Αναγνωρίζω τους λόγους που η κινηματογραφική διασκευή του βιβλίου “Ζωντανός Θρύλος” σας προκάλεσε θλίψη. Εδικά σε εσάς τους λάτρεις των σκύλων. Επιτρέψτε μου όμως να σας προειδοποιήσω, το βιβλίο είναι πολύ χειρότερο.
Ήμουν στη μέση του βιβλίου όταν πήγα πενθήμερο ταξίδι στην Βιέννη για αλλαγή έτους. Ήμουν
πολύ καταβεβλημένος συναισθηματικά εκείνη την περίοδο. Το ταξίδι στην Βιέννη είχε έναν άλλο
σκοπό από απλή απόδραση. Χρειαζόμουν ελπίδα. Ένα χρήσιμο συναίσθημα, αλλά ιδιαίτερα
επικίνδυνο.
Το ότι κουβάλησα λοιπόν αυτό το βιβλίο μαζί μου ήταν το χειρότερο λάθος που θα
μπορούσα να διαπράξω. Καθώς το διάβαζα, ένοιωθα στις σελίδες εμένα. Ευτυχώς σύντομα το
κατάλαβα και το έκλεισα. Δεν άντεχα να διαβάσω ούτε λέξη. Το συνέχισα μόνο μερικές μέρες αφού
επέστρεψα στην Αθήνα.
Πριν συνεχίσω, πρέπει να δηλώσω ότι μου άρεσε και η ταινία και το βιβλίο. Αξίζει όμως να ξεχωρίσουμε κάποιες διαφορές βιβλίου και ταινίας. Στην ταινία, ο πρωταγωνιστής είναι Αφροαμερικανός που τον υποδύεται ο Γουίλ Σμιθ. Στο βιβλίο είναι γερμανοαμερικανός. Στην ταινία είναι μεταλλαγμένα ζόμπι από ιό. Στο βιβλίο, μεταλλαγμένοι βρικόλακες, πάλι από ιό. Βέβαια αυτοί οι βρικόλακες έχουν νοημοσύνη και συνείδηση, σε αντίθεση με τα ζόμπι.
Λόγω της νοημοσύνης που κατέχουν οι βρυκόλακες, από την μία κυνηγάνε τον πρωταγωνιστή συστηματικά, από την άλλη τον φοβούνται. Στη ταινία, το καταφύγιο του πρωταγωνιστή φυλάσσεται από σύστημα ασφαλείας τελευταίας τεχνολογίας. Στο βιβλίο μπορεί να μην έχει τόσο γαμάτο σύστημα ασφαλείας, αλλά έχει σκόρδα, σταυρούς και καθρέφτες, που τα βαμπίρια τα φοβούνται.
Το σκυλί αναφέρεται και στα δύο μέσα. Επίσης, στο βιβλίο υπάρχει άμεση αναφορά στην φράση ζωντανός θρύλος, στην οποία δεν μπορώ να αναφερθώ περισσότερο για να μην γίνει spoil. Παρόλα αυτά, μπορώ να αναφερθώ στην βασική διαφορά που καθιστά την ταινία και το βιβλίο του ίδιου τίτλου,δύο τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις της, ως επί το πλείστον, ίδιας ιστορίας.
Το βιβλίο είναι πολύ πιο μελαγχολικό από την ταινία. Πάρα πολύ. Η ταινία μπροστά του, είναι άλλη μια πιασάρικη ταινία δράσης με τον Γουιλ Σμιθ να παίζει τον εαυτό του, παρόλο που στην συγκεκριμένη ταινία κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να μην το κάνει. Ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα. Και αυτό δεν είναι μόνο λόγω ατμόσφαιρας και δυναμικής σκηνών, αλλά ούτε και λόγω αντιδράσεων του χαρακτήρα.
Πολύ απλά, το βιβλίο μεταφέρει με περισσότερο αργό και βασανιστικό τρόπο το θέμα του μοναδικού ανθρώπου πάνω στη Γη (τουλάχιστον από όσο ξέρουμε).
Πρόκειται για τον Νεβίλ και την προσπάθειά του να μην τρελαθεί, να μην χάσει την ανθρωπιά του και παράλληλα να βρει θεραπεία για τον βαμπιρισμό.
Ο Richard Matheson πρέπει να βρισκόταν σε μια πολύ μαύρη σελίδα της ζωής του καθώς έγραφε αυτό το τέρας για βιβλίο. Δεν μπορώ να το αιτιολογήσω διαφορετικά. Ίσως εγώ να εξέλαβα έτσι, διότι ο ίδιος βρισκόμουν σε μια αντίστοιχη θέση εκείνη την περίοδο.
Αν η ταινία σας άρεσε και θέλετε να γνωρίσετε μια πιο βαριά εκδοχή της ιστορίας, συνιστώ να διαβάσετε το βιβλίο. Θα σας ανεβάσει πολύ τα στάνταρ όσο αναφορά αυτό το είδος ιστοριών (Scifi post-apocalyptic horror). Δεν είναι κάνα τούβλο εξακόσιες σελίδες, οπότε κάποιοι από εσάς που είστε εξοικειωμένοι με πληθωρικά έργα όπως του Steven King, που προσωπικά εμένα με κουράζουν, ίσως μείνετε με ένα παράπονο στο τέλος. Ίσως θα θέλατε παραπάνω. Ίσως θα θέλατε μια ολόκληρη σειρά μυθιστορημάτων με τον πρωταγωνιστή να παλεύει με στρατιές βρικολάκων σαν τον Μπλέιντ!
Αυτό ασφαλώς θα αλλοίωνε όλη την ουσία της αυθεντικής ιστορίας. Αλλά εκτός αυτού, δεν αξίζει ο πρωταγωνιστής και ο συγγραφέας λίγη ηρεμία μετά από αυτό τον Γολγοθά; Λίγη ανάπαυση; Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που το έχει νοιώσει.
Όταν τελειώνεις μια πολύ βαριά ιστορία με ένα πολύ ταλαιπωρημένο πρωταγωνιστή, ίσως μετά να αισθάνεσαι ψυχικά κουρασμένος. Να θες μετά να ασχοληθείς με λιγότερο συναισθηματικώς φορτισμένα έργα, είτε ως αναγνώστης είτε ως συγγραφέας. Δεν παίρνω όρκο ότι το ίδιο συνέβη στον Ριχάρδο με το Ζωντανός Θρύλος, αλλά μπορώ να φανταστώ την βαθιά ανάσα που θα πήρε μόλις έγραψε την τελευταία φράση του κειμένου.
Για να επανέλθω όμως σε αυτό που ήθελα να πω, αν η ταινία από μόνη της σας φάνηκε βαριά, το βιβλίο ίσως σας φανεί ψυχικά επώδυνο. Συνιστώ να μην το διαβάσετε αν βρίσκεστε σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής σας. Εγώ που το αποπειράθηκε, απέτυχα.
Αν πάλι το δοκιμάσατε ήδη και δεν το συνεχίσατε ακριβώς για αυτό τον λόγο, προσπαθήστε να το ξαναδιαβάσετε όταν θα είστε ήρεμοι. Είμαι σίγουρος πως με καθαρό μυαλό θα εκτιμήσετε αυτό που έχει να προσφέρει.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Γρηγόρη Ασημίνη πατώντας εδώ.
