Στην συνεχή αναζήτησή μου για θέμα που θα ήθελα να γράψω ένα άρθρο, τριγυρνούσε ένα project. Μια ιδέα που ταυτίζεται λίγο με μια φιλοσοφία ζωής, θα μπορούσε να πεις, γύρω από τον κινηματογράφο. Και ουσιαστικά ψάχνει απάντηση στην έκφραση “εγώ βλέπω πολύ κινηματογράφο”. Η απάντησή μου πάντα σε αυτό είναι όχι δεν βλέπω/βλέπουμε. Όμως, μια σημαντική παρατήρηση. Δεν μιλάω απαραίτητα για τον όγκο ή για το πόσο “κουλτούρα” υπάρχει στις επιλογές. Μιλάω για το πόση ποικιλία υπάρχει στο από που βλέπεις ταινίες.
Μπορεί να είσαι λάτρεις των ταινιών δράσης για παράδειγμα. Αλλά, βλέπεις κάτι που δεν παράγει η ΗΠΑ; Οπότε τι σκέφτηκα. Όσο είναι δυνατόν να συνεχίσω να κάνω κάτι που έκανα ήδη. Να βλέπω ταινίες από διαφορετικές χώρες δηλαδή. Οπότε γι’ αρχή, σε αυτό το άρθρο, θα μιλήσω για μερικές ταινίες που είδα και όσο είναι δυνατόν οι χώρες από τις οποίες προέρχονται, δεν έχουν σχέση μεταξύ τους. Δεν έχει σημασία αν είναι γνωστές ταινίες ή όχι. Σημασία έχει να περιορίσω όσο γίνεται το rewatch και να είναι, αν όχι όλες, οι περισσότερες πρώτες εμπειρίες.
Under The Shadow (Netflix)
Είναι κλασική περίπτωση Netflix, που την ταινία την καταπίνει ο αλγόριθμος κι αν δεν σου πουν ότι υπάρχει, δεν θα την βρεις ποτέ. Ήταν για καιρό στο watchlist μου και επιτέλους την είδα. Δεν το μετάνιωσα καθόλου.
Από Ιρανό σκηνοθέτη, στην περσική γλώσσα και συμπαραγωγή Κατάρ, Ιορδανίας και Ηνωμένου Βασιλείου, το Under The Shadow περιγράφει ουσιαστικά την κατάσταση που επικρατούσε στην Τεχεράνη κατά τον Πόλεμο των Πόλεων και από τα συνεχόμενα χτυπήματα του Σαντάμ Χουσεΐν. Όμως, μιλάμε για ταινία τρόμου. Οπότε βλέπεις για την πολιτική κατάσταση της χώρας του Ιράν, την θέση των γυναικών κλπ, αλλά ζεις κι ένα οικογενειακό δράμα, όπου ένα τζίνι τρομοκρατεί και σχεδόν διαλύει την σχέση μιας μάνας με την κόρη της.
The Call (Netflix)
Πάμε προς Νότια Κορέα πλευρά. Κι ενώ θα ήθελα να ξεκίνησω να γράφω για όλες τις ταινίες του Bong Joon Ho, με αφορμή το Mickey 17, θα κρατηθώ για κάποιο αντίστοιχο άρθρο και θα πιάσω το The Call. Αν κάποιο άτομο παρακολουθεί τον κινηματογράφο της συγκεκριμένης χώρας, θα δει κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Ένα από αυτά είναι τα καλά αστυνομικά θρίλερ κι ένα άλλο ότι συνήθως μπλέκεται και κάτι supernatural.
Το The Call είναι ακριβώς αυτό. Με κάποιο τρόπο δύο κορίτσια από διαφορετικές χρονικές περιόδους καταφέρνουν να μιλάνε μέσω τηλεφώνου και υπάρχει ένας serial killer που κόβει βόλτες δημιουργώντας προβλήματα και στο τώρα και στο παρελθόν. Αν και οι ανατροπές ξεκινάνε από νωρίς, η ταινία ξέρει πως να σε κρατάει μαζί της και να περιμένεις με αγωνία τι θα γίνει παρακάτω. Μετά από αυτό, πατήθηκε το play και στο Ballerina του ίδιου δημιουργού, το οποίο δεν απογοήτευσε επίσης.
Broken Rage (Amazon Prime)
Για να σπάσουμε λίγο την αγωνία των θρίλερ και του τρόμου, λέω να μιλήσω για μια κωμωδία. Πρακτικά για μια παρωδία. Από την χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου, ένας είναι ο ειδικός σε αυτό και το όνομά του είναι Beat Takeshi ή Takeshi Kitano ή για τους φίλους της εκπομπής, ναι αυτός με το κάστρο. Ο Takeshi είναι γνωστός κυρίως για τις κωμωδίες του και τις μαφιόζικες/yakuza ταινίες του. Οπότε, στο Broken Rage, παρωδεί όλα αυτά στα οποία είναι καλός κι όχι μόνο. Από τους γαμάτους πρωταγωνιστές σε ταινίες δράσης μέχρι τo MCU! Είναι συγκεκριμένο το στυλ του, γι’αυτό ίσως να μην αρέσει σε όλους. Όμως, αν σε πιάσει, είναι μια απολαυστική ώρα.
Skirt Day
Στην ευρωπαϊκή μας στάση, θα πρέπει να ξεκινήσω με storytime. Ενώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου μεγάλο γνώστη του θεάτρου, μ’αρέσει πολύ να παρακολουθώ σε κάθε ευκαιρία. Οπότε είχα την συνήθεια, επειδή δεν είχα πάντα το budget να πάω σε όλες τις παραστάσεις που θέλω να δω, να ψάχνω την φθηνότερη επόμενη λύση. Κι αυτή δεν είναι άλλη από το να βλέπω τις κινηματογραφικές τους μεταφορές. Που μεταξύ μας, όταν μιλάμε για Ελλάδα, πρώτα υπήρξε η ταινία και μετά το θεατρικό, γιατί συνήθως είναι έργα από το εξωτερικό. Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, έχω δει αρκετό ευρωπαϊκό σινεμά.
Έτσι, αυτή την εποχή, μια παράσταση που τράβηξε το ενδιαφέρον μου ήταν Η Μέρα της Φούστας. Εισιτηρία δεν βρήκα ούτε γι’ αστείο. Οπότε πήγαμε προς Γαλλία μεριά και το La Journée de la jupe του 2008. Ή Skirt Day στ’αγγλικά με την Isabelle Adjani στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Σε ένα έργο που μια καθηγήτρια, αγανακτισμένη από την συμπεριφορά των μαθητών της και μετά από ένα άγριο περιστατικό, τους κρατάει ομήρους υπό την απειλή όπλου. Πέρα από το προφανές που βλέπεις μπροστά σου, δηλαδή μια καθηγήτρια να προσπαθεί να διδάξει ένα έργο για την ελευθερία με όπλο(!), αντικρίζεις πολλά θέματα που βασανίζουν κοινωνίες όπως την γαλλική. Μια ιδέα πήρατε κι όσοι είδατε το Adolescence. Φανταστείτε, μιλάμε για ταινία 17 χρόνων.
Another Round (Ertflix)
Μιας και πιάσαμε το θέατρο, με αυτό αφορμή, να πιάσουμε ένα άλλο σπουδαίο έργο. Μένουμε Ευρώπη, πάμε όμως Δανία. Είδα πρόσφατα το Festen, με μια έξυπνη σκηνοθετική επιλογή από τον Οδυσσέα Παπασπηλιώπουλο. Κι ενώ μπορώ να προτείνω την ίδια την ταινία του Δόγματος 95 (υπάρχει με λίγο ψάξιμο στο YouTube), θα ήθελα να προτείνω μια άλλη ταινία του Vinterberg. Το Another Round με τον Mads Mikkelsen. Όπου μια παρέα καθηγήτων κάνουν το εξής πείραμα. Θέλουν να δουν αν με την κατανάλωση αλκοόλ, θα είναι πιο αποδοτικοί στην δουλειά τους. Καλά θα πάει αυτό ε;
Γενικά θα έλεγα να δείτε τα πάντα από Vinterberg. Αλλά, ο λόγος που προτείνω την συγκεκριμένη ταινία είναι ότι υπάρχει πλάνο για αμερικάνικο remake. Οπότε, θέλω να προλάβω μια κατάσταση πριν έρθει. Δείτε το καλό. Αφήστε τα αχρείαστα remakes, που γίνονται γιατί βαριούνται να διαβάσουν υπότιτλους.
The Ugly Stepsister (Στις αίθουσες)
Λέω να κλείσουμε με μια ταινία που παίζει τώρα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Σου άρεσε το Substance; Αντέχεις το gore και τις αηδιαστικές απεικονίσεις φαγητού; Βαρέθηκες τις μεταφορές παραμυθιών τύπου Disney και θες κάτι πιο κοντά στο πρωτότυπο περιεχόμενο; Το Ugly Stepsister είναι για σένα, παμ! Τα μηνύματα είναι ξεκάθαρα ως προς τα γυναικεία πρότυπα ομορφιάς και τι καλείται η γυναίκα σε κάθε εποχή να κάνει για να αποκτήσει κάτι που δεν είναι απαραίτητα το δικό της θέλω, αλλά αυτό που της επιβάλουν οι τριγύρω της. Η Νορβηγία, λοιπόν, η χώρα από την οποία έρχεται αυτή η ταινία, έφερε ίσως την καλύτερη μεταφορά της Σταχτοπούτας. Από την φωτογραφία, την μουσική, την σκηνοθεσία όλα είναι παραμυθένια με μια διεστραμμένη έννοια. Ή και όχι τόσο διεστραμμένη.
Αυτά τα λίγα…
Υπάρχουν πολλές ταινίες που θα ήθελα να μιλήσω γι’αυτές. Απλά είπα να ξεκινήσω με μερικές που είδα πρόσφατα. Επίσης, κάτι σημαντικό που θέλω να βγάλω από μέσα μου. Ότι μιλάω για ταινίες από διάφορα μέρη του πλανήτη, δεν με κάνει κάποιου είδους σινεφίλ. Με κάνει απλά περίεργο. Περίεργο να θέλω να δω τι σόι κινηματογράφο κάνουν σε άλλες χώρες, με άλλες γλώσσες κι άλλους πολιτισμούς. Όλοι βλέπουμε ό,τι μας αρέσει στην τελική. Κι αυτό αρκεί για να είναι κάποι@ σινεφίλ…
ΥΓ: Στους τίτλους των ταινιών, σημειώνω που μπορεί κάποι@ να βρει την εκάστοτε ταινία νόμιμα την στιγμή που γράφεται το άρθρο. Αν υπάρχει κενό, σόρρυ…
