Machine Head. Τι να πούμε για αυτό το συγκρότημα που δεν έχει γραφτεί στα είκοσι τέσσερα χρόνια πορείας του; Ξεκινώντας στις αρχές των 90s με groove metal, εξελίχθηκαν σε nu metal στα τέλη της δεκαετίας πριν τελικά ξεκινήσουν ένα σερί εξαιρετικών άλμπουμ στα 00s και τα 10s, στο οποίο τέσταραν τα όρια της μουσικής τους και δοκίμασαν νέα πράγματα.
Αυτήν την πορεία λοιπόν θα τιμήσουμε σήμερα με αφορμή την επικείμενη εμφάνισή τους στο Floyd. Εδώ και αρκετό καιρό άκουσα ξανά όλη τη δισκογραφία τους από το Burn My Eyes μέχρι το φετινό Unatoned και κατατάσσω κάθε τους δίσκο από τον χειρότερο μέχρι τον καλύτερο. Φυσικά επεξηγώ γιατί κάθε άλμπουμ βρίσκεται στη σχετική θέση, τι με εντυπωσίασε και γιατί θεωρώ κάποια εξ αυτών διαχρονικά.
11. Supercharger (2001)
Θα το δείτε να αναφέρετε πολλές φορές αυτό στο άρθρο, αλλά το μεγάλο κακό του Flynn είναι ότι είναι τρέντουλας. Αν και πάντα μεγαλουργούσε όταν απλά έπαιζε τη μουσική που του άρεσε, πάντα θα διάλεγε μουσικά μονοπάτια ανάλογα με την φάση που πέρναγε τότε το μέταλ. Αυτό που είχε γίνει σαφές από το The Burning Red ήταν η αλλαγή των Machine Head από το groove metal των πρώτων δύο δίσκων σε πιο nu metal μονοπάτια αφού εκείνη την εποχή συγκροτήματα όπως οι Korn και οι Linkin Park μεσουρανούσαν.
Ο Flynn προσπαθεί πολύ να βάλει και ραπ φωνητικά που δεν του ταίριαζαν, κρατάει τα χαμηλοκουρδισμένα riffs και προσπαθεί κάπως να παντρέψει μουσικές από το The More Things Change… με τη διαφορετική μουσική ρότα που είχαν πάρει τα πράγματα στο The Burning Red. Έχει τις στιγμές του στα Bulldozer, Nausea και Kick You When You’re Down αν και πάσχει από κάτι που επίσης θα αναφέρουμε πολλές φορές στη δισκογραφία τους. Παραείναι μεγάλος δίσκος με πολλά τραγούδια που χαλάει κάπως την ομοιογένεια.
10. The Burning Red (1999)
Γενικά η φάση με τους Machine Head από τα τέλη των 90s μέχρι τις αρχές των 00s ήταν λίγο περίεργη και αν και κορυφώθηκε στο Supercharger, το The Burning Red σηματοδότησε την αρχή της αλλαγής. Αλλαγή στο στυλ των τραγουδιών, περισσότερα hip-hop στοιχεία και μια ξαφνική προσπάθεια για πιο μικρά τραγούδια με πιο catchy ρεφρέν.
Ο λόγος που το βάζω πιο ψηλά από το Supercharger είναι γιατί οι κορυφαίες του στιγμές είναι από τις πολύ χαρακτηριστικές στην πορεία των Machine Head. Βλέπε From this Day και The Blood, the Sweat, the Tears (που συμπτωματικά βγήκε ίδια χρονιά με το Αίμα, Δάκρυα και Ιδρώτας του Ρουβά) που είναι σπουδαία τραγούδια για το συγκρότημα. Και μην ξεχνάμε τη διασκευή στο Message in a Bottle ή το ομώνυμο που δείχνουν ότι αν και υπάρχει μια καμπή, οι Machine Head παραμένουν ένα πολύ δυνατό συγκρότημα.
9. Catharsis (2018)
Μόνο αν έχεις ζήσει την εποχή που βγήκε, θυμάσαι πόσο έθαψε ο μέταλ Τύπος αυτό το άλμπουμ. Η παγωμάρα είχε ξεκινήσει με την κυκλοφορία του Bastards που ήταν λες και έπαιζαν alternative metal οι Dropkick Murphys, αλλά στην ουσία το Catharsis δεν είναι τόσο κακό άλμπουμ όσο παρουσιάστηκε τότε αν και είχε όντως μια μεγάλη αλλαγή στο στυλ τους.
Το ατυχές για αυτό το άλμπουμ είναι ότι ήρθε μετά από σερί πέντε εξαιρετικών κυκλοφοριών. Το άλλο κακό ήταν ότι έγιναν αρκετές αλλαγές στη μουσική κατεύθυνση, ώστε να διαφωνήσουν και τελικά να φύγουν ο Dave McClain και ο Phil Demmel που ήταν ακρογωνιαίοι λίθοι της επιτυχίας του συγκροτήματος για πάνω από 15 χρόνια. Το Catharsis βρίσκεται τόσο χαμηλά γιατί έκανε δύο λάθη.
Πρώτον έγραψαν ξανά ένα πάρα πολύ μεγάλο άλμπουμ αφού διαρκεί μία ώρα και δεκατέσσερα λεπτά και έχει πολλά τραγούδια fillers που σου περνάνε αδιάφορα. Δεύτερον προσπάθησε να εισάγει νέα στοιχεία στη μουσική των Machine Head, αλλά τα καλύτερα τραγούδια ήταν αυτά που έφερναν περισσότερο στην Blackening εποχή του σχήματος. Οπότε βρίσκεται τόσο κάτω γιατί επιχείρησε αλλαγές που δεν του βγήκαν και γιατί οδήγησε στη φυγή δύο σημαντικότατων μελών.
8. Unatoned (2025)
Τι είπαμε πριν για τον Flynn; Είναι τρέντουλας δυστυχώς. Και όταν είσαι τρέντουλας, αλλάζεις στυλ ανάλογα τι παίζει στη μουσική εκείνη την περίοδο. Έτσι μόλις τρία χρόνια μετά την επική επιστροφή με το Of Kingdom and Crown, αποφασίζουν ξανά να κινηθούν σε διαφορετικό μονοπάτι. Αφού έφυγε και ο Wacław Kiełtyka των Decapitated που ήταν από τους βασικούς λόγους της μεγάλης αυτής επιστροφής, ο Flynn έμεινε ελεύθερος να χαράξει αυτό το νέο μονοπάτι.
Το Unatoned έχει αισθητά μικρότερη διάρκεια από τα προηγούμενα πονήματά τους και επιχειρεί να παντρέψει τον κλασικό βαρύ και έντονο ήχο των Machine Head με το μέταλ του 2025. Αυτό είναι απόρροια και της συνεργασίας με τον Jordan Fish, παραγωγό και πρώην μέλος των Bring Me the Horizon. Μικρότερα κομμάτια, πιο catchy ρεφρέν και ταυτόχρονα σκληρά riffs και αρκετά σόλο.
Και εδώ έχουμε μερικές στιγμές που όλο αυτό το στυλ σε κάνει να κουνήσεις ρυθμικά το κεφάλι σου βλέπε Bonecraper, Atomic Revelations και These Scars Won’t Define Us, απλά όλη αυτή η αλλαγή σε αφήνει κάπως αδιάφορο αν ακούσεις τον δίσκο στο σύνολό του. Είναι κακό που δοκιμάζουν νέα πράγματα; Όχι βέβαια. Κατάφεραν όμως να συνεχίσουν με την ίδια ποιότητα που μας άφησαν στο Of Kingdom and Crown; Σε καμία περίπτωση.
7. Through the Ashes of Empires (2003)
Περνάμε στα ωραία σιγά σιγά. Με το Supercharger να είναι ο δίσκος με τη χαμηλότερη εμπορικότητα και αποδοχή στη μέχρι τότε πορεία τους, οι Machine Head αναδιοργανώνονται σχετικά γρήγορα. Αρχικά φέρνουν (μετά από ένα μικρό σήριαλ) τον Phil Demmel που έπαιζε μαζί με τον Flynn στους Vio-lence. Και ύστερα ενώ ψάχνουν δισκογραφική, γράφουν έναν δίσκο που σηματοδοτούσε μια νέα εποχή που έμελλε να εξελιχθεί στη συναρπαστικότερη της καριέρας τους.
Με διάρκεια λίγο μικρότερη από μία ώρα και με ένα πολύ σφιχτό σύνολο συνθέσεων, από τα πρώτα riffs του Imperium, οι Machine Head σε κερδίζουν απευθείας. Δεν είναι όμως μόνο το εισαγωγικό κομμάτι. Κομματάρες σαν το Left Unfinished, το Days Turn Blue to Gray και το Seasons Wither περνάνε από τα αυτιά σου και δεν μπορείς να ξεκολλήσεις.
Είναι ένα πιο σκοτεινό άλμπουμ όπως τα πρώτα του συγκροτήματος με τον Demmel να φέρνει thrash στοιχεία και να βρίσκει τέλεια χημεία ως δίδυμο στις κιθάρες με τον Flynn όσο ο McClain συνέχιζε να ταλαιπωρεί τα τύμπανα με το δυναμικό του παίξιμο. Το Through the Ashes of Empires ήταν ένα πολύ καλό άλμπουμ και αποτελούσε απλώς την προειδοποίηση για την καταιγίδα που θα ερχόταν λίγα χρόνια μετά.
6. The More Things Change… (1997)
Η πρώτη εποχή των Machine Head, πριν ο Flynn ανακαλύψει τους Korn και το ραπάρισμα, κινούνταν περισσότερο στο groove metal στο οποίο απόλυτοι πρωταγωνιστές της δεκαετίας ήταν οι Pantera. Τα δύο πρώτα άλμπουμ τους πάντως είναι εξαιρετικές δουλειές με δικό τους στυλ χωρίς να ντουμπλάρουν καμία άλλη επιτυχημένη μπάντα. Σίγουρα το Burn My Eyes αποτελεί έναν τεράστιο πυλώνα για το είδος στα 90s, αλλά το The More Things Change… αποτελεί άξιο διάδοχό του.
Με τον Chris Kontos να έχει φύγει από τα ντραμς, είναι η πρώτη συμμετοχή του McClain που φέρνει άλλον αέρα με το εξαιρετικό του παίξιμο. Οι Flynn και Mader στις κιθάρες συνεχίζουν και παραδίδουν μαθήματα με τις εκρηκτικές εισαγωγές και τα βαριά riffs όσο το μπάσο του Duce δένει τέλεια μαζί τους. Ο ήχος είναι φανταστικός και η παραγωγή αναδεικνύει όλες τις πλευρές της μουσικής της από την hardcore ως την πιο μελωδική.
Είναι τρομερό πως ένα άλμπουμ γεμάτο κομματάρες τύπου Take My Scars, The Frontlines, το πασίγνωστο Ten Ton Hammer και το Blood of the Zodiac που κλείνει εντυπωσιακά αυτήν την εμπειρία, καταλήγει εκτός πεντάδας. Και κατά τη γνώμη μου αυτό λέει πολλά για την ποιότητα των επόμενων δίσκων που θα δούμε στο σημερινό αφιέρωμα.
5. Bloodstone & Diamonds (2014)
Θα πω μια μεγάλη κουβέντα. Σε όλη τη δεκαετία των 10s κανένα συγκρότημα δεν είχε την πίεση που είχαν οι Machine Head σε αυτό το άλμπουμ. Όταν έχεις παραδώσει το The Blackening και το Unto the Locust, δύο κορωνίδες του μοντέρνου μέταλ ήχου, το επόμενο σου βήμα συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα πάνω του. Ειδικά σε μια περίοδο που οι Machine Head είχαν κάποια ζητήματα υγείας του Flynn και τον καθόλου φιλικό (όπως φάνηκε) χωρισμό με τον Adam Duce.
Στη φάση που βρίσκονταν όμως δημιουργικά ήταν απλά αδύνατο να βγάλουν ακόμα και μέτριο άλμπουμ. Το Bloodstone & Diamonds συνέχισε το εξαιρετικό σερί που είχαν ξεκινήσει έντεκα χρόνια πριν. Από το εισαγωγικό Now We Die φαίνεται η διάθεσή τους να συνεχίσουν σε σκληρά μονοπάτια και ταυτόχρονα να πειραματιστούν και να εισάγουν νέα στοιχεία στον ήχο τους.
Το Bloodstone & Diamonds έχει μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες του Flynn στα φωνητικά, ενώ ταυτόχρονα το thrash και heavy των τελευταίων κυκλοφοριών τους συναντάει τους πιο groove δρόμους των πρώτων τους άλμπουμ. Επίσης είναι ένα άλμπουμ που ξεκινάει δυνατά, αλλά όσο συνεχίζει γίνεται ακόμα καλύτερο, ακόμα σκληρότερο και φυσικά κλείνει με κομματάρα όπως μας έχουν συνηθίσει. Αυτή τη φορά ήταν το Take Me Through the Fire με το οποίο τελειώνει ο δίσκος, ένα πραγματικά ξεχωριστό τραγούδι σε ένα μεταβατικό άλμπουμ όπως φάνηκε και αργότερα.
4. Burn My Eyes (1994)
Τα ντραμς του Chris Kontos χτυπάνε δυνατά και η riffάρα του Davidian ακούγεται για πρώτη φορά. Εξαιρετική έναρξη για ένα συγκρότημα που έμελλε να επηρεάσει πάρα πολύ τον σύγχρονο σκληρό ήχο. Το Burn My Eyes είναι η επιτομή του 90s metal και όσο βλέπεις τα βίντεο κλιπ, το στυλ των Machine Head και ακούς το παίξιμό τους δε μπορείς παρά να το επιβεβαιώσεις.
Στην πρώτη τους εποχή, οι Machine Head επιλέγουν να παίξουν groove metal, αλλά σίγουρα ο ήχος τους έχει και ραπ στοιχεία, αλλά και ωραίες μελωδίες με catchy ρεφρέν όπως του A Thousand Lies που σου κολλάνε αμέσως στο μυαλό. Ωστόσο στην ολότητα του είναι ένα πολύ ωμό και επιθετικό πρώτο βήμα που εδραίωσε για τα καλά το συγκρότημα.
Το δίδυμο των Flynn και Mader ακούγεται τρομερά δεμένο και μερικές εισαγωγές είναι πραγματικά άρρωστες βλέπε The Rage to Overcome. Δεν έχει μέτρια στιγμή, δεν κάνει κοιλιά αφού ακόμα και στο τέλος ακούς κομματάρες τύπου A Nation on Fire, Blood for Blood και Block και κυρίως έχει “γεράσει” πάρα πολύ καλά ως άλμπουμ, αφού τα κομμάτια του έχουν μείνει διαχρονικά και ακούγονται εξίσου φρέσκα και σήμερα.
3. Of Kingdom and Crown (2022)
Έχω recency bias; Ίσως. Όμως το πόσο σπουδαίο είναι αυτό το άλμπουμ και πόσο τεράστια επιστροφή αντανακλάται στα όσα έγιναν μετά το Catharsis. Δύο στυλοβάτες της μπάντας, οι Demmel και McClain αποφάσισαν να φύγουν μετά το tour για συναυλίες και η είδηση παρερμηνεύτηκε ως διάλυση των Machine Head. Επίσης το 2019 έκαναν και επανένωση και επανηχογράφηση του Burn My Eyes με τους Chris Kontos και Logan Mader, αλλά τελικά δεν συνέχισαν στο συγκρότημα.
Ο Flynn έψαχνε μέλη και τα βρήκε στο πρόσωπο των Matt Alston και Wacław Kiełtyka που είχαν εντελώς διαφορετικό background ο καθένας και μάλιστα background που δεν είχε τόσο σχέση με τη μουσική των Machine Head. Όλα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια μαζί με την πανδημία του κορονοϊού έδωσαν μια νέα ώθηση στον Flynn να διοχετεύσει τον θυμό του και την ένταση όσων πέρασε σε αυτήν την κυκλοφορία.
Το Of Kingdom and Crown είναι πραγματικά ένα από τα κορυφαία άλμπουμ στο χώρο του μέταλ για αυτή τη δεκαετία. Το πρώτο concept album των Machine Head, εμπνευσμένο από το Attack on Titan, η ιστορία διαφορετικών χαρακτήρων όπως οι Eros και Ares που χτίζεται σταδιακά σε ένα πολύ ξεχωριστό αφηγηματικό σύμπαν.
Μουσικά ωστόσο είναι μια πραγματική επιστροφή στους heavy/thrash δρόμους της εποχής του Blackening με τον Kieltyka να προσθέτει και αρκετά death στοιχεία. Από την ήρεμη εισαγωγή του Slaughter the Martyr που μεταμορφώνεται σε ένα από τα πιο επιθετικά τραγούδια τους στις κομματάρες Choke on the Ashes of your Hate και Become the Firestorm περνάς στα My Hands Are Empty και Unhallowed που είναι από τα καλύτερα τους τραγούδια, χτυπιέσαι με το μελωδικότατο ρεφρέν του No Gods, No Masters και απολαμβάνεις το κλείσιμο του Arrows in Words from the Sky. Μια ώρα μουσικής που δεν κάνει κοιλιά πουθενά και είναι κρίμα που δεν πάτησαν πάνω σε αυτή τη δισκάρα για τη συνέχεια της πορείας τους.
2. Unto the Locust (2011)
Αυτό είναι το πρώτο άλμπουμ των Machine Head που θυμάμαι να ζω την κυκλοφορία του και να αναρωτιόμαστε όλοι πως θα κινηθεί η ταλαντούχα τετράδα από την Καλιφόρνια. Όταν έχεις βγάλει λίγα χρόνια πριν το magnum opus σου, το The Blackening, έναν από τους καλύτερους και επιδραστικότερους δίσκους για τον σκληρό ήχο τον 21ο αιώνα, τότε ζυγίζεις πολύ προσεκτικά τις επιλογές σου.
Η μαγκιά εκείνης της περιόδου των Machine Head είναι ότι κατάλαβαν ότι δε χρειάζεται κάθε δίσκος να διαρκεί πάνω από μία ώρα και να έχει διψήφιο αριθμό κομματιών. Έτσι συμπύκνωσαν όλες τις καλές τους ιδέες σε εφτά κομμάτια δημιουργώντας έναν ακόμα heavy/thrash όλεθρο. Με διάρκεια σχεδόν σαρανταεννιά λεπτά και όλα τα τραγούδια να έχουν διάρκεια έξι με επτά λεπτά, το Unto the Locust κατάφερε να θεωρείται κλασικό από τη στιγμή που κυκλοφόρησε.
Το εισαγωγικό I Am Hell συνεχίζει στο στυλ του The Blackening με το επιθετικό ρεφρέν του, αλλά οι Machine Head κοιτάνε και σε πιο εμπορικά μονοπάτια με το Locust ή το ανατριχιαστικό Darkness Within. Ακόμα και συνθέσεις όπως το Be Still and Know, το This is the End και το Pearls Before the Swine κέρδισαν airplay στα ραδιόφωνα και αγαπήθηκαν πολύ από τους οπαδούς.
Το Unto the Locust είχε μια πολύ δύσκολη δουλειά, αλλά για κάποιο λόγο πιστεύω πως σε αυτό και στον προκάτοχό του οι Machine Head δε μπορούσαν να γράψουν κάτι κακό. Είναι τέτοια η χημεία των Flynn και Demmel, τόσο δυναμικό το παίξιμο του McClain και το δέσιμο του με τον Duce που οτιδήποτε έβγαζαν θα το αγαπούσες. Από τα πιο κλασικά metal άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας και από τα πιο καθοριστικά για τον ήχο της.
1. The Blackening (2007)
Εντάξει τι να λέμε τώρα; Περιμένατε κάποιον άλλο δίσκο στη θέση νούμερο ένα; Από τότε που βγήκε το The Blackening μέχρι και σήμερα, έχει βρει έναν δικό του τρόπο να μείνει κλασικό στη συνείδηση του κοινού του μέταλ. Υπάρχουν μεταλλάδες που δεν ακούνε Machine Head, αλλά σίγουρα έχουν τιμήσει κάποια κομμάτια από το The Blackening και το Unto the Locust.
Αν πάμε στο καθαρά στιχουργικό είναι σίγουρα ένα από τα πιο ώριμα άλμπουμ της μπάντας παρά τον εσωτερικευμένο θυμό και την επιθετικότητά του. Και να μιλήσουμε για μουσική; Η τετράδα βρίσκεται πραγματικά στα prime της και σχεδόν αρνείται να γράψει κακό τραγούδι. Ακόμα και οι διασκευές στα Battery των Metallica και Hallowed Be Thy Name των Iron Maiden είναι καταπληκτικές.
Μιλάμε για δίσκο που έχει μέσα το Halo που εκείνη την περίοδο ήταν μάλλον το γνωστότερο κομμάτι τους, περιλαμβάνει τεράστιες επιτυχίες τύπου Aesthetics of Hate και Now I Lay Thee Down, έχει κομματάρες τύπου Slanderous και Beautiful Mourning με τρομερές εισαγωγές, ακόμα και δεκάλεπτα έπη τύπου Clenching the Fists of Dissent και A Farewell to Arms να ανοίγουν και να κλείνουν τον δίσκο. Είναι μεν μεγάλο σε διάρκεια, αλλά όπως και ο διάδοχος του, συμπυκνώνει άψογα όλες τις καλές τους ιδέες σε έναν συγκεκριμένο αριθμό τραγουδιών με αποτέλεσμα να έχει τρομερή ομοιογένεια και να μην υπάρχει μέτρια στιγμή.
Το The Blackening είναι ο ορισμός του αριστουργήματος. Σφράγισε την πορεία ενός συγκροτήματος που μέχρι τότε είχε τα πάνω και τα κάτω του και όρισε σε μεγάλο βαθμό και τη συνέχεια του με πολύ ποιοτικούς δίσκους. Για μένα αποτελεί το magnum opus τους και δύσκολα θα βγάλουν κάτι που θα το ξεπεράσει.
Ευχαριστώ πολύ που ήσασταν εδώ για ένα ακόμα Ranking και ευελπιστώ σύντομα να έχουμε έτοιμο και το επόμενο!
