Και κάπως έτσι κλείνει το αφιέρωμα του 2024. Να ζητήσω συγγνώμη, γιατί το συγκεκριμένο μέρος άργησε μερικές μέρες να βγει (είχα πει ότι το αφιέρωμα της χρονιάς θα έκλεινε το πρώτο δεκαήμερο του 2025), αλλά οι υποχρεώσεις ήταν πολλές. Όπως είπαμε και στα προηγούμενα δύο μέρη, στόχος μας και φέτος ήταν η καλύτερη δυνατή παρουσίαση όσων περισσότερων ελληνικών δίσκων γίνεται και μάλιστα από όλο το φάσμα του rock και του metal.
Θέλω να ευχαριστήσω πολύ τους μουσικούς που κοινοποίησαν τα άρθρα και μου έστειλαν μηνύματα, γιατί μίλησα με ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ. Επίσης να ευχαριστήσω τους αναγνώστες για τις κοινοποιήσεις, τα μηνύματα, το τι ανακαλύψατε και τι σας άρεσε. Εύχομαι και τα σημερινά άλμπουμ να σας κρατήσουν αξιόλογη συντροφιά και το 2025.
Τρίτο και τελευταίο μέρος λοιπόν και κλείνουμε με μία ακόμα δεκάδα από πολύ αγαπημένους μου δίσκους για το 2024! Όπως πάντα επισημαίνω το Spotify και τα social media των συγκροτημάτων για να ακούσετε και να ρίξετε και ένα follow!
Under the Sun – The Bell of Doom
Είδος: Stoner Rock
Στο βιογραφικό τους στο Spotify δηλώνουν ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της Αθηναϊκής σκηνής, αλλά δηλώνω αισιόδοξος ότι μετά από μια δισκάρα όπως το The Bell of Doom δε θα παραμείνουν τέτοιο για πολύ. Θυμάμαι μία περίοδο που το stoner πραγματικά κυριαρχούσε σαν είδος και ήχος στην ελληνική σκηνή και για να ξεχωρίσεις, έπρεπε να μπορείς να προσφέρεις κάτι ρηξικέλευθο.
Οι Under the Sun το πετυχαίνουν απόλυτα κατά τη γνώμη μου. Δυναμικά και σκληρά riffs, η Sabbathίλα και η ψυχεδέλεια που αγαπάμε σε τέτοια εγχειρήματα και ένας γενικότερα ρετρό 70s ήχος συναντούν το 90s stoner των Kyuss και των Corrosion of Conformity και το sludgy ήχο των Mastodon και των Baroness. Ως αποτέλεσμα έχουμε ένα άκρως ενδιαφέρον σύνολο συνθέσεων που σε παρασέρνει τόσο στις πιο αργές στιγμές του όπως το One Reason ενώ σε πωρώνει στις πιο σπιντάτες όπως το The Bell of Doom και το Smoking Angels. Εκρηκτική δισκάρα!
InnerWish – Ash of Eternal Flame
Είδος: Power Metal
Οι InnerWish είχαν μεγάλα δισκογραφικά κενά, αλλά όπως έχω ξαναπεί τα μεγάλα κενά συνήθως φέρνουν και συσσωρευμένη έμπνευση που κουβαλούν οι δημιουργοί όλα αυτά τα χρόνια. Το Ash of Eternal Flame είναι τρανή απόδειξη αυτού αποτελώντας ένα από τα κορυφαία power metal άλμπουμ που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια και ένα απαύγασμα δημιουργικότητας για το ευρωπαϊκό power.
Τα riffs είναι τόσο σκληρά που χαλαρά στέκονται και σε heavy άλμπουμ, ωστόσο εδώ ενισχύονται από τις υπέροχες μελωδίες τους, τα επικά στοιχεία, τις symphonic πινελιές και την ασύλληπτη φωνή του Γιώργου Εικοσιπεντάκη η οποία μας ταξιδεύει σε μύθους, τοπία και πολεμιστές της αρχαιότητας. Συνολικά είναι ένα από τα πιο ώριμα άλμπουμ τους και σίγουρα φιλοξενεί όλες τις επιρροές τους.
Από τα τρομερά κολλητικά Forevermore και Sea of Lies που ανοίγουν τον δίσκο στο επικό Higher και το high tempo Soul Assounder και από εκεί σε συνθεσάρες επηρεασμένες είτε από το ευρωπαϊκό power metal όπως το Primal Scream ή το heavy όπως το Cretan Warriors και το The Hands of Doom, το Ash of Eternal Flame δεν υστερεί πραγματικά σε κανένα σημείο του. Είτε στις πιο heavy και γρήγορες στιγμές του, είτε στις πιο mid tempo, οριακά μπαλαντοειδείς, είναι ένα άλμπουμ που θα ακούμε για πάρα πολύ καιρό ακόμα και θεωρώ πως θα αποτελέσει έμπνευση για την ευρύτερη σκηνή του power metal, ιδιαίτερα στην Ευρώπη.
Limp – Part of Existence
Είδος: Art Rock
Άλλο ένα EP που ανακάλυψα ξεψαχνίζοντας το κανάλι του 666MrDoom, οι Limp είναι ένα πρότζεκτ από τη Θεσσαλονίκη και σχεδόν κάθε χρόνο βγάζουν νέα μουσική. Το Part of Existence είναι μια κυκλοφορία μικρότερης διάρκειας, ωστόσο ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα της χρονιάς, αφού μόλις σε εικοσιένα λεπτά, έχεις ένα από τα πιο πειραματικά άλμπουμ του 2024.
Το ομώνυμο ξεκινάει με stoner riffs με στοιχεία ακόμα και από ακραίο metal, το Digging σε παρασέρνει με τα γυναικεία φωνητικά και το πιανάκι του πριν γυρίσει σε progressive μονοπάτια και το Cracked Open είναι ένα ψυχεδελικό άκουσμα με ελληνικούς στίχους. Κάπου εκεί αναρωτήθηκα αν ακούω τον ίδιο δίσκο ή απλά μου βγάζει τυχαία κομμάτια το Spotify, έρχεται το Designed to Aggravate για να με παρασύρει ξανά στον ακραίο ήχο πριν κλείσει με το post Depersonalise.
Ειλικρινά είχα καιρό να ακούσω ένα EP που σε μικρή διάρκεια ξεδιπλώνει τις επιρροές και την πολυσυλλεκτικότητα του δημιουργού του. Οι Limp με εντυπωσίασαν με τον ήχο τους και το πως ακροβατούν μεταξύ διαφορετικών ειδών (δυσκολεύτηκα να βρω σε ποιο είδος εντάσσονται), οπότε περιμένω τι μας επιφυλάσσουν για το 2025.
The Callas – Ανατολή
Είδος: Post-Punk
Το ελληνόφωνο post-punk είναι ένας ήχος που αρέσκομαι να εξερευνώ τα τελευταία χρόνια και οι The Callas αποτελούν μια πολύ αγαπημένη επιλογή μετά και από το Είμαι Ένα Ξενοδοχείο του 2020. Στην Ανατολή συνεχίζουν στην κατεύθυνση του προκατόχου τους με ελληνικό στίχο (εκτός του Love Hate που κλείνει το δίσκο και προσφέρει μια νοσταλγική ματιά σε παλιότερες εποχές του συγκροτήματος) και τη μουσική τους να ακροβατεί μεταξύ του post-punk και του indie.
Οι μπασογραμμές τους είναι πολύ όμορφες αποτελώντας τη βάση των συνθέσεων, ενώ έχει γίνει πολύ ωραία παραγωγή στις κιθάρες που σου φέρνει στο μυαλό την εναλλακτική σκηνή των 00s με λίγα ψυχεδελικά στοιχεία στη γενικότερη ατμόσφαιρα όπως στο Love Hate, το Μάνα Πέφτω και το Όλα Στάζουν Φωτιά. Ταυτόχρονα η στιχουργική τους θεματολογία παίρνει μια κοινωνική και πολιτική στροφή όπως δηλώνουν και οι ίδιοι κατά την προώθηση του άλμπουμ.
Από εσωτερικές αναζητήσεις στο Κενό μέχρι κοινωνική κριτική να διαχέεται μέσα από πολύ μελαγχολικές στιγμές, οι The Callas ακροβατούν ανάμεσα στην ποίηση και τη μουσική και ξεσπούν στην κορυφαία στιγμή του δίσκου, το ΑΓΜΣΟΥΡΕΜΛΚ. Η ενορχήστρωση είναι πιο χαρούμενη, το ύφος μοιάζει πιο αισιόδοξο, αλλά το συγκρότημα κάνει μια πλήρως αιτιολογημένη επίθεση στον κυρ Παντελή της διπλανής πόρτας, τον ομοφοβικό ρατσιστή και απολογητή της αστυνομικής βίας καταλήγοντας στο να του αφιερώσει τον τίτλο του τραγουδιού: Άντε γαμήσου ρε μαλάκα… Μερικές φορές οι αλλαγές έρχονται για καλό και δεν μπορώ παρά να επαινέσω τους The Callas που αλλάζουν και εκφράζονται όπως θέλουν.
Violent Definition – Progressive Obsoletion
Είδος: Thrash Metal
Τους Violent Definition τους ανέφερα και στο προηγούμενο μέρος του αφιερώματος, καθώς μαζί με τους Cult of Orpist ήταν τα δύο ελληνικά underground thrash άλμπουμ που έλιωσα περισσότερο. Πέρασαν αρκετά χρόνια από το ντεμπούτο τους, αλλά οι Αθηναίοι στο Progressive Obsoletion ακούγονται πιο φρέσκοι και ορεξάτοι και σίγουρα πολύ εξελιγμένοι μουσικά.
Μέσα στα σαράντα τέσσερα λεπτά του, οι Violent Definition γράφουν πολύ γρήγορα riffs, το rhythm section παίζει στακάτα και επιβάλλει τον ρυθμό, βγάζουν την επιθετικότητα γουστάρουμε στο thrash, αλλά έχουν και λίγες αλλά όμορφες μελωδικές στιγμές. Ταυτόχρονα ξεδιπλώνουν τις επιρροές τους τόσο από την γερμανική Kreator σχολή όσο και την αμερικάνικη με την αγάπη στους Exodus να είναι εμφανής.
Δεν υπάρχει καν μέτρια στιγμή σε αυτό το άλμπουμ. Με συνθεσάρες όπως το The Last Grain in Your Hourglass, το Experimental Failure, το ομώνυμο και το Children of God, αυτός ο δίσκος δεν είχε πραγματικά τίποτα να ζηλέψει από άλλα thrash άλμπουμ του εξωτερικού. Πετυχαίνει την τέλεια ισορροπία μεταξύ των συνθέσεων, των στίχων και της παραγωγής που πρέπει να έχει ένα σύγχρονο άλμπουμ του είδους και γεμίζει με ενδιαφέρουσες ιδέες άλλους μουσικούς. Δισκάρα.
Full Fuzz Experience – Retrofied
Είδος: Classic Rock/Psychedelic Rock
Είναι ένα από τα πρότζεκτς που ακούς λίγο πιο δύσκολα, μιας και το βρήκα μόνο στο Youtube, αλλά το Retrofied των Full Fuzz Experience ήταν μακράν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς. Με προφανή ρετρό διάθεση όπως μαρτυράει και ο τίτλος του το άλμπουμ αυτό καταφέρνει και σε ταξιδεύει αρκετές δεκαετίες πίσω.
Αυτό το κομμάτι του εαυτού μου που αγαπάει τον Hendrix και το κλασικό ροκ ενθουσιάστηκε πάρα πολύ με τις fuzzy κιθάρες, τις ωραίες μελωδίες, τους ρυθμούς που παίζουν στα ντραμς και τα σόλο τους, ενώ υπάρχει και μια υποψία ψυχεδέλειας στις συνθέσεις τους. Ένα άκρως ενδιαφέρον άκουσμα, μισή ωρίτσα που σου θυμίζει κλασικούς ήχους όταν ανακαλύπτεις τη rock και διαπιστώνεις το γιατί την αγαπάς.
Planet of Zeus – Afterlife
Είδος: Hard Rock
Είμαι τεράστιος φαν των Planet από εποχές Macho Libre, το οποίο μαζί με το Vigilante αποτελούν τις αγαπημένες μου δισκογραφικές δουλειές τους. Η πιο μελωδική στροφή που πήραν στο Loyal to the Pack με βρήκε απόλυτα σύμφωνο και μου αρέσει που μεγαλώνουν, εξελίσσονται, αλλάζουν, αλλά συνεχίζουν να βγάζουν σταθερά πολύ ποιοτικά άλμπουμ.
Πέντε χρόνια μετά το Faith in Physics και το μεγαλύτερο τους δισκογραφικό κενό μέχρι τώρα, οι Αθηναίοι κυκλοφορούν το Afterlife και προσωπικά μου πήρε αρκετές ακροάσεις για να το αξιολογήσω και τελικά να το εκτιμήσω. Οι ίδιοι δείχνουν να κλίνουν περισσότερο στο καθαρόαιμο hard rock με επιρροές από μπάντες των 90s και των 00s, αλλά τα stoner στοιχεία, οι επιρροές από doom μέχρι punk και τα ωραία riffs παραμένουν εδώ σε ένα πολύ φρέσκο και ελκυστικό πακέτο που δείχνει πως πρέπει να παίζεται το μοντέρνο rock.
Επιπλέον θεωρώ πως είναι φωνητικά η καλύτερη δουλειά του Μπάμπη μετά το Loyal to the Pack. Χρειάζεται το χρόνο του για όσους είμαστε φανατικοί της περιόδου 2011-2014, αλλά αν του δώσετε μια ευκαιρία θα σας ταξιδέψει πολύ στα ραδιοφωνικά ή και underground ακούσματα των 00s και αυτό είναι πραγματικά ένα ωραίο ταξίδι που αξίζει να κάνετε με ένα συγκρότημα που διαθέτει την ποιότητα των Planet.
Saturday Night Satan – All Things Black
Είδος: Occult Rock
Το πόσο γούσταρα αυτό το άλμπουμ δεν μπορείτε να φανταστείτε. Σε μια σκηνή που πολλές φορές αρέσκεται στα αναμασήματα και την έλλειψη πρωτοτυπίας, αυτό το occult rock που παίζουν οι Saturday Night Satan είναι τόσο ρηξικέλευθο και φρέσκο που δε γίνεται να μη σε βυθίσει μαζί του στην ακρόαση. Οι ενορχηστρώσεις έχουν επιρροή από τα 70s και τα 80s, ηχητικά όμως η παραγωγή είναι σύγχρονη και ο ήχος αψεγάδιαστος.
Μέσα στο All Things Black με τις εξαιρετικές συνθέσεις του Δημήτρη και τη μεθυστική φωνή της Κατερίνας, οι Saturday Night Satan μας παρασέρνουν σε ιστορίες για μάγισσες και μυθικά πλάσματα, προσθέτοντας horror πινελιές και φτιάχνοντας μια συνολικά υπέροχη οριακά σινεματική ατμόσφαιρα. Οι μελωδίες τους είναι καλοδουλεμένες και τα ρεφρέν τους σε κομμάτια όπως το εναρκτήριο 5AM και το Lurking in the Shadows σου καρφώνονται αμέσως στο μυαλό. Δώστε μια ευκαιρία στους Saturday Night Satan να σας ταξιδέψουν στους κόσμους για τους οποίους τραγουδάνε. Αξίζει.
Acid Mammoth – Supersonic Megafauna Collision
Είδος: Doom Metal
Σταθερά παραγωγικοί και κυρίως σταθερά ποιοτικοί παρέμειναν και για το 2024 οι Αθηναίοι Acid Mammoth, χαρίζοντας μας κατά τη γνώμη μου το καλύτερο άλμπουμ της δισκογραφίας τους μέχρι τώρα. Το Supersonic Megafauna Collision ξεκινάει με το ομώνυμο κομμάτι και αμέσως καταλαβαίνεις τι θα ακούσεις και στη συνέχεια του δίσκου.
Αργά doom riffs, fuzzy ήχο στις κιθάρες (εξαιρετικό για όνομα τραγουδιού το Fuzzorgasm που ήταν και το αγαπημένο μου), φουλ ψυχεδέλεια χάρη στα φωνητικά του Χρήστου Μπαμπαλή, τις διάχυτες Black Sabbath επιρροές τους και ένα στιβαρό rhythm section που υποστηρίζει τέλεια τις κιθάρες τους. Παρά τις μεγάλες και αργές συνθέσεις του, δε βαριέσαι σε κανένα απολύτως σημείο του και για τους doomάδες/stonerάδες εκεί έξω αποτελεί σίγουρο άκουσμα για να περάσουν καλά. Συνολικά προσεγμένη και όμορφη δουλειά.
Sunburst – Manifesto
Είδος: Progressive Metal
Άκρως παραγωγικό ήταν το 2024 και για τον Λαρισαίο Gus Drax, καθώς πέραν των Suicidal Angels, έβγαλε νέο δίσκο και με το άλλο του project, τους Sunburst. Αν και στους πρώτους προσαρμόζεται στο thrash metal που παίζουν, στους Sunburst κατευθύνεται στις μουσικές που ο ίδιος μελετάει και αγαπάει πολύ, δηλαδή το progressive metal της σχολής των Dream Theater με τις power λεπτομέρειες των Kamelot.
Οι Sunburst είναι ένα εξαιρετικά ταλαντούχο σύνολο και αυτό που προσφέρουν στο Manifesto είναι ένα από τα καλύτερα ελληνικά progressive άλμπουμ των τελευταίων ετών. Τεχνικά είναι άρτιο με καλοδουλεμένα riffs και μελωδίες, η φωνή του Βασίλη Γεωργίου είναι καταπληκτική και απογειώνει κάθε σύνθεση και μέσα από κομματάρες όπως το εισαγωγικό The Flood με τις djent επιρροές του, το Inimicus Intus με το εξαιρετικό του ρεφρέν και τα φανταστικά σόλο του Gus σε κάθε ένα από αυτά, δε γίνεται να μη το θεωρήσεις μια πολύ μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία.
Αυτό λοιπόν ήταν το τελευταίο άρθρο που φτιάξαμε ως anthem.gr με τα καλύτερα της χρονιάς. Ακολουθήστε τους μουσικούς στα social media, ακούστε τους και δώστε τους την αγάπη που πρέπει. Το αξίζουν!
