Azrael Overtones #21: Οι κλειστοί χώροι…

Κλειστοί χώροι, κλειστοφοβία και άλλες παρόμοιες λέξεις και φράσεις ηχούν σε μόνιμη βάση στα αυτιά μας πλέον εδώ και δύο χρόνια για ευνόητους λόγους. Ένα πρωί λοιπόν, στο δρόμο για το γραφείο ανοίξαμε το ραδιόφωνο, ακούσαμε για τα νέα μέτρα και αυθόρμητα αποφασίσαμε να δούμε μια άλλη πλευρά του θέματος, αυτή που θεωρείται μεταξύ άλλων αναπόσπαστο κομμάτι των εκφραστικών μέσων τέχνης και λογοτεχνίας που ασχολούνται με τις κρυμμένες και ιδιαίτερες πτυχές του ατόμου.

Ακολουθεί μια ματιά σε τρεις συν μία ιστορίες από διαφορετικά μέσα.

fears of the dark

Fears of the dark

Aπό τη Γαλλία με αγάπη, ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους για τους φόβους μέσα μας που διογκώνονται μέσα στο σκοτάδι τις μικρές ώρες της μέρας. Οι ανασφάλειες που δεν αντιμετωπίζονται και είναι μη διαχειρίσιμες χτυπούν το υποσυνείδητο βίαια τις ώρες της απομόνωσης και η προσωπικότητα εξαφανίζεται.
Δίχως φως σε ένα δωμάτιο οι εχθροί μας γίνονται πολύ πιο δυνατοί, οι φοβίες μας που έχουν θαφτεί βαθιά και τις αγνοούμε έρχονται απρόσκλητες και μας βρίσκουν ακόμα και κάτω από το κρεβάτι μας. Στα όρια μεταξύ φυσικού και μεταφυσικού οι πρωταγωνιστές λυγίζουν, άλλες φορές μπροστά σε στοιχειά που γέννησε ο ίδιος ο νους τους και άλλες φορές σε μοιραίες παγίδες που τους έστησαν άλλοι βρίσκοντας τους ευάλωτους και μέσα σε μια σιωπή δίχως φως βυθίζονται στην ήττα.
Το πιο τρομακτικό μέσα σε όλα αυτά είναι η σκέψη ότι όλα αυτά μπορεί να είναι πολύ κοντά για τον καθένα μας μετά από μια κακή μέρα και δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί μόνο σε πρόσωπα που γνωρίζουμε καλά ή έστω συναντάμε συχνά. Αν δεν κατέχετε τη γαλλική γλώσσα αλλά ωστόσο το δείτε χωρίς υπότιτλους, πιστέψτε μας θα καταλάβετε τα πάντα από όσα εκτυλίσσονται.

roy batty

Η ενηλικίωση και ο θάνατος του Ρόι Μπάττυ

Μια από τις πιο σκληρές ιστορίες ενηλικίωσης που είδαμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη ήταν εκείνη της ρέπλικας που άκουγε στο όνομα Ρόυ Μπάτυ. Απατεώνας και αδίστακτος δολοφόνος που όμως στο άκουσμα της αλήθειας ότι είναι ένα ανδροειδές που η ζωή του θα τελειώσει στα τρία χρόνια λύγισε και έκλαψε φοβισμένος.
Η στιγμή της διαπίστωσης ότι όλα είναι ψέματα και ότι ο εχθρός από τον οποίο ξεκινούσαν όλα ήταν μπολιασμένος μέσα του και αποτελούνταν από αναμνήσεις κατασκευασμένες που δεν είχαν λάβει μέρος ποτέ στη σύντομη ζωή του.
Ο φόβος και το αργόσυρτο ξέσπασμα λαμβάνουν χώρα στο δωμάτιο όπου συναντά το δημιουργό του, τον Τάιρελ, ο οποίος νίπτει τας χείρας του και δεν παίρνει καμία ευθύνη, ο θεωρητικά ρομποτικός άνθρωπος, Ρόυ γελά νευρικά και ειρωνικά δια μέσου δακρύων καθώς ο “πατέρας” του προσπαθεί να του χρυσώσει το χάπι λέγοντας του ότι όλοι κάποια μέρα θα πεθάνουν και ότι εκείνος πρόλαβε να κάνει ασύλληπτα πράγματα.
Σπαρακτικά ζητά περισσότερη ζωή και οι διπλωματικές, αρνητικές απαντήσεις που εξηγούν γιατί αυτό καθίσταται αδύνατο δε του αρκούν. Του έδωσαν ψεύτικη (;) Ζωή και εκείνος δίνει ψεύτικη αγάπη στον πατέρα του με ένα φιλί στο στόμα και στη συνέχεια τον σκοτώνει συμπιέζοντας αργά το κρανίο του προς τα μέσα.
Θεωρούμε πως με αυτές τις αργές, απελπισμένες κινήσεις και τη σύνθλιψη του κεφαλιού του Τάιρελ ο Μπάτυ προσπαθεί να του μεταδώσει αυτό το αίσθημα της υπαρξιακής κλειστοφοβίας, όπου η κλεψύδρα έχει αδειάσει και τα πλαστά παυσίπονα δε σώζουν καμία αλήθεια. Η ειρωνεία έρχεται να βυθίσει ακόμα περισσότερο τους θεατές στην εσωστρέφεια, καθώς τελικά το αδίστακτο ον είναι οργανικό ενώ το συναισθηματικό θεωρείται ένα άψυχο σύνολο από καλώδια και προγράμματα.
poe shadow

Edgar Allan Poe: Η Σκιά

Κάπου στην Πτολεμαϊδα μια παρέα φίλων καταφεύγει στην οινοποσία για να ξεχαστεί από το θάνατο που έχει στιγματίσει τον αέρα ανεξίτηλα, στην αφύπνιση της επόμενης μέρας μετά το φιάσκο της πανούκλας. Σκοτεινή εποχή, σκοτεινό σπίτι και σκοτεινές σκέψεις που αναιρούν τα κρασοποτισμένα γέλια μεταξύ αγαπημένων φίλων που αρχίζουν σχεδόν να παραμιλούν.
Μέσα σε όλα αυτά ένα φάντασμα μιλά από έναν άλλο τόπο κι ο φόβος έρχεται και χαϊδεύει τους μικρούς μας ήρωες. Η θαλπωρή του σπιτιού εξαφανίζεται στο αχανές στόμα της θανατικής ατμόσφαιρας που έπληξε την κοινωνία χωρίς επιστροφή και ο θάνατος αποκαλύπτει την ταυτότητα του μα δεν είναι ένα ον. Είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που έχει δανειστεί τις φωνές όλων των χαμένων τους φίλων και τους κάνει να ανατριχιάζουν καθώς η οικεία δε θα είναι ποτέ πια κρυψώνα ούτε και φωλιά και ο φόβος δεν είναι ο φόβος της ανυπαρξίας αλλά ο φόβος ότι η υπόλοιπη ζωή θα χαρακτηριστεί μονάχα από το να υπομένουν τη χαμένη της λάμψη.
Η ιστορία τοποθετείται όπως αναφέρθηκε παραπάνω στα εγχώρια και αυτό είναι ακόμη ένα σύμβολο από τα αμέτρητα που ντύνουν τις ιστορίες του Πόε, γιατί το μέρος μας κρύβει πόνο από κατοχή, βασανιστήρια και πενία όπως και η Κύπρος.
Διαβάστε το αξέχαστο βιβλίο της Τέτης Θεοδώρου “Από τη Σκόνη” που είxε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ars Nocturna, το καλύτερο ίσως βιβλίο που ξεδιπλώνει τις πιο σκοτεινές πτυχές του λογοτεχνικού γοτθισμού με φόντο την ελληνική επικράτεια. Eπίσης να ακούσετε το τραγούδι “Mε ένα άδειο ποτήρι ” από τα Διάφανα Κρίνα.

spinrad

Η Άγρια Νύχτα

Γράφοντας το συγκεκριμένο άρθρο ο ένας συνειρμός μετά τον άλλον μας έκαναν να θυμηθούμε την ιστορία “Άγρια Νύχτα” του Νόρμαν Σπίνραντ. Πρόκειται για τον συγγραφέα των απόλυτων οργισμένων, αναρχικών sci-fi μύθων. Σας προτείνουμε να τη διαβάσετε μονομιάς χωρίς διάλλειμα αφού ερευνήσετε τα παραπάνω. 90 σελίδες μιας νουβελέτας όπου όλα εκείνα στα οποία εστιάσαμε νωρίτερα τέμνονται.
Μια νέα κοπέλα σε ένα μεγάλο κόσμο – κρύα μηχανή που σε ξερνάει, η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων μέσα στο τούνελ που τρέχοντας δίνει μάχη με τον εχθρό και με την ίδια τη φύση του στριμωγμένη στα σκοτάδια. Για τους λάτρεις της αισθητικής cyberpunk η ιστορία είναι απόλυτος έρωτας. Το βιβλίο είχε κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα από τις θρυλικές εκδόσεις “Πάρα Πέντε”.
Ο παραπάνω από όσο χρειάζεται χρόνος μέσα στη σιωπή είναι επικίνδυνος. Τα βιβλία λένε ότι απομονώνουν τους ανθρώπους συχνά. Εμείς δε θα αναλύσουμε αν είναι σωστή ή λάθος αυτή η εκτίμηση, θα πούμε μόνο ότι το σωστό βιβλίο είναι εκείνο που κλείνοντας το αφού το έχουμε διαβάσει, μας κάνει να θέλουμε να βγούμε έξω να δούμε ήδη αγαπημένα ή νέα πράγματα.
Για περισσότερα άρθρα του Γιώργου Σαφελά πατήστε εδώ.