Τους Scorcher τους γνωρίσαμε το 2014 και μάλιστα ήταν το συγκρότημα που έκανε ποδαρικό στη σελίδα μας. Εκείνη την περίοδο το συγκρότημα είχε κυκλοφορήσει το “Harbringer of Death”, ο οποίος ήταν ο δεύτερος τους δίσκος. Το ’15 ήρθε το “Steal The Throne” και τρία χρόνια αργότερα ήρθε ο νέος δίσκος με τον οποίο καταπιανόμαστε σε αυτό το άρθρο. Ωστόσο μέχρι και σήμερα, το πρωτόλειο “Armageddon from the Sky” είναι ο αγαπημένος μου δίσκος του συγκροτήματος. Επίσης θέλω να τονίσω πως το μπλουζάκι με τον άγγελο που κατεβαίνει από τον ουρανό της ώρα της Αποκάλυψης είναι ό,τι καλύτερο. Αυτά τα λίγα όμως για τον πρώτο δίσκο, καθώς σας υπόσχομαι πως θα επιστρέψουμε σε εκείνον σε κάποιο μελλοντικό άρθρο.
Το “Systems Of Time” μετρά λίγες μόνο μέρες ζωής και με εμφατικό τρόπο καταφέρνει να περάσει το μήνυμα πως το heavy metal ζει και βασιλεύει στη βόρεια Ελλάδα. Τα τραγούδια έχουν εμφανείς επιρροές από παραδοσιακές power metal μπάντες, ωστόσο το αποτέλεσμα κλίνει προς το μελωδικό heavy metal. Τα γρήγορα riffs, τα άρτια φωνητικά με τα σωστά γυρίσματα και τα αρμονικά σόλο “δίνουν και παίρνουν”, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που θαρρείς πως προέρχεται κατευθείαν από τα 80s.
Ο δίσκος ξεκινάει με το “Nightwatch“, το οποίο για ελάχιστα δευτερόλεπτα με προϊδέασε αρνητικά, καθώς η εισαγωγή είναι παρμένη από thrash metal κομμάτια. Ωστόσο μετά το πρώτο γύρισμα των drums, ο χαρακτήρας των Scorcher βγήκε στο προσκήνιο. Δυναμικό και γρήγορο τραγούδι, με εντάσεις και ξεσπάσματα, που σωστά μας προετοιμάζουν για το υπόλοιπο του δίσκου. Σε ορισμένα σημεία, όπως στο intro και κάποιες γέφυρες, ένιωσα πως τα drums αλλοίωναν το κομμάτι, αποσυντονίζοντας ελαφρώς τον ακροατή.
Ακολουθούν τα “War Terror” και “Shadowing“, δύο κομμάτια που ξεχωρίζουν για τα ευρηματικά φωνητικά τους. Δυνατά στιχουργικά και με βίαια riffs που δένουν με τη μελωδία της φωνής. Το “Wired Nature” είναι πιο πειραματικό, με το μπάσο να βγαίνει στο προσκήνιο και να λάμπει, μαζί με ορισμένες δυσαρμονίες στις κιθάρες, προσδίδοντας στο κομμάτι τον δικό του προσωπικό χαρακτήρα.
Και καθώς φθάνουμε στη μέση του δίσκου, έρχεται η ώρα για το ομώνυμο “Systems Of Time“, το οποίο ξεχωρίζει για το σωστό buildup και τη σωστή δομή, που πραγματικά το απογειώνει. Πιο αργό από τα υπόλοιπα τραγούδια, αλλά παράλληλα θαρρείς πως βγάζει μεγαλύτερη ένταση στα φωνητικά η οποία κορυφώνεται μέσα από τους στίχους και το σωστό σταδιακό “χτίσιμο”. Επιπλέον, από την αρχή μέχρι και το τέλος νιώθεις πως η μουσική από μόνη της αφηγείται μία ιστορία.
Με το “Words Like Fire” ο δίσκος κυριολεκτικά παίρνει “φωτιά”. Ένα τραγούδι που αποδεικνύει πως όσο καλή κι αν είναι η μουσική, χρειάζεται καλογραμμένους στίχους για να λάμψει. Take notes kids. Γρήγορο, έξυπνο και με άψογο storytelling. Αναμφίβολα ένα από τα διαμάντια του δίσκου.
Τη σκυτάλη παίρνει το “Void“, ένα τραγούδι που ξεκινάει με θράσος και που με ευκολία μας κερδίζει. Για μία ακόμη φορά λάτρεψα τα riffs της κιθάρας, ωστόσο σε κάποια σημεία ένιωθα πως οι μελωδίες έπνιγαν τα φωνητικά.
Προτελευταίο κομμάτι του δίσκου είναι το “In The End“, με το οποίο πως το συγκρότημα θα έπρεπε να κλείσει. Προσωπικό αγαπημένο, το κομμάτι αυτό καταπιάνεται με ένα από τα πιο αγαπημένα φιλοσοφικά ζητήματα, εκείνο του simulation, της ζωής μέσα σε ένα όνειρο. Ένα κομμάτι που ξεφεύγει από στεγανά και που αφήνει μία όμορφη γλυκύτητα μετά το τέλος του δίσκου. Σε αντίθεση με το προηγούμενο τραγούδι, εδώ οι κιθάρες επιτρέπουν στα φωνητικά να αναδειχθούν και να πουν μια ιστορία. Το “In The End” διαρκεί περίπου 8 λεπτά, τα οποία πραγματικά δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα και ευχάριστα κυλούν.
Κύκνειο άσμα του δίσκου το “Rememberance“, το οποίο αποτελεί επανηχογράφηση του κομματιού από το “Armageddon…”. Κάπως έτσι η μπάντα ανεβάζει ξανά τους τόνους, προκειμένου να κλείσει ο δίσκος με ένα full on attack κομμάτι. Highlight του φυσικά όπως και τότε τα φωνητικά, τα οποία είναι ολόσωστα και για μία ακόμη φορά μας ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο.
Τελικό σχόλιο: Πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο που αναδεικνύει το ταλέντο του αγαπημένου μας σχήματος. Αν και ο ήχος παραπέμπει στο σύνολο του στο παραδοσιακό heavy metal που λατρεύουμε, δεν λείπουν φυσικά και οι μουσικοί πειραματισμοί, οι οποίοι δίνουν στο “Systems Of Time” τον δικό του προσωπικό χαρακτήρα. Αν και υπήρχαν κάποια σημεία που όπως ανέφερα με “ξένισαν”, είναι άδικο να σταθούμε σε αυτά, αφού ο δίσκος έχει κάποια διαμάντια, όπως το “In The End”, τα οποία εύκολα μπορεί να τα εντάξει ένας ακροατής στη λίστα του και να τα αγαπήσει. Εύχομαι οι Scorcher να συνεχίσουν να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και να μας κρατούν συντροφιά για αρκετά χρόνια ακόμη.
