Το κράξιμο στη λογοκρισία συνεχίζεται με το σημερινό Unstable Show. Ειλικρινά σήμερα δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Λοιπόν ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Θα ξεκινήσουμε από το δεύτερο γεγονός που είχα αναφέρει στο πρώτο άρθρο και για το οποίο διάβασα στο άρθρο των AC/DC στη Βικιπαίδεια και με τσάντισε απίστευτα.
Το 1985 ιδρύθηκε το P.M.R.C (Parents Music Resource Center) από συζύγους βουλευτών του Αμερικάνικου Κονγκρέσου με σκοπό την καταπολέμηση των άσεμνων στίχων από τραγούδια της rock μουσικής. Το P.M.R.C. με πρόεδρο την Tipper Gore (σύζυγος του Al Gore) «κυνήγησε» με μανία τους AC/DC κατηγορώντας τους συνεχώς για το περιεχόμενο των στίχων τους. Ένα από τα κομμάτια, που έχουν στην λίστα τους είναι το Let Me Put My Love Into You από το Back In Black.
Αααααχ άντε να ξεκινήσω να θάβω για το P.M.R.C και να χρειαστώ και part 3. Για μία πιο περιληπτική περιγραφή, συνεχίστε το άρθρο. Πιο αναλυτικά μπορείτε να δείτε τα γεγονότα σε αυτό το βίντεο:
Κοινώς σύζυγοι ανδρών με ισχυρές θέσεις στην πολιτική και την οικονομία, ενώνονται για τα δικαιώματα του καταναλωτικού κοινού ως αποκλειστικοί εκπρόσωποι των γονέων της Αμερικής για να οδηγήσουν τους γονείς και τα παιδιά σε ασφαλέστερες μουσικές επιλογές. Οπότε τι έκαναν με αυτήν την επιτροπή; Ψάχνοντας δίσκους και ανακαλύπτοντας υποσυνείδητα νοήματα στη μουσική πρότειναν βαθμονόμηση των δίσκων με κριτήρια τις βρισιές, τη βία και τα σεξουαλικά υπονοούμενα, ώστε να ξέρει ο γονιός τι θα πάρει στο παιδί του (να μην αυτοκτονήσει και το παιδί του αποκλειστικά επηρεαζόμενο από τη μουσική). Εκτός αυτών απαίτησαν σε κάθε δίσκο να αναγράφονται οι στίχοι για να μπορεί ο γονιός να διαβάσει τους στίχους μη και κρύβουν τίποτα επικίνδυνο. Φυσικά δεν αρκέστηκαν σε αυτά, αλλά έφτιαξαν και μία μαύρη λίστα με 15 τραγούδια που περιείχαν όλα τα παραπάνω και έπρεπε να απαγορευθούν.
Όπως καταλαβαίνετε όλες οι παραπάνω απαιτήσεις είναι άκυρες, αφού τα περισσότερα θέματα όπως τα εξώφυλλα και το αν θα βρίσκονται κάπου οι στίχοι, βασίζονται σε αποφάσεις καλλιτεχνών, όχι των δισκογραφικών, ενώ πάντα υπάρχει το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου για τους στίχους. Αφού λοιπόν μετά από επιστολές σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και δισκογραφικές δεν κατάφεραν τίποτα, οι πολυαγαπημένες μου κυράτσες πήγαν σαν το μικρό παιδάκι κλαψουρίζοντας στον μεγάλο αδερφό, γιατί τα άλλα παιδάκια δεν το παίζουν, κοινώς στους ισχυρούς συζύγους και την επιτροπή εμπορίου της Γερουσίας. Κατέφυγαν λοιπόν σε δίκη όπου χρησιμοποιήθηκαν εξώφυλλα, στίχοι και βίντεο κυρίως rock, metal και rap μουσικής που έδειχναν πόσο βλαβερά είναι για τα παιδιά αυτά τα μουσικά είδη και πως όλα τα παιδάκια θα ξεκινήσουν να συμπεριφέρονται βίαια και άλλες τέτοιες μπούρδες.
Φυσικά οι καλλιτέχνες δεν έκαναν πίσω και άνθρωποι σαν τον Frank Zappa, τον Jello Biafra και τον Dee Snider κατέκριναν την επιτροπή για λογοκρισία και υποστήριξαν πως η ύπαρξη της δεν βοηθάει κανένα παιδί, παρά μόνο προσβάλλει τους ίδιους, ενώ σε πολλά τραγούδια τα κρυφά νοήματα όπως η βία υπήρχαν στο μυαλό των μελών της επιτροπής και πως οι ίδιοι οι καλλιτέχνες αναφέρονταν σε άλλα γεγονότα.
Τελικώς η λύση βρέθηκε στο αυτοκόλλητο που είχε προταθεί κάποια χρόνια νωρίτερα. Και φυσικά μιλάω για το εξής γνωστό σε όλους αυτοκόλλητο:
Φυσικά το αυτοκόλλητο δεν έκανε τίποτα, ίσα-ίσα η αίσθηση του απαγορευμένου πούλησε πολύ περισσότερο στα παιδιά, αφού έχει και αυτό τη γλύκα του και το P.M.R.C δεν κατάφερε, απ’ ότι φαίνεται τελικά τίποτα. Ή μάλλον με βοήθησε να βρω λογότυπο για το Unstable Show.
Προσωπικά δε μπορώ να διανοηθώ ότι υπήρξε μία τόσο ηλίθια επιτροπή. Το μέσο IQ του πλανήτη έπεσε ακόμα περισσότερο χάρη στο κόμπλεξ αυτών των εγωκεντρικών κυράτσων που κόντεψαν να λογοκρίνουν σχεδόν όλη τη δημοφιλή μουσική της εποχής. Χάρη σε αυτούς ξεκίνησαν πολλά σύγχρονα πρότυπα συντηρητισμού και από άλλους κομπλεξάρες που έψαχναν τρόπο να κράξουν τη rock, τη metal και τη rap και να οδηγήσουν τα παιδιά τους σε ασφαλείς επιλογές. Τις είδαμε στο MTV τις ασφαλείς επιλογές σας μπετόβλακες. Όταν η Miley Cyrus κούναγε τον κώλο της μπροστά στην οικογένεια του Will Smith, ο ηθοποιός δεν ήξερε από που να φύγει με τα παιδιά του. Και εκεί δεν είδα κανέναν γονέα να σκιάζεται, δεν είδα επιτροπές να τρελαίνονται και να τραβάνε τα βυζιά τους. Σύμφωνα με τη λογική όλων αυτών, τραγουδίστριες που αφήνουν σεξουαλικά υπονοούμενα και χορεύουν ημίγυμνες δεν αυξάνουν το ενδιαφέρον των μικρών παιδιών για το σεξ, αλλά τραγούδια σαν του Prince ή των AC/DC το καταφέρνουν μόνο με τους στίχους τους! Και μην ακούσω την κλασσική βλακεία ότι η εικόνα των AC/DC με τα κέρατα τρομάζει τα παιδάκια και τα κάνει σατανιστές, γιατί αρκετό facepalm έχει δεχθεί το κούτελό μου σήμερα.
Ξέρω πως κάνω σαν συντηρητικός γονέας σχετικά με τα σημερινά μουσικά πρότυπα, αλλά δεν είναι έτσι. Λευτεριά στη Miley Cyrus, λευτεριά και στους Twisted Sister. Η μουσική θα σε επηρεάζει στη ζωή σου, σχεδόν πάντα θετικά, αλλά καμία κυράτσα σαν τη Gore δεν είναι υπεύθυνη για να κρίνει ποιος επηρεάζει αρνητικά και ποιος είναι η ασφαλής μουσική. Άσε το παιδί σου να κάνει τις επιλογές του. Και εγώ με τους γονείς μου έχω τελείως διαφορετικά ακούσματα. Μόνος μου λάτρεψα τη rock και τη metal και το δέχθηκαν χωρίς να μου απαγορεύσουν να φορέσω μία μπλούζα των Maiden, των Megadeth ή των Red Hot Chilli Peppers και σίγουρα αν το έκαναν δε θα έπαιρναν υπόψιν τους ένα μαλακισμένο αυτοκολλητάκι πάνω σε ένα μουσικό δίσκο!
Το P.M.R.C είναι μία από τις χειρότερες μορφές λογοκρισίας στη μουσική και μιλάμε πάντα για μια χώρα με δημοκρατικό πολίτευμα. Στίχοι όπως αυτοί του American Idiot και του Killing In The Name έχουν κοπεί από τα επίσημα βίντεο κλιπ για να μην προσβληθούν οι γονείς. Σιγά το σοκ ρε βλάκες.
Θα κλείσω με δύο τρομερές διαμαρτυρίες εναντίον του PMRC. Η πρώτη είναι από τους προαναφερόμενους Rage Against The Machine στο Lollapalooza:
Η δεύτερη και αγαπημένη μου πρόερχεται από τους Tool. Οι Tool είναι μία πολύ ιδιαίτερη και ωμή μπάντα, αφού διαθέτουν πολύ καυστικούς, έξυπνους και ωμούς στίχους και ακόμα πιο αληθινά βίντεο κλιπ. Πριν οι Tool γίνουν γνωστοί με το πρώτο από τα τέσσερα άλμπουμ-αριστουργήματά τους, έβγαλαν το πρώτο τους EP, το Opiate. Σε αυτό περιεχόταν το κομμάτι Hush, το οποίο αξίζει να ακούσετε και κυρίως να διαβάσετε τους καταπληκτικούς του στίχους που αντιτίθενται στη λογοκρισία κάθε μορφής.
Είναι μια διαμαρτυρία στην πιο ώριμη και καλλιτεχνική της μορφή.
Αυτή ήταν η ιστορία του PMRC, το οποίο ευτυχώς δεν πέρασε αυτό που ήθελε. Η επιτροπή σταμάτησε τη δράση της τη δεκαετία του 1990 επιτυγχάνοντας να κάνει πολλούς καλλιτέχνες γνωστότερους και εξασφαλίζοντας άπειρα βρισίδια σε στίχους και εξώφυλλα με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Ice-T, τον John Lydon, τους Danzig, τους Megadeth, τους Anthrax, τον Eminem, τους Dead Kennedys και πολλούς άλλους.
Ελπίζω να συμμερίζεστε την άποψη μου περί λογοκρισίας, αλλά κυρίως να καταλαβαίνετε πόσο προσπαθούν κάποιοι άνθρωποι να βρουν κρυφά νοήματα και υποσυνείδητα μηνύματα στη μουσική που αγαπάμε. Για αυτά θα μιλήσουμε σε κάποιο επόμενο Unstable Show.
Γι’ αυτό ας σηκωθούμε όλοι όρθιοι, ας βάλουμε το χέρι στην καρδιά και ας φωνάξουμε: “Fuck Censorship!”.
Μέχρι τότε, Stay Crazy!
