Ήρθε η στιγμή να γραφτεί το 3ο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος για τις ταινίες του 2022. Σε περίπτωση που αντέξατε να διαβάζετε αντίστοιχα αφιερώματα από διάφορες ιστοσελίδες και YouTube κανάλια, να σας πω ευχαριστώ που πατήσατε να διαβάσετε και το δικό μου. Δεν θα μπει κάποιος clickbait τίτλος όπως “καλύτερες ταινίες του 2022”, ούτε θα υπάρξει αντίστοιχο άρθρο για τυχόν χειρότερες. Θα μιλήσουμε μόνο για όσες κέρδισαν τις δικές μου εντυπώσεις μέσα στην χρονιά που πέρασε. Πάμε λοιπόν!
Τηρώντας μια υπόσχεση που είχα δώσει…
… δεν γινόταν να μην αναφερθώ στο Batman του Matt Reeves. Αρχικά, μιλάμε για μία από τις καλές περιπτώσεις μεταφορών του συγκεκριμένου χαρακτήρα στην μεγάλη οθόνη. Δυνατό σενάριο, εξαιρετικά τεχνικά στοιχεία, ερμηνείες που εντυπωσιάζουν. Για μένα ο Pattinson αποδεικνύεται ιδανική επιλογή για τον ρόλο του Σκοτεινού Ιππότη και επιβεβαιώνει τις προσδοκίες που είχα για εκείνον πριν βγει η ταινία. Ναι αυτή την φορά δεν είχαμε τόσο Bruce Wayne, αλλά όσο είχαμε εμένα μου έκανε. Τώρα κάτι μπηχτές για κατάθλιψη και emo Bruce, τα κρατάω απλά σαν κακιούλες. Από το να έχουμε απλά έναν άοσμο playboy, το προτιμώ. Αρκετοί είναι οι χαρακτήρες που εμφανίζονται, με τον καθένα να παίρνει τον χρόνο και τον χώρο του στο σύμπαν που ξεκινά να δημιουργείται. Για τους ηθοποιούς, ό,τι διθυραμβικό ακούσετε να λέγεται, ειδικά για τον Dano ως Riddler, μην τον αγνοήσετε. Πιθανότατα έχουν δίκιο.
Ένα στοιχείο το οποίο ήδη μου αρέσει περισσότερο σε σχέση με άλλες ταινίες είναι η Gotham. Ναι ο Burton είχε κάνει κάτι δικό του, αλλά αυτή τη φορά, όντως ένιωθα ότι η πόλη έχει χαρακτήρα. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην περίπτωση του Nolan, στην τριλογία του οποίου είμαστε στο Σικάγο και απλά δεν τον λέμε. Η ταινία είχε όσο δράση χρειαζόταν, όσο “μυστήριο” χρειαζόταν και έτρεχε με έναν ρυθμό που ναι μεν μπορεί να ήταν αργός σε στιγμές του, ωστόσο δεν σε έκανε να βαριέσαι αν ήξερες τι πας να δεις και σε ενδιέφερε.
Η DC αυτή την στιγμή δεν λες ότι είναι στην καλύτερη φάση της. Είναι κάπως μπερδεμένη η κατάσταση. Έχουν διώξει τα προηγούμενα υπεύθυνα πρόσωπα, έφεραν τον Gunn με τον Safran να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται και κατά πως φαίνονται τα πράγματα, πάμε για ολικό reboot. Αυτό, όμως, που δεν είναι τυχαίο είναι πως κανείς δεν αγγίζει το Batman και το σύμπαν που θέλει να φτιάξει ο Reeves βασισμένο σε αυτό. Αν δεν είναι χαλασμένο, μην το φτιάξεις δεν λένε; Ισχύει κι εδώ.
Πετυχημένα sequels μετά από χρόνια
Το 2022 είχε την επιστροφή δύο σημαντικών ταινιών με τις συνέχειές τους ύστερα από δεκαετίες. Βρίσκονται και τα δύο στην λίστα των αγαπημένων μου για φέτος, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία. Ξεκινώντας από την πιο πρόσφατη, το Avatar: The Way of Water είναι από τις πιο ξεκάθαρες αφορμές να πας στον κινηματογράφο. Για 3D προβολή, δεν το συζητώ καν. Πέρα από το πρώτο Avatar, ίσως να μην υπάρχει άλλη ταινία που να αξίζει αυτό τον τρόπο προβολής. Ο Cameron, στο πρώτο sequel από τα πολλά που έρχονται, καταφέρνει να βελτιώσει το έργο του σε όλους τους τομείς. Ναι κάποια ψεγάδια σεναριακά, στους διαλόγους και σε ορισμένους χαρακτήρες υπάρχουν. Ή αλλιώς θα μπορούσαμε να το πούμε, πόσα μπρο αντέχεις να ακούσεις σε 3 ώρες. Αλλά έχοντας κάνει 6ωρο μαραθώνιο την ημέρα που την είδα, διότι είδα αρχικά την πρώτη για να την θυμηθώ, η επίγευση ήταν ότι θέλω να ζήσω κι άλλο στον πανέμορφο κόσμο της Pandora.
Η άλλη ταινία την οποία προλόγισα είναι φυσικά το Top Gun: Maverick. Εδώ δεν μιλάμε για μια περίπτωση Avatar, όπου μολονότι υπάρχει βελτίωση, πρακτικά μένουμε στο ίδιο επίπεδο (χωρίς να είναι κάτι αρνητικό απαραίτητα). Το Maverick, όπως έγραψα και στο τουίτερ στην αρχική μου αντίδραση τελειώνοντάς το, δεν είχε δικαίωμα να είναι τόσο καλό. Να εξομολογηθώ ότι ενώ περνάω καλά, δεν είμαι από τους μεγαλύτερους οπαδούς της πρώτης ταινίας. Ειδικά βλέποντάς τες την μία πίσω από την άλλη, ήταν ακόμα πιο χτυπητά τα στοιχεία που με ενοχλούσαν στο Top Gun του 1986. Τώρα, έχουμε μια ταινία με ξεκάθαρο στόχο, βελτίωση στην σκηνοθεσία φέρνοντας σαν παράδειγμα την θέση της κάμερας στο cockpit των αεροσκαφών, ερμηνευτικά ο Cruise είναι στα καλύτερά του, υπέροχη Jennifer Connelly και η νέα φουρνιά φυσικά δεν ήταν απλά κομπάρσοι, αντιθέτως ήταν χαρακτήρες με σάρκα και οστά. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω την συμμετοχή του Val Kilmer, όπου σεναριακά βρήκαν τρόπο να τον εντάξουν σωστά μέσα στην ταινία και ήταν η σκηνή που έπιασα τον εαυτό μου να δακρύζει.
Το Danger Zone είναι το viral τραγούδι του πρώτου Top Gun, αλλά το Mighty Wings είναι η τραγουδάρα
Δυο πινελιές από musicals
Το 2021 τελείωσε με την Σπιλμπεργκική εκδοχή του West Side Story, δίνοντας την σκυτάλη στο Cyrano του Joe Wright με τον Peter Dinklage στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Κι ενώ δεν είχαμε μία περίπτωση Tick, Tick… Boom!, υπήρχαν μερικές αξιόλογες ταινίες. Ξεκαθαρίζω, ότι πάντα μιλάμε για ταινίες musicals κι όχι θεατρικά. Οπότε, ενώ φέτος η Disney απογοήτευσε ακόμη κι εδώ με την χλιαρή αποδοχή που είχε τελικά το Disenchanted (προσπάθησε πραγματικά να το πάρει πάνω της η Adams), ή το τίμιο Sneakerella, στην Νότια Κορέα κυκλοφόρησε το Life Is Beautiful.
Όμως, όπως πέρυσι η μιούζικαλ βιογραφία του Jonathan Larson ήταν αυτή που έκλεψε τις εντυπώσεις, έτσι και φέτος το Netflix ήταν αυτό που τα κατάφερε. Αρχικά με το Pinocchio κι ύστερα με το Matilda the Musical. Για το πρώτο έχω μιλήσει αναλυτικότερα σε προηγούμενο σχετικό άρθρο. Πάντως ο φίλος Guillermo, σε χρονιά με 4 μεταφορές του ξύλινου παιδιού (5 αν μετρήσουμε και τον χαρακτήρα του σύμπαντος του Shrek), ακόμα και χωρίς προσπάθεια θα έκανε την καλύτερη εξ αυτών.
Παράλληλα, για την κινηματογραφική μεταφορά του βραβευμένου musical του 2011, το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Ήρθε τα Χριστούγεννα για να δείξει πως μεταφέρεις αυτό το δύσκολο είδος στο σινεμά. Μάλιστα, για μένα ήταν καλύτερη μεταφορά κι από αυτή του 1996. Συγγνώμη Mara Wilson, σε αγαπάμε, σε εκτιμάμε, καλή και η δική σου ταινία, αλλά σε ξεπέρασαν. Η Alisha Weir εξαιρετική ως Matilda. Το ίδιο και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, μικροί και μεγάλοι. Πάντως, εκεί που επιβάλλεται να σταθώ είναι στην Emma Thompson ως Agatha Trunchbull. Ό,τι και να πω είναι πραγματικά λίγο γι’αυτή την σπουδαία ηθοποιό, η οποία αδικείται από την ίδια της την φιλμογραφία. Μέσα στην ίδια μέρα την βλέπεις στο Matilda και στο Love Actually και δεν πιστεύεις στις υποκριτικές δυνατότητες που έχει αυτή η γυναίκα.
Οι ταινίες που περίμενα όλη την χρονιά…
…ευτυχώς με δικαίωσαν και οι δύο. Τις περίμενα τόσο πολύ, σε βαθμό να γίνομαι ενοχλητικός με το πόσο συχνά τις ανέφερα. Μετά σιγή. Μέχρι τώρα τουλάχιστον. Ας πιάσουμε το γυάλινο κρεμμύδι πρώτα.
Κι ενώ ο Rian Johnson έτρωγε όλο το μίσος για το τι τόλμησε να κάνει στο Last Jedi, με το Knives Out όλοι ξαφνικά τον αγάπησαν. Δικαιολογημένα βέβαια. Οπότε λογική η ανυπομονησία για το άτυπο sequel, το Glass Onion. Εθνική υπερηφάνεια για εμάς, καθώς γυρίσματα έγιναν και στις Σπέτσες, με τον ντετέκτιβ Benoit Blanc να καλείται να λύσει ακόμα ένα φονικό. Αστεία σκηνικά, κοινωνικό σχόλιο, απολαυστικές ερμηνείες από αυτό το τσούρμο πασίγνωστων ηθοποιών. Δεν έχει καμία σημασία αν ήταν καλύτερο ή χειρότερο από το πρώτο. Σημασία έχει ότι θέλουμε τρίτη ταινία ΧΘΕΣ!!
Τώρα, αν με αφήσετε να μιλάω για το Banshees of Inisherin, μπορώ να το κάνω για ώρες. Να αναλύσω οτιδήποτε πρόσφερε. Επιλέγω να το κάνω συνοπτικά με bullets για να πείσω χωρίς spoilers να το δείτε. Λοιπόν:
- Σενάριο και σκηνοθεσία Martin McDonagh, δηλαδή αυτόματα σημαίνει κωμικοτραγικές καταστάσεις με καλογραμμένο σενάριο
- Πρωταγωνιστές Colin Farrell και Brendan Gleeson, που είναι για χρόνια φίλοι όμως ο δεύτερος ξαφνικά μια μέρα αποφασίζει ότι απλά βαρέθηκε τον πρώτο και δεν θέλει την παρέα του πια.
- Σε δεύτερους ρόλους, αλλά με ερμηνειάρες, οι Kerry Condon και Barry Keoghan.
- Ιρλανδία κι ένα γαϊδούρι (όχι αυτό του EO)
Νομίζω σας κάλυψα. Εύκολα σε αυτό το άρθρο θα μπορούσε να υπάρχει ξεχωριστή παράγραφος για το After Yang, αλλά τρίτη ταινία με Farrell σε ένα αφιέρωμα θα ήταν υπερβολή.
Μια σταγόνα τρόμου
Σας έχω νέα. Από το δεύτερο μέρος του αφιερώματος μέχρι τώρα προέκυψαν πράγματα. Συγκεκριμένα, είδα το X και το Pearl. Όταν βγει και το MaXXXine, θα αποκτήσει δικό της Corner αυτή η τριλογία. Προς το παρόν να πω μόνο ότι όσοι αγαπάτε τις slasher ταινίες, μην τις χάσετε. Δίνοντας μια φρέσκια πνοή στο είδος, ο Ti West επέστρεψε δυναμικά στο σινεμά. Επίσης, ζούμε την ανάδειξη δύο καταπληκτικών scream queens και ηθοποιών. Της Jenna Ortega και της Mia Goth.
Η ταινία, όμως, η οποία κατάφερε να με κερδίσει περισσότερο απ’ όλες στο είδος φέτος ήταν το Watcher. Ναι απολαμβάνω διάφορα είδη τρόμου, αν και ο καλός ψυχολογικός τρόμος δεν ξεπερνιέται εύκολα. Η αρκετά συμπαθητική Maika Monroe έρχεται να καταφέρει ξανά αυτό που μου έδωσε με μεγάλη επιτυχία στο επίσης αγαπημένο It Follows. Ότι βιώνει αυτό που βλέπω. Μετακομίζοντας στην Ρουμανία λόγω της δουλειάς του συντρόφου της, βρίσκεται σε μια ξένη χώρα, με μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει και καλείται να πείσει τον κόσμο γύρω της ότι υπάρχει κάποιος που την παρακολουθεί κι όχι το αντίστροφο.
Δείχνει η ταινία πως μπορείς να χτίσεις ατμόσφαιρα και ένταση χωρίς ανούσια jump scares, ενώ ταυτόχρονα η ύπαρξη μιας γλώσσας που ούτε εσύ σαν θεατής καταλαβαίνεις, προσφέρει σε αυτό. Το μόνο αγκάθι για να απογειωθεί είναι το αιώνιο trope του boyfriend, που δεν σε πιστεύει. Το τελευταίο βλέμμα της Monroe τα λέει όλα πάνω σε αυτό. Ας ξεμπερδεύουμε σιγά σιγά με αυτό το πράγμα. Ε; Τι λέτε; Πάντως είναι αστείο στα δικά μου μάτια, αλλά και λυπηρό, πως σε μια χρονιά που έχουν βγει καινούργιες ταινίες για Texas Chainsaw Massacre, Scream και Halloween να μην μιλάει κανείς γι’αυτές. Ή τουλάχιστον να μην έχει να πει κάτι θετικό.
Το καλύτερο έμεινε για το τέλος
Δεν θα μπορούσε να έχει γραφτεί αφιέρωμα για αγαπημένες μου ταινίες του 2022 και να λείπει η συγκεκριμένη. Τα Πάντα Όλα που λέτε ή αλλιώς Everything, Everywhere All At Once. Για συντομία, θα το γράφουμε EEAAO. Η τελευταία ταινία των Daniels κι αυτή που είδα ήδη τρεις φορές μέχρι τώρα. Πράγμα σπάνιο να γίνει τόσο σύντομα, αλλά έγινε. Πολύ απλά γιατί απολαμβάνω κάθε δευτερόλεπτό του. Για τους Daniels, αν έχεις ασχοληθεί με την δουλειά τους, το ψυλλιάζεσαι εδώ και καιρό ότι κάποια στιγμή θα γίνει το μπαμ. Δεν αναφέρομαι καν στο Swiss Army Man. Το οποίο, επίσης, να δει όποιος δεν το έχει κάνει ήδη. Με την μαεστρία που σκηνοθετούν ακόμα και μουσικά βιντεοκλίπ, φαίνεται ότι το ταλέντο ξεχειλίζει σε αυτά τα δύο άτομα.
Τώρα για το EEAAO συγκεκριμένα, μιλάμε για την καλύτερη απεικόνιση της ιδέας του πολυσύμπαντος που έχει υπάρξει στην μεγάλη οθόνη μέχρι σήμερα. Με ένα ελάχιστο budget, έβαλε τα γυαλιά σε όλα τα μεγάλα στούντιο. Φανταστική Michelle Yeoh στον ρόλο της καριέρας της, μορφάρα Stephanie Hsu, τεράστια επιστροφή Ke Huy Quan (ναι, το παιδάκι από τα Goonies) και αδυνατώ να παραλείψω την άλλη θεάρα της ταινίας, την Jamie Lee Curtis. Είτε σαρώσει τα βραβεία που θα πάρει υποψηφιότητες, είτε δεν πάρει κανένα, οι Daniels έδειξαν ότι είναι δυνατόν μια ταινία να είναι ταυτόχρονα μουρλή, διασκεδαστική, τρυφερή, συγκινητική, γεμάτη ουσιαστικά μηνύματα και καλλιτεχνικά άρτια.
Αυτά λοιπόν…
… είχα να σας πω για όλες τις ταινίες που είδα μέσα στο 2022. ΟΧΙΙΙΙΙΙ ΜΙΣΟΟΟΟ. Πριν φύγουμε δύο σύντομα πράγματα. Πρώτον και ιδιαιτέρως σημαντικό. ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΜΑΓΝΗΤΙΚΑ ΠΕΔΙΑ!!!! Όσο και να το θέλω, είναι σπάνιο να υπάρχει μια ελληνική ταινία που να θεωρώ ότι αξίζει να προτείνω σε κόσμο να την δει. Το τύπου rom-com, τύπου road movie του Γιώργου Γούση κέρδισε επάξια την αναφορά του.
Δεύτερον, δείτε ταινίες. Αν γίνεται στο σινεμά, αλλιώς έστω στο σπίτι. Με παρέα ή και χωρίς. Αλλά δείτε. Ό,τι σας ευχαριστεί. Και κυρίως κάντε το, γιατί το θέλετε. Όχι γιατί πρέπει, όχι γιατί βγήκε τώρα η τάδε ταινία και πρέπει να είστε μέσα στα τρεντς. Να δείτε την ταινία που σας τράβηξε το βλέμμα, επειδή εσείς το θέλετε. Κι αν αποδειχθεί πατάτα, ε δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Πάμε στην επόμενη.
Ευχαριστώ ξανά όσους διάβασαν τα τρία μέρη-εκθέσεις αυτού του αφιερώματος και χαιρετώ με Daniels!!
Μπορείτε να βρείτε τα άλλα δύο μέρη του αφιερώματος εδώ κι εδώ.
