τρόπο μπορούμε αφενός να κάνουμε μια ποιοτική ενδοσκόπηση και να μην επιτρέψουμε να εξαφανιστεί ξανά η προσωπικότητά μας μέσα στους φόβους του 2020.

Ας δούμε παρακάτω τι συνέβη όταν κάποιοι χάρτινοι ήρωες διάλεξαν είτε το μονοπάτι του εγωκεντρισμού είτε το αντίθετο.

azdyo

Sandman

Ο Μορφέας, ο θεός των ονείρων αποτελεί μοιραία την ελπίδα κι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που παίρνει διάφορες ενσαρκώσεις στην καθημερινότητα όλων. Πέρα από αυτό είναι επίσης ένα ον με εγωισμό πλήρως ανθρώπινο που στη διάρκεια της αέναης ύπαρξης του – σε στιγμές που φλέρταρε με την ανθρώπινη υπόσταση – έχει πληγώσει πολλούς ανθρώπους.

Στην πορεία των πραγμάτων, ο γιος του ο Ορφέας έχοντας υποστεί ζημιά ανεπανόρθωτη και ζώντας πλέον καταραμένος – όντας ένα…ζωντανό κεφάλι – του ζητά να τον σκοτώσει για να τον απαλλάξει από το μαρτύριο του. Η πράξη αυτή είναι η αρχή του τέλους του, καθώς χύνει το δικό του αίμα και ανοίγει το δρόμο για τις Ερινύες που επιθυμούν τον αφανισμό του.

Μπορεί να κρυφτεί και να γλιτώσει αλλά αποφασίζει να αφεθεί στο θάνατο, έχοντας λυγίσει από τους αμέτρητους αιώνες πόνου. Πριν φύγει διαλέγει τον διάδοχο του, στρώνει το δρόμο του τιμήματος για τις φόνισσες του, αλλά ρισκάρει την απόλυτη ισορροπία στο σύμπαν. Γιατί χωρίς τα όνειρα δεν υφίσταται το αύριο.

Παρά τις εκλάμψεις που παραμέρισαν σε πολλές ιστορίες τον εγωισμό του, όπως το ότι δημιούργησε μια φιλία με κάποιον που συναντούσε κάθε εκατό χρόνια, το υποκειμενικό μας πόρισμα είναι ότι αφέθηκε στο θάνατο επειδή στο βάθος δεν ήθελε να δώσει νέα πνοή και να κοιμίσει το τεράστιο εγώ του. Οι καταστάσεις στον κόσμο του σήμερα το απαιτούσαν διαρκώς και έτσι έκανε τον κύκλο του.

aztessera

Hellblazer: Hold me

Μια από τις σημαντικότερες ιστορίες των 90ς με τον μπάσταρδο που πολλές φορές δε θέλουμε, όμως αξίζουμε. Ο Τζον είναι απατεώνας και μάγος της παραπλάνησης και του “σκαπουλαρίσματος” αλλά έχει αποδείξει πολλάκις ότι αγαπάει την ανθρωπότητα.

Σε αυτή την ιστορία των Neil Gaiman και Dave McKean, ο Constantine επισκέπτεται τη γειτονιά όπου έμενε ένας φίλος του που απεβίωσε, για να δει κάποια αγαπημένη του. Από την αρχή της διαδρομής μέσα στο ταξί η υπομονή του με τους ανθρώπους δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη.

Tα ρατσιστικά σχόλια του οδηγού για τους άστεγους του προκαλούν αηδία και αποφασίζει να συνεχίσει με τα πόδια. Στη συνέχεια, εξερευνώντας το σημείο στο οποίο φιλοξενούνται προσωρινά οι άστεγοι, είναι αυστηρός και με εκείνους, γυρνώντας την πλάτη στα σχόλια τους για το κρύο και την ανάγκη να μιλήσουν σε κάποιον, έστω και για λίγο.

Η ομοφυλόφιλη φίλη του του ζητά σαν χάρη να χαρίσει σε εκείνη και τη σύντροφό της ένα παιδί και εκείνος φεύγει εξοργισμένος καθώς δεν είχε προειδοποιηθεί κι επειδή του αναθέτουν μια ευθύνη πέρα από το… Ευαγγέλιο του. Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας έχει πάντα πλήρη αυτογνωσία για τις χαμηλής ηθικής σταθερές του και δεν είναι ένας αυστηρός κριτής των άλλων. Ωστόσο εδώ το κάνει και με το παραπάνω.

Μια βασανισμένη ψυχή τριγυρνά στη γειτονιά και ζητά απεγνωσμένα από όποιον συναντήσει απλώς να τον κρατήσει για λίγο. Κάποια γυναίκα από την ταραχή της παθαίνει έμφραγμα και πεθαίνει, ο Τζον παίρνει το παιδί της και το πάει στη φίλη του με την οποία είχαν τσακωθεί καθώς εκείνη τελεί ως έργο την προστασία των αστέγων και των ανυπεράσπιστων.

Στο επόμενο σοκάκι ο βασανισμένος ζητά από το Τζον να τον αγκαλιάσει, εκείνος το κάνει σαρκάζοντας, η ψυχή του άστεγου γαληνεύει και φεύγει προς τον ουρανό. Ο ήρωας μας πετάει τον εαυτό του στην άκρη, ταυτίζεται με εκείνον που λύτρωσε εν’ αγνοία του, ξέχνα τα απωθημένα και τρέχει στη φίλη του συντετριμμένος ζητώντας της μια αγκαλιά.

Υπέροχη ιστορία με ένα μήνυμα που έχουμε ακούσει πολλές φορές αλλά εδώ το αφομοιώνουμε πιο ζεστά μέσα σε μόλις 22 σελίδες. Θα μπορούσε να είναι η απόλυτη χριστουγεννιάτικη ιστορία για παιδιά αν φυσικά ένας γονιός δεχθεί να τους δείξει υλικό με μια δόση μεταφυσικού στοιχείου και με ανθρώπους που λογοκρίνονται καθημερινά σε κάθε τους κίνηση και λέξη.

azena

Dark Νight: A true Batman story

Αυτοβιογραφία με αλληγορίες από τον Paul Dini, το σχεδιαστή που στις αρχές της δεκαετίας του ’90 βίωσε για πρώτη φορά την απόλυτη αναγνώριση μέσα από το “Βatman: Τhe Animated Series”. Ο Dini κάνει αναδρομή στο εσωστρεφές παρελθόν του από όταν ήταν ακόμη μαθητής του σχολείου, το bullying, την εμμονική ενασχόληση με το σχέδιο μέχρι και τη ζωή του celebrity.

Πέρα από την ομορφιά του γεγονότος ότι ένας τόσο ιδιότροπος μικρούλης πέτυχε πολλά στη διάρκεια της ζωής του, ο συγγραφέας παραδέχεται ότι μοιραία κάπου στην πορεία ανακάλυψε πόσο εγωιστικό τρόπο ζωής είχε υιοθετήσει και ότι σε μια καθημερινότητα φαινομενικά άρτια είχε χάσει κατά πολύ την ενσυναίσθηση του, έχοντας αμελήσει την οικογένεια του και τους γύρω του. Η φήμη τον ώθησε σε πράξεις που, παρά την λάμψη τους στο βάθος μετά τον ξυλοδαρμό του σχεδόν μέχρι θανάτου από δύο άγνωστους ληστές, κατάλαβε ότι ήταν αντιδράσεις ενός θλιμμένου ανθρώπου που η αντικοινωνική του ζωή τον είχε κάνει να μην ξέρει τι πάει να πει σωστή συμπεριφορά απέναντι σε όσους νοιάζονται για εκείνον.

Στη συνάντηση με τον καλό και τον κακό του εαυτό, στη σιωπή πέρα από τους φανταστικούς, χάρτινους φίλους του θα συναντήσει το μεγαλύτερο δώρο, την ανακάλυψη ότι δε χρειάζεται να είναι υπεράνθρωπος αλλά απλά να γίνει καλύτερος. Η ιστορία αυτή είναι ένα ειλικρινές αφιέρωμα για το (σκοτεινό) παιδί μέσα μας που ψάχνει το δρόμο του.

aztria

The me you love in the dark

Για τον επίλογο θα πάμε σε μια ιστορία που μας κέντρισε το ενδιαφέρον από το περασμένο φθινόπωρο μέχρι και τα Χριστούγεννα όπου και ολοκληρώθηκε. Μια καλλιτέχνιδα αποφασίζει να απομονωθεί σε ένα σπίτι κάπου επαρχιακά για να ζωγραφίσει σα να μην υπάρχει αύριο, ελπίζοντας να βρει κάτι που έχει χάσει από τη συγκέντρωση της και τον εαυτό της.

Στο σκοτάδι υπάρχει μια υπόσταση, κάτι σαν φάντασμα για το οποίο επίσης δε θα μάθουμε πολλά πράγματα. Ξέρουμε μόνο ότι υπάρχει αμοιβαία έλξη μεταξύ εκείνου και της νέας… συγκατοίκου που έχει αποκτήσει. Στην αναζήτηση της για τη δημιουργία τέχνης λιγότερο χαρούμενης από αυτή που ζητά, το ευρύ κοινό γοητεύεται από το άκρως εγωιστικό στοιχείο, που της θυμίζει κάτι από εκείνη. Το κοινό με τη σειρά του αντιλαμβάνεται τα πράγματα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Η αρχή είναι γοητευτική, οι πίνακες διαδέχονται ο ένας τον άλλον και η συνέχεια είναι καταστροφική γιατί οι επιθυμίες του ενός είναι οι εφιάλτες του άλλου.

Λίγοι διάλογοι και κυρίως σε σημεία όπου η πλοκή κλιμακώνεται, σχέδια με στοιχεία καρτούν χωρίς αυστηρή ανατομία σώματος, που καταφέρνουν όμως να δημιουργήσουν μία αρκετά ανατριχιαστική ατμόσφαιρα σε πολλές στιγμές. Μια ιστορία που κυκλοφόρησε ακριβώς όταν έπρεπε και όπως έπρεπε καθώς ο εγκλεισμός της καραντίνας του 2021 μας έκανε όλους να φλερτάρουμε με την υπερβολή.

Το lockdown δοκίμασε τα όρια μας και πολλοί σίγουρα εισχώρησαν σε έναν κυκλώνα κατάχρησης όσων τους άρεσαν χωρίς να προσέξουν, ενώ ακόμα περισσότεροι προσπάθησαν να πείσουν τον εαυτό τους ότι περνούν καλά μόνο με υλικά. Aντικατέστησαν τους ανθρώπους με αυτά μέχρι που τα χρώματα ξεθώριασαν σχεδόν τελείως.

Τώρα που ακόμη μπαινοβγαίνουμε σε τέτοιες καταστάσεις, μένει να δούμε αν το εγώ μας είναι αρκετά σοφό ώστε να έχει την ευελιξία να παραμερίζεται όταν πρέπει.

’till next time…

Για περισσότερες αναρτήσεις του Γιώργου Σαφελά, ακολουθήστε τις σελίδες Reflections at Death Disco και Nightread Εκδόσεις στο facebook.