Βλέποντας το The Whale του Darren Aronofsky, το δεδομένο που προέκυψε είναι οι αμέτρητες σκέψεις που πλημμύρισαν το μυαλό μου. Όχι μόνο για την ταινία, αλλά για χίλια δυο πράγματα με αφορμή την ταινία. Από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις; Από τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται, από τον υποκριτικό γίγαντα Brendan Fraser, από τις ερμηνείες των Hong Chau και Sadie Sink ή από το μίσος που βγαίνει αυθόρμητα για τον Aronofsky; Πάντως, μετά από μια ταινία που δεν ξέρω τελικά αν μου άρεσε ή όχι, βρίσκω την ευκαιρία να μιλήσω για πράγματα που σίγουρα αξίζουν.
Το 2023 είναι κουλ και τρεντι να αποθεωνείς τον Brendan Fraser. Να μιλάς για έναν καλό άνθρωπο και για ένα τεράστιο comeback κινηματογραφικά. Η αλήθεια είναι ότι ο Fraser εδώ ήταν πάντα. Ή σχεδόν πάντα. Απλά εμείς αποφασίσαμε για ακόμη μια φορά να μην ακούσουμε. Σίγουρα, πέρασε έζησε απώλειες, πάλεψε με θέματα υγείας, αλλά δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί πλέον ότι αυτό που πλήρωσε περισσότερο είναι ότι μίλησε για την σεξουαλική παρενόχληση που είχε δεχθεί.
Ο ηθοποιός που λατρέψαμε στην Μούμια, έπαιρνε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ταινίας όπως Ταξίδι στο Κέντρο της Γης, ξαφνικά τον χάσαμε. Εκείνος βέβαια έκανε τις δουλειές, έκανε την μετάβασή του στην τηλεόραση με μεγαλύτερη επιτυχία του εύκολα το Doom Patrol, όμως δεν ήταν στην πρώτη γραμμή. ‘Ωσπου ήρθε ένας κύριος, κατά κάποιον τρόπο να αναγεννήσει την καριέρα του όπως έκανε κάποτε και με τον Mickey Rourke. Κατ’ εμέ δεν συγκρίνονται υποκριτικά. Αλλά έγινε η ίδια δουλειά πάνω κάτω.
Μιλώντας για το προφανές πρώτα απ’όλα, ο πρωταγωνιστικός ρόλος του The Whale είναι αβανταδόρικος όποιος και να το έπαιζε. Ένας υπέρβαρος γκέι καθηγητής δημιουργικής γραφής, αποκομμένος από τα πάντα, θέλει να φτιάξει την σχέση που γκρέμισε με την κόρη του. Κοίτα να δεις, όμως, που η ερμηνεία του φίλου Brendan είναι απίστευτη. Νιώθεις την έντονη παρουσία του στον χώρο ανεξάρτητα του όγκου που κουβαλά λόγω της ειδικής στολής που φορά. Και σε ένα δράμα δωματίου, πρέπει ο πρωταγωνιστής να σε αρπάζει από τον λαιμό και να μην σε αφήνει καθόλου.
Εκεί είναι που εγώ μπαίνω λοιπόν στην εξής σκέψη. Ήταν όντως καλή ταινία ή απλά εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ από τον Fraser που δεν με ένοιαζε οτιδήποτε άλλο; Μετά από σκέψεις λίγο ημερών καταλήγω κάπου στην μέση. Ναι θέλω ο συγκεκριμένος άνθρωπος να το σηκώσει το Όσκαρ. Αν δεν το πάρει ο Farrell πάντα. Ο Butler έχει χρόνια μπροστά του. Δεν πειράζει να μην το πάρει. Του δώσανε αλλού βραβεία φέτος. Οπότε ναι για την ερμηνεία. Ναι στις Hong Chau και Sadie Sink που ήταν εξαιρετικές (Sadie φιλενάδα, άντε να παίξεις και μια όχι έφηβη αγάπη μου. Σε πιστεύουμε. Προχώρα.). Ναι στις θεματικές που θέλει να θίξει ο Aronofsky θεωρητικά. Ε στην πράξη ρε παιδιά, σόρρυ, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν νευρίαζα με αυτό που έβλεπα. Δεν είναι καν ότι έβλεπα κάτι κακό απαραίτητα ή ότι με ενοχλούσε ο έντονος ρεαλισμός του. Αλίμονο. Με ενοχλούσε η φωνούλα του Aronofsky στο αυτί μου, να μου λέει κάθε τόσο “Συγκινήθηκες τώρα; Το έπιασες αυτό για τον Θεό και την πίστη;”
Η Φάλαινα είναι μια ταινία που θα αποθεώνεται από τους Αρονοφσκικούς, θα χλευάζεται από τους “εχθρούς” του κι εμείς οι υπόλοιποι θα έχουμε να θυμόμαστε ένα ακόμα θεατρικό που έγινε ταινία και μπορεί σε μερικές συζητήσεις να το ανυψώσουμε λίγο παραπάνω για έναν σοβαρό λόγο. Γιατί ο Brendan Fraser την κουβάλησε με την αξία του.
