Είμαι αυτός ο τύπος που κλασικά οργανώνει τις σειρές και τις ταινίες που θέλει να δει σε λίστες, πηγαίνοντας ένα βήμα τη φορά. Ωστόσο στην εποχή που ζούμε, με μεγάλες πλατφόρμες, τεράστια παραγωγή οπτικοακουστικού υλικού και διαρκή προσφορά ποιοτικών, αλλά και μέτριων προγραμμάτων, πάντα κάτι θα μπει σφήνα.
Συνήθως τα προγράμματα που βλέπω πολύ άμεσα είναι σειρές που βγαίνουν και προκαλούν αμέσως μεγάλο buzz. Όταν κάτι συζητιέται πολύ, θες να το δεις για να είσαι μέρος όλου αυτού και να πεις τη γνώμη σου. To Adolescence των Jack Thorne και Stephen Graham βγήκε στο Netflix στις 13 Μαρτίου και για εβδομάδες προκάλεσε πολλές συζητήσεις.
Το είδα στις αρχές Απριλίου και τώρα βρήκα επιτέλους λίγο χρόνο να γράψω τη δική μου τοποθέτηση για αυτήν την εξαιρετική σειρά. Δε θα επιχειρήσω καμία ανάλυση σε θέματα που δεν κατέχω, είναι περισσότερο ένα σύνολο σκέψεων που σχημάτισα βλέποντας τα τέσσερα επεισόδια.
Το Adolescence λοιπόν αφορά την ιστορία της οικογένειας Miller και συγκεκριμένα του 13χρονου γιου τους Jamie, ο οποίος συλλαμβάνεται για τη δολοφονία της συμμαθήτριας του Katie Leonard. Κάθε ένα από τα τέσσερα επεισόδια επικεντρώνεται και σε μια διαφορετική πτυχή της υπόθεσης και αφορά άλλα πρόσωπα.
Στο πρώτο επεισόδιο βλέπουμε τη σύλληψη και την ανάκριση του Jamie, στο δεύτερο οι ερευνητές πηγαίνουν στο σχολείο του όπου μαθαίνουν περισσότερα για τα κίνητρά του και τα όσα γίνονται στην κοινότητα των μαθητών, στο τρίτο έχουμε την συζήτηση του Jamie με την ψυχολόγο που τον παρακολουθεί και στο τέταρτο το πως ζει η οικογένεια μετά τη δολοφονία και πως βιώνει το κοινωνικό στίγμα για τις πράξεις του μικρού γιου.
Κάθε επεισόδιο ένα μονοπλάνο και φανταστικές ερμηνείες
Μου αρέσουν πολύ τα μονοπλάνα γενικά. Τα απολαμβάνω σαν σκηνές σε ταινίες όπως το Old Boy, το Creed και το Panic Room, τα αγαπώ σε μεγάλες και καθαρές σκηνές δράσης όπως στο Daredevil και μου αρέσουν και σαν ιδέα για ολόκληρη ταινία όπως το 1917 του Sam Mendes. Το Adolescence αποτελείται από τέσσερα επεισόδια διάρκειας 51-65 λεπτών και ο σκηνοθέτης Philip Barantini γυρίζει το κάθε ένα από αυτά σαν one take.
Είναι τρομακτικά δύσκολο, αλλά εν τέλει είναι πετυχημένη ιδέα και διαφωνώ με όσους το είδαν σαν μια κίνηση εντυπωσιασμού. Η αφηγηματική ροή του κάθε επεισοδίου εξυπηρετείται τέλεια από ένα μεγάλο μονοπλάνο. Στο πρώτο επεισόδιο βλέπουμε την κάμερα να ταξιδεύει σε διαφορετικά σημεία του αστυνομικού τμήματος καταγράφοντας πως βιώνει κάθε πρόσωπο της οικογένειας αυτήν την σύλληψη, στο δεύτερο έχουμε τις συνεντεύξεις των αστυνομικών με διαφορετικά πρόσωπα στο σχολείο, στο τρίτο έχουμε μια ωμή, σκληρή συζήτηση και στο τέταρτο μια ώρα που η οικογένεια έρχεται αντιμέτωπη με διαφορετικά συναισθήματα.
Μου έκαναν εντύπωση και οι ερμηνείες γενικότερα. Πραγματικά εξαιρετικές. Ο Stephen Graham ως ο πατέρας του Jamie είναι καταπληκτικός σε έναν πολύ διαφορετικό ρόλο από αυτόν που τον έχουμε συνηθίσει, ενώ ο μικρός Owen Cooper παραδίδει μια από τις καλύτερες ερμηνείες εφήβου που έχω δει σε οποιοδήποτε μέσο. Δείχνει τόσο αθώος και ταυτόχρονα εξωτερικεύει τόσο τέλεια την οργή που κρύβει μέσα του ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει.
Ο Ashley Walters και η Erin Doherty είναι επίσης πολύ καλοί στα επεισόδια που έχουν το spotlight, όμως ο Owen Cooper μοιάζει να γεννήθηκε να γίνει ηθοποιός και είναι τρομακτικό ότι αυτή ήταν ουσιαστικά η πρώτη του επαγγελματική δουλειά. Οι ερμηνείες είναι εκτός της σκηνοθεσίας άλλος ένας παράγοντας που η σειρά είναι τόσο καλή ποιοτικά, αφού όλοι δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Η πάλη για την αποδοχή
Τι οδήγησε όμως τον μικρό Jamie να σκοτώσει την Katie; Το γράψιμο των Thorne και Graham είναι πολύ σαφές. Το Adolescence δεν έχει σκοπό να δίνει απαντήσεις σε κοινωνικά ζητήματα, αλλά θέλει να τα φέρει στο φως. Πάρα πολλοί γονείς σοκαρίστηκαν με τη σκηνή όπου ο γιος του επιθεωρητή Luke Bascombe του εξηγεί την σημασία κάθε emoji στην γλώσσα των πιτσιρικάδων. Οι βασικές θεματικές που αναπτύσσονται στο δεύτερο και στο τρίτο επεισόδιο αφορούν το διαδικτυακό bullying, την πάλη των ατόμων για αποδοχή στη σύγχρονη κοινωνία και φυσικά την άνοδο του σύγχρονου Manosphere.
Ο Jamie είναι ένα 13χρονο αγόρι που έλκεται από το γυναικείο φύλο, για αυτό και το εκφράζει online με σχόλια σεξουαλικής φύσεως κάτω από φωτογραφίες μοντέλων στο Instagram. Ταυτόχρονα η Katie είναι μια κοπέλα που έχει διαδοθεί γυμνή της φωτογραφία στο σχολείο από ένα άλλο αγόρι και φυσικά την επηρέασε άσχημα. Ο Jamie την πλησίασε λόγω αυτού, αλλά η Katie αντέδρασε και ξεκίνησε να τον στοχοποιεί με emojis ως incel, δηλαδή άτομο ανίκανο να βρει σύντροφο.
Οι τρεις θεματικές τις οποίες ανέφερα πιο πάνω εναλλάσσονται συνεχώς σε όλα τα προηγούμενα γεγονότα. Ο Jamie αισθάνεται την κοινωνική πίεση να δείξει ότι δεν είναι απλώς ένα παιδί, αλλά ένας σκληρός άντρας με ορμές, για αυτό και κάνει τα σχόλια σεξουαλικής φύσεως παρά την έλλειψη ανάλογης εμπειρίας. Επίσης πλησιάζει την Katie όταν βλέπει πως είναι ευάλωτη και αδύναμη με στόχο να κερδίσει την αποδοχή της και ο ίδιος να νιώσει ανώτερος από εκείνη και ότι μπορεί να την ελέγξει.
Επίσης η Katie έχει ζήσει μια μορφή revenge porn ως μια ακόμα προέκταση των συνεπειών του σύγχρονου Manosphere. Στο τέλος η ίδια οδηγείται στο να κάνει διαδικτυακό bullying σε κάποιον που την αηδίασε με τη συμπεριφορά του. Κι όλα αυτά γίνονται κάτω από τη μύτη των γονέων που μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς να γνωρίζουν όλα όσα διαδραματίζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και χωρίς να ξέρουν τι νιώθουν τα παιδιά τους, γιατί δεν το έχουν συζητήσει μαζί τους, δεν το έχουν αναρωτηθεί, δεν το έχουν επικοινωνήσει.
Αυτό φαίνεται πολύ χαρακτηριστικά στην σχέση που έχει ο Luke, έναν εκ των αστυνομικών της υπόθεσης, με τον γιο του. Οι δύο άντρες φαίνονται αποξενωμένοι μεταξύ τους, υπονοείται ότι δεν έχουν καλή επικοινωνία, ο Luke βλέπει πως στο σχολείο ο γιος του αντιμετωπίζει το bullying και δεν ξέρει πως να ανοιχτεί στον πατέρα του και να μιλήσει για αυτό. Το επεισόδιο τελειώνει με τους δύο να βγαίνουν για φαγητό και τον Luke να σκέφτεται πως ίσως πρέπει να βρίσκεται πιο κοντά στο γιο του. Αυτές οι μικρές πινελιές είναι που δίνουν περισσότερο βάθος στα κεντρικά ζητήματα που θέτει η σειρά.
Οι προβληματισμοί μου αφού την είδα
Το Adolescence όπως είπαμε δεν θέλει να δώσει απαντήσεις. Θέλει να προβληματίσει. Προβληματίζει τους γονείς, αλλά προβληματίζει και τους υπόλοιπους που δεν είναι γονείς. Βαδίζοντας σιγά σιγά στα 30 μου χρόνια, πολλές φορές μου πέρασε από το μυαλό αν θα έκανα οικογένεια. Βλέποντας αυτή τη σειρά, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται αν θα μπορούσε να αντέξει κάτι τέτοιο ή αν θα μπορούσε να συμβάλλει στην ανατροφή ενός παιδιού σε αυτήν την κοινωνία που ζούμε.
Το Manosphere και το γενικότερο culture που περνάει ο Andrew Tate και οι όμοιοί του μέσω του δήθεν influencing τους δεν επηρεάζει απλά μια χούφτα άντρες. Επηρεάζει όλα τα φύλα και τα πρόσωπα της κοινωνίας μας και αυτό γίνεται πολύ σαφές και στο Adolescence. Οι νέοι άντρες είναι το δυναμικό κοινό, αλλά η κυριαρχία αυτής της κουλτούρας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του σήμερα επηρεάζει και τις γυναίκες και τους ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών.
Αν απογυμνώσουμε τα αίτια του γιατί το Manosphere έχει τέτοια επιρροή και βρίσκει πρόθυμους ανθρώπους να ακούσουν τις απόψεις του, θα βρούμε πολλές απαντήσεις στο καταπληκτικό τρίτο επεισόδιο. Είναι το καλύτερο της σειράς και σίγουρα ένα από τα διαχρονικά επεισόδια στη σύγχρονη τηλεόραση. Είναι τα 52 λεπτά που ο Jamie συνομιλεί με την ψυχολόγο Briony Ariston.
Ο 13χρονος δεν έχει ακόμη καλά καλά σχηματίσει την προσωπικότητα του. Είναι πολύ μπερδεμένος και συνεχώς ακροβατεί μεταξύ του μικρού αγοριού και του θυμωμένου κυριαρχικού άντρα που νομίζει πως είναι. Παραδέχεται τη δολοφονία κατά λάθος, μιλάει για την οικογενειακή του ζωή και την έλλειψη επικοινωνίας με τον πατέρα του, ομολογεί πως πλησίασε την Katie γιατί θα ήταν ευάλωτη και κυρίως φανερώνει πόση κοινωνική πίεση δέχεται από τα social media και όλη αυτήν την κουλτούρα να δείξει πόσο του αρέσουν οι γυναίκες, πόσο μπορεί να τις δαμάσει, πόσο alpha male είναι.
Στο τέλος όμως δείχνει και το πραγματικό του κίνητρο. Την αποδοχή. Όταν μαθαίνει πως αυτή θα είναι η τελευταία συνεδρία, ο Jamie επιχειρεί να στριμώξει λεκτικά την Briony. Της ζητάει να του πει αν τον βρίσκει όμορφο ή συμπαθητικό και στο τέλος ουσιαστικά το απαιτεί. Εκεί είναι η ουσία του Adolescence για μένα. Το πως αυτό το παιδί οδηγήθηκε στο να φτάσει σε αυτό το σημείο τόσο νωρίς στη ζωή του.
Το πως δέχθηκε τόση πίεση, ενώ ήθελε να έχει καλή σχέση με την οικογένεια του, να έχει καλή σχέση με τις κοπέλες, να έχει καλή σχέση με τους φίλους του και τελικά διαβρώθηκε τόσο που τους είδε σαν κομμάτια κρέας, τους χρησιμοποίησε και τους κατηγόρησε για όλα αυτά που έκανε. Αρνήθηκε κάθε ενοχή, χωρίς να καταλάβει πως είναι και εκείνος υπεύθυνος για τις πράξεις του, αφού όμως πρώτα μια κοινωνία, τα social media και οι opinion leaders τους τον οδήγησαν στο να αλλοιώσει τον χαρακτήρα του και να αλλάξει. Καταλήγεις να θεωρείς πως είναι τόσο υπεύθυνος και ταυτόχρονα ξέρεις ότι αυτό το παιδί δεν γεννήθηκε έτσι. Είναι μόλις δεκατριών. Απογοητεύεσαι με όσα τον οδήγησαν εκεί, γιατί τα βλέπεις όλα να ξεδιπλώνονται στα επεισόδια αυτά και κυρίως τα βλέπεις στην κοινωνία γύρω σου.
Σε αυτό το σημείο έγκειται και ο δικός μου φόβος. Τι θα γίνει αν όλα αυτά αύριο μεθαύριο κάνω δικά μου παιδιά; Είμαι πραγματικά έτοιμος να γίνω γονιός; Και αν ναι, πως θα φροντίσω να τα αναθρέψω έτσι ώστε να έχουν σωστά πρότυπα και να επηρεάζονται από τους σωστούς ανθρώπους; Πως θα φροντίσω να έχω καλή σχέση με τα παιδιά μου και διαρκή επικοινωνία προκειμένου να μεγαλώσω όμορφους ανθρώπους χωρίς όμως να τους πατρονάρω, να τους πιέσω και τελικά να τους απομακρύνω;
Από τη μία όλο αυτό σε εξιτάρει γιατί είναι ερωτήματα χωρίς απάντηση, μια δοκιμασία που θα ζεις και θα ψάχνεις απαντήσεις καθημερινά. Από την άλλη δεν παύεις να σκέφτεσαι όσα βλέπεις σε αυτή τη σειρά. Το Adolescence είναι μια γροθιά στο στομάχι, αλλά πρέπει να το δεις. Γιατί με γνώμονα τα μηνύματά του, σκέφτεσαι πολλές φορές όσα διαδραματίζονται και ίσως σε βοηθήσει να αλλάξεις κάπως την οπτική σου και να σκεφτείς ακόμα και τραύματα του παρελθόντος.
Τα λέμε στο επόμενο Unstable Show.
