Έψαχνα αρκετό καιρό ποιο θα είναι το επόμενο άλμπουμ που θα κάνω review. Ήθελα κάτι φρέσκο, μια πρόσφατη κυκλοφορία. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που επέλεξα το .5 The Gray Chapter. Η αλήθεια είναι ότι είχα ακούσει ελάχιστα το άλμπουμ πριν ξεκινήσω να το ακούω για τις ανάγκες του παρόντος review.
6 χρόνια πέρασαν από το τελευταίο άλμπουμ των Slipknot, με τίτλο “All Hope Is Gone”, ένα άλμπουμ το οποίο αγαπήθηκε τόσο από φανς όσο και από κριτικούς. Στο διάστημα αυτό η μπάντα έμεινε στο προσκήνιο με συνεχείς περιοδίες, την δημιουργία του δικού της φεστιβάλ ονόματι Knotfest, τα δυσάρεστα νέα του θανάτου του μπασίστα Paul Gray καθώς και η ξαφνική αποχώρηση του ντράμερ Joey Jordison λίγο πριν την έναρξη των ηχογραφήσεων του .5 The Gray Chapter.
Η ταυτότητα των αντικαταστατών των Jordison και Gray δεν έχει αποκαλυφθεί επισήμως και μέσα σε όλη την μουρμούρα και τα “κουτσομπολιά” περί αυτής, κυκλοφορεί το .5 The Gray Chapter. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω το άλμπουμ με συντομία θα έλεγα πως είναι μια ανάμειξη του IOWA και του Vol. 3 (The Subliminal Verses). Στα τραγούδια του άλμπουμ είναι εμφανής η αγριάδα και το μίσος που βγάζουν οι Slipknot, ειδικά μέσα από τα riff τους, ενώ ταυτόχρονα βρίσκουμε μελωδικά μέρη που μας πάνε στο Vol. 3. Στιχουργικά δεν απογοητεύουν, έχοντας ξεκαθαρισμένα τα θέματα του κάθε τραγουδιού με μια απλή ανάγνωση των στίχων. Πολλά από αυτά τα τραγούδια είναι εμπνευσμένα από τον θάνατο του Paul Gray και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η μπάντα στην αποδοχή του συμβάντος.
Η εισαγωγή γίνεται με το “ΧΙΧ”, με εξαιρετική ατμόσφαιρα που αντιπροσωπεύει το υπόλοιπο άλμπουμ, με το ακόλουθο τραγούδι “Sarcastrophe” να δένει άψογα. Ακολουθούν τα “AOV” και “The Devil In I”, δύο τραγούδια που αντιπροσωπεύουν το γενικό ήχο του άλμπουμ με τον άγριο και ταυτόχρονα μελωδικό ήχο τους. Φτάνουμε στο 5ο τραγούδι του δίσκου ονόματι, “Killpop”, αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα του δίσκου και μάλιστα από τα πιο συναισθηματικά. 6ο και 7ο τραγούδι τα “Skeptic” και “Lech” αντίστοιχα, δύο τραγούδια που θυμίζουν πολύ τους Slipknot του IOWA με την λιγοστή μελωδία και τα βαριά riffs, με το δεύτερο να είναι απόδειξη του ότι η μπάντα δεν προσέλαβε τον πρώτο τυχόντα για την θέση του νέου ντραμέρ, αλλά έναν άξιο αντικαταστάτη του Jordison. Και ενώ βρισκόμαστε στη μέση ακόμα, έρχεται το “Goodbye”. Ένα ιδιαίτερο τραγούδι που μου θυμίζει το Snuff ως ένα βαθμό κυρίως λόγω της δομής του αφού αποτελεί μπαλάντα μέχρι την μέση και δυναμώνει στην συνέχεια. Μετά από αυτό το μικρό “διάλειμμα” συνεχίζουμε με το “Nomadic” στο οποίο τα όργανα παράγουν έναν βαρύ, θυμωμένο ήχο ενώ την όποια μελωδία έχει το τραγούδι την προσφέρουν τα φωνητικά του Corey. Αρκετά παρόμοιο ήχο έχει και το “The One That Kills The Least”. Και καθώς φτάνουμε στο τέλος έρχεται το “Custer”. Το τραγούδι ξεκινά με τον Shawn Crahan να εξηγεί πως θα είναι ο ρυθμός της εισαγωγής του τραγουδιού. Κατά την διάρκεια του τραγουδιού ακούγονται υψηλής συχνότητας ήχοι -σαν συναγερμοί-, ενώ είναι το μοναδικό τραγούδι του άλμπουμ το οποίο μου θυμίζει πολύ έντονα το πρώτο άλμπουμ της μπάντας. Ακολουθεί το μικρότερο σε διάρκεια τραγούδι του άλμπουμ, “Be Prepared For Hell” το οποίο πιθανότατα να είναι εισαγωγή για το επόμενο κομμάτι, παρ’όλα αυτά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι theme ενός ψυχολογικού θρίλερ ή ταινίας τρόμου, μιας και ο ήχος είναι αρκετά… creepy. Και φτάνουμε στα δύο τελευταία κομμάτια του άλμπουμ, με το πρώτο να είναι το “The Negative One”, το πρώτο single που κυκλοφόρησε και ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου με το κυρίως riff να παίρνει βραβεία καλύτερου riff για το 2014. Τελευταίο κομμάτι το “If Rain Is What You Want”, το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου (6:20) κάτι το οποίο η μπάντα δεν συνηθίζει. Είναι επάξιος επίλογος του άλμπουμ με σχετικά πιο χαμηλό τέμπο σε σχέση με το υπόλοιπο δίσκο. Και έτσι μετά από 63 λεπτά τελειώνει το άλμπουμ.
Συνοπτικά έχουμε να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους -αν όχι τον καλύτερο- δίσκο των Slipknot που σίγουρα θα ικανοποιήσει και τον πιο die-hard fan των πρώτων δίσκων ιδιαίτερα του IOWA και του Vol.3 (The Subliminal Verses). Όσοι φοβόντουσαν ότι η αποχώρηση του Joey θα επηρεάσει αρνητικά την μπάντα δεν χρειάζεται να ανησυχούν μιας και ο νέος ντράμερ (όποιος και αν είναι) όχι μόνο ανταποκρίνεται στις προσδοκίες αλλά στέκεται επάξια στην θέση του προκατόχου του και αν σκεφτεί κανείς ότι ο προκάτοχος αυτός είναι ο Joey Jordison τότε μπορεί να καταλάβει το εύρος των δυνατοτήτων του νέου ντράμερ.
ΔΥΝΑΤΑ ΣΗΜΕΙΑ
-Μελωδικά και ταυτόχρονα δυνατά κομμάτια
-Στιχουργικά -για άλλη μια φορά- άψογοι οι Slipknot
-Δυνατό drumming επάξιο του Jordison
-Ικανοποιητική διάρκεια (63:51)
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΔΙΣΚΟΥ
-Corey Taylor: Φωνητικά
-Mike Thomson: Κιθάρα
-Jim Root: Κιθάρα
-Shawn Crahan: Τύμπανα
-Chris Fehn: Τύμπανα
-Sid Wilson: Samples, turntables
-Craig Jones: πλήκτρα
-Donnie Steele: μπάσο (session member)
-???: Drums
