Αυτή τη στήλη συνήθως προτιμώ να την κρατώ σατυρική. Υπάρχουν όμως φορές που νιώθω την ανάγκη να μιλήσω μέσα από τη Μουσική Σχιζοφρένεια για θέματα που θεωρώ σοβαρά κι άλλες για να παρουσιάσω ένα αφιέρωμα ενός αγαπημένου συγκροτήματος ή είδους μουσικής.
Αυτή τη φορά λοιπόν, μου γεννήθηκε η ανάγκη να γράψω για ένα από τα ποιοτικότερα ροκ συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής, τα “Διάφανα Κρίνα”. Αφορμή στάθηκε το επερχόμενο αφιέρωμα για το συγκρότημα στη Death Disco, το οποίο πρόκειται να λάβει χώρα την Κυριακή των Βαΐων (24/4), συμβολίζοντας με μοναδικό τρόπο το ομώνυμο τραγούδι του σχήματος. Πληροφορίες για το event εδώ.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας τους, τα “Διάφανα Κρίνα” έχουν δεχτεί πολλές επιθέσεις για την απλοϊκότητα της μουσικής τους και τη μελαγχολία που πηγάζει από τα τραγούδια τους. Είναι όμως αυτή η απλοϊκότητα και η μελαγχολία που κάνουν κάνουν το συγκρότημα να ξεχωρίζει.
Αυτό το πηχτό σκοτάδι που παράγεται από τα τραγούδια τους σε συνδυασμό τον ψυχρό-νεκρικό συναισθηματισμό, προωθούν στο νου μας αλλόκοτες συνειρμικές διαδικασίες οι οποίες επιτρέπουν μελαγχολικά ταξίδια πέρα από το νοητό της ύπαρξης.
Για πολλούς, ίσως και για μένα, τα “Διάφανα Κρίνα” έβαλαν τους θεμέλιους λίθους για την gothic rock σκηνή στην Ελλάδα. Από το 1994 μέχρι σήμερα, το συγκρότημα μας έχει χαρίσει τραγούδια ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ, μερικά από τα οποία θα δούμε παρακάτω.
O Steven Wilson, είχε πει κάποτε ότι η μελαγχολική μουσική τον κάνει χαρούμενο, ενώ η “χαρούμενη” μουσική τον μελαγχολεί. Κάτι τέτοιο νομίζω πως ισχύει και με μένα και πολλούς άλλους θαυμαστές των “Διάφανων Κρίνων”, τα οποία έχουν καταφέρει να αποδώσουν με τον πιο πιστό τρόπο τη δημιουργική μελαγχολία, η οποία μπορεί να σπάσει δεσμά και να οδηγήσει στην ελευθερία!
1)Τα Γλυκά Απελπισμένα σου Αντίο
Όσοι τυχαίνει να διαβάζετε τη Μουσική Σχιζοφρένεια από παλιά, θα θυμάστε ότι είχα ξεχωρίσει αυτό το τραγούδι επιλέγοντας το ως ένα από τα καλύτερα ακούσματα της ροκ σκηνής. Πρόκειται για ένα 11λεπτο ΕΠΟΣ. Οι στίχοι του Παντελή Ροδοστόγλου ταιριάζουν ιδανικά με την ατμοσφαιρική μουσική και τα εξαίρετα φωνητικά.
Παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή
έτσι αφημένος σ ένα απόκοσμο παζάρι
να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή
με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι
…
Την ερημιά μου την στοιχειώνουνε φωνές
πονάει η μνήμη μου και σκούζει σαν θηρίο
και έτσι για πάντα θα γεμίζω μ ενοχές
για τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο
2)Τελευταίος Σταθμός
Κανένα τραγούδι δεν έχει αποδώσει με ωραιότερο τρόπο το μακάβριο τέλος μέσω του θανάτου. Ίσως το πιο σκοτεινό και μελαγχολικό τραγούδι του συγκροτήματος, το οποίο καταφέρνει να αποδώσει με τρόπο απόκοσμο την ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Απλά θα κλείσω τα μάτια μου και θα σταματήσω να πονάω…
Και σε σένα που άκουσες τη φωνή της ψυχής μου μου μια χάρη μόνο σου ζητώ …
Καθώς θα πεθαίνω θα έχω ενα χαμόγελο γλυκό ,θα ‘θελα να ήμουν η έμπνευσή σου για ενα πορτραίτο αναρχικό …
3)El Hombre Solo
Θέλει σκέψη για να καταλάβεις πραγματικά το νόημα του υπέροχου αυτού υπέροχου τραγουδιού…
Το ήξερε πως θα συμβεί μια μέρα
εκείνη η ρωγμή που κουβαλούσε
πληγή που έβραζε, σιωπή που αιμορραγούσε
θα τον θρυμμάτιζε για πάντα πέρα ως πέρα.
Τίναξε από πάνω του τη σκόνη
κι αμίλητος προχώρησε στο αγιάζι,
τον βρίζαν τα παιδιά πίσω απ’ το Γκάζι
και κάποιος του `ριξε νερό απ’ το μπαλκόνι.
Και τα σκυλιά κοιτούσαν δακρυσμένα
να χάνεται στης νύχτας τον πυθμένα,
σαν κάποιος που ποτέ του δεν υπήρξε,
αυτός που τόσο αγάπησε τον κόσμο.
4)Έγινε η Απώλεια Συνήθειά μας
Γλύφω το οξύ απ’ τις ρωγμές των χειλιών σου
και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο
τα χρόνια που περάσανε μ’ αφήσανε μόνο
να ψάχνω την πνοή μου στο νεκρό εαυτό σου, στο νεκρό εαυτό σου
Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια
που ριγούν στην αγάπη και στον τρόμο
πήρες λάθος το δικό μου δρόμο
και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια
Η απουσία σου μ’ εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω
νοιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φτάνω πίσω
κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει
Σβήνω τα ίχνη απ’ τα ψέματα μας
παραπατάω στην σιωπή
έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή
5)Βάλτε να πιούμε
Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει;
Πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει;
Σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε.
Βάλτε να πιούμε..
6)Μέρες Αργίας
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη.
Θα `ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.
7)Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή Νεκρός
Ένα από τα όμορφα και ευχάριστα τραγούδια του συγκροτήματος, παρά τους μακάβριους στίχους του. Ένα από τα ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ της ελληνόφωνης ροκ!
Οι έρημες πόλεις, τα φώτα που σβήνουν
σαν γέροι που κλείσαν τα μάτια και πίνουν.
Και συ να γερνάς μεσ’ στης λήθης το ψέμα,
κουφάρι απόγνωσης στου ήλιου το γέρμα.
Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός.
Τα μάτια της λάμπουν σαν έναστρη νύχτα,
τα χέρια της σκάβουν τον τύμβο της ήττας.
Κι εσύ να ζητάς να βρεις ένα τέρμα
σαν χάδι χαμένο στης θλίψης το δέρμα.
Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός.
Στης λύπης το κατάρτι σε σταύρωσε ο θεός.
Δίχως νερό κι αγάπη σε άφησε εδώ
σαν νόθο γιο της λάσπης που κοιτάει τον ουρανό.
8)Κυριακή των Βαΐων
Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα
κύλισα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα
Έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας
ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ’ τ’ άστρα σου.
Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες
σου πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμοραγώντας με στίχους
την ανάσα απ’ το γέλιο σου, τους τριγμούς απ’τα βήματα
της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου
τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου
ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια.
Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ’ τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια.
Κυριακή των Βαϊων ανοιξιάτικο βράδυ
σου στέλνω για τη γιορτή σου
