Η εθνική Ελλάδος μπάσκετ ανδρών αποτελεί αναμφισβήτητα μία από τις πιο επιτυχημένες ομάδες στο χώρο του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου μπάσκετ και πιο επιτυχημένη εθνική στα ομαδικά αθλήματα πίσω μόνο κατά την ταπεινή μου άποψη από την εθνική ομάδα πόλο ανδρών. Mας έχει χαρίσει συγκινητικές στιγμές ανά τα χρόνια με αποκορύφωμα την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1987 σε μια πραγματική μάχη Δαβίδ εναντίον Γολιάθ όπως έλεγε και αείμνηστος Φίλλιπος Συρίγος, αλλά και τον ίδιο τίτλο ξανά το 2005 μετά από ένα από τα πιο επικά comeback της ιστορίας του μπάσκετ από το -7 στο ημιτελικό με την Γαλλία στα 0:47’’ πριν την λήξη για να ακολουθήσει η εύκολη επικράτηση στο τελικό έναντι της Γερμανίας του τεράστιου και προσωπικού μου αγαπημένου Dirk Nowitzki.
Aυτή η ομάδα μας έχει χαρίσει επίσης την δεύτερη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2006 με την χρυσή γενιά των Σπανούλη, Διαμαντίδη, Ζήση και την τεράστια επικράτηση στα ίσια επί των ΗΠΑ με 101-95 , σε ένα ματς που έχει υπάρξει και αφορμή για ντοκιμαντέρ της Αμερικανικής τηλεόρασης, με αναλύσεις επί αναλύσεων για το πώς μια ομάδα μπορεί, αν παίξει τον ορισμό του τέλειου μπάσκετ για 40 λεπτά, να κερδίσει ακόμα και τα ανίκητα “θηρία” μιλώντας για τις τότε ΗΠΑ των LeΒron, Wade, Bosh, Chris Paul, Howard και πολλών ακόμα σπουδαίων παικτών.
Παρά όμως τις εξαιρετικές εμφανίσεις και τις μεγάλες επιτυχίες, όπως η πρόκριση στους Ολυμπιακούς αγώνες και στην συνέχεια στην οκτάδα αυτών (ελέω της οποίας γράφω το συγκεκριμένο άρθρο), η αγάπη και η αποδοχή από το αδαές ως επί το πλείστον Ελληνικό κοινό παρουσιάζουν συχνά κυκλοθυμικές τάσεις.
Ας εξετάσουμε λοιπόν αυτή την ‘’τοξική’’ σχέση, που θυμίζει σε πολλές περιπτώσεις ερωτική σχέση, ξεκινώντας από τις μακρινές πλέον διακρίσεις της ομάδας, περνώντας στο αγαπημένο μου είδος ατόμου τους «προπονητές του καναπέ» και καταλήγοντας στην επόμενη μέρα του ελληνικού μπάσκετ και της εθνικής μας ομάδας.
Η διάκριση που αγνοείται από το 2009
Η Εθνική μπάσκετ έχει να επιδείξει σπουδαίες επιτυχίες στο ενεργητικό της όπως αναφέραμε προηγουμένως. Από το θρυλικό Ευρωμπάσκετ του 1987 μέχρι το αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006, έχει γράψει λαμπρές σελίδες στην ιστορία του αθλήματος. Κι όμως, πολλές φορές φαίνεται ότι οι επιτυχίες αυτές αγνοούνται ή υποβαθμίζονται από ένα μέρος του μεγάλο μέρος του κοινού.
Ωστόσο η κακή κριτική, ο στρουθοκαμηλισμός και ο μηδενισμός της ομάδας από τον “οργισμένο” Έλληνα εν μέρει δικαιολογείται και αυτό γιατί για να βρει κάποιος την τελευταία σπουδαία διάκριση της ομάδας θα πρέπει να καταφύγει στο μακρινό 2009 και την τρίτη θέση του Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Υπό τις οδηγίες τότε του Γιόνας Καζλάουσκας και μόνο συνδετικό εν ενεργεία κρίκο στο τωρινό ρόστερ τον Νικ Καλάθη που ήταν ακόμα 20 ετών με μαλλιά στην κεφαλή και έκανε την πρώτη του συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση με το εθνόσημο.
15 χρόνια χωρίς μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση για μια ομάδα που επί μια 20ετια πρωταγωνιστούσε σε ευρωπαϊκά αλλά και σε παγκόσμια πρωταθλήματα τα λες και πολλά…
Μετά το μετάλλιο του 2009 η εθνική έχει να επιδείξει ελάχιστα πράγματα σε EuroBasket με δυο 5ες θέσεις το 2022 & το 2015, μια 6η το 2011, μια 11η το 2013 και μια 8η το 2017. Σε παγκόσμια πρωταθλήματα έχει να επιδείξει δυο 11ες θέσεις το 2010 και το 2019, μια 9η θέση το 2014 και μια 15η στο πρόσφατο φιάσκο στις Φιλιππίνες τον Σεπτέμβριο του 2023 που ουσιαστικά έφερε και την παραίτηση του κόουτς Ιτούδη.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο σήμερα και την 1η συμμετοχή του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος μετά από 16 χρόνια σε Ολυμπιακούς αγώνες και την κατάκτηση της 8ης θέσης.
Ως εδώ καλά με την ιστορική αναδρομή και τις διακρίσεις, αλλά γιατί τα τελευταία χρόνια ενώ φτάνουμε στην πηγή, δεν καταφέρνουμε να κάνουμε το βήμα παραπάνω; Που βρίσκονται οι αιτίες;
Οι προπονητές του καναπέ και η κυκλοθυμία του Ελληνάρα
Στην Ελλάδα όπως και σε πολλές άλλες χώρες, ίσως λίγο λιγότερο και ας έχουν περισσότερο δικαίωμα σε άλλες χώρες να το κάνουν, οι φίλαθλοι συχνά λειτουργούν ως «προπονητές του καναπέ». Οι συζητήσεις στα καφενεία και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περιστρέφονται γύρω από τη στρατηγική του προπονητή, τις επιλογές των παικτών και τις αποφάσεις στη διάρκεια των αγώνων.
Γιατί ως γνωστόν ο Μήτσος με τις εξατμίσεις στις Αχαρνές πριν μάθει στο τεχνικό λύκειο να κουμπώνει το καρμπιρατέρ Τakegawa πενηνταριών χιλιοστών, πέρασε μια βόλτα από το σπίτι του Phil Jackson να μάθει τι είναι το Figure 8 και η τριγωνική επίθεση στο μπάσκετ και έμαθε να το εφαρμόζει καλύτερα από τους προπονητές της εθνικής ομάδας.
Αλλά επειδή είμαστε ένας μεσογειακός λαός που βράζει το αίμα μας και δεν έχουμε υπομονή αυτό φτάνει και μεταδίδεται στους παίκτες και το τεχνικό επιτελείο μέσα από δημοσιογράφους αλλά και μηνύματα στα social media. Αυτή η τάση να κρίνεται το κάθε τι, χωρίς την απαιτούμενη γνώση και εμπειρία, δημιουργεί μια αρνητική ατμόσφαιρα γύρω από την ομάδα. Η κριτική, ενώ είναι απαραίτητη και χρήσιμη, γίνεται πολλές φορές υπερβολική και άδικη, επηρεάζοντας την ψυχολογία των παικτών και το κλίμα γύρω από την ομάδα.
Ο Έλληνας φίλαθλος διακρίνεται για την κυκλοθυμία του. Από την απόλυτη λατρεία στην απόλυτη απογοήτευση, η διάθεση αλλάζει ραγδαία και συχνά χωρίς λόγο. Η Εθνική ομάδα μπάσκετ, παρά τις επιτυχίες και τις συνεχείς προσπάθειές της, δεν εξαιρείται από αυτή την κυκλοθυμική προσέγγιση. Όταν η ομάδα κερδίζει, οι παίκτες και ο προπονητής θεωρούνται ήρωες.
Σε κάθε αποτυχία, όμως, ο ίδιος προπονητής και οι ίδιοι παίκτες δέχονται έντονη κριτική και πολλές φορές αποδοκιμασία. Αυτή η αστάθεια στη στήριξη και την αποδοχή δημιουργεί ένα περιβάλλον αβεβαιότητας και ανασφάλειας ακόμα και μέσα στην ίδια της ομάδα. Είναι απογοητευτικό να βλέπεις μια εθνική ομάδα που έχει προσφέρει τόσα πολλά να αντιμετωπίζεται με τόσο άδικο τρόπο.
Kαι ναι αγαπητέ αναγνώστη, η κριτική που δέχεται η εθνική ομάδα είναι άδικη και πολλές φορές παράλογη! Δεν είμαστε ούτε ΗΠΑ, ούτε Γαλλία ούτε Καναδάς, Αυστραλία και Γερμανία για να έχουμε μια δεξαμενή παικτών χωρίς τέλος. Και αν το δεις και από την άλλη, ακόμα και ομάδες όπως οι ΗΠΑ στρατολόγησαν ξανά τις παλιές καραβάνες για να πάρουν χρυσό γιατί με τα ρόστερ των προηγούμενων ετών γνώριζαν μόνο αποτυχίες
Αν το καλοσκεφτείς τους παίκτες που είχαν στο ρόστερ τους τα προηγούμενα χρόνια, εμείς ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα! Οι Αμερικάνοι τι έπρεπε δηλαδή να κάνουν; Να βγουν στους δρόμους με πλακάτ και να απαιτούν να φύγει ο προπονητής; Όχι, ανασυντάχθηκαν και έφεραν τους καλύτερους διαθέσιμους και υγιείς σε κάθε θέση… Όσο παράξενο και να σου φαίνεται αυτό κάναμε και εμείς! Ναι ξέρω ο Σλούκας και ο Παπαπέτρου οι ανθέλληνες, οι προδότες, οι φραγκοφονιάδες, οι αχάριστοι που δεν κατέβηκαν να βοηθήσουν.
Επέτρεψε μου να σου φρεσκάρω λίγο την μνήμη! Ο Σλούκας είναι μέλος των αντιπροσωπευτικών μας συγκροτημάτων από την ομάδα κάτω των 11, ήτοι 23 συναπτά έτη, όχι ένα, ούτε πέντε, αλλά εικοσιτρία! Όπως και ο Παπαπέτρου από το 2016 μέχρι και σήμερα ήταν παρών σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Και οι δύο αντιμετώπισαν πολύ σοβαρά προβλήματα τραυματισμών, τόσο σοβαρά για τον Παπαπέτρου που τον Ιανουάριο σκέφτηκε να σταματήσει την καριέρα του!
Όσο για τον Σλούκα έπαιξε στο final 4 με κίνδυνο υποτροπής που θα του στερούσε την καριέρα του! Και παρ’ όλα αυτά ήταν εκεί στις πρώτες προπονήσεις της εθνικής μέχρι που οι γιατροί του είπαν να αποφασίσει ανάμεσα στην καριέρα του και την εθνική ομάδα. Ας είμαστε ρεαλιστές όλοι την καριέρα μας θα διαλέγαμε, ούτε ο ίδιος ο Σπανούλης θα ήθελε έναν παίκτη που διατρέχει τέτοιον κίνδυνο να το έχει στην 12αδα. Όπως δήλωσε και ο ίδιος “Εντάξει, ο Κώστας είναι μία μεγάλη απουσία για την Εθνική Ομάδα. Όλοι ξέρουμε τι παίκτης είναι. Ήθελε πολύ να είναι εδώ. Έχει έναν τραυματισμό που δεν μπορεί να είναι εδώ. Πλέον τα υπόλοιπα παιδιά πρέπει να καλύψουν το κενό του και να παίξουμε για την πατρίδα μας”.
Η επόμενη μέρα
Η επόμενη μέρα της Εθνικής Ελλάδος Μπάσκετ απαιτεί μια ανασυγκρότηση σε πολλαπλά επίπεδα. Πρώτον, η στήριξη της ομάδας από τους φιλάθλους πρέπει να είναι σταθερή και ουσιαστική. Η αναγνώριση των προσπαθειών και των επιτυχιών είναι κρίσιμη για την ψυχολογία των παικτών και το γενικότερο κλίμα.
Δεύτερον, η ανάπτυξη νέων ταλέντων (Σαμοντούροφ, Ζούγρης, Λιοτόπουλος κλπ) μέσω των ακαδημιών και η επένδυση στις υποδομές του μπάσκετ είναι απαραίτητες για τη διασφάλιση μιας σταθερής πορείας. Η Ελλάδα έχει πλούσιο ταλέντο, και η σωστή καλλιέργεια και αξιοποίησή του μπορεί να οδηγήσει σε νέες επιτυχίες. Σε αυτό θα βοηθήσει κατά την ταπεινή μου γνώμη και η εκλογή του Παναγιώτη Φασούλα σαν πρόεδρος της ΕΟΚ.
Όλες οι μεγάλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις (Σερβία,Κροατία,κλπ) αλλάξαν σελίδα όταν στα ηνία της ομοσπονδίας μπήκαν θρύλοι του αθλήματος, που αγαπούν το άθλημα και την εθνική ομάδα και θα δουλέψουν προς την κατεύθυνση αυτή ώστε να φύγουν οι παθογένειες και να επιστρέψει η εθνική μας ομάδα στις επιτυχίες.
Τρίτον, είναι απαραίτητο να υπάρξει μία σταθερή και μακροπρόθεσμη στρατηγική που θα περιλαμβάνει την ανάπτυξη των νέων παικτών, τη βελτίωση των προπονητικών μεθόδων και την ενίσχυση των υποδομών. Η επένδυση στη νεολαία είναι το κλειδί για την αναγέννηση της Εθνικής και την εξασφάλιση μιας συνεχούς ροής ταλέντων που θα μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του σύγχρονου μπάσκετ.
Υπάρχει μια παθογένεια στην χώρα μας από τις υποδομές ακόμα. Όταν ένα παιδί είναι πιο ψηλό από τα άλλα το βάζουν να παίξει κατευθείαν στο 5 χωρίς να ενδιαφέρονται αν έχει κάποιο ταλέντο στην δημιουργία ή στο σουτ και εκεί αρχίζει το πρόβλημα. Για να μη μιλήσω για το σουτ. Εκεί είναι χειρότερη η κατάσταση. Πνίγουν τα παιδιά στα συστήματα και τα pick n roll και αν κάποιο σουτάρει και βγει ”εκτός” συστήματος τρώει πάγκο… Και μετά η εθνική σου λένε δεν έχει κλασικό σουτέρ. Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι.
Στην τρέχουσα Εθνική ομάδα, υπάρχουν αρκετοί παίκτες που ξεχωρίζουν και αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της.
Το φαινόμενο Γιάννης Αντετοκούνμπο ή αλλιώς “Greek Freak” είναι αναμφισβήτητα ο ηγέτης της Εθνικής. Με την αθλητικότητα, τις ηγετικές ικανότητες και το πάθος του, ο Γιάννης αποτελεί το πρόσωπο της ομάδας και είναι εκείνος που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες σε κάθε αγώνα. Ο Σπανούλης τον χρησιμοποίησε πάρα πολύ σωστά και ήταν συγκλονιστικός στο Ολυμπιακό τουρνουά, πραγματικός ηγέτης και στα επόμενα 3-4 μεγάλα τουρνουά πρέπει να χτίσουμε πάνω του.
Ο Γιάννης είναι μια παγκόσμια διαφήμιση για την χώρα μας και πρέπει να “χτίσουμε” πάνω στο όνομά του σε πολλαπλά επίπεδα γιατί και με τις δράσεις που κάνει μπορεί να φέρει παιδία στις υποδομές και να τα κάνει να αγαπήσουν το μπάσκετ. Δύσκολα θα βγει άλλος τέτοιος παίκτης από την χώρα μας και είμαστε πραγματικά τυχεροί που είναι εδώ και στηρίζει την εθνική μας ομάδα.
Συνοψίζοντας, η Εθνική Ελλάδος Μπάσκετ παραμένει ένας σημαντικός πρεσβευτής του ελληνικού αθλητισμού. Με σωστή στήριξη, αναγνώριση και στρατηγική, η επόμενη μέρα μπορεί να είναι ακόμα πιο λαμπρή. Είναι στο χέρι μας, ως φίλαθλοι, να στηρίξουμε την ομάδα μας με συνέπεια και πάθος, αναγνωρίζοντας τη σημασία της και τις προσπάθειες που καταβάλλει σε κάθε αγώνα. Εγώ προσωπικά πιστεύω στον Σπανούλη έχει ζήσει τις μεγάλες επιτυχίες της εθνικής (όπως και ο Παναγιώτης Γιαννάκης που ήταν ο τελευταίος προπονητής που είχε την εθνική στην ελίτ), ξέρει την συνταγή, έχει αντίληψη και πιστεύω ότι θα δούμε όμορφα πράγματα αν του δοθεί χρόνος και εμπιστοσύνη.
Ο Έλληνας φίλαθλος πρέπει να ξεφύγει από τη νοοτροπία της κυκλοθυμικής κριτικής, του οπαδισμού ο οποίος δεν χωράει σε καμία εθνική και να υιοθετήσει μια πιο υποστηρικτική και θετική στάση απέναντι στην ομάδα. Οι παίκτες χρειάζονται τη στήριξή μας όχι μόνο στις νίκες, αλλά και στις δύσκολες στιγμές, ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν να προσφέρουν χαρές και επιτυχίες στο ελληνικό μπάσκετ.
Υ.Γ 1: Shoutout στην ψυχάρα που ακούει στο όνομα Θανάσης Αντεντοκούμπο! Ο τύπος με ρήξη αχιλλείου ακολούθησε την εθνική από το Προολυμπιακό τουρνουά μέχρι το Παρίσι ήταν εκεί εμψύχωνε ακόμα και στα δύσκολα και στήριζε την ομάδα. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο παίκτη που θα το έκανε αυτό….A πο μένα απεριόριστο respect Θανασάρα!
Y.Γ 2: Δεν είναι κανένας άμοιρος ευθυνών σε αυτή την εθνική και η δίψα είναι δεδομένη, το θέμα είναι να στηρίζουμε την ομάδα σε όλα και είμαστε δίπλα της… στο κάτω κάτω δεν έχουμε καλύτερους, αυτούς έχουμε, δεν μας άρεσε η εθνική με τον Θανάση στο 4 αλλά πίσω από τον Πρίντεζη υπήρχε μόνο ο Θανάσης τόσα χρόνια υγιής και έτοιμος να προφέρει.
Y.Γ 3: Kάτι πρέπει να γίνει με την διαιτησία στις διοργανώσεις της FIBA. Δεν μπορείς να βάζεις άπειρους διαιτητές απ’ το Πουέρτο Ρίκο, την Βενεζουέλα και Δομινικανή Δημοκρατία σε κρίσιμα ματς για να υποστηρίξεις και καλά την ισότητα, έχοντας μόνο το οικονομικό συμφέρον το μυαλό σου! Μιλάμε για εξόφθαλμα παιδαριώδη λάθη , που ευνοούνε τις θεωρητικά ”μεγάλες” δυνάμεις του μπάσκετ σε κρίσιμα σημεία και δεν είναι η πρώτη διοργάνωση που συμβαίνει αυτό.
Υ.Γ 4: Η τελική δωδεκάδα ήταν η καλύτερη δυνατή για να δουλέψει το πλάνο που είχε ο κόουτς στο μυαλό του. Δεν χάσαμε από έλλειψη σουτέρ όπως πολλοί θεωρούν, αλλά από έλλειψη βάθους στον πάγκο! Κάποτε ο Γιαννάκης είχε την πολυτέλεια να παίζει στην άμυνα με τρία guard Παπαλουκά, Σπανούλη και Διαμαντίδη. Πλέον δεν το έχουμε αυτό! Και έτσι χάσαμε, γιατί η Γερμανία είχε λύσεις στον πάγκο που μπόρεσαν να ξεκουράσουν τους βασικούς, πράγμα που εμείς δεν είχαμε με μόλις 9 παίκτες του ροτέισον και μόλις φυσιολογικά κουράστηκαν θόλωσε το μυαλό και μοιραία βγήκαν και οι λάθος επιλογές.
Υ.Γ 5: Ο Σπανούλης έχει δίπλα του πρώην συμπαίκτες του στην εθνική και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι το τεχνικό επιτελείο που έλειπε όλα αυτά τα χρόνια απο την εθνική και δείχνει να γίνεται καλή δουλεία. Ο Ζήσης σαν GM θα αναλάβει να ολοκληρώσει τα κενά και τις παθογένειες που υπάρχουν και ελπίζω σταδιακά να προστεθούν και άλλα μέλη της ”χρυσής” γενιάς στο team. Αν γίνουν όλα αυτά στο Ευρωπαϊκό του 2025 μυρίζει…..ΤΙΡΙΝΙΝΙ…
