Έγινε η αρχή με το πρώτο μέρος και ήρθε η στιγμή για το δεύτερο. Έχουμε ζεσταθεί ήδη για τα καλά. Έξω πιάνουν τα πρώτα κρύα. Οπότε τι καλύτερο να κάνουμε από το να συνεχίσουμε να μιλάμε για τις ταινίες του 2022. Όχι όλες προφανώς, αλλά όσες είδαμε. Όποιος έχει παράπονο για κάποια που δεν μπήκε, ας γράψει δικό του αφιέρωμα. Εντάξει, ας μην είμαι τόσο επιθετικός. Ας στείλει ένα DM βρε παιδάκι μου, να προτείνει κάτι. Πάμε, λοιπόν, για παρτ του!
Οι ταινίες του 2022 οι οποίες ήταν video game μεταφορές, το προσπάθησαν
Πάντα η μεταφορά ενός video game σε ένα άλλο μέσο είναι μια πολύπλοκη διαδικασία. Συνήθως, μάλιστα, η αποτυχία είναι σχεδόν δεδομένη. Αυτή την στιγμή είμαστε στο στάδιο, που έχουμε επιβιώσει από δύο ακόμα προσπάθειες να γίνει κάτι με το Resident Evil franchise και αναμένουμε τα The Last of Us και Super Mario Bros. να δώσουν κάτι καλό. Έχουμε σοβαρές ελπίδες μετά από όσα έχουμε δει πάντως. Και για όσους δεν έχουν ενθουσιαστεί ακόμα με τα τρέιλερ για το The Last of Us του HBO, ας ακούσουν την μουσική του Gustavo Santaolalla για να ψηθούν.
Μέσα στο 2022 τώρα, είχαμε δύο ταινίες αυτού του είδους. Πρώτα θα μιλήσω για το Uncharted. Ήταν η μόνη ταινία φέτος και τα τελευταία χρόνια από τις ελάχιστες, που δεν άντεξα και την έκλεισα πριν το τέλος. Έχω μεγάλη αγάπη για τα παιχνίδια αυτής της σειράς, αλλά πιστέψτε με. Δεν παίζει καμία σημασία αν ήταν καλό adaptation. Που, μεταξύ μας, δεν ήταν. Ήταν κακή ταινία έτσι κι αλλιώς. Τελεία και παύλα. Αδύναμο σενάριο με καθόλου φρέσκες ιδέες. Βαρετοί διάλογοι. Miscasting για μένα ο Holland και ο Wahlberg στους ρόλους του Nate και του Sully αντίστοιχα. Μην το δείτε. Δεν υπάρχει λόγος.
Εκτός από το The Last of Us, να θυμήσω ότι έρχονται από την Sony η σειρά του God of War, η ταινία Gran Turismo, πρόσφατα μάθαμε για την ταινία Death Stranding (έχυμε Kojima από πίσω οπότε δεν φοβόμαστε) και αγνοείται η τύχη της ταινίας Metal Gear Solid με τον Oscar Isaac στον ρόλο του Snake. Και λέω μόνο μερικές για να τονίσω ότι αν το δείγμα γραφής που έχουμε είναι αυτό του Uncharted, δεν έχουμε ξεκινήσει καλά…
Από την άλλη μεριά, δείτε το Sonic the Hedgedog 2. Ειδικά, αν είσαστε φαν της πρώτης ταινίας. Επιστροφή του αγαπημένου καστ, νέες προσθήκες, κυρίως του Idris Elba ως Knuckles καθώς η Colleen O’Shaughnessey είχε μία post-credit σκηνή στο πρώτο μέρος ως Tails. Να θυμίσουμε ότι είναι η μόνη ηθοποιός, η οποία έρχεται από τα video games του franchise. Μετά το κράξιμο, που δικαιολογημένα έπεσε για τον σχεδιασμό του Sonic, η Paramount και όλοι οι υπεύθυνοι έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι δεν θα ξανακάνουν λάθη με τον μπλε σκαντζόχοιρο. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι όχι μόνο το καταφέρνουν, αλλά έχουν πιάσει σε φοβερό βαθμό το κλίμα των παιχνιδιών. Το sequel έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η επιτυχία της πρώτης ταινίας δεν ήταν τυχαία. Η τρίτη ταινία είναι δεδομένο ότι θα έρθει κι αν συνεχίσουν έτσι, ας βγαίνουν για πάντα ταινίες Sonic. Μακάρι να πείσουν και τον Jim Carrey να επιστρέψει στην ηθοποιία, καθώς ως Doctor Robotnik είναι ασυναγώνιστος.
Το 2022, οι horror ταινίες επέστρεψαν δυναμικά
Δεν ήταν λίγες οι ταινίες τρόμου φέτος, που όχι απλά ήταν καλές, αλλά ήταν και εμπορικές. Αρχικά, για να ξεμπερδεύουμε, είδα για εσάς ώστε να γλιτώσετε χρόνο το Choose or Die. Πρόκειται για μια κατάρα, που λειτουργεί μέσω ενός ρετρό computer game και σε βάζει στο δίλημμα αν θες να κάνεις κάτι συνήθως αποτρόπαιο ή να πεθάνεις. Θα το σκέφτηκαν… και 5 ολόκληρα λεπτά. Αν ήταν τουλάχιστον μέτριο, το Netflix θα έφτιαχνε ολόκληρη σειρά ταινιών. Ήταν όμως πάρα πολύ κακό. Αχ ρε Butterfield. Από κει που ήσουν υποψήφιος Spider-Man, πας και μπλέκεις σε κάτι τέτοια…
Για να πάμε στα εμπορικά, είδα κι εγώ το Smile. Έχω να πω καλά και κακά νέα. Τα κακά είναι ότι πρόκειται για μια περίπτωση αντιγραφής της αντιγραφής ω αντιγραφή σεναριακά. Ειδικά αν έχεις δει παλαιότερα το πολύ καλό It Follows, θα είσαι μόνιμα το meme του ΝτιΚάπριο που δείχνει επειδή αναγνώρισε κάτι. Στα καλά νέα τώρα. Πρόκειται για τίμια ταινία. Καταλαβαίνεις γιατί είχε επιτυχία στο box office. Επίσης, γερό κουβάλημα από Sosie Bacon στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ναι ναι, είναι η κόρη του Kevin Bacon με την Kyra Sedgwick.
Όπως και με το Prey που το αναφέραμε στο προηγούμενο μέρος, είχαμε κι εδώ μια αναβίωση. Αυτή του Hellraiser. Δεν επανεφηύρε τον τροχό και θα αντέχαμε να ήταν λίγο παραπάνω μπρούταλ. Αλλά είχε ωραία στοιχεία για μια σειρά ταινιών, που είχαμε ξεχάσει αν μπορεί να βγάλει καλό αποτέλεσμα, παρά το γεγονός ότι στα comics για παράδειγμα έχει ένα πλούσιο lore. Να μην παραλείψω να δώσω έναν χαιρετισμό αγάπης και εκτίμησης στη Jamie Clayton που αναλαμβάνει τον ρόλο του Pinhead.
Πάμε τώρα να μεταφερθούμε στο Detroit και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Zach Cregger με το Barbarian. Είναι μία ευχάριστη έκπληξη για μένα στο τομέα του τρόμου η συγκεκριμένη ταινία, καθώς κάνει αυτό που προσπαθούν κι άλλες ταινίες του είδους τα τελευταία χρόνια. Χρησιμοποιούν το horror είδος ως πλατφόρμα για να μιλήσουν για σοβαρότερα θέματα. Εδώ, με αφορμή ένα διπλό booking σε ένα Airbnb, ο Cregger μιλά για την θέση της γυναίκας και τι καλείται να αντιμετωπίσει καθημερινά στην ζωή της. Γι’αυτό και τα συνεχόμενα red flags κατά την διάρκεια της ταινίας. Για το cast τι να πεις; Το όνομα Bill Skarsgård, αρκεί νομίζω. Όχι πως η Georgina Campbell στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι κατώτερη, μαζί με τον πάντα εξαιρετικό Justin Long.
Το Nope είναι η τρίτη προσπάθεια του Jordan Peele να μας πείσει ότι είναι σκηνοθέτης. Έλα εντάξει πλάκα κάνω. Απλά ακόμα κι από εποχές Get Out, δεν καταλαβαίνω το τρομερό hype που υπάρχει τριγύρω του. Παρόλο που μου αρέσει η συγκεκριμένη ταινία. Με το Us, είχα σοβαρότερα θέματα. Τώρα με το Nope, νομίζω πέτυχε να με κερδίσει ένα κλικ παραπάνω. Δύο αδέρφια που τους ανήκει ένα ράντζο, προσπαθούν να τραβήξουν φωτογραφία ένα άγνωστο αντικείμενο που βρίσκεται στον αέρα. Φυσικά, μπλέκονται αρκετές υποπλοκές κατά την διάρκεια της ταινίας, με βασική αυτή του ρόλου του Steven Yeun. Ο μούσος του Peele, Daniel Kaluuya, σε ένα πιο σιωπηλό αλλά στιβαρό ρόλο, ενώ η Keke Palmer δείχνει σε κάθε καινούργιο της ρόλο το πόσο ωριμάζει σαν ηθοποιός. Αξίζει τελικά ή Nope; Να σας πω κάτι; Για μένα ίσως να είναι και η καλύτερη ταινία του. Οπότε ναι.
Κάναμε την αρχή στο animation με τον Sonic…
…οπότε ας συνεχίσουμε για λίγο σε αυτό το μέσο. Πρώτα απ’όλα θα ήθελα να μιλήσω για πολλές και διαφορετικές anime ταινίες που είδα μέσα στο 2022. Δυστυχώς, αυτό δεν συνέβη φέτος. Να πούμε ότι είναι και από τις περιπτώσεις που αν ζεις στην Ευρώπη είναι πιο δύσκολο να συμβαδίζει το πότε κυκλοφορεί η ταινία, με το πότε ίσως γίνει διαθέσιμη σε σένα. Αρκετές φορές μάλιστα, όχι με τόσο νόμιμους τρόπους. Οπότε, ενώ θα ήθελα να μιλήσω για το First Slam Dunk, κυκλοφορεί μόνο στους κινηματογράφους της Ιαπωνίας.
Θα περιοριστούμε στο κείμενο που έγραψα για το One Piece Film Red, να πούμε για το Dragon Ball Super: Super Hero ότι συνεχίζει το σερί των anime ταινιών που έρχονται σε ελληνικούς κινηματογράφους και αποτελεί μία αξιόλογη ταινία στο σύμπαν που ξεκίνησε ο Akira Toriyama, ενώ αυτό που θα ήθελα να προτείνω είναι το Belle. Είναι μια ταινία του 2021, όπου έρχεται μεταγλωττισμένο τον Ιανουάριο του 2023. Πρόκειται για μια παραλλαγή του παραμυθιού της Πεντάμορφης και του Τέρατος, αλλά σε μια πιο ψηφιακή πραγματικότητα. Ας στηρίξουμε τις ελληνικές προσπάθειες έχω να προτείνω.
Στο “στρατόπεδο” της Pixar, για τα Lightyear και Turning Red που βγήκαν φέτος, να ενημερώσω ότι έρχεται Ranking όλων των ταινιών του στούντιο μέχρι τώρα στο προσεχές μέλλον. Συνεπώς, θα δείτε εκεί την άποψή μου για αυτές τις δύο ταινίες. Το μόνο σχόλιο που θα ήθελα να κάνω εδώ είναι ότι απλά δείτε τες. Ειδικά το Turning Red. Δεν αποτελούν κορυφές της Pixar, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αποτελούν αξιόλογες δημιουργίες.
Κλείνουμε αυτό το κομμάτι, βγαίνοντας μπροστά για να παραδεχθώ, ότι ναι. Είναι αλήθεια. ΔΕΝ είδα το νέο Minions. Κάααποια στιγμή θα το δω, όχι πως καίγομαι κιόλας. Αυτό, όμως, για το οποίο άκουγα καλά λόγια και κατάφερε επάξια να τραβήξει την προσοχή μου ήταν το Bad Guys. Αποτελεί μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς για μένα.
Είναι DreamWorks, με animation φανερά επηρεασμένο από το Into the Spider-Verse, θεματολογία γύρω από τον σχεδιασμό και την υλοποίηση ληστειών και με Sam Rockwell, Marc Maron σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Αισθητή η παρουσία των Awkwafina, Craig Robinson. Εύστοχο χιούμορ, όλοι οι ηθοποιοί απόλυτα ταιριαστοί με τους ρόλους τους και μια υπόθεση με συνεχείς ανατροπές, ικανή να σε κρατήσει μέχρι να πέσουν τα credits. Βασικά παιδιά, μην το κουράζουμε. Έχει μέσα Rockwell. Ό,τι έχει Rockwell, το βλέπουμε. Τέλος! Επειδή πρόκειται για μεταφορά από σειρά παιδικών βιβλίων (το 17ο βγαίνει το 2023, δηλαδή ρε μαν μου ήρεμα λίγο) και με την επιτυχία που είχε στο box office, μην σας φανεί περίεργο αν είμαστε μάρτυρες της γέννησης ενός από τα επόμενα μεγάλα franchises της Dreamworks.
Και μιας μιας και μιλήσαμε για μεγάλα franchises, το σερί των καλών ταινιών του στούντιο φαίνεται να συνεχίζεται με το νέο Puss in Boots. Το animated στυλ του Bad Guys βρίσκεται κι εδώ και ενδεχομένως να δείχνει προς τα που κατευθύνεται το στούντιο συνολικά. Δυστυχώς, όμως, δεν το έχω δει για να έχω άποψη καθώς στις ελληνικές αίθουσες ενώ ορθώς υπάρχει παντού μεταγλωττισμένη προβολή, τους υπότιτλους τούς ξεχάσαμε για ακόμα μία φορά.
Μιας και μιλήσαμε για Rockwell…
…δεν πρέπει να χάσετε όσοι είστε φίλοι των whodunit ταινιών, το See How They Run. Σε ένα πάρτι εορτασμού των εκατό παραστάσεων της Ποντικοπαγίδας της Agatha Christie, δολοφονείται ο σκηνοθέτης της επερχόμενης κινηματογραφικής μεταφοράς της δημοφιλούς παράστασης. Συνεπώς, καλείται ο επιθεωρητής Stoppard (που υποδύεται ο Rockwell), να λύσει το μυστήριο. Πέρα από το προφανές ενδιαφέρον που υπάρχει σε αυτό το είδος από τον θεατή για να βρει τον δολοφόνο, η συγκεκριμένη ταινία έχει ένα στοιχείο που λείπει συνήθως και επανέφερε ο Rian Johnson με το Knives Out. Δεν βλέπει τόσο σοβαρά τον εαυτό της. Έτσι το αποτέλεσμα είναι ακραία απολαυστικό.
Έχοντας πιάσει με το Bad Guys και το See How They Run το πιο κωμικό κομμάτι της βιομηχανίας, έχω την ανάγκη να κλείσω αυτό το μέρος με το τελευταίο (εκτός απροόπτου) μέρος ενός franchise. Τον περασμένο Φλεβάρη κυκλοφόρησε το Jackass Forever. Το πρώτο χωρίς τον Ryan Dunn, ο οποίος έφυγε το 2011 από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, και τον Bam Margera ο οποίος πήρε πρακτικά πόδι λόγω της συμπεριφοράς του τα τελευταία χρόνια. Δεν το αναφέρω ως πρόταση για καλή κωμωδία. Οι φανς του είδους θα το δουν μόνο κι αυτό αρκεί. Ήθελα να το αναφέρω, γιατί με αυτή την ταινία (που ενδεχομένως είναι και η καλύτερη) κλείνει ένας κύκλος. Ένας κύκλος ο οποίος έπιασε τις δικές μας γενιές στα πρώτα χρόνια που είχαμε επαφή με την έννοια του pop culture (μέσω καναλιών όπως το MTV) και κλείνει ενώ είμαστε για τα καλά ενήλικες.
Μετρώντας τις απουσίες…
…οφείλω να κάνω μερικές αναφορές για ταινίες, οι οποίες βγήκαν φέτος αλλά δεν κατάφερα να δω μέσα στο 2022. Σόρρυ παιδιά. Ένας άνθρωπος είμαι. Πόσες να δω; Μια ταινία η οποία είναι στα προσεχώς είναι το Crimes of the Future του David Cronenberg. Δεν μπορώ να κρύψω ότι είναι λίγο guilty pleasure μου ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης. Όσο αντέχω βέβαια να βλέπω αυτά που φτιάχνει. Στην τελευταία του ταινία, πρωταγωνιστεί (ξανά χωρίς να μας χαλάει) ο Viggo Mortensen. Μία από τις εταιρείες παραγωγής της είναι η ΕΡΤ και μερικά από τα γυρίσματα έγιναν στην Αθήνα. Δεν ξεχνώ βέβαια την διλογία του X (έρχεται και τρίτο μέρος), που οκ δεν χρειάζεστε εμένα να σας τα προτείνω αν είστε φαν του είδους.
Οι τρεις ταινίες που ακολουθούν είναι κι αυτές στην αναμονή και οπωσδήποτε θα τις δω. Τις αναφέρω, γιατί ενώ πρόκειται για εντελώς διαφορετικές ταινίες μεταξύ τους, έχουν πράγματα να δώσουν. Μιλάω για το Northman του Robert Eggers (γνωστός για τα Witch και Lighthouse), την τρομερά αλλόκοτη σάτιρα Triangle of Sadness, για την οποία ακούγονται διθυραμβικά σχόλια, και το Strange World της Disney το οποίο όταν αδικείται και θάβεται από την ίδια του την εταιρεία, δεν μπορεί να έχει πολλές ελπίδες για εισπρακτικές επιτυχίες.
Κλείνω με τρεις ταινίες που φεστιβαλικά είναι του 2021, αλλά για εμάς τους κοινούς θνητούς είναι ταινίες του 2022. Πρόκειται για Marcel the Shell with Shoes On το οποίο είναι μια animated ταινία τόσο περίεργη όσο και ο τίτλος της, το Boiling Point με τον εξαιρετικό Stephen Graham (μέχρι και στο Venom το πάλεψες ρε συνονόματε) και το Mad God, το stop motion animated horror project που δούλευε για 30 χρόνια ο Phil Tippet, βετεράνος του χώρου στο σχεδιασμό χαρακτήρων και σπέσιαλ εφέ.
Σας κούρασα, το ξέρω. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες ακόμα ταινίες ήθελα να αναφέρω έστω ονομαστικά, αλλά κρατήθηκα. Για να σας ξεκουράσω, ακούστε λίγο boy band μουσική και μία από τις ξεκάθαρα αδικίες των φετινών βραβείων Όσκαρ.
Έρχεται σύντομα το τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος για τις ταινίες του 2022, το οποίο θα περιλαμβάνει τις αγαπημένες μου. Τα λέμε!!
