Αν μπορούσα να φτιάξω μια κατάταξη με τις μεγαλύτερες μουσικές εκπλήξεις του 2024, τότε σίγουρα θα έβαζα στην πρώτη θέση την επιστροφή των Linkin Park. Μια επιστροφή που έμοιαζε ότι ήρθε από το πουθενά, ωστόσο δουλευόταν καιρό. Τα είπα πολύ αναλυτικά στο Unstable Show του Σεπτεμβρίου. Και επίσης εδώ μπορείτε να βρείτε μια κατάταξη όλων των άλμπουμ των Linkin Park, στην οποία θα προστεθεί το From Zero όταν κατασταλάξω.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Το να βάλουν δίπλα στον Mike μια γυναικεία φωνή ήταν μια πολύ έξυπνη κίνηση. Πρώτον οι μελωδίες τους και η μουσική τους θα ακουγόντουσαν διαφορετικές και δεύτερον θα αποφεύγονταν απευθείας συγκρίσεις με τον Chester. Καλώς ή κακώς όταν ένα συγκρότημα ταυτίζεται τόσο ακραία με τη φωνή του τραγουδιστή του, η αντικατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Για παράδειγμα οι Three Days Grace μου ακουγόντουσαν πολύ generic χωρίς τον Adam Gontier. Και αυτό γιατί έγραφαν παρόμοιες μουσικές, αλλά έλειπε η χαρακτηριστική χροιά του.
Με την Emily Armstrong οι Linkin Park μπορούν να αποδώσουν διαφορετικά τα υπάρχοντα τραγούδια τους και να γράψουν σε τελείως διαφορετικές φόρμες. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα πως να νιώσω για το From Zero, αν και τα The Emptiness Machine και Heavy is the Crown μου άρεσαν πάρα πολύ σαν πρώτα δείγματα. Ποια κατεύθυνση όμως θα έπαιρναν σε ολόκληρο το δίσκο;
Το vibe που χρειαζόντουσαν
Αρχικά βλέπεις τη χρονική διάρκεια του From Zero. Σκάρτα λίγο πάνω από μισή ώρα. Αυτό είναι ένα καλό σημάδι γιατί υποδεικνύει συνοχή. Βλέπεις αριθμό και διάρκεια κομματιών. Πάλι πολύ καλά είμαστε. Αποφεύγονται τα πειράματα με τα πολλά ιντερλούδια ή τα μικρά και γρήγορα κομμάτια που δεν προσφέρουν τίποτα. Κι αυτό συνοψίζει αυτό το άλμπουμ. Ουσία. Όσα θέλουν να πουν, όσα θέλουν να μας δείξουν για το ποιοι είναι οι Linkin Park του 2024 σε τριάντα δύο λεπτά.
Τα καινούρια χιτάκια τους που είναι και τα πρώτα singles στα βάζουν στην αρχή του άλμπουμ και ενδιάμεσα έχουν το Cut the Bridge που φέρνει στο μυαλό μνήμες εποχής Living Things. Δοκιμάζουν πολύ ωραία πράγματα όπως το να βάλουν το ήρεμο, popίζον Over Each Other και αμέσως μετά το πιο σκληρό κομμάτι του δίσκου, το Casualty. Έτσι βλέπουμε όλο το εύρος της Emily ως τραγουδίστρια από τις μελωδικές στιγμές μέχρι τις πιο metal στιγμές της. Και όλα αυτά δίνοντας πραγματικά ποιοτική μουσική.
Βρισκόμενοι πλέον στα μέσα του δίσκου, καταλαβαίνεις ότι οι Linkin Park δε θέλουν απλά να μας δώσουν ένα νέο άλμπουμ για να δηλώσουν ότι κυκλοφόρησαν κάτι το 2024. Ανατρέχουν με τον δικό τους τρόπο σε όλη την καριέρα τους και σε κάθε φάση που πέρασαν μουσικά. Στο Overflow οι κιθάρες παραμένουν σκληρές, αλλά βάζουν ηλεκτρονικά στοιχεία όπως στις εποχές των A Thousand Suns και Living Things.
Στο υπέροχο Two Face ο Mike ραπάρει ξανά πάνω από τα σκληρά riffs του Brad με την υπέροχη παραμόρφωση. Η Emily ουρλιάζει την ώρα που ο Joe μιξάρει τις κιθάρες με τις λούπες του. Είναι ένα τραγούδι που ξεκάθαρα σου φέρνει στο μυαλό τις εποχές του Hybrid Theory. To Stained είναι πολύ κοντά στο pop ύφος που θέλανε να πετύχουν στο One More Light, αλλά εδώ πετυχαίνουν πολύ καλύτερη ισορροπία.
Στο IGYEIH επιστρέφουμε πάλι στις πιο σκληρές συνθέσεις και αυτή τη φορά πατάνε περισσότερο στις φόρμες του The Hunting Party εκμεταλλευόμενοι ξανά άψογα το εύρος της Armstrong. Και μας αποχαιρετούν ξανά με μια μελωδική και όμορφη στιγμή στο Good Things Go που όπως και τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου, είναι πολύ ικανή να διεκδικήσει airplay στα ραδιόφωνα (του εξωτερικού, εδώ οι playlists έχουν κλειδώσει από το 2005).
Ένας αχταρμάς ή μια τέλεια νέα αρχή;
Σπάνια βλέπεις ένα τόσο πολυσχιδές συγκρότημα να συμπυκνώνει όλες τις μουσικές του φάσεις σε μόλις μισή ώρα. Το From Zero είναι statement ότι οι Linkin Park επέστρεψαν για τα καλά. Δε βαριέσαι σε κανένα σημείο του, δεν κάνει πουθενά κοιλιά. Ίσως κάποιοι να θεωρούν αχταρμά ότι πηδάει αρκετά συχνά από μελωδικό κομμάτι σε σκληρό. Εμένα όμως δε με ενόχλησε, γιατί θεωρώ πως αυτό ήταν οι Linkin Park.
Όσο αγγελική φωνή είχε ο Chester, άλλο τόσο μπορούσε να ουρλιάξει και να ξεσηκώσει το κοινό. Και η Emily Armstrong αποτελεί επίσης τέτοιο είδος τραγουδίστριας. Βάλε στην εξίσωση έναν πολύ φορμαρισμένο Mike που είχε πολλά να πει και ότι επιτέλους έχουμε επιστροφή στα χαρακτηριστικά σκληρά και κοφτά riffs που έδωσαν ταυτότητα στα τραγούδια τους, αλλά και σε μια ολόκληρη γενιά συγκροτημάτων και η συνταγή είναι άκρως επιτυχημένη.
Αρκετοί πήραν στραβά την επιστροφή των Linkin Park, αλλά βλέπω ότι ο κόσμος τους αντιμετωπίζει χωρίς την τοξικότητα που επικρατεί σε τέτοιες καταστάσεις και αγκαλιάζει αυτή τη νέα τους προσπάθεια. Και από κάποιον που τους αγαπάει όσο εγώ, δύσκολα θα στεκόμουν εμπόδιο σε μια νέα αρχή όπως αυτή, ειδικά όταν βλέπω πως έχουν ακόμα να μας χαρίσουν όμορφες στιγμές. Μακάρι να περάσουν και από τη χώρα μας.
Αντί επιλόγου
Ξεκινάει ένας αρκετά δύσκολος μήνας στο anthem.gr φίλοι μου, καθώς οι κατατάξεις με τα καλύτερα της χρονιάς έρχονται πολύ σύντομα. Φέτος το πλάνο είναι πέραν του Unstable Show με την ανασκόπηση να σας φέρουμε τρία ολοκαίνουρια Ranking με τα καλύτερα ματς της φετινής χρονιάς όσον αφορά το pro wrestling, το κλασικό άρθρο με τις δικές σας επιλογές για τα καλύτερα της χρονιάς και φυσικά τα μεγάλα αφιερώματα με τα καλύτερα άλμπουμ του 2024 από ξένους και Έλληνες καλλιτέχνες. Βάλτε τη ζώνη ασφαλείας και απολαύστε το!
