Η D23 Expo 2022 τελείωσε και φέρνει ορισμένους προβληματισμούς παρακολουθώντας την. Η Disney, έχοντας αγοράσει τα πάντα από στούντιο πλέον, είχε χωρίσει την παρουσίαση της σε κομμάτια με μια θεματική το καθένα. Για παράδειγμα, είχε ένα κομμάτι για την Marvel, ένα για τα Star wars και πάει λέγοντας. Το κομμάτι που με προβλημάτισε ήταν των live action ταινιών της. Ζήτημα πρώτο. Πόσες ταινίες ήταν ορίτζιναλ υλικό; Απάντηση: Μηδέν. Ναι, η Disney τα μόνα που ανακοίνωσε ήταν είτε sequels/prequels είτε remakes. Όμως, δεν έχω σκοπό να αγγίξω περιπτώσεις όπως το Hocus Pocus 2 ή το Disenchanted. Δεν είναι αυτές οι περιπτώσεις το πρόβλημα. Ίσα ίσα το αντίθετο. Το ζήτημα είναι τα live action remakes.
Το παρόν αυτού του περιέργου κόσμου
Πάμε να δούμε τι έχουμε. Το πιο ανώδυνο το Peter Pan & Wendy. Peter Pan ταινίες θα βγαίνουν μέχρι να εξαφανιστεί ο πλανητής οπότε ας συμβιβαστούμε με την ιδέα. Ήρθε απλά η σειρά της Disney. Περνάμε στο Snow White που απλά ανακοινώθηκαν οι δύο πρωταγωνίστριες. Με καλό μάτι της είδα και τις δύο, ειδικά της Gal Gadot στο ρόλο της κακιάς. Στη συνέχεια, υπάρχει το Little Mermaid. Μια χαρά είναι η Halle Bailey. Φέρνει σε γοργόνα, έχει φωνάρα, τι άλλο ζητάμε δεν ξέρω.
Πάμε στο ζουμί κι εκεί που θα έπρεπε να γίνει ντόρος. MUFASA: The Lion King. Πρώτον, τι τίτλος είναι αυτός;
Δεν ξέρω τι μανία έχει πιάσει το Χόλιγουντ να μας εξηγεί τους τίτλους τελευταία. Λες και δεν ξέρουμε ποιος είναι ο Mufasa ή με τι έχει σχέση. Ας το περάσουμε κι αυτό. Γιατί υπάρχει ένα prequel του Lion King; Σύντομη απάντηση: Γιατί άρμεγμα.
Πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια στα live action remakes
Για την Disney τα mid 2010s δεν είναι η πρώτη φορά που δοκίμασε αυτή την διώδο αρμέγματος των franchises της. Η συγκεκριμένη εταιρεία έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα σε βάρος όλων των άλλων και το ξέρει. Μας μεγάλωσε. Πολλοί μπορούν να πουν ότι είχαν κάποιο χαρακτήρα ή σούπερ ήρωα που υπήρχε στην παιδική μας ηλικία. Αλλά κανείς δεν μπορεί με θράσος να έρθει να σου πει στην μούρη ότι εγώ σε πήρα από την κούνια και σε έφτασα μέχρι την ενηλικίωσή σου με οποιοδήποτε δυνατό τρόπο, ιστορία, τραγούδι, χαρακτήρα. Οπότε γιατί να κάτσει να σκεφτεί νέες ιδέες όταν έχει ήδη δοκιμασμένες λύσεις;
Έχουν περάσει χρόνια και ίσως να ξεχνάμε ότι πριν το Jungle Book του Favreau υπήρχε το Jungle Book του Sommers. Ναι ναι εκείνου που έκανε τα Mummy με τον Frazer. Πριν από την Cruella, υπήρχε το 101 Dalmatians και το 102 Dalmatians κανονικά σε live action μεταφορές με την θεάρα Glenn Close στον ρόλο της Cruella. Κι εκεί κάπου τέλος. Γιατί; Πολύ απλή απάντηση πάλι. Το box office. Το 102 Dalmatians, πέρα από κακή ταινία, δεν τα πήγε καν καλά σε εισπράξεις. Για τα δεδομένα της Disney πάντα και σε σύγκρινη με την επιτυχία της πρώτης ταινίας.
Το νέο στοίχημα
Ερχόμαστε, λοιπόν, στο 2010. Ένα μεγάλο στοιχήμα. Alice in Wonderland με Tim Burton στο τιμόνι και καστ που θα ζήλευε ο οποιοσδήποτε. Τελικό αποτέλεσμα, αν και η ταινία είχε ζητήματα στην αφήγηση μάζεψε πάνω από 1 δις στο box office. Οπότε άνοιξε τον δρόμο για ταινίες όπως η Maleficent, Cinderella, ξανά Jungle Book, Beauty and the Beast κλπ κλπ.
Πολυλογώ τόση ώρα γιατί θέλω να καταλήξω στο εξής. Δεν υπάρχει πρόβλημα στο να θες να κάνεις remake μιας παλιάς ταινίας. Ειδικά αν θες να προσφέρεις μια καινούργια οπτική σε αυτή. Όμως, κάθε μία από αυτές τις ταινίες είναι απλά προσπάθεια για περισσότερα λεφτά. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Lion King.
Είναι επιτυχία; Πρακτικά ναι γιατί το box office στο τέλος έδειξε πάνω από 1,6 δις δολλάρια. Καλλιτεχνικά όμως; Θα πω με απόλυτο τρόπο όχι. Ναι τεχνολογικά είναι κάτι το εντυπωσιακό. Είναι λες και βλέπεις πραγματικά ζώα. Όμως, αυτό είναι το θέμα. Δεν θέλω να δω ζώα. Δεν ψάχνω να δω ένα ντοκιμαντέρ. Ψάχνω να βρω κάποιους χαρακτήρες που τυχαίνει να είναι ζώα. Αντιθέτως, βλέπεις άψυχες υπάρξεις, χωρίς καμία έκφραση και που ο μόνος λόγος που ξεγελάς τον εαυτό σου ότι αυτό που έχεις μπροστά σου είναι ο Simba και όχι ένα τυχαίο λιοντάρι είναι επειδή μιλάει. Συγγνώμη, αλλά ούτε το πλήρωσα αυτό, ούτε μπήκα στον κόπο να το δω. Είναι προσβολή όχι μόνο για την πρωτότυπη ταινία αλλά για τον κινηματογράφο γενικότερο. Πρόκειται απλά για μια 3D animated ταινία που είναι τόσο φωτορεαλιστική ώστε να θυμίζει την πραγματικότητα.
Το ουσιαστικό πρόβλημα αυτής της υπόθεσης
Οπότε, όταν η ίδια η εταιρεία δεν σέβεται τον εαυτό της στο βωμό των χρημάτων, γιατί να την σεβαστούμε και να την προσκυνούμε σαν κοινό; Προβληματίζομαι πιο πολύ γιατί ενώ είναι κοινώς αποδεκτό ότι αυτές οι ταινίες στην καλύτερη περίπτωση είναι μέτριες, πάμε και πληρώνουμε εισιτήριο. Δεν θα κακολογήσω κάποιον που θα μου πει ότι σόρρυ ρε φίλε αλλά η Μικρή Γοργόνα είναι η αγαπημένη μου ταινία οπότε θέλω να την δω. Αλλά για μένα μετά χάνεις την βαρύτητά της η άποψή σου, αν το αποτέλεσμα είναι κακό. Συγγνώμη, η ιστορία δείχνει ότι αυτό είναι το σύνηθες κι εσύ μόλις το στήριξες κιόλας για να συνεχίσει να γίνεται. Δεν θα κάτσω καν να αριθμήσω πόσες ταινίες έχουν σκοπό να βγάλουν. Το μόνο που θα πω είναι ότι στον ορίζοντα υπάρχει και ένα Lilo & Stitch…
Για να μιλήσουμε και λίγο ρεαλιστικά, στην τελική πολυεθνική είναι τα λεφτά θα κοιτάξει. Αυτό που έχω παράπονο και ζητάω να σκεφτούμε καλύτερα είναι πως αντιμετωπίζουμε εμείς τις πρωτότυπες ταινίες και γενικότερα το κόσμο του animation. Κάποια στιγμή πρέπει να ξεκολλήσει το κεφάλι μας και να αντιμετωπίσουμε το animation ως αυτό που είναι. Δηλαδή ένα μέσο. Δεν είναι μια υποκατηγορία. Είναι ένα μέσο για να πεις μια ιστορία. Αυτή ναι μπορεί να έχει ως κοινό τα παιδιά, αλλά μπορεί να έχεις στόχο τους ενηλικές. Εκτός αν πιστεύουν μερικοί, μένοντας σε ντισνεϊκό κλίμα, ότι η Παναγία των Παρισίων είναι παιδική ταινία. Εκείνες οι ταινίες όπως το Lion King, το Beauty and the Beast και πολλές ακόμα ήταν άρτιες σαν καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Τις αγάπησε ο κόσμος γιατί ήταν υπέροχες ταινίες. Τελεία. Όχι γιατί μια εταιρεία τους πουλούσε νοσταλγία σε μοντέρνο περιτύλιγμα.
Μια ματιά στο μέλλον
Για να κλείσουμε με μια αισιόδοξη νότα ας μιλήσουμε λίγο για Pixar. Το συγκεκριμένο στούντιο είναι ο λόγος που έχεις να αναμένεις κάτι καλό από τον κολοσσό στον οποίο ανήκει. Οπότε θέλω να κάνω shoutout, όπως λένε στο χωριό μου, σε κάποια projects που περιμένω. Πρώτον και σημαντικότερο για μένα, Win or Lose. Είναι η πρώτη σειρά μεγάλου μεγέθους της Pixar. Αφορά μια παιδική ομάδα softball. Όλα τα επεισόδια διαδραματίζονται μέσα στην διάρκεια της ίδιας βδομάδας. Η ιδιαιτεραίοτητα είναι πως κάθε επεισόδιο αφορά την οπτική ενός συγκεκριμένου ατόμου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αλλάζει το καλλιτεχνικό στυλ του κάθε επεισοδίου. Δεύτερον, το Elio. Είναι η ιστορία ενός παιδιού που καταλάθος πάει στο διάστημα και γίνεται πρέσβης της Γης. Τρίτον, φυσικά το Inside Out 2. Ναι, δεν έχω μεγάλη συμπάθεια στην σκέψη ότι η Pixar αναλλώνεται σε sequels, αλλά μεταξύ μας δύσκολα κάνει κακή συνέχεια για ήδη αγαπημένη ταινία.
ΥΓ. Δεν θα μπω στην διαδικασία να συζητήσω γιατί η Ariel άλλαξε χρώμα δερμάτος σοβαρά με κάποιον. Καλό θα ήταν όμως να υπάρχει μια γενικότερη κουβέντα για το τι εταιρεία είναι η Disney. Να μιλήσουμε πχ για το πως έγιναν τα γυρίσματα στο Mulan. Να κάτσουμε να συζητήσουμε για τους animators και τι συμπεριφορές ανέχονται είτε στις συνθήκες εργασίας είτε σε καλλιτεχνικές παρεμβάσεις. Υπάρχουν πολλά παραπάνω θέματα απ’ότι νομίζουμε κι εμείς στεκόμαστε στο ένα που κάνει θόρυβο. Στην τελική είναι θέμα μόνο για όσους θέλουν να το κάνουν.
