Το Ranking επέστρεψε και αυτή τη φορά είπα να γυρίσω με ένα project που είχα πολύ καιρό στα σκαριά. Όπως σας είπα σε ένα από τα τελευταία μου Unstable Show, τον τελευταίο χρόνο και ειδικά το καλοκαίρι ερωτεύτηκα ξανά το σινεμά. Έτσι είχα την ιδέα για μεγάλα αφιερώματα σε ολόκληρη τη φιλμογραφία αγαπημένων μου σκηνοθετών.
Αποφάσισα να ξεκινήσω με τον Stanley Kubrick. Μια εντυπωσιακή καριέρα, αποτελούμενη από δεκατρία φιλμ μεγάλου μήκους, τα οποία ξαναείδα όλα είτε στον κινηματογράφο είτε στο σπίτι μου και σήμερα θα σας δώσω τη δική μου κατάταξη από αυτό που μου άρεσε λιγότερο έως αυτό που μου άρεσε περισσότερο. Ήταν αρκετά δύσκολο να βάλω αυτές τις ταινίες σε σειρά δεδομένου ότι αρκετές από αυτές αποτελούν γενικά αγαπημένες μου επιλογές.
Όπως πάντα, περιμένω να ακούσω από εσάς που συμφωνείτε, που διαφωνείτε και ποια είναι η δική σας κατάταξη φυσικά. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
13. Fear and Desire (1952)
Η πρώτη απόπειρα του Kubrick, μόλις στα 24 του ήταν το Fear and Desire στην αρχή μιας πολύ παραγωγικής δεκαετίας για τον ίδιο. Πρόκειται για ένα πολύ πειραματικό φιλμ με τη ματιά ενός φωτογράφου που προσπαθεί να γυρίσει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία. Είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή με αντιπολεμικό μήνυμα στην οποία βρίσκεις κάποια πρώιμα στοιχεία της σπουδαίας καριέρας του σκηνοθέτη.
Κάποιες θεματικές της όπως η βία και ο πόλεμος, κάποιες γωνίες λήψης και μερικά κάδρα δείχνουν τι θα ακολουθούσε, ωστόσο συνολικά πρόκειται για μια αδύναμη προσπάθεια. Ο ίδιος ο Kubrick μετέπειτα την απεχθανόταν, αλλά είναι μια καλή ευκαιρία για όποιον δεν το έχει δει, να βιώσει κάποια συναισθήματα όπως κλειστοφοβία, φόβος και σύγχυση που στη μετέπειτα φιλμογραφία του σκηνοθέτη θα τα ένιωθε σε υπερθετικό βαθμό.
12. Killer’s Kiss (1955)
Ο Kubrick αγαπάει τη Νέα Υόρκη και αργότερα θα της άφηνε το δικό του love letter όμως στη δεύτερη ταινία του επενδύει πολύ και στη noir αισθητική που χαρακτήρισε τα πρώτα του βήματα. Το Killer’s Kiss είναι η ιστορία ενός μποξέρ και μιας χορεύτριας που έχουν μπλέξει στα σκοτεινά κυκλώματα της πόλης και προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτά για να ζήσουν τη δική τους σχέση.
Η εξέλιξη του Kubrick σε σχέση με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο είναι προφανής. Παρατηρεί σαν θεατής ή καλύτερα σαν φωτογράφος τη ζωή και την πορεία του κάθε ήρωα και αποδίδει έναν πρώιμο σαρκασμό, μια ειρωνεία για την αγάπη και τη μοναξιά που θα εξελιχθεί αργότερα σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία του σκηνοθετικού του στυλ.
Για παράδειγμα η σκηνή προς το τέλος με το κυνηγητό ανάμεσα στις βιτρίνες δείχνει το πόσο ικανός σκηνοθέτης θα εξελιχθεί ο Stanley Kubrick. Παρ’ όλα αυτά παραμένει μια σχετικά αδύναμη ταινία ανάμεσα στα αριστουργήματα που σκηνοθέτησε ο χαρισματικός Νεοϋορκέζος.
11. Spartacus (1960)
Τα 50s και τα 60s φημίζονταν για τις τεραστίων διαστάσεων παραγωγές τους, ιδίως αν είχε να κάνει με ένα ιστορικό έπος. Ο Σπάρτακος είναι μάλλον το πιο “ξένο” δημιούργημα του Kubrick, αφού προσλήφθηκε από τον πρωταγωνιστή Kirk Douglas μετά την συνεργασία τους στο εξαιρετικό Paths of Glory, αλλά φαίνεται ότι ο ίδιος ως σκηνοθέτης δε μπορούσε να αφήσει την υπογραφή του. Αυτό είναι κάτι που οδήγησε σε σαφείς τριβές με τον ίδιο τον Douglas και το στούντιο.
Είναι μακράν η μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία του αφού διαρκεί τρεις ώρες και δεκαπέντε λεπτά και ταυτόχρονα η πρώτη παραγωγή που του έδωσε την ευκαιρία να έχει πολύ μεγάλο μπάτζετ να διαχειριστεί. Ανάμεσα στις επικές σκηνές και τις χιλιάδες των κομπάρσων, ο Stanley Kubrick προσπαθεί να προσφέρει τη δική του ματιά με τη γεωμετρία της κάμερας και το πως κινηματογραφεί πάρα πολλά καρέ, ενώ και θεματικά η κριτική ματιά στην εξουσία και η ανθρώπινη αδυναμία απέναντι στο σύστημα, είναι πράγματα που προσπαθεί να περάσει μέσα από την ιστορία του.
Παρόλο που το Spartacus δεν είναι κακό έργο, είναι περισσότερο το όραμα του Kirk Douglas και λιγότερο του Stanley Kubrick και για αυτό το λόγο δε μπορεί να καταλήξει ψηλότερα. Υπάρχουν ψήγματα του ταλέντου του, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι του άφησε σαν κληρονομιά να θέλει να έχει ο ίδιος τον απόλυτο έλεγχο στις ταινίες του, πράγμα που τον οδήγησε στις κορυφές του.
10. Lolita (1962)
Ο Kubrick είχε πάντα μια τρέλα με τη διασκευή βιβλίων σε σενάριο του ιδίου, ωστόσο εδώ συνεργάζεται με τον Vladimir Nabokov για να σκηνοθετήσει το Lolita, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του ίδιου συγγραφέα. Είναι μια πολύ δύσκολη ταινία για να βλέπεις στο σήμερα, πόσο μάλλον στα 60s και αποτέλεσε μια από τις πρώτες αληθινά τολμηρές και προκλητικές απόπειρες του σκηνοθέτη.
Ο James Mason υποδύεται εξαιρετικά τον Humbert Humbert, τον άντρα που έχει χαθεί στον έρωτα που νιώθει για την 14χρονη Lolita, ενώ εδώ ξεκινάει η συνεργασία του Kubrick με τον Peter Sellers ο οποίος είναι φανταστικός στον διπλό του ρόλο. Η ειρωνεία του έργου βρίσκεται παντού. Η κοινωνία κρίνει, αλλά δε βλέπει τον εαυτό της και η κάμερα το αποκαλύπτει με κρύο, ακριβές βλέμμα σε μια ακόμα στιγμή που ο Kubrick νιώθει πως “φωτογραφίζει” την όλη ιστορία.
Ο λόγος που το Lolita βρίσκεται αρκετά κάτω στην προσωπική μου κατάταξη δεν είναι λόγω της αμηχανίας που σου προκαλούν οι θεματικές του. Δε θεωρώ καν ότι προσπαθεί επιτηδευμένα να σοκάρει. Νιώθω όμως ότι είναι μια πολύ μεγάλη σε διάρκεια ταινία και αρκετά αργή για το θέμα που έχει, κάτι που εμένα ανά σημεία με κούρασε. Από την άλλη είναι σίγουρα μια από τις ταινίες που θα πρότεινα οπωσδήποτε να δει κάποιος από την συγκεκριμένη φιλμογραφία.
9. The Killing (1956)
Αν και μόλις η τρίτη του προσπάθεια, το The Killing είναι η πρώτη ταινία που ξεδιπλώνει το σκηνοθετικό ταλέντο του Stanley Kubrick. Το θέμα της είναι αρκετά απλό και αφορά μια οργανωμένη ληστεία του τοπικού ιπποδρόμου που αργά και σταθερά εξελίσσεται σε μια εξαιρετικά καλογραμμένη μελέτη για τη μοίρα, την ανθρώπινη αδυναμία και την τύχη.
Για πρώτη φορά το σενάριο δεν έχει γραμμική αφήγηση, παρουσιάζοντας σκηνές που εξελίσσονται είτε ταυτόχρονα είτε σε διαφορετικές ώρες και όχι απλά δε σε μπερδεύει, αλλά σου δίνει μια καλύτερη εικόνα για όσα παρακολουθείς χάρη στο voice-over του αφηγητή που προσφέρει την αίσθηση χρονικής αποστασιοποίησης. Παρά τη μικρή της διάρκεια, προλαβαίνει να σου αναλύσει διεξοδικά τον κάθε χαρακτήρα και τα κίνητρά του και το πόσο εγκλωβισμένος βρίσκεται σε όλο αυτό το παιχνίδι της μοίρας.
Η ειρωνεία της τύχης, ο πεσιμισμός και η ανθρώπινη αδυναμία είναι θεματικές που αργότερα θα απολαμβάναμε στη φιλμογραφία του Kubrick, όμως αυτή είναι η πρώτη πραγματικά άρτια ταινία του. Συνδυάζει σπουδαίες ερμηνείες, καλογυρισμένες σκηνές και μια πρώτη επαφή με το πως βλέπει ο δημιουργός της τον κόσμο και σε αφήνει να βιώσεις όλη αυτήν την αίσθηση αποτυχίας και απαισιοδοξίας στο έπακρο.
8. Full Metal Jacket (1987)
O Kubrick ήταν ανέκαθεν ένας σκηνοθέτης που ήθελε να περνάει τις θέσεις του μέσα από το κόνσεπτ του πολέμου. Με το Full Metal Jacket ασχολείται με τον πόλεμο του Βιετνάμ που επηρέασε όσο κανένας τις ταινίες και την αμερικάνικη ποπ κουλτούρα τις επόμενες δεκαετίες. Μάλιστα, αποφασίζει να φτιάξει μια ταινία που πρακτικά σπάει σε δύο μέρη με το πρώτο να αφορά την εκπαίδευση των στρατιωτών και το δεύτερο τα όσα συμβαίνουν στο πεδίο της μάχης.
Το πρώτο μισό είναι μια σπουδή του σκηνοθέτη πάνω στην εξάλειψη της ατομικότητας, τη διάβρωση που υφίσταται ο κάθε νεοσύλλεκτος και τις συνέπειες που έχει η υποταγή στην εξουσία. Στο δεύτερο μισό τα κάδρα του Kubrick απεικονίζουν την ωμή βία και την έλλειψη ανθρωπιάς και διαπροσωπικών σχέσεων σε ένα περιβάλλον στυγνού πολέμου.
Το Full Metal Jacket ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και τον τρόμο, προσφέροντας τόσο στιγμές γέλιου όσο και στιγμές κλειστοφοβίας, φόβου και διαρκούς αμηχανίας. Ο λόγος που καταλήγει λίγο πριν τη μέση της λίστας είναι γιατί τα δύο μέρη της είναι κάπως άνισα, με το πρώτο να είναι σαφώς ανώτερο, παρ’ όλα αυτά συγκεντρώνει σχεδόν όλες τις θεματικές που ήθελε να πραγματευτεί ο δημιουργός της στις ταινίες του.
7. Eyes Wide Shut (1999)
Το κύκνειο άσμα του Kubrick ήταν το Eyes Wide Shut που ο ίδιος θεώρησε την καλύτερη ταινία του. Παράλληλα αποτελεί το δικό του love letter στη Νέα Υόρκη, την πόλη του, αφού η ταινία διαδραματίζεται την περίοδο που είναι πιο όμορφη από ποτέ: τα Χριστούγεννα. Όλο αυτό την μετατρέπει στην πιο προσωπική και ποιητική στιγμή της φιλμογραφίας του σκηνοθέτη.
Είναι ένα έργο που αποπνέει έναν απαράμιλλο ερωτισμό χάρη και στη χημεία των Tom Cruise και Nicole Kidman και ταυτόχρονα δείχνει πως ο Kubrick γυρίζει στα πρώτα του βήματα σκηνοθετικά και με την κάμερα του “φωτογραφίζει” την κάθε εξέλιξη. Η ιστορία θέλει να καταδείξει τη ζήλεια, την περιέργεια, την ανθρώπινη αδυναμία διανθισμένη από ένα μυστικιστικό και ερωτικό περιβάλλον.
Μοιάζει σαν ένα μεγάλο όνειρο που βιώνει ο θεατής μέσα στους ουρανοξύστες και τα υπέροχα σπίτια της Νέας Υόρκης, προσπαθώντας να κατανοήσει τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών και να χαλιναγωγήσει τις στιγμές της έντασης. Το τελευταίο πραγματικά μεγάλο έργο του Kubrick και ένα από τα καλύτερα τέλη που μας έχει προσφέρει σε ταινία.
6. Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (1964)
Έχουμε σχολιάσει και για τις προηγούμενες ταινίες ότι ο Kubrick δείχνει συνεχώς μια διάθεση για ειρωνεία, αλλά η ταινία που διαπρέπει σε αυτόν τον τομέα είναι μακράν το Dr. Strangelove. Βασίζεται στο βιβλίο Red Alert του Peter George και ο Νεοϋορκέζος αποφασίζει να αλλάξει το ύφος σε μια πολιτική μαύρη κωμωδία, κάτι που δουλεύει στο μέγιστο.
Αυτή η ταινία είναι η σατιρική ματιά του Kubrick στον Ψυχρό Πόλεμο που εκείνη την εποχή βρισκόταν στο απόγειό του. Δεν έχει σκοπό μόνο να σε κάνει να γελάσεις, αλλά και να σε ανατριχιάσει με το γεγονός ότι ο σουρεαλισμός και το παράλογο είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Σου δημιουργεί μια κλειστοφοβία και μια αίσθηση αδιεξόδου για τον επερχόμενο πυρηνικό πόλεμο ενώ ταυτόχρονα σε κάνει να γελάς με τις ατάκες της και τους αλλοπρόσαλλους χαρακτήρες.
Ο Peter Sellers ξεχωρίζει, αυτή τη φορά σε τριπλό ρόλο, του στρατιωτικού Lionel Mandrake που είναι η φωνή της λογικής, του ψύχραιμου Προέδρου των ΗΠΑ Merkin Muffley και του συμβούλου και πρώην Ναζί επιστήμονα Dr. Strangelove που απλώς εισέρχεται στην ταινία για να αποτελέσει το λίκνο της ειρωνείας και του άκρατου σουρεαλισμού της. Ένα έργο πολύ αστείο και ταυτόχρονα πολύ τρομακτικό.
5. A Clockwork Orange (1971)
Στο Dr. Strangelove αναφέραμε την ειρωνεία ως διαχρονική θεματική της φιλμογραφίας του Kubrick, ωστόσο στο Κουρδιστό Πορτοκάλι ο σκηνοθέτης καταπιάνεται με ένα άλλο κόνσεπτ που ενυπάρχει σε κάθε ταινία του. Την βία. Και μάλιστα σε αυτό το έργο το κάνει τόσο προκλητικά, τόσο ανεξέλεγκτα που αποτέλεσε για χρόνια ένα απαγορευμένο φιλμ σε κάποιες χώρες.
Η ιστορία ακολουθεί την πορεία του Alex DeLarge που ενσαρκώνει ο εξαιρετικός Malcolm McDowell, ο οποίος ζει σε μια μελλοντική δυστοπική κοινωνία και με την παρέα του έχει ξεσπάσματα βίας με ξυλοδαρμούς άλλων συμμοριών, ληστείες σπιτιών και βιασμούς. Ωστόσο ο Alex αφού συλλαμβάνεται και θέλοντας να αλλάξει, συμφωνεί να συμμετέχει σε ένα πείραμα που θα τον κάνει να απεχθάνεται παντελώς τη βία.
Οπτικά είναι μια αριστουργηματική ταινία με άψογη χρήση κλασικής μουσικής, εξαιρετική χρωματική παλέτα και κάδρα που σε υπνωτίζουν. Το δυνατό της σημείο όμως είναι τα ερωτήματα που θέτει. Κατά πόσο είναι ηθικό να βασανίζεις έναν άνθρωπο με εικόνες σε βαθμό που να του καταργείς την ανθρώπινη υπόσταση και την ατομικότητά του; Μια σπουδαία ταινία με άψογα στυλιζαρισμένα πλάνα και πολλή τροφή για σκέψη που θα μείνει για πάντα διαχρονική.
4. Paths of Glory (1957)
Δεν είχα δει το Paths of Glory πριν ξεκινήσω το αφιέρωμα, ωστόσο διάβαζα παντού πως είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του Kubrick και σίγουρα πλέον μπορώ να το επιβεβαιώσω. Είναι ένα αντιπολεμικό φιλμ που απεικονίζει στο μέγιστο βαθμό την αδικία και την παράνοια του πολέμου, τη θυσία των κατώτερων στρατιωτών για την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας των ανωτέρων τους.
Η υπόθεση εξελίσσεται γύρω από μια ομάδα στρατιωτών στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία αποτυγχάνει να καταλάβει ένα οχυρό των Γερμανών με αποτέλεσμα τρεις στρατιώτες να επιλεχθούν να δικαστούν και να ζητηθεί η παραδειγματική τιμωρία τους. Ο Kirk Douglas υποδύεται τον Συνταγματάρχη Dax που ήταν κατά της επίθεσης και προσπαθεί να υπερασπιστεί τους στρατιώτες του στο προσχηματικό δικαστήριο.
Η πιο συγκινητική ταινία στην εργογραφία του σκηνοθέτη γεμάτη με πολύ σκληρές στιγμές και διδάγματα γύρω από την αδυναμία και την αδικία. Βλέποντας την, θες να φωνάξεις, να ουρλιάξεις, να απαιτήσεις τη δικαίωση για τους πολύπαθους ήρωες και μέσα στη ματαιοδοξία της προσπαθεί να σε κάνει να αναγνωρίσεις μια αμυδρή αίσθηση ελπίδας.
3. Barry Lyndon (1975)
Πριν δω αυτήν την ταινία, είχα ακούσει από αρκετούς να τη χαρακτηρίζουν ως την ομορφότερη ταινία που γυρίστηκε ποτέ. Ίσως σε κάποιους να ακούγεται υπερβολικός χαρακτηρισμός, αλλά μπορώ να πω με ασφάλεια πως αυτό το αριστούργημα έχει σίγουρα θέση ανάμεσα στα πιο όμορφα φιλμ που βγήκαν ποτέ στον κινηματογράφο.
Είναι η προσπάθεια του Kubrick να γυρίσει ένα ιστορικό δράμα του 1750 βασισμένος στο βιβλίο The Luck of Barry Lyndon του William Makepeace Thackeray και η ολιστική προσέγγισή του θα αποβεί ένας εξαιρετικά ισχυρός σύμμαχος. Τα κοστούμια, οι τοποθεσίες, τα έπιπλα, η σκηνογραφία είναι τόσο πιστά στην εποχή τους και ταυτόχρονα κάθε πλάνο αυτής της ταινίας είναι από τα πιο όμορφα της έβδομης τέχνης. Η χρήση κλασικής μουσικής την κάνει ακόμα πιο ποιητική. Οι σκιές, το φυσικό φως, η συμμετρία στα καρέ είναι καθαρό σινεμά.
Ταυτόχρονα όμως και η ιστορία είναι εξαιρετική. Ο Kubrick επιλέγει ξανά να χωρίσει την ταινία σε δύο μέρη και να ασχοληθεί με την άνοδο και την πτώση ενός ταπεινού χαρακτήρα που οι δυσκολίες της ζωής του και τα χρήματα που τελικά κέρδισε τον οδηγούν στην απόλυτη ηθική και προσωπική κατάπτωση. Είναι ένα ακόμα μάθημα για την ειρωνεία, την τύχη και το να είσαι παγιδευμένος σε κοινωνικές δομές μιας άλλης εποχής, ένα τρίωρο έπος για την νίκη, την ήττα και τα πάθη.
2. 2001: A Space Odyssey (1968)
Υπάρχει μία άποψη με την οποία συμφωνώ απόλυτα, η οποία λέει ότι ο Kubrick γύρισε μία ταινία από κάθε κινηματογραφικό είδος και κατάφερε να κάνει την καλύτερη του είδους. Πως να μη συμφωνήσεις όταν από το 1968 που βγήκε η μοναδική ταινία επιστημονικής φαντασίας του σκηνοθέτη, πολλές την πλησίασαν, αλλά καμία δεν κατάφερε να την ξεπεράσει;
Πιστεύω ακράδαντα πως η Οδύσσεια του Διαστήματος δεν την βλέπεις απλά. Την βιώνεις. Από το πρώτο κάδρο με τους πιθήκους μέχρι τα διαστημικά ταξίδια με το Discovery One παρακολουθείς ένα κινηματογραφικό έπος για την εξέλιξη, το σύμπαν και την ανθρώπινη συνείδηση. Η χρήση της μουσικής, ο ακραίος πειραματισμός στα πλάνα, οι ρηξικέλευθες εικόνες που ακόμα και σήμερα μοιάζουν να βρίσκονται πολύ μπροστά από την εποχή τους, συνθέτουν ένα σπουδαίο δημιούργημα.
Είναι η πρώτη ταινία που ο Kubrick δεν ήθελε τόσο να μιλήσει για τις θέσεις του σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, αλλά να εξερευνήσει την ανθρώπινη φύση και να θέσει καίρια ερωτήματα γύρω από τη θέση μας στο σύμπαν, από που προερχόμαστε και που πηγαίνουμε. Ίσως ο λόγος που κανένα sci-fi έργο δεν κατάφερε να ξεπεράσει αυτό να ήταν απλός. Γιατί ήταν τόσο συνειδητοποιημένο στους στόχους του και τόσο τέλεια εκτελεσμένο που δύσκολα γίνεται ακόμα και να πλησιάσεις το μεγαλείο του.
1. The Shining (1980)
Πολλοί θα απορήσατε αφού μου αρέσει τόσο πολύ η Οδύσσεια του Διαστήματος, γιατί δεν την έχω στην κορυφή όπως οι εννιά στις δέκα λίστες εκεί έξω; Γιατί πολύ απλά η κορυφή ανήκει σε μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Και αν και είμαι φαν του βιβλίου και τεράστιος λάτρης του Stephen King, θεωρώ πως η αναπροσαρμογή που έκανε ο Kubrick στη Λάμψη ήταν αυτή ακριβώς που χρειαζόταν για να μας προσφέρει την κορυφαία δημιουργία του.
Ο Kubrick παίρνει το μυθιστόρημα του King και το μετατρέπει σε ένα ψυχρό, μαθηματικό πορτρέτο τρέλας και αποξένωσης. Ωστόσο η μαγεία του έγκειται στα συναισθήματα που σου προξενεί αυτή η ταινία: ο τρόμος που καραδοκεί, η αγωνία με τα σκηνικά που έχει χτίσει, η αίσθηση ότι κάθε γωνία του ξενοδοχείου κρύβει κάτι απόκοσμο.
Η ερμηνεία του Jack Nicholson είναι θρυλική σε σημείο που αναρωτιέσαι αν είναι στο ρόλο ή αν έχει όντως αποτρελαθεί, η κάμερα παρακολουθεί τους χαρακτήρες σαν να διαβάζει την ψυχή τους και η μουσική σε στοιχειώνει. Κάθε στοιχείο της από τα κενά δωμάτια μέχρι τα φαντάσματα του παρελθόντος, σε κάνει να νιώθεις την ίδια αίσθηση ματαιότητας και αποξένωσης που νιώθουν οι χαρακτήρες.
Ο τρόμος του Kubrick είναι ψυχολογικός: το κακό δεν έρχεται απ’ έξω ή από τα πλάσματα που ζουν στο ξενοδοχείο. Γεννιέται μέσα μας. Για μένα, το The Shining είναι η ταινία που με έκανε να αγαπήσω το σινεμά του Kubrick. Τεχνικά καινοτόμο, ψυχολογικά τρομακτικό και βαθιά συναισθηματικό και ανθρώπινο, αλλά ταυτόχρονα απόκοσμο. Όσες φορές και να δω αυτήν την ταινία, δε μπορώ να της βρω ένα ψεγάδι ή κάτι που να θεωρώ πως δεν απεικονίζει καλά. Και για αυτό δε θα μπορούσε παρά να βρίσκεται εκεί που της αξίζει. Στην κορωνίδα της λίστας μου για όλα τα έργα του σπουδαίου Stanley Kubrick.
Αυτό λοιπόν ήταν το δικό μου αφιέρωμα στον Stanley Kubrick, έναν από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες που φέτος αγάπησα ξανά. Ένας άνθρωπος που συνέβαλε τα μέγιστα στην τέχνη του κινηματογράφου και άφησε για πάντα το αποτύπωμά του με τα πλάνα του, την τεχνοτροπία του, τη χρήση της μουσικής, τα κάδρα του και τα θέματα που έθιξε σε όλες του τις ταινίες. Περιμένω και τη δική σας γνώμη και τα σχόλιά σας!
