Συνέντευξη “Magic De Spell”

Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα τα οποία πλάθουν χαρακτήρες με τη μουσική τους. Συγκροτήματα που ξέρουν να δημιουργούν χιλιάδες διαφορετικές εικόνες μέσα από κάθε τραγούδι τους. Συγκροτήματα που βγάζουν τον πραγματικό τους εαυτό σε κάθε νότα και στίχο. Έτσι είναι οι Magic De Spell! Όταν άκουσα για πρώτη φορά τα τραγούδια τους στο Γυμνάσιο, είδα όλα όσα σας περιέγραψα. Σήμερα, σχεδόν 8 χρόνια μετά, συνεχίζω να ακούω τα τραγούδια τους με αγάπη και αμείωτο ενδιαφέρον. Για αυτό και ήμουν υπερβολικά χαρούμενος για αυτή τη συνέντευξη. Συνομίλησα λοιπόν με το ιδρυτικό μέλος των Magic De Spell, Θοδωρή Βλαχάκη, ο οποίος απάντησε σε όλες μου τις ερωτήσεις. Φωτογραφίες από τη συνέντευξη της Ζωής Κοσκινιώτη. Η φωτογραφία της μπάντας είναι του Χρήστου Διαμάντη.

Πρώτα απ’ όλα θα σου πω, ότι κρατάω την όρεξη που είχαμε τότε σαν πιτσιρικάδες που θέλαμε να φτιάξουμε μία μπάντα. Κρατάω το όνειρο που είχαμε γι’ αυτή τη μπάντα. Και τις ιδέες μας. Την ιδεολογία δηλαδή των Magic de Spell, που παραμένει ακριβώς η ίδια, μέχρι και σήμερα. Κι ας έχουμε αλλάξει τον τρόπο που παίζουμε, το μουσικό στυλ και πολλά μέλη. Δεν μπορεί ένα γκρουπ να έχει για 35 χρόνια ακριβώς την ίδια σύνθεση. Δεν έχει συμβεί ποτέ. Η νοοτροπία και ο χαρακτήρας της μπάντας όμως, είναι ίδιος. Θα μπορούσα να κρατήσω ως κάτι σπουδαίο, την πρώτη μας ελληνόφωνη προσπάθεια. Τον πρώτο δίσκο με ελληνικό στίχο, που ήταν το “Διακοπές στο Σαράγεβο”. Μας εντυπωσίασε και μας συγκίνησε τότε, που είδαμε τον κόσμο να ανταποκρίνεται άμεσα.

Είμαι εγώ στα τύμπανα. Στο μπάσο είναι ο Γιώργος Αρχοντάκης, ο οποίος είναι και ο βασικός ηχολήπτης και συμπαραγωγός της μπάντας από το 1992 μέχρι σήμερα. Στα πλήκτρα είναι ο Δημήτρης Μποτής. Στις φωνες, ο Γιώργος Λαγουρέτος και ο Δημήτρης Πίξελ. Ο Βαγγέλης Θεοδωράκης στην κιθάρα.

Ναι, είναι και αυτό. Υπάρχουν δύο εντελώς διαφορετικές περίοδοι για το συγκρότημα. Αγαπώ και τις δύο φάσεις αυτές. Είναι βασικό ότι είμαστε το πρώτο ελληνικό συγκρότημα που ηχογράφησε ένα δίσκο punk στην Ελλάδα, το 1981. Στην αλλαγή που κάναμε προς ελληνικό στίχο αργότερα, ηχογραφήσαμε κομμάτια που θεωρώ ότι βοήθησαν στο να παραμείνουμε στη συνείδηση των ακροατών της σκηνής.

Κοίταξε. Πολιτική είναι τα πάντα γύρω μας τελικά. Νομίζω ότι η ελληνόφωνη σκηνή της δεκαετίας του 90, ήταν κατά βάση κοινωνικοπολιτική. Θα παρατηρήσεις ότι τα περιεχόμενα των στίχων των περισσότερων συγκροτημάτων της εποχής, λένε πράγματα τα οποία έχουν αντίκτυπο μέχρι και σήμερα. Πολλά γκρουπ φαίνεται πως είδαν τα όσα ερχόντουσαν και τα αποτυπώσαν. Δηλαδή την ώρα που άλλοι γλεντούσαν και μιλούσαν για αγάπη κι έρωτα, τα γκρουπ άλλα σήματα «έπιαναν» με τις κεραίες τους. Όσον αφορά στο θέμα της ποίησης, εμείς για πρώτη φορά τολμήσαμε μελοποίηση το 1998. Το “Εμένα Οι Φίλοι Μου” της Κατερίνας Γώγου. Στην αρχή νομίζαμε πως δεν μπορούμε να το κάνουμε. Φοβόμαστε ότι θα μας πούνε πως πειράξαμε το ποίημα, πως δεν ήταν σωστό και άλλα τέτοια… Είχαμε αναστολές και αμφιβολίες. Τολμήσαμε, επειδή αγαπούσαμε την ποίηση της Γώγου. Τα βιβλία της είναι αγαπημένα στους περισσότερους από εμάς. Στο στούντιο καταλάβαμε ότι μάλλον είμαστε σε σωστό δρόμο. Όταν κυκλοφόρησε τελικά το τραγούδι, από τις αντιδράσεις του κόσμου διαπιστώσαμε πως τα καταφέραμε. Είδαμε ότι μπορεί ένα συγκρότημα να τραγουδήσει ένα ποίημα. Τα ποιήματα περιέχουν διαχρονικές αλήθειες. Ένα στιχάκι, είναι απλά ένα στιχάκι που μπορεί να εκφράζει μία εποχή. Ένα ποίημα είναι διαχρονικό. Αξίζει να επικοινωνείς με τον κόσμο μέσω αυτού. Αφού λοιπόν τα καταφέραμε με τη μελοποίηση της Κατερίνας Γώγου, προσπαθήσαμε να αγγίξουμε έναν επίσης αγαπημένο ποιητή. Σκοτεινό και μελαγχολικό. Τον Κώστα Καρυωτάκη. Ηχογραφήσαμε το “Gala” μετά από δύο χρόνια. Το 2000. Μετά, εξερευνήσαμε άλλους ποιητές.

Κι εμείς διαλέξαμε αυτό το όνομα από τη μάγισσα, ακριβώς για αυτούς του λόγους, αλλά και για κάποιους άλλους ακόμη. Καταρχήν, επειδή στη δεκαετία του 80 εμείς φορούσαμε πάντοτε μαύρα. Αυτό δεν ήταν συνηθισμένο τότε και για αυτό μας γοήτευε η Μάτζικα που φορούσε κι αυτή μαύρα. Επίσης μας γοήτευε το ότι ήθελε να κλέψει την τυχερή δεκάρα από τον Σκρουτζ, ο οποίος είναι ένα καρτούν πλουτοκράτης. Αν σκεφθεί κανείς ότι η δεκάρα που κυνηγούσε η Μάτζικα, είχε μία τρύπα στη μέση, άρα μπορούσε να ήταν και δίσκος, βινύλιο για μας τότε, ταύτιζε την επιθυμία μας να κάνουμε κι εμείς ένα δίσκο. Όσον αφορά για το gothic που λες θα το έλεγα και συναισθηματικό. Το συναίσθημα είναι πολύ σημαντικό στη μουσική. Δεν πας πουθενά αν δεν έχουν συναίσθημα τα τραγούδια! Το συναίσθημα για εμάς είναι σημαντικότερο και πιο σπουδαίο αν περιέχει λύπη, μελαγχολία και «μαυρίλα». Λίγες φορές κάναμε χαρούμενα τραγούδια. Ήταν κάπως σαν ευχάριστα διαλείμματα. Αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να πούμε τελικά, ότι οι Magic De Spell είναι ένα gothic συγκρότημα, γιατί ο όρος μέσα στις δεκαετίες αλλάζει κι έχει άλλα νοήματα. Ίσως και να είμαστε.

Είναι κάτι πάρα πολύ συγκινητικό. Είναι ταύτιση. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι νιώθω συγκίνηση. Το “Εμένα Οι Φίλοι Μου” έχει το χαρακτηριστικό, ότι πολλές φορές κάποιοι από εκείνους που το τραγουδούν στις συναυλίες δεν έχουν στο μυαλό τους ολόκληρο το ποίημα κι όλα τα νοήματα που το φορτίζουν. Φέρνουν στο νου τους πράγματα διαφορετικά ο καθένας. Τραγουδούν γιατί έχουν φίλους, τραγουδούν γιατί δεν έχουν φίλους, τραγουδούν γιατί οι φίλοι τους, τους έχουν πληγώσει. Να σου πω πως περιοδεύοντας κατά καιρούς σε όλη την Ελλάδα βλέπουμε πως βόρεια, το πιο αγαπημένο τραγούδι του κόσμου που μας ακούει, είναι το Σαράγεβο. Αντίθετα νότια, είναι το “Εμένα Οι Φίλοι Μου”.

Το “Διαλύεσαι”, το βλέπω σήμερα ως πολύ καλύτερο τραγούδι απ’ ότι νόμιζα τότε που κυκλοφόρησε. Δηλαδή τότε έλεγα πως είναι μία απλή ερωτική μπαλάντα. Σήμερα το βλέπω ως κάτι παραπάνω. Εκτός του ότι τελικά έχει μία πολύ ωραία μελωδία τελικά, οι στίχοι έχουν νοήματα. Σήμερα ίσως σκέφτομαι πιο μεστά κι έχω καλύτερη άποψη για αυτό το κομμάτι. Το “Οκ Πατέρα” είναι ένα τραγούδι που ουσιαστικά έχει γραφτεί από τον Δημήτρη Πίξελ. Το Δημήτρη τον γνωρίσαμε σε ένα φεστιβάλ, όπου ανέβηκε μόνος του πάνω στη σκηνή και ράπαρε ακαπέλα το τραγούδι αυτό. Μας έκανε μεγάλη εντύπωση και τον ρωτήσαμε. Μας είχε καθηλώσει το ότι ανέβηκε πάνω μόνος του και είπε όσα είπε. Μας απάντησε ότι είναι ένα τραγούδι που έγραψε όταν πέθανε ο πατέρας του. Όταν κάναμε πρόβες για να στήσουμε ενορχηστρωτικά το κομμάτι αυτό, πολλές φορές κάποιος από εμάς βούρκωνε. Μετά, βλέποντας στο Youtube σχόλια για αυτό το κομμάτι, είδα ότι πάρα πολλοί ταυτίζονταν.

Ναι. Πιστεύω ότι αυτό πρέπει να γίνεται με τα τραγούδια. Μόνο αν ταυτίζεται ο ακροατής μπορείς να πεις ότι ένα τραγούδι έχει πετύχει το στόχο του.

Κοίτα, στην Ελλάδα έχουμε περάσει πολλά δύσκολα χρόνια και πάρα πολλοί θέλουν να γράψουν και γράφουν τραγούδια κοινωνικής σημασίας, προάσπισης των αδυνάμων, όπως είπες και εσύ. Είναι ένα στοίχημα το να καταφέρεις να κάνεις ένα καλό κομμάτι πάνω σε αυτό, στη διάρκεια μία εποχής που βγαίνουν αρκετά σχετικά κομμάτια. Ένας φίλος μας, ο οποίος δυστυχώς δεν είναι πια κοντά μας, ο Δημήτρης Ποντίκας, έγραψε τους στίχους στο “Τόξο των Φτωχών”. Εμάς μας άγγιξαν πάρα πολύ τα λόγια αυτά και προσπαθήσαμε να κάνουμε μία ανάλογη μουσική που θα μπορεί να αγγίξει επίσης. Ελπίζουμε να το έχουμε καταφέρει. Το τραγούδι “Η Αγάπη Είναι”, πρόκειται για μελοποίηση ενός ποιήματος του Γιώργου Χρονά. Σταθήκαμε πάρα πολύ σε κάποιες φράσεις του ποιήματος. Τις κάναμε κάτι σαν ρεφρέν. «Η αγάπη είναι σαν τα μικρά πουλιά, πάνω σε ένα κατάρτι που βουλιάζει αργά». Είναι τόσο απίστευτα αλιθηνό. Φαντάσου την εικόνα: Ένα πλοίο βυθίζεται και το μόνο που μένει ακόμη έξω από το νερό, είναι το κατάρτι. Γύρω – γύρω ωκεανός. Είναι λοιπόν αυτά τα μικρά πουλιά, η αγάπη. Τελευταία ελπίδα το κατάρτι. Σε λίγο δε θα υπάρχει ούτε αυτό. Αναγκαστικά φεύγουν, πετώντας πάνω από έναν ωκεανό που δεν ξέρεις αν υπάρχει κάποια άλλη στεριά κοντά. Κάποια άλλη ελπίδα. Μπορεί να μην υπάρχει τίποτα.

Ναι, έγινε ως εξής: Ένας φίλος μας που ζει στη Γαλλία μας έφερε σε επαφή με το ράπερ Le Sale Gosse, προκειμένου να δημιουργήσουμε κάτι μαζί. Αυτό βέβαια ήταν δύσκολο γιατί εμείς δεν μπορούσαμε να πάμε εκεί και εκείνος δεν μπορούσε να έρθει εδώ. Αποφασίσαμε να κάνουμε ένα τραγούδι, με τη συνεργασία δύο studios online. Ένα στην Αθήνα κι ένα στο Παρίσι. Εκείνοι λοιπόν μας έστειλαν ένα drum machine λούπα, μία ακουστική κιθάρα και τη φωνή του Γάλλου. Εμείς εδώ σκαρώσαμε σιγά-σιγά το τραγούδι. Τους το στείλαμε και το άκουσαν, έστειλαν τις παρατηρήσεις τους, το ξαναστείλαμε και ούτω καθ’ εξής. Ήταν μία πολύ γοητευτική συνεργασία η οποία δίηρκεσε πολύ καιρό. Τελικά το τραγούδι βγήκε στη Γαλλία στο δίσκο του Le Sale Gosse ένα χρόνο πριν κυκλοφορήσει ο δικός μας δίσκος εδώ στην Ελλάδα. Ο γαλλικός τίτλος “A la Derive”. Στη γαλλική έκδοση τα κουπλέ είναι στα γαλλικά και τα ρεφρέν ελληνικά. Στην δική μας, τα μισά κουπλέ και το ρεφρέν, είναι στα ελληνικά.

Να το ξεκινήσουμε ανάποδα, πριν πάμε στο Γιάννη Παλαμίδα, ο οποίος είναι πολύ σημαντικός για το άλμπουμ αυτό. Για αυτό άλλωστε υπάρχει στο εξώφυλλο δίσκο το όνομα του, μαζί με το δικό μας. Τόσα χρόνια γνωρίζουμε πολλούς μουσικούς, παλιούς και νέους. Τα group έχουν ένα πρόβλημα συνήθως. Επειδή είναι αυτοδύναμα δε συνεργάζονται εύκολα. Εμείς λοιπόν σκεφτήκαμε να κάνουμε μία μεγαλύτερη και άτυπη ομάδα να συνεργαστούμε, ώστε να συμμετέχουν περισσότεροι μουσικοί και δημιουργοί σ’ αυτο το δίσκο. Συνεργαστήκαμε με τον ράπερ Le Sale Gosse, με τη Ντέπη Χατζηκαμπάνη και το Φάνη Μαργαρώνη των “Kollectiva”, που έγραψαν για μας, με τον Γιάννη Κισκίνη που έχει παίξει αρκετές κιθάρες στο δίσκο, με τον Βαγγέλη Θεοδωράκη, που δεν είχε έρθει ακόμη ως βαςικός κιθαρίστας στη μπάντα. Προφανώς ξεχνάω κάποιους αυτή τη στιγμή. Γίναμε μία ωραία ομάδα. Πρώτη φορά δουλέψαμε έτσι. Συνήθως λέγαμε: Είμαστε το γκρουπ, κιθάρες, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα, πάμε παίζουμε. Αυτή τη φορά δεν έγινε αυτό. Σε αυτή την παρέα και όσους μπορεί να συμμετάσχουν στο μέλλον και να αφορά μία πιο ανοικτή ομάδα μουσικών φίλων, καλλιτεχνών και ποιητών, θέλαμε να δώσουμε ένα όνομα. Να δείχνει ότι μπορεί να γίνει μία ευρύτερη συνεργασία με πολλά άτομα που ασχολούνται με τη μουσική και τις τέχνες. Έτσι λοιπόν ονομάσαμε την ομάδα “21st Century Darkness”, για να κοντράρουμε και λίγο το γνωστό “21st Century Fox”. Τη γνωστή κινηματογραφική εταιρία του Χόλιγουντ, που αντιπροσωπεύει τη λάμψη, ακριβώς αντίθετο από αυτό που βιώνουμε εμείς σήμερα. Ο Γιάννης Παλαμίδας έπαιζε στους “Apocalypsis” στα τέλη της δεκαετίας του 70. Ήταν ένα αγγλόφωνο progressive συγκρότημα, που είχε πολύ extreme κατά τη γνώμη μου σκηνική παρουσία για εκείνη την εποχή. Εγώ πήγαινα και τους άκουγα. Τους είχα δει αρκετές φορές σε συναυλίες, αλλά δεν είχαμε γνωριστεί. Με τον Γιάννη γνωριστήκαμε τα τελευταία χρόνια, κι όταν αποφασίσαμε στον τελευταίο δίσκο να διασκευάσουμε το “Σαμποτάζ” της Λένας Πλάτωνος, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν όμορφο να συμμετάσχει ο τραγουδιστής του original. Έτσι ήρθε στο στούντιο. Το τραγούδισε και πάθαμε πλάκα. Είναι απίστευτη φωνή και ανέβασε στα ύψη το τραγούδι. Αυθόρμητα, του προτείναμε να πει άλλο ένα. Τελικά έφθασε να συμμετέχει σε 8 κομμάτια κι έβαλε το χεράκι του στην ενορχήστρωση στο “Πρόγονε Πίθηκε Εσύ Τι Λες;” και στο “Θυμωμένος Άνεμος”. Γίναμε φίλοι και αποφασίσαμε να κάνουμε και συναυλίες μαζί, με ευκαιρία τον κοινό μας δίσκο. Τα τελευταία δύο χρόνια δεν έχουμε παίξει χωρίς τον Γιάννη. Η παρέα είναι σημαντικό πλεονέκτημα σε τέτοιες εποχές. Μας αρέσει να γουστάρουμε αυτό που κάνουμε. Με τον Γιάννη λοιπόν κάνουμε καλή παρέα. Είναι πρωταρχικό.

Ναι, υπάρχει πάντρεμα πολλών μουσικών τάσεων και μόνο εξ’ επί τούτου θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Είμαστε μία μπάντα 35 χρόνων, άρα υπάρχουν και μέλη κάποιας ηλικίας, που έχουν περάσει πάρα πολλά ακούσματα από τ’ αυτιά τους. Δεν είναι δυνατόν να μην προσπαθήσουμε να τα εντάξουμε στη μουσική μας. Θεωρούμε ότι είναι φυσιολογικό και καλό για μας. Έχω μεγάλη αδυναμία στο τραγούδι “Στο όνομα εκείνων”. Είναι μελοποίηση ποιήματος ενός ποιητή από το Ελ Σαλβαδόρ. Του Ρόκε Ντάλτον. Τη μετάφραση έκανε ο κύπριος Λουκάς Κακούλλής. Ο Ρόκε Ντάλτον είχε μία πολυτάραχη ζωή. Ένοπλος αγώνας για την απελευθέρωση της χώρας του από Χούντες και Δικτατορίες, καταδίκες, αποδράσεις. Τελικά, επχαςε τη ζωή του. Στο συγκεκριμένο ποίημα, μιλάει στο όνομα όλων των αδυνάτων αυτής της γης και κατηγορεί την ατομική ιδιοκτησία “που μας στέρησε τα πάντα”, η οποία φυσικά δεν είναι το σπίτι μου ή το σπίτι σου. Όταν λέει για ατομική ιδιοκτησία αναφέρεται στη συλλογή τεράστιου πλούτου από λίγους ανθρώπους, έτσι ώστε οι υπόλοιποι άνθρωποι να μη μπορούν να ζήσουν. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει πουθενά αλλού στη φύση. Μόνο οι άνθρωποι κάνουμε τέτοια πράγματα. Αν βγουν δύο περιστέρια να φάνε, θα φάνε όσο αντέχουν. Δε θα μαζέψουν όλη τη διαθέσιμη τροφή, για να πεθάνουν από την πείνα τα υπόλοιπα περιστέρια. Εκεί έχουμε φθάσει εμείς οι άνθρωποι. Έχω λοιπόν ευαισθησία για αυτό το τραγούδι. Μου άρεσε που δώσαμε στη μελωδία της φωνής μία εκκλησιαστική νότα. Σατιρίζουμε έτςι την εκκλησία και την υποκρισία. Αγαπώ και το “Παράσταση 1933”, το οποίο είναι ένα βαλσάκι με μία ενδιαφέρουσα πρόζα που έχει γράψει ο φίλος μας Παύλος Φιλίππου από την Κύπρο. Ξεχωρίζω και το “Τόξο των Φτωχών” και το “Η Αγάπη Είναι” που είπες. Είναι τραγούδια σημαντικά για εμένα.

Κοίτα, δεν έχουμε παράπονο αν σκεφθούμε τη δυσκολία της εποχής. Έχουμε πολλούς φίλους που τους αγαπάμε και μας αγαπούν και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Είναι και παλιότεροι ακροατές, αλλά και νεότεροι. Αυτό είναι που μας κάνει χαρούμενους περισσότερο. Βέβαια, δεν ξεχνάμε ότι τα πράγματα διαμορφώνονται διαρκώς. Έρχονται νέες μπάντες, αλλάζουν τα μουσικά είδη και καθένας παίρνει τη θέση του στο σκηνικό. Δεν έχουμε παράπονο για την ανταπόκριση του κόσμου. Έχουμε όμως παράπονο που ο κόσμος δεν ακούει πια μουσική με τη σοβαρότητα που άκουγε κάποτε. Αυτό και προσωπικά με ενοχλεί. Δεν υπάρχουν πια στερεοφωνικά μηχανήματα στα σπίτια. Ο άλλος ακούει από ηχειάκια της πλάκας, άλλοι ακούν τα τραγούδια μισά. Κάποιοι πχ λένε: “άκουσα 4.000 τραγούδια αυτό το μήνα”, ενώ στην ουσία έχουν ακούσει μισό λεπτό κάθε τραγουδιού και δεν τους έχει μείνει τίποτα στ’ αυτιά. Αυτά είναι τα προβλήματα. Ένα τραγούδι έχει ρόλο. Να ταυτιστείς με αυτό, να σε συνοδεύσει για πολύ καιρό στη ζωή σου και σαν ανάμνηση ακόμη. Είναι πολύ σημαντικό. Δεν πρέπει να ξεπετάμε έτσι ένα τραγούδι. Κόντρα σ’ αυτά, εμείς επιλέξαμε να κάνουμε ένα δίσκο που θα ακούγεται ολόκληρος σαν ενιαίο έργο. Δεν μας νοιάζει που σήμερα είναι δύσκολο να ακουστεί ολόκληρος ένας δίσκος σήμερα.

Όσο περνάει ο καιρός νομίζω ότι δένει και καλύτερα.

Ναι υπάρχει χημεία. Αυτό παρατηρούμε εμείς από μέσα. Με τον κιθαρίστα μας το Βαγγέλη, γνωριζόμαστε εδώ και δύο χρόνια. Όλοι οι υπόλοιποι που παίζουμε στους Magic De Spell, γνωριζόμαστε μεταξύ μας πολλά χρόνια. Έίτε παίζοντας μαζί, είτε κάνοντας παρέα. Είμαστε όλοι παλιοί γνώριμοι και καλοί συνεργάτες στη σκηνή. Δεν είναι συνηθισμένο, κι ας έχει αλλάξει πολλές φορές η σύνθεση του γκρούπ, να έρθει κάποιος από το πουθενά και να παίξει στους Magic de Spell. Συνήθως γνωριζόμαστε από παλιότερα. Όπως κι εσύ μπορεί να είσαι φίλος με πολλούς μουσικούς που δεν είναι στο μουσικό σχήμα που παίζεις τώρα, αλλά αύριο μπορεί να παίζετε μαζί.

Αυτό δεν το ξέρει κανείς. Όταν φτιάξαμε τη μπάντα το 1980, θέλαμε απλά, να φτιάξουμε ένα συγκρότημα για να παίζουμε. Αυτό θέλουμε πάντα. Και στη δεκαετία του ’90 μας ικανοποιούσε αυτό και στη δεκαετία του 2000 και τώρα. Όσο μας ικανοποιεί αυτό, θα είμαστε εκεί. Φιλοδοξούμε να φτιάξουμε τραγούδια που θα αγγίζουν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Δεν είναι φιλοδοξία εγωιστική. Θέλουμε να φτιάξουμε κομμάτια που να ταυτίζεται ο άλλος μαζί τους. Στο άμεσο μέλλον ετοιμάζουμε κάποιες συναυλίες και κάποιες κυκλοφορίες single. Τον επόμενο μήνα θα ηχογραφούμε στο στούντιο. Στις 6 και 7 Μαΐου θα πάμε για συναυλίες στη Λευκωσία και την Αγία Νάπα της Κύπρου. Στις 13 Μαΐου έχουμε μία συναυλία σημαντική, στο θέατρο Χυτήριο. Στα πλαίσια του φεστιβάλ “Let Me Know”. Μέχρι τότε πιστεύω ότι θα έχουν γίνει και κάποια live σε πόλεις της βόρειας Ελλάδας.

Να έχουν ανοικτά αυτιά και μυαλά. Και μάτια για να βλέπουν, γιατί νομίζω ότι το anthem έχει να δώσει πολλά πράγματα σε ανθρώπους ενδιαφέρονται πραγματικά για την τέχνη, την κοινωνία και όχι μόνο. Το έχω παρακολουθήσει και νομίζω ότι κάνετε κάτι σημαντικό. Κι επειδή είναι δύσκολες οι εποχές, εύχομαι και σ’ εσάς να έχετε το πείσμα και τον τσαμπουκά να πείτε: Ναι θα είμαστε εδώ! Γιατί αυτό μετράει σήμερα!

Όχι, δε θα ήταν περήφανος. Δε μπορεί τόσοι αιώνες ανθρώπινου πολιτισμού να φθάνουν σε αυτό που ζούμε σήμερα. Με τόσες χιλιετηρίδες ανθρώπινου πολιτισμού, δε γίνεται το ένα τρίτο των ανθρώπων του πλανήτη να μην έχει να φάει, να πιει νερό, ή να οδηγείται σε καταστάσεις όπως η σημερινή με το προσφυγικό. Ποιο άλλο ζώο θα μπορούσε να φερθεί έτσι σε όμοια του ζώα, όπως φέρεται η Δύση στη Συρία; Ας ελπίσουμε όλοι οι άνθρωποι να καταφέρουν να επιβιώσουν και να ζήσουν. Μακάρι να μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε όλους τους σημερινούς πρόσφυγες.