Η ώρα εννέα, ξάφνου τιτιβίσματα πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα. Γιατί τα πουλιά τιτιβίζουν μανιασμένα συλλογιέμαι; Στέκω εκεί στο ακρογιάλι με τα λευκά νερά και τα κατακόκκινα βότσαλα. Γονατισμένος πάνω στο λόφο ένας άντρας, με μια περίτεχνη αρχαία περσική ενδυμασία από μαύρο λινό ύφασμα, είναι δεμένος. Όμως αντί για αλυσίδες, ρολόγια για δεσμά φορεί στους καρπούς του. Το πρόσωπο του καλύπτει μια μάσκα τραγωδού, η δεξιά πλευρά υπέροχα γελά και η αριστερή φαίνεται να πονά φρικτά. Δίπλα του λογιών λογιών γυναίκες και άντρες τρομεροί, σπρώχνουν ένα πλουμιστά ντυμένο πλήθος προς το γκρεμό. Σε λίγο γέροι και γραίες νέοι και νέες έφηβοι και έφηβες ακόμα και παιδιά πέφτουν και αφήνουν την τελευταία τους πνοή πάνω στα βότσαλα. Το αίμα κατρακυλά σε όλη την ακρογιαλιά, λούζοντας τις μικρές αυτές πετρούλες με την πλούσια και ανεξίτηλη χρωστική του. Ο άντρας σταυρώνει τα χέρια του σε στάση προσευχής, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του. Από μακριά ακούγετε η φωνή του σαν ψίθυρος . Τον χτυπούν πέφτει και προσπαθεί να ξανασηκωθεί. Αυτό συνεχίζεται για ώρα αρκετή, σαν σκηνή σε επανάληψη μόνο που το πλήθος άλλοτε μειώνεται και άλλοτε αυξάνεται σε αριθμό και τα άψυχα κορμιά όλο και πληθαίνουν, όλο και πληθαίνουν. Ο πρίγκιπας στέκει μπρος μου με κάπα πορφυρή και με το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου, προσπαθεί να μιλήσει μα αντί για τα ωραία του λόγια, μια βουβή κραυγή σαν από αρχαία τραγωδία βγαλμένη, μου μαστιγώνει το πρόσωπο. Το σώμα του αρχίζει γρήγορα να εξαϋλώνετε, γίνεται πυκνός καπνός και ανεβαίνει προς τα ουράνια. Ο ήλιος δεν λάμπει χαρούμενος σήμερα, ένα αποχρωματισμένο υποτονικό φως στέλνει διαμαρτυρόμενος. Ξοπίσω του ο αγαπημένος του συνεχίζει να βηματίζει στον αέρα, μη μπορώντας να κουνηθεί καθόλου, ντυμένος στα λευκά κινούμενη χιονονιφάδα θυμίζει που χορεύει ατέρμονα με τον μαϊστρο. Πόσο άδικο και αποτρόπαιο να βλέπεις τον πρίγκιπα σου να ερωτοτροπεί με τον θάνατο και να μην μπορείς να παρέμβεις σκέφτομαι, απλά να στέκεις εκεί με μάτια γεμάτα δάκρυα και συναισθήματα σπασμένα, να κινείσαι σαν ζωντανή μαριονέτα στον χώρο και στο χρόνο.
Η ώρα εννέα και ένα ανοίγω τα μάτια μου, σειρά των Ονείρων να πέσουν στην αγκαλιά της Νυκτός. Νιώθω το μαξιλάρι και τα κλινοσκεπάσματα υγρά, πετάγομαι με φόρα από το κρεβάτι, παραπατώ και πέφτω πάνω στο τοίχο. Μα τι συνέβη στο όνειρο και ίδρωσα τόσο; Πετάω τις κατάμαυρες λινές πιζάμες μου άτσαλα στο πάτωμα, ήμουν τόσο κουρασμένος χθες το βράδυ ούτε το ρολόι δεν θυμήθηκα να αφαιρέσω από τον καρπό μου. Ψάχνω στις αναμνήσεις μου να θυμηθώ, μα να πάρει η ευχή δεν μπορώ. Συνειδητοποιώ ότι ονειρευόμουν, μα ήταν όνειρο η μήπως εφιάλτης δεν μπορώ να θυμηθώ, αλήθεια αδυνατώ. Μα τι συνέβη στο όνειρο γιατί το πρόσωπο μου είναι υγρό; Τρέχω γρήγορα προς τον καθρέφτη να κοιταχτώ, καταλαβαίνω μονομιάς ότι έκλαιγα όλη τη νύχτα. Τα μάτια μου έχουν γίνει σαν ροδάκινα από το κλάμα.
Η ώρα εννέα και ένα τέταρτο ντύνομαι στα γρήγορα και κατευθύνομαι προς το σαλόνι. Πάντα μ’ αρέσει να παρακολουθώ τις ειδήσεις ανά τον κόσμο κάθε πρωί, αλλά πρώτα τρέχω στη κουζίνα να φτιάξω πρωινό. Ψάχνω τη βρώμη πουθενά δεν τη βρίσκω. Πωπω πόσο χαζός είμαι σκέφτομαι. Την φάγαμε όλη εχτές με τον Δημήτρη και ξέχασα να αγοράσω καινούργιο σακούλι. Ο Δημήτρης είναι ο κολλητός μου μένει μαζί μου αυτή τη περίοδο. Μα πόσο όμορφο είναι να ζεις με έναν ερωτευμένο κάτω από την ίδια στέγη, λες και τα δωμάτια ζωντανεύουν και το καθένα σιγομουρμουρίζει μουσική όμορφη κι αθώα. Πέμπτη ξημέρωσε, σε δυο μέρες έχουν επέτειο οι καρδιές μου. Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος μουρμούριζαν γλυκά ο ένας στον άλλο όταν πρωτογνωριστήκαμε. Είναι μαζί πέντε χρόνια, γνωρίστηκαν στην δραματική σχολή. Ηθοποιοί, υπέροχοι άνθρωποι, αξιοθαύμαστοι και σπουδαίοι φίλοι, πάνω στο σανίδι χάρμα οφθαλμών να τους βλέπεις να παίζουν μαζί. Δημήτρης και Φίλιππος σαν να λέμε Αλφειός και Αρέθουσα, έχουν τόσα κοινά οι ιστορίες τούς. Ο Φίλιππος πρωταγωνιστεί σε μία περίφημη παράσταση αυτή τη περίοδο. Όταν όμως έμαθε ο σκηνοθέτης ότι είναι ζευγάρι οι διό τούς απέλυσε τον Δημήτρη ο οποίος είχε έναν μικρό ρόλο. Άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών σου λέει. Αλίμονο αν θεωρείται άνθρωπος όποιος τον έρωτα δεν αποδέχεται. Ήθελαν να αποχωρήσουν μαζί αλλά μετά τι;
Δεν γινόταν να μείνουν άνεργοι και οι δυο τους. Ο Φίλιππος εξάλλου έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του γοητευτικού πρίγκιπα, που ψάχνει την αγάπη σε τόπους ξένους, ενώ ο Δημήτρης ήταν κομμάτι του χορού. Σαν πληγωμένος κύκνος είναι απ’ όταν σταμάτησε τις πρόβες και ήταν τόσο υπέροχος μέσα στην κατάλευκη στολή του. Κρίμα που η αγάπη το αρχαιότερο εκ των συναισθημάτων, που έχει τραγουδηθεί, χορευτεί, έχει φωλιάσει στην ιστορία, στην τέχνη και στις αρχαίες γραφές. Στις μέρες μας να κατακρίνεται και κατά περιπτώσεις να θεωρείτε έγκλημα, όταν πρόκειται για άτομα του ίδιου φύλου. Πόσο ανόητο σκέφτομαι. Κάποτε κατηγορούνταν οι μάγισσες, οι αυτόχθονες μετά οι δαιμονισμένοι. Άνθρωποι όμορφοι, άνθρωποι άρρωστοι, άνθρωποι αδικημένοι και τώρα αυτό. Σαν άλλη Ατλαντίδα θυμίζει πλέον η κατάσταση. Από το κακό στο χειρότερο και από εκεί στο χείριστο αυτή η κοινωνία βουλιάζει εδώ και αιώνες αργά και βασανιστικά. Τελικά πάντα θα εφευρίσκονται λόγοι για να μισεί κανείς.
Αλλά ας σταματήσω να σκέφτομαι πράγματα πικρά, πριν λίγο ξύπνησα είναι μια καινούρια μέρα. Μιας και που σκέφτηκα προ ολίγου το λευκό, μόνο γάλα για μένα σήμερα, χαζογελώ και αρπάζω ένα μπουκάλι από το κάτω ράφι του ψυγείου, έπειτα στρώνομαι στον καναπέ. Αρπάζω μισοκοιμισμένος ακόμα το τηλεκοντρόλ, το κόκκινο κουμπάκι πατώ σουσάμι άνοιξε ψελλίζω. Στη τηλεόραση μια ψιλή ξανθιά τηλεπαρουσιάστρια ξεσπά σε κλάματα στον αέρα της εκπομπής της, ο λόγος, τα μηνύματα μίσους που λαμβάνει καθημερινά επειδή είναι χαρούμενη και καλοπαντρεύτηκε πρόσφατα. Αλλάζω κανάλι ,σε αυτό το πλατό νεκρική σιγή επικρατεί, η λύπη κάνει την εμφάνιση της στα πρόσωπα των δημοσιογράφων. Μόλις τώρα ανακοινώνετε ότι δυο γυναίκες ακτιβίστριες κάτοικοι του Ιράν, καταδικάζονται σε θάνατο επειδή αγαπούν η μια την άλλη. Στη συνέχεια ακούω την επίσημη ανακοίνωση της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Μαζικές δημόσιες εκτελέσεις θα λαμβάνουν πλέον χώρα καθημερινά. Γουρλώνω τα μάτια, παλεύω να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Βουρκώνω, αλλάζω και πάλι κανάλι, κύμα μίσους στον αραβικό κόσμο, γράφει ο τίτλος με μεγάλα γράμματα. Σφάξτε τους ομοφυλόφιλους στον ύπνο τους. Λίγες στιγμές αργότερα ένα βίντεο παίζει. Πλήθος αντρών εξαγριωμένο, με το μίσος και τη δίψα για θάνατο να λάμπουν στα μάτια τους, φαίνονται να κάνουν χειρονομίες καθώς ταυτοχρόνως ανακοινώνουν τις επόμενες κινήσεις τους. Οι δε κτηνωδίες που ετοιμάζουν είναι ανείπωτες. Νομίζω ότι θα βάλω τα κλάματα, σκέφτομαι αυθόρμητα να κλείσω την τηλεόραση και να χωθώ ξανά κάτω από τα σεντόνια μου. Ας δώσω όμως μερικές ευκαιρίες στο χαζοκούτι να μου δείξει κάτι εύθυμο και λογικό. Πατάω τα κουμπιά με αγανάκτηση. Νέα γυναικοκτονία η λεζάντα του ρεπορτάζ, έχασε τον έλεγχο κατέθεσε ο σύζυγος της άτυχης τριαντάχρονης. Σε ζωντανή μετάδοση ο δικηγόρος του δράστη ανταλλάσσει πυρά με την αδερφή του θύματος η οποία παρευρίσκεται στον αέρα της εκπομπής. Πιέζω με δύναμη τα δάχτυλα μου στα κουμπιά για ακόμη μία φορά. Στον επόμενο τόνο μαύρα κουφέτα ξανά, τρεις έγχρωμες διεμφυλικές γυναίκες βρέθηκαν κατακρεουργημένες σε αποθήκη, είμαι έτοιμος να εκραγώ από τη θλίψη μου, κάνω μια τελευταία προσπάθεια μήπως και ακούσω κάτι ευχάριστο. Στο βήμα αυτής της εκπομπής κάθεται τώρα ένας παππούλης με κατάλευκη πλούσια γενειάδα και σκοτεινή ενδυμασία. Το χρυσό κειμήλιο που φοράει στο λαιμό είναι πιο βαρύ από εμένα σκέφτομαι και γελάω, γελάω μέχρι που ο άντρας ξεκινάει να μιλά. Με φωνή τοποθετημένη σε τόνο σοβαρό, γεμάτη θυμό και δίχως ίχνος δισταγμού ξεκινά να προσβάλει τη μητέρα μάθηση, μαχαιρώνει τη μητέρα γνώση και όλο το γένος των ανθρώπων τώρα πενθεί. Η φωνή του το σκοινί, τα λόγια τού η θηλιά, αργοτυλίγεται γύρω από το λαιμό μου και νιώθω ένα δυνατό σφίξιμο. Ένας ξαφνικός τρόμος με διακατέχει συνοδευόμενος από πόνο και οργή, ίσως ακόμη να ονειρεύομαι δεν είναι κόσμος αυτός να ζει κανείς. Οι δείκτες του ρολογιού δείχνουν δέκα και είκοσι δύο, αντιλαμβάνομαι πως όλο αυτό που βιώνω είναι αληθινό. Κλίνω το χαζοκούτι και πετάω το τηλεκοντρόλ στο τραπεζάκι του καθιστικού με μανία, από τη δύναμη σπάει. Οι μπαταρίες σαν μπαλαρίνες χορεύουν μια στροφή και σκάνε με έναν δυνατό γδούπο στο παρκέ. Έπειτα σιωπή. Παίρνω φόρα και σηκώνομαι από τον καναπέ, τρέχω και τραβάω τις κουρτίνες προς τον τοίχο, χρειάζομαι φως σκέφτομαι. Φως και οξυγόνο, ξαφνικά δεν αναπνέω όπως πριν δυσκολεύομαι. Τραβώ το μοχλό και ανοίγω διάπλατα την μπαλκονόπορτα. Ένας χαρμόσυνος ρυθμός προερχόμενος από την κοντινή εκκλησιά, έρχεται να σπάσει τη ψυχρή σιωπή. Μα ποιος μπορεί και γιορτάζει σήμερα αναρωτιέμαι;. Κάνω στροφή και κατευθύνομαι πίσω στο δωμάτιο, ίσως με λυπηθεί ο άρχοντας των ονείρων αυτή τη φορά και μου κρατήσει συντροφιά. Δεν αντέχω όμως, ξεσπώ σε κλάματα στη μέση του δωματίου. Καμιά σκέψη δεν εμποδίζει τις στάλες πικρίας να κυλήσουν στα μάγουλα μου.
Πολλοί οι συλλογισμοί τώρα, τρέχουν μέσα στο κεφάλι μου σε έναν αγώνα με νικητή και ηττημένο. Έρχεται να συμμετάσχει και η καρδιά, οι παλμοί της αντηχούν μέσα στο στήθος δυνατά. Τελικά μια σκέψη με πλημμυρίζει, ένα κολοσσιαίο Γιατί; Γιατί μετά από τόσους αιώνες πόνου γιατί; Γιατί μετά από τόσους πολέμους γιατί; Γιατί μετά από τόσες μάχες για την ελευθερία γιατί; Γιατί μετά από αμέτρητες προσευχές γιατί; Γιατί φοβάμαι να ζώ ακόμα σε αυτόν τον κόσμο γιατί; Γιατί η αγάπη για τον συνάνθρωπο μαραίνεται γιατί; Γιατί η αγάπη δεν κερδίζει γιατί;
Καλημέρα θείε κόσμε. Ο κόσμε! μέγα και άγιε, με τους λαούς σου, τη γνώση σου, τη διαφορετικότητα και την πολυμορφικότητα σου. Λυπάμαι πολύ που σε κατάντησαν έτσι οι νέοι και οι παλιοί . Υπόσχομαι πως θα ψάξω την όμορφη κόρη σου να βρω, υπόσχομαι πως θα ζήσω να τη δω βασίλισσα με δάφνες και τιμές στο θρόνο της ξανά. Μα αν δεν τα καταφέρω εγώ σε αυτή τη ζωή ,μην ανησυχείς ή Αγάπη σου σε κάποια καρδιά θα έχει φωλιάσει για να φουντώσει και ξανά σπουδαία και δυνατή να γενεί.
