Πριν από περίπου 3 χρόνια, είχα βρεθεί σε μία από τις πιο ωραίες underground συναυλιακές εμπειρίες που έχω ζήσει, όταν οι Simplefast σε μία πραγματική γιορτή παρουσίασαν επίσημα το EP τους, Cursed, ένα άλμπουμ που βρήκα απολαυστικό. Τα χρόνια πέρασαν και μαζί τους ήρθαν συναυλίες σε μεγάλα φεστιβάλ, συνεντεύξεις, βίντεο κλιπ και συνεργασίες με μεγάλα ονόματα και η αλήθεια είναι πως παρακολουθούσα την πορεία τους, αφού τους ξέρω από το 2012 πριν ακόμα σταθεροποιήσουν το line-up τους.
Το Apocalypse είναι το πρώτο full length άλμπουμ της μπάντας, η οποία έπρεπε να δικαιολογήσει το πολύ μεγάλο hype που έθεσε με το Cursed και τις συναυλίες της. Η αποστολή κρίνεται απόλυτα επιτυχημένη, καθώς το Apocalypse είναι ένας φοβερός δίσκος.
Μετά το ομώνυμο που αποτελεί μία σύντομη εισαγωγή-πρελούδιο, ξεκινάμε με το Pain, το πρώτο δείγμα που ακούσαμε λίγο καιρό πριν κυκλοφορήσει το άλμπουμ, το οποίο συγκαταλέγεται εύκολα στα καλύτερα τραγούδια. Την παράσταση κλέβουν οι συνεχείς εναλλαγές στις κιθάρες και τα καταπληκτικά γυρίσματα στο ρεφρέν που κατευθείαν σου κολλάει στο μυαλό. Συνεχίζουμε με το The Escape που είναι το πρώτο κομμάτι που ο Φίλιππος Ρούσσος, τραγουδιστής της μπάντας επιχειρεί εναλλαγές μεταξύ μελωδικών και δυναμικών φωνητικών, οι οποίες είναι απόλυτα επιτυχημένες και πλαισιώνονται εξαιρετικά από τους υπόλοιπους.
Στο Not Coming Home, έχουμε τη μπαλαντοειδή στιγμή του δίσκου. Μία πολύ όμορφη και συναισθηματική σύνθεση που βγάζει τον πόνο, αλλά παρέχει στον ακροατή και μία εξαιρετική κλιμάκωση. Πριν από μία εβδομάδα κυκλοφόρησε και ένα πολύ όμορφο βίντεο κλιπ για το συγκεκριμένο κομμάτι.
Το πρώτο μισό του άλμπουμ κλείνει με το πολύ δυνατό Sins. Το δεύτερο μισό ξεκινάει με μία από τις αγαπημένες μου συνθέσεις, το King of the World, το οποίο αναδεικνύει την ποικιλομορφία των επιρροών του συγκροτήματος, καθώς οι εναλλαγές μέσα στο τραγούδι και οι διαφορές του από τα προηγούμενα είναι εμφανής. Το As Chaos Prevails συνεχίζει μία πολύ πετυχημένη συνταγή της μπάντας, αφού ξεκινάει με μία άκρως πωρωτική εισαγωγή που μου θύμισε αρκετά Trivium και οδήγησε σε ένα μελωδικό, άκρως κολλητικό ρεφρέν. Εντύπωση μου έκανε το Enter the Maze, το πρώτο τους instrumental, αφού είναι αρτιότατο και έχει τοποθετηθεί στο ιδανικό σημείο μέσα στο άλμπουμ. Προτελευταίο κομμάτι το εξαιρετικό Chasing Ghosts, ένα άψογο τραγούδι που συνδυάζει όλα όσα ακούσαμε και στις προηγούμενες συνθέσεις, ενώ το άλμπουμ κλείνει με το Alive, ένα ορχηστρικό φινάλε διάρκειας ενός λεπτού.
Οι Simplefast συνεχίζουν και αποδεικνύουν γιατί είναι από τα καλύτερα ανερχόμενα ονόματα της ελληνικής underground σκηνής, αφού για ακόμα μία φορά έδωσαν στο κοινό τους έναν εξαιρετικό δίσκο χωρίς κάποια μέτρια σύνθεση. Η παραγωγή είναι πολύ καταπληκτική, τα φωνητικά του Φίλιππου Ρούσσου είναι υψηλού επιπέδου και ταιριάζουν απόλυτα σε κάθε κομμάτι, το rhythm section του Στράτου Μιδελιά και του Νικόλα Τζαναβάρα παραμένει το ίδιο στιβαρό και εντυπωσιακό με τον προκάτοχο πλαισιώνοντας άριστα τα τραγούδια, ενώ το κιθαριστικό δίδυμο του Νίκου Μαντά και του Έκτορα Σταύρακα είναι ίσως το πιο δυνατό σημείο του συγκροτήματος, αφού οι 2 κιθαρίστες οδηγούν μαεστρικά τις συνθέσεις με τα καταπληκτικά riffs που γράφουν, ενώ τα solos φροντίζουν να κλέβουν την παράσταση.
Οι διαφορετικές επιρροές του συγκροτήματος είναι εμφανείς με κάποια σημεία να είναι thrashy, άλλα να θυμίζουν το κλασικό heavy metal των Maiden και άλλα να οδηγούν τον ακροατή στο να σκέφτεται σύγχρονες μπάντες όπως οι Slipknot και οι προαναφερθέντες Trivium. Αν κάποιος ρωτήσει για περιθώρια βελτίωσης θα έλεγα πως σίγουρα τα παιδιά είναι ακόμα νεαροί σε ηλικία και σε κάποια χρόνια θα φτάσουν το συνθετικό peak τους, ωστόσο αυτό που δίνουν τώρα μέσω των δίσκων τους και πάνω στη σκηνή είναι εκπληκτικό. Συνολικά το Apocalypse θα αφήσει 100% ικανοποιημένους τους φανς του συγκροτήματος που αναμένει να ακούσει τις νέες συνθέσεις στις επερχόμενες συναυλίες και να στήσει τρελά mosh pit και θα δώσει ακόμα ένα βήμα σε νέους ακροατές να ακούσουν πόσο ποιοτικά συγκροτήματα υπάρχουν στην underground metal σκηνή!
