Καλή σεζόν φίλες και φίλοι. Ο Σεπτέμβρης μπήκε για τα καλά και είναι πάντα ένας περίεργος μήνας για μένα. Προσπαθώ να προσαρμοστώ ξανά στη δουλειά μου, να αποδεχτώ ότι τελείωσαν οι διακοπές μου και να εκτιμήσω ότι πέρασα καλά προετοιμάζοντας τα πλάνα για τη νέα σεζόν μας. Κάπως έτσι με βρήκε και αυτός ο Σεπτέμβρης, αλλά φέτος κάνοντας μια ανασκόπηση πέρασα ένα πολύ όμορφο και παραγωγικό καλοκαίρι.
Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν χάρηκα σινεμά. Βασικά δεν το χάρηκα απλά, το απήλαυσα. Πως φτάσαμε όμως στο σημείο αυτό; Η αλήθεια είναι ότι από παλιά έβλεπα αρκετές ταινίες χωρίς ωστόσο να ψάχνομαι πολύ με διαφορετικά στυλ και είδη. Είχα αυτό το θέμα που ήθελα να βλέπω ψιλογνωστά blockbusters και ας ήταν μέτρια. Με συνάρπαζε ο κινηματογράφος σαν τέχνη, αλλά φαινόταν σαν μην ήθελα να τον εξερευνήσω.
Δεν λέω ότι δεν είχα δει κλασικές ταινίες ή παλιότερες ταινίες (αν και αντιστέκομαι σθεναρά στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο). Και κουλτούρα έχω δει και καλτίλες και πολλά ακόμη. Απλά ίσως εγώ δεν ήμουν έτοιμος να χωνέψω πιο “δύσπεπτες”, πιο δύσκολες ταινίες. Με τα χρόνια κόλλησα περισσότερο και με τις σειρές και οι ταινίες έγιναν ένα χόμπι που τηρούσα κυρίως πηγαίνοντας πολύ συχνά κινηματογράφο.
Τα χρόνια περνάνε και όπως ωριμάζεις σε πολλά ζητήματα, έτσι ωριμάζεις και σε αυτό. Άρχισα να βάζω στόχο να βλέπω μία ταινία την εβδομάδα, συνήθως τις Κυριακές και άλλοτε το πετύχαινα, άλλοτε αποτύγχανα. Το σημαντικό όμως ήταν πως είχα μια θέληση να βυθιστώ περισσότερο στον κόσμο του κινηματογράφου. Να ξεψαχνίσω το τι είναι αυτό το σκίρτημα που με ενθουσιάζει σε μια καλή παραγωγή και πως μπορώ να βρω περισσότερα κρυμμένα διαμαντάκια.
Άρχισα να επεκτείνω το γούστο μου, να ακολουθώ σελίδες και να ακούω κινηματογραφικά podcasts ψάχνοντας και σημειώνοντας περισσότερα έργα για να καταναλώσω. Και όλο αυτό μου έβγαινε σε ένα πάθος όπου ξεκίνησα να πηγαίνω πιο πολύ και σε θερινά σινεμά ή κινηματογράφους με πρόγραμμα που περιλαμβάνει αφιερώματα σε παλιότερες ταινίες.
Κοιτώντας το ημερολόγιο μου στο Letterboxd κύκλωσα κάποιες ημερομηνίες μέσα σε όλη τη σεζόν που με οδήγησαν στην κορύφωση με τις ενδιαφέρουσες προβολές του καλοκαιριού. Το Cure του Kiyoshi Kurosawa σε ένα σινεμά του κέντρου τον Μάρτιο είναι μια τέτοια προβολή. Το Inland Empire του David Lynch τον Φεβρουάριο είναι μια τέτοια προβολή. Το Blue Velvet του ίδιου σκηνοθέτη λίγες μέρες μετά το θάνατό του. Το Eyes Wide Shut του Kubrick που το ξαναείδα στη μεγάλη οθόνη.
Είναι εντυπωσιακό πόσο μπορείς να βυθιστείς στη μαγεία καλών ταινιών και να γνωρίσεις σκηνοθέτες που αγνοούσες όπως ο Kurosawa ή να απολαύσεις ξανά έργα αγαπημένων σου δημιουργών όπως ο Lynch και ο Kubrick. Φέτος το καλοκαίρι λοιπόν αποφάσισα πως είτε στο σπίτι μου είτε σε θερινά σινεμά θα χαρώ και θα ξαναζήσω τον κινηματογράφο.
Βλέποντας ξανά το diary μου πρέπει να πω ότι όλες αυτές οι ταινίες που είδα συνοψίζουν αυτό το περίεργο, πολύπλοκο γούστο που έχτιζα τόσα χρόνια. Είδα γαλλικές κωμωδίες, ιταλικά noir, αμερικανικά υπερηρωικά, σοβιετικό ποιητικό σινεμά και πολλά ακόμα έργα που είναι τελείως ετερόκλητα. Στο τέλος είναι πάντα εκεί η φιγούρα μου καρφωμένος στην καρέκλα να προσπαθώ να απολαύσω το sound design, να περιπλανηθώ σε άγνωστους κόσμους, να αγνοήσω τους ήχους που παρεμβάλλονταν από το αποπνικτικό αστικό τοπίο του Ιουλίου.
Χάθηκα στο ασπρόμαυρο And Then There Were None του 1945 βασισμένο σε βιβλίο της Agatha Christie προσπαθώντας να το αποκωδικοποιήσω. Διασκέδασα με το 21 και την περιπέτεια των φοιτητών στα καζίνο. Προσπάθησα να αναλύσω κάθε ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη για τις διαφορετικές φάσεις που περνάει ο άνθρωπος στη ζωή του. Το επαγγελματικό αδιέξοδο στα εικοσιπέντε με το No Budget Story, η ανδρική μπέσα στα τριάντα με την Καρδιά του Κτήνους, οι συζητήσεις με τον θάνατο στα σαράντα στα Τέσσερα Μαύρα Κουστούμια και η αποδοχή του ποιος είσαι στα πενήντα με τον Νυχτερινό Εκφωνητή.
Εξερεύνησα τη φιλμογραφία του Stanley Kubrick που την είδα σχεδόν όλη είτε μέσα από αφιερώματα σε θερινά είτε σε προβολές στο σπίτι μου. Αναλογίστηκα γιατί μου αρέσει τόσο πολύ ο συγκεκριμένος δημιουργός, το πως ελίσσεται μεταξύ διαφορετικών ειδών στις ταινίες του και πάντα μας προσφέρει ένα οπτικό αριστούργημα. Οι επικές εικόνες στην Οδύσσεια του Διαστήματος, το noir στυλ του The Killing, το αδιέξοδο του τι νιώθεις στον πόλεμο στα Paths of Glory και Full Metal Jacket, η πολιτική σάτιρα του Dr. Strangelove. Φέτος τον Kubrick τον ξεκοκάλισα και τον ανέλυσα όσο κανέναν άλλον δημιουργό.
Ήταν ένα καλοκαίρι που το σινεμά με έκανε να τα νιώσω όλα. Ανατρίχιασα με το Primal Fear, γέλασα με το American Pie, τρόμαξα με το Weapons και έζησα την απόλυτη εμπειρία στο Stalker του Andrei Tarkovsky, μια ταινία τόσο μοναδική και ταυτόχρονα τόσο δύσκολη που ήθελα να τη βλέπω στο διηνεκές και ταυτόχρονα περίμενα να τελειώσει για να νιώσω μια λύτρωση για όλο αυτό το τρίωρο.
Όλα όσα ανέφερα πάνω είναι το ένα έκτο όσων είδα, αλλά και πάλι σας δίνω μια εικόνα για το πόσο ετερόκλητα συναισθήματα ένιωσα φέτος το καλοκαίρι. Το πιο ωραίο είναι ότι τις περισσότερες εξ αυτών τις παρακολούθησα στους κινηματογράφους μαζί με υπέροχους ανθρώπους που μπορούσαμε μετά να τις συζητήσουμε και να τις αναλύσουμε και για μένα στο σινεμά η παρέα παίζει μεγάλο ρόλο. Μπορείς να ακούσεις μια οπτική που δεν είχες ανακαλύψει και κάπως μαγικά βλέπεις το έργο υπό ένα διαφορετικό πρίσμα.
Το 2025 είναι μια χρονιά που ουσιαστικά έχουμε το αποτέλεσμα της εξελικτικής πορείας που σας ανέφερα στην αρχή. Μέσα σε όλα αυτά τα podcasts που άκουσα για να ανακαλύψω νέες ταινίες, άκουσα ξανά το κινηματογραφικό αφιέρωμα που είχαμε κάνει στο πρώτο Unstable Show με τους φίλους Πάρι και Ντίνο. Είμαι πολύ περήφανος για αυτό το podcast γιατί είναι μια πραγματικά εκτενής συζήτηση γύρω από την τέχνη του σινεμά.
Από την άλλη μου έκανε εντύπωση πως μέσα σε δύο χρόνια άλλαξαν τόσα πολλά στον τρόπο που βλέπω ταινίες και στα γούστα μου. Πλέον ας πούμε απολαμβάνω και πιο αργές παραγωγές ειδικά αν τις δω στη μεγάλη οθόνη. Κάνοντας μια ανασκόπηση του καλοκαιριού και των όσων είδα, κατάλαβα ότι ερωτεύτηκα ξανά το σινεμά αυτά τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από την ηχογράφηση εκείνου του podcast και θα ήθελα να μιλάω για αυτό πιο συχνά σε εκπομπές και σε άρθρα μου.
Είναι πολύ όμορφο να συνειδητοποιείς ότι αγαπάς πολύ μια τέχνη και είναι ακόμα πιο όμορφο να εμβαθύνεις σε αυτήν, να ανακαλύπτεις κρυμμένες πτυχές της και να τις συζητάς με τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Όλο αυτό για μένα ήταν μια διαδικασία χρόνων που κλιμακώθηκε ακόμα περισσότερο τους τελευταίους μήνες. Και έτσι σκοπεύω να περάσω κι άλλα καλοκαίρια μου με όμορφη παρέα στα θερινά της πόλης…
Και μερικές ανακοινώσεις…
Έτσι με αυτό τον αρκετά smooth τρόπο θα προβώ σε 1-2 μίνι ανακοινώσεις που περίμενα καιρό να σας κάνω. Πρώτον τον Οκτώβριο θα γράψω ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Stanley Kubrick βάζοντας όλες τις ταινίες του σε σειρά από τη χειρότερη στην καλύτερη. Δεύτερον το 2026 θα έχουμε και γραπτό αλλά και ακουστικό αφιέρωμα μέσω του Past Forward podcast που κάνουμε παρέα με τον Αγαμέμνονα Μητροβγένη στον πολυαγαπημένο μας David Lynch.
Και επειδή εδώ και κάποια χρόνια δεν έχω καταλήξει τι θα γίνει με το Unstable Show podcast, αποφάσισα τα τρία τελευταία επεισόδια που είχαν μείνει στο συρτάρι να βγουν μέχρι τα τέλη του 2025 και το podcast μάλλον θα τελειώσει με πέντε επεισόδια. Ίσως ξαναγυρίσω σταθερά στο μέλλον στο ακουστικό Unstable Show, ίσως κάποιοι φίλοι μου κάνουν την τιμή να έρθουν καλεσμένοι, αλλά αποφάσισα ότι δε θέλω άλλο να ψάχνω με ποια μορφή θα τρέξει όλο αυτό. Ούτως ή άλλως ετοιμάζεται κάτι καινούριο τους τελευταίους μήνες που είναι φανταστικό αν συμβεί, αλλά δε μπορώ να σας αποκαλύψω τίποτα για αυτό το θέμα. Ακόμα…
