Και το όνομα αυτού…The Sound Vault! Το 2015 ξεκίνησα αυτή τη στήλη ως Six Songs, βλέποντας ότι αυτό το μικρό και γρήγορο φορμάτ θα με βοηθούσε να παρουσιάζω τα τραγούδια που ήθελα. Με τα χρόνια να περνούν, τις μουσικές κυκλοφορίες να γίνονται περισσότερες και εμένα να θέλω να μιλήσω και για συγκροτήματα και για άλμπουμ και να κάνω recaps, ένιωθα ότι το Six Songs πλέον δε με καλύπτει ως όνομα. Έτσι μετά από διαβουλεύσεις που κράτησαν δέκα λεπτά, αποφάσισα η στήλη να λέγεται πλέον The Sound Vault και ο σκοπός της θα μείνει ο ίδιος. Να μιλάμε για καλή μουσική!
Το 2024 έφτασε στο τέλος του και όπως πάντα είμαι εδώ για να σας μιλήσω για τις αγαπημένες μου κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς! Φέτος δε θα ξεκινήσουμε με τις ελληνικές κυκλοφορίες, αλλά με τις ξένες, ενώ το άρθρο με τα άλμπουμ που μου προτείνατε εσείς θα έρθει κι αυτό στα μέσα προς τέλη Δεκεμβρίου. Επειδή πολλοί έχετε πιο συγκεκριμένα ακούσματα, από φέτος θα σας βάζω και το είδος μουσικής που καλύπτει ο κάθε δίσκος για να βρίσκετε ακριβώς αυτό που σας αρέσει. Πάμε λοιπόν να δούμε τα καλύτερα για το 2024.
SLIFT – Ilion
Είδος: Proggresive Psychedelic Metal
Σαν πρώτο άλμπουμ της χρονιάς, θα προτείνω και τον πρώτο δίσκο που με εντυπωσίασε φέτος, αφού κυκλοφόρησε στις 19 Ιανουαρίου και με έκανε να περάσω πολύ χρόνο στο να τον ακούω. Οι Γάλλοι SLIFT είχαν δείξει ότι είναι εξαιρετικό συγκρότημα από το Ummon του 2020. Στο Ilion συνεχίζουν εξίσου επιτυχημένα στην ίδια συνταγή με τον προκάτοχό τους.
Είναι ένα άλμπουμ με διάρκεια μίας ώρας και είκοσι λεπτών, με συνθέσεις που κινούνται στα δέκα με δώδεκα λεπτά και κάθε τραγούδι τους σε κάνει να νιώθεις ότι έχεις ακούσει δύο με τρία διαφορετικά κομμάτια καθ’ όλη τη διάρκειά του. Το Ilion είναι ένα επικό ψυχεδελικό άκουσμα με πάρα πολλά progressive ξεσπάσματα, ένα μείγμα acid και space με fuzzy ρυθμούς τηρώντας ταυτόχρονα τις επιταγές του σύγχρονου post και stoner ήχου.
Αν και έχει περάσει καιρός από την κυκλοφορία του, νιώθεις πολλές φορές ότι θέλεις να το ξανακούσεις και να χαθείς στους μουσικούς λαβυρίνθους της τριάδας από την Τουλούζη.
DVNE – Voidkind
Είδος: Post-Metal/Progressive Sludge
Αποθέωση. Οι Σκωτσέζοι post-metallers είναι μία από τις καλύτερες ανερχόμενες μπάντες στο είδος αυτό και το καινούριο τους άλμπουμ το πιστοποιεί. Από το Etemen Ænka καταλάβαινες ότι είναι παιχταράδες, αλλά στο Voidkind περνάνε σε ένα άλλο επίπεδο όντας ταυτόχρονα και τρομερά ουσιαστικοί και συγκεράζοντας κάθε επιρροή που ακούμε στη μουσική τους.
Είναι ξεκάθαρο πως αγαπούν το post και το sludge είδος και έτσι τα riffs τους είναι ογκώδη, τα φωνητικά εναλάσσονται συνεχώς ανάμεσα σε brutal και καθαρά, το rhythm section είναι μαγικό, δίνοντας πολλά έξτρα επίπεδα στο πως ακούγονται, ενώ ανά σημεία κατεβάζουν ταχύτητες και γίνονται πολύ ατμοσφαιρικοί. Οι συνθέσεις τους παίζουν μεταξύ πέντε και οχτώ λεπτών και παντού οι ιδέες τους είναι φρέσκιες και ο ρυθμός τους φρενήρης. Και γενικά δε γίνεται να ακούς το Sarmatae και να μην αρρωσταίνεις, πως να το κάνουμε.
Green Day – Saviors
Είδος: Punk Rock
Τα σκαμπανεβάσματα των Green Day είναι γεγονός στην πιο πρόσφατη δισκογραφία τους. Από τα μετριότατα Uno! Dos! Tre! στο συμπαθέστατο Revolution Radio και από το ανέμπνευστο Father of All…, έχουμε εν έτει 2024 μία νέα επιστροφή με το Saviors. Να πούμε την αλήθεια, αυτό το άλμπουμ φαινόταν ότι θα είναι καλό από τη στιγμή που κυκλοφόρησαν τα πρώτα singles του που ήταν και τα καλύτερα τους τραγούδια εδώ και χρόνια.
To Saviors έχει μια γενικότερα πολύ ρετρό κατεύθυνση και δεν κινείται στην κατεύθυνση των πιο σύγχρονων δίσκων τους. Οι Καλιφορνέζοι δείχνουν να κρυφοκοιτάζουν προς την εποχή των Dookie/Insomniac και όχι μόνο με την αισθητική του video clip του εξαιρετικού Bobby Sox. Τα ρεφρέν τους είναι ξανά catchy χάρη στην απαράμιλλη χροιά του Billie Joe Armstrong, τα riffs τους και οι γέφυρες συνοδευόμενα από τα chorus τους τα σπάνε και κυρίως σου βγάζει μια αίσθηση ότι το συγκρότημα το διασκεδάζει ξανά και περνάει καλά με τη μουσική που γράφει.
Τραγούδια όπως το One Eyed Bastard, το Dilemma, το ομώνυμο Saviors ή το προαναφερθέν Bobby Sox δείχνουν πως έχουν ακόμα κάτι να πουν και ήρθαν για να μείνουν σαν ένα από τα καλά σημεία της δισκογραφίας τους. Θα τολμήσω να πω πως είναι μάλλον το καλύτερο άλμπουμ τους από εποχή 21st Century Breakdown.
Bruce Dickinson – The Mandrake Project
Είδος: Heavy Metal
Δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα τις σόλο πορείες μελών συγκροτημάτων που αγαπώ εκτός από τον Bruce Dickinson. Όχι γιατί είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής, αλλά γιατί θεωρώ ότι ήταν από αυτούς που έβρισκαν πάντα τους τέλειους συνεργάτες, ώστε να δημιουργήσει δίσκους που είχε κάτι να πει. Πέρασαν δεκαεφτά χρόνια από το Tyranny of Souls, αλλά η θέληση του Bruce Dickinson (του πρώτου, γιατί στην Ελλάδα έχουμε και τον δεύτερο) είναι τεράστια.
Το The Mandrake Project είναι ένα άλμπουμ που δεν κοιτάει καθόλου πίσω στις ένδοξες ημέρες των 80s, ούτε θέλει να γράψει κάτι σαν Maiden. Είναι ένα σύγχρονο άλμπουμ αυθεντικά παιγμένου heavy metal με κάμποσες progressive πινελιές και εξαιρετικές συνθέσεις γραμμένες από τον Roy Z και τον Bruce, ο οποίος για ακόμα μία φορά τις καθοδηγεί με τη φωνάρα του. Ό,τι και να λέμε αυτό το άλμπουμ ήταν απόλαυση και ακόμα πιο απολαυστικό ήταν όσοι ζήσαμε αυτά τα τραγούδια live στην πλατεία Νερού.
Pelican – Adrift/Tending the Embers
Είδος: Shoegaze/Post-Metal
Οι Pelican είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια που έχω καλλιεργήσει μέσω αυτής της στήλης. Και εξηγούμαι. Έχω πει άπειρες φορές πόσο τους αγαπώ, πόσο τους γουστάρω, πόσο έχω λιώσει κάθε άλμπουμ τους, σε σημείο που τους γράφω συχνά πυκνά σχόλια και στο Facebook. Παρ’ όλα αυτά ποτέ δεν έχω κάτσει να αναλύσω τη δισκογραφία τους και να μιλήσω όπως θέλω για αυτήν.
Το Adrift/Tending the Embers είναι το EP που κυκλοφόρησαν τον Μάρτιο και οι Pelican με κάθε EP τους μας προϊδεάζουν για νέο δίσκο, ο οποίος και ηχογραφείται αυτήν την περίοδο. Η επιστροφή του Laurent Schroeder-Lebec μετά από πολλά χρόνι, φαίνεται ότι τους αναζωογόνησε και ταυτόχρονα τα κομμάτια μας φέρουν μνήμες από τις εποχές των City of Echoes και What We All Come to Need.
Αυθεντικό ορχηστρικό post-metal με πολλά ατμοσφαιρικά στοιχεία, σκληρά riffs και συνθέσεις που χτίζονται αργά και σταθερά οδηγώντας σε φανταστικές κορυφώσεις. Κατά τη γνώμη μου, όσο και να ψάξετε δύσκολα θα βρείτε πιο ουσιαστικό και ενδιαφέρον συγκρότημα σε όλο το είδος από τους Pelican. Εξελίσσονται, αλλάζουν, αλλά κρατάνε όλα τα στοιχεία που μας αρέσουν. Και στο επόμενο άλμπουμ θα θριαμβεύσουν ξανά.
Selbst – Despondency Chord Progressions
Είδος: Black Metal
Όταν έβαλα το άλμπουμ νόμιζα ότι θα ακούσω κάτι γερμανικό λόγω ονόματος, αλλά οι Selbst είναι ένα project του N από τη Βενεζουέλα που αυτή τη στιγμή έχει τη βάση του στη Χιλή. Όσον αφορά το Despondency Chord Progressions, δεν ξέρω αν χρειάζεται να πω πολλά για το ύφος του. Από το εξώφυλλο και μόνο καταλαβαίνεις ότι μιλάμε για έναν δίσκο που ξεχειλίζει από τον πεσιμισμό του black metal.
Ξεκινάει πολύ γρήγορα και δυναμικά, αλλά με το When True Loneliness Is Experienced έχεις μια πρώτη εμπειρία από τις μελωδίες του που το οδηγούν στο να γίνει highlight του δίσκου. Οι μελωδικές στιγμές γενικότερα το κρατάνε πολύ ψηλά και στο The One Who Blackens Everything ένα από τα καλύτερα τραγούδια του 2024 που αναδεικνύει τη διπλή ταυτότητα του δημιουργού του.
Ξεκινάει αργά με μελωδίες με κραυγές και μετά από μία απίστευτη γέφυρα εξελίσσεται σε ένα σκοτεινό πεσιμιστικό black metal τραγούδι. Ο Ν αποτυπώνει άψογα τον πόνο στα φωνητικά του, ενώ ταυτόχρονα γράφει συγκλονιστικά ορχηστρικά μέρη που δεν πατάνε μόνο στο black, αλλά και στο death, ακόμα και στο post. Ένα πραγματικό αριστούργημα του ακραίου ήχου.
Jenner – Prove Them Wrong
Είδος: Heavy Metal/Thrash Metal
Μέχρι να μου στείλουν αυτό το συγκρότημα, το αγνοούσα παντελώς και όπως φαίνεται πολύ κακώς. Οι Jenner είναι τρεις γυναίκες από τη Σερβία που τους αρέσει να παίζουν heavy metal αν και ώρες ώρες κινούνται και σε πιο thrashy δρόμους με απόλυτη επιτυχία. Πέραν όμως του εξαιρετικού εξωφύλλου του, το Prove Them Wrong είναι γεμάτο κομματάρες για κάποιον που του αρέσει το κλασικό metal.
To No Time for Prayer θέτει άψογα τον τόνο για να ακολουθήσει το ομώνυμο που είναι αρκετά πιο γρήγορο δείχνοντας μας και τις τεχνικές ικανότητες του συγκροτήματος. Από τραγούδια που αποτίουν φόρο τιμής στα 80s όπως το Born for Something More και το I Saw It All Clear μέχρι πραγματικά χιτάκια που θα σου κολλήσουν όπως το Down in the Pit, οι Jenner γράφουν υπέροχη μουσική που δείχνει πόσο ωραία μπορεί να προσαρμοστεί το 80s παίξιμο στον ήχο του 2024.
Black Tusk – The Way Forward
Είδος: Sludge Metal/Hardcore
Οι Black Tusk είναι ο ορισμός του συγκροτήματος που θα ακούσεις όταν χρειάζεσαι κάτι πολύ γρήγορο, πολύ σπιντάτο ή κάτι ανεβαστικό. Έχουν στο ενεργητικό τους πολύ καλά άλμπουμ προορισμένα για όσους τους αρέσουν μικρές συνθέσεις με διάρκεια δύο με τρία λεπτά, screaming και πάρα πολύ γρήγορα riffs όσο νομίζεις ότι μάλλον παίζουν ξύλο με τα όργανα ηχογραφώντας.
Ε αυτό δεν αλλάζει καθόλου στο The Way Forward παρά τον τίτλο του άλμπουμ. Ατόφιο sludge με διάρκεια τα τριάντα πέντε λεπτά, πολλά στοιχεία από το hardcore punk, ελάχιστα γρήγορα σολάκια που χρησιμεύουν ως γέφυρα από το πολύ moshing στις συναυλίες τους και γενικότερα μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα ακραίου ήχου που δείχνει ότι το συγκρότημα είναι σαν το παλιό καλό κρασί. Δοκιμάστε Brushfire και Dance On Your Grave και πείτε μου ότι δε γουστάρατε τη ζωή σας.
Τα λέμε πολύ σύντομα με το δεύτερο μέρος!
