Τα περσινά μου άρθρα για τα άλμπουμ της χρονιάς με βάση τις προτάσεις των αναγνωστών και φίλων στο Τουίτερ ήταν για μένα πολύ αναζωογονητικά υπό την έννοια ότι ανακάλυψα πολλές νέες μουσικές που αγνοούσα. Από την άλλη πλευρά ένιωθα ότι ειδικά το 2022 μπορούσα και εγώ να γράψω για πάρα πολλούς δίσκους που άκουσα και δεν έφτιαξα δικό μου άρθρο.
Deaf Radio, Red Sun Atacama, Porcupine Tree, Adolf Plays the Jazz, Russian Circles, Naxatras, The Steams, Alter Bridge, Lamb of God, Ghost και πολλοί ακόμα έβγαλαν εξαιρετικά άλμπουμ για τα οποία δεν πρόλαβα να γράψω κουβέντα. Είχα αποφασίσει λοιπόν ότι φέτος θα γράψω για τις μουσικές που ακούω και θα τα μοιραστώ μαζί σας. Οπότε συγκέντρωσα μερικούς αγαπημένους μου δίσκους και αποφάσισα να μιλήσω για αυτούς.
Ελπίζω κάτι ανάλογο να προλάβω να κάνω και στο τέλος της χρονιάς αφού αναμένονται φανταστικές κυκλοφορίες και πλέον παρακολουθώ πολύ πιο διεξοδικά τη rock σκηνή. Επίσης ευελπιστώ πως μέσα στον Αύγουστο θα έρθει και ένα δεύτερο μέρος στο αφιέρωμα με αγαπημένα φετινά άλμπουμ από ελληνικά συγκροτήματα!
Όπως θα δείτε, το μουσικό μου γούστο ποικίλλει και για αυτό επέλεξα από psychedelic rock μέχρι post και από progressive μέχρι alternative για να καλύψω όσο μεγαλύτερο φάσμα μουσικής γίνεται. Δεν έλειψαν φυσικά μερικά honourable mentions!
1. Haken – Fauna
Τους Haken τους έχω συνδυάσει με την περίοδο που ήμουν στο στρατό, κυρίως γιατί είχαμε έναν progressivά ΚΨΜιτζή που έβαζε συνέχεια το Visions, έναν πραγματικά καταπληκτικό δίσκο. Για χρόνια δεν τους ξαναπροσέγγισα εκτός του Visions που πάντα ήταν εκεί για μένα σε πολλές στιγμές, αλλά φέτος είπα να μάθω τι γίνεται με τους Haken και εντελώς τυχαία είδα ότι είχαν βγάλει το Fauna.
Δεν είχα διαβάσει κριτικές για να δω αν είναι όντως καλό και όταν τελείωσε το Taurus κατάλαβα ότι εδώ δεν έχουμε έναν απλά καινούριο δίσκο, αλλά ότι πάμε για εξαιρετικό άλμπουμ. Το Fauna εξελίσσεται εξαιρετικά σε όλη τη διάρκεια του με τους Haken να επιστρέφουν ξανά στα progressive μονοπάτια που τους έχουμε αγαπήσει. Η φοβερή κιθαριστική δουλειά, η ασύλληπτη ατμόσφαιρα που δημιουργού, ο φανταστικός Ross Jennings να καθοδηγεί τα τραγούδια με τη μελωδική φωνή του οδηγούν σε ένα τρομερά μεστό αποτέλεσμα.
2. Foo Fighters – But Here We Are
Δεν ξέρω πόσο δύσκολο πρέπει να ήταν για τους Foo Fighters αυτό. Ήταν παραγωγικοί τα τελευταία δώδεκα χρόνια, αλλά μετά το φανταστικό Wasting Light έμοιαζαν να είναι σε συνθετικό τέλμα. Sonic Highways, Concete and Gold και Medicine at Midnight είχαν όλα καλές στιγμές, αλλά δεν ήταν κάτι συνολικά σπουδαίο. Το Μάρτιο του 2022 ο ντράμερ τους Taylor Hawkins φεύγει από τη ζωή. Νιώσαμε όλοι τον πόνο και το συγκρότημα περισσότερο απ’ όλους.
Άφησαν θολό το αν θα επιστρέψουν. Ευτυχώς για όλους μας το έκαναν. Και μάλιστα με ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους που χαλαρά μπαίνει στο top 3 τους μαζί με τα The Colour and the Shape και Wasting Light. Είναι ένας δίσκος που βγάζει πόνο. Όχι με τον τρόπο που το έκαναν οι εξαιρετικοί We Lost the Sea στο Departure Songs. Με ένταση, με πάθος και με τρομερά alternative ήχο.
Δεν είναι οι Foo Fighters που θα γλυκοκοιτάξουν το punk, το metal ή το hardcore όπως έκαναν παλιά. Είναι πέντε τύποι που έχασαν έναν φίλο τους και γράφουν μακράν το πιο δεμένο άλμπουμ τους με φανταστικές συνθέσεις που κλιμακώνονται πανέμορφα. Θρηνούν, αλλά θρηνούν όπως θα το ήθελε ο Hawkins. Με τον δικό τους grungy τρόπο. Για μένα ίσως η rock κυκλοφορία της χρονιάς.
3. HMUNGA – Crimson
Δεν έχω κρύψει την αγάπη μου για τους instrumental δίσκους και φέτος η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάτσει να ακούσω πολλούς τέτοιους. Το πρότζεκτ HMUNGA μας έρχεται από το Μόναχο ίσως δεν είναι και το πιο γνωστό, αλλά δεν παύει να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και παραγωγικό αφού από το 2020 βγάζει συνεχώς άλμπουμ. Η εξέλιξη είναι εμφανής με το φετινό Crimson να αποτελεί την συνθετική κορυφή του ως τώρα.
Η κατεύθυνση του δεν είναι και η πιο σαφής και αυτό είναι το ωραιότερο απ’ όλα. Μιλάμε για ένα συγκλονιστικά μεγάλο εύρος επιρροών. Από την ψυχεδέλεια στο progressive και από το ambient στα ethnic στοιχεία σε κάθε κομμάτι. Στο μπάσο θα βρεις stoner επιρροές, στην ατμόσφαιρα doom, ακόμα και σαξόφωνο χρησιμοποιούν σε κάποια από τα τραγούδια τους. Είναι τόσο heavy, τόσο χαλαρωτικό και τόσο περίεργο ταυτόχρονα που καταλήγει φανταστικό. Αφεθείτε στη μαγεία των HMUNGA και δε θα χάσετε.
4. The Ocean – Holocene
Οι Γερμανοί έχουν ξεκινήσει από το sludge, πήγαν αρκετά στο post-metal καθορίζοντας τον ευρωπαϊκό ήχο χάρη στη μουσική τους και τη χρήση στίχων, όταν άλλες μπάντες του χώρου πήγαιναν καθαρά στο instrumental και τα τελευταία χρόνια έχουν κατευθυνθεί στο progressive. Και αυτά τα μονοπάτια δε μας χαλάνε καθόλου. Ίσως το Holocene να μην είναι τόσο κορυφαίο άλμπουμ όσο άλλα τους, ωστόσο δε γίνεται να το ακούσεις και να μην το αγαπήσεις σε πολλές στιγμές του.
Είναι ένας δίσκος που έχει υπέροχη παραγωγή και κυρίως μια απίστευτη ατμοσφαιρικότητα που οι The Ocean πάντα πετυχαίνουν με τη μουσική τους. Δοκιμάζουν πολλά νέα πράγματα, συνεργάζονται με άλλους μουσικούς όπως η Karin Park, συναντούν τις alternative, post και heavy πλευρές τους και όλα αυτά δημιουργώντας εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συνθέσεις προσφέροντας κάτι διαφορετικό από τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Είναι σαφές ότι θέλουν να εξελίσσονται και σε κάνουν να απορείς προς ποια κατεύθυνση θα συνεχίσουν.
5. Zalomon Grass – Space Opera
Παραμένουμε σε ευρωπαϊκά μονοπάτια και κατευθυνόμαστε στην Ισπανία και τους Zalomon Grass. Η συνταγή του back to the roots και του πιο vintage ύφους έχει έρθει αρκετά σαν trend στη rock μουσική τα τελευταία χρόνια άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε με έναν άκρατο μιμητισμό. Η τριάδα από το Vigo έδειξε από τα πρώτα δείγματα γραφής της ότι μπορούσε να ακολουθήσει τον πρώτο δρόμο και με το Space Opera πολύ απλά το πιστοποιεί.
Ένα 100% blues άλμπουμ που έχει τις ψυχεδελικές στιγμές του και σε κάθε περίπτωση σε ενθουσιάζει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι. Από τα φωνητικά και τους στίχους μέχρι το παίξιμο της μπάντας, το Space Opera δε γίνεται να μην κερδίσει τους ακροατές που έχουν ξαναφέρει τον ρετρό ήχο στο προσκήνιο. Θέλω να πιστεύω ότι με τον καιρό οι Zalomon Grass θα φτάνουν σε περισσότερα αυτιά κερδίζοντας το airplay που αξίζουν.
6. Rival Sons – Darkfighter
Πάντα απορούσα πως γίνεται ένα συγκρότημα να προσπαθεί να διαδεχτεί την κορυφαία δημιουργία του. Βαδίζει στον ίδιο δρόμο; Δοκιμάζει κάτι τελείως διαφορετικό; Ή προσθέτει νέα στοιχεία στον ήχο της; Οι Rival Sons το 2019 μας είχαν φέρει το φανταστικό Feral Roots, έναν δίσκο γεμάτο τρομερές rock κομματάρες για αυτούς που αγαπούν τα blues μέχρι αυτούς που θέλουν κλασικά χιτάκια ή συναυλιακούς ύμνους.
Τέσσερα χρόνια μετά οι Αμερικάνοι γυρίζουν με δύο άλμπουμ, το Darkfighter και το Lightbringer που θα βγει αργότερα μέσα στη χρονιά. Το πρώτο το οποίο και ακούσαμε είναι φανταστικό. Από το σκοτεινό εξώφυλλο καταλαβαίνεις ότι το συγκρότημα θα κρατήσει το ύφος του εμβαθύνοντας ωστόσο και με πιο “σκοτεινές” συνθέσεις και το πείραμα πετυχαίνει 100%. Εμπνευσμένα riffs, ατελείωτο blues, hard rock στοιχεία και όλα αυτά μπολιασμένα από την εξαιρετική φωνή του Jay Buchanan. Μακάρι να τους δούμε σύντομα στην Ελλάδα.
Honourable Mentions:
Avenged Sevenfold – Life Is But A Dream…: Δεν μπορούσα να τους περιμένω τόσο δυνατούς εν έτει 2023, αλλά οι αγαπημένοι των εφηβικών μας χρόνων μεγαλώνουν, ωριμάζουν, progressivίζουν και εξελίσσονται.
Metallica – 72 Seasons: Δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός με το αγαπημένο μου συγκρότημα. Καταλαβαίνω ότι για κάποιους ίσως είναι άνισο, αλλά εμένα με κάλυψε 100% και το Inamorata θα είναι σίγουρα στο τοπ 5 αγαπημένων μου τραγουδιών φέτος.
Sleep Token – Take Me Back To Eden: Το alternative metal είναι στις πρώτες μου επιλογές στο Spotify και το νέο άλμπουμ των Sleep Token είναι από τους καλύτερους δίσκους του είδους φέτος.
Queens Of The Stone Age – In Times New Roman: Κάθε νέος δίσκος τους έχει κάτι το ενδιαφέρον και ειδικά μετά το Like Clockwork μοιάζουν να ζουν μια δεύτερη νιότη. Δε γινόταν λοιπόν το In Times New Roman να μας απογοητεύσει.
Katatonia – Sky Void of Stars: Οι Katatonia πάντα κατάφερναν με το ιδιαίτερο στυλ τους να σε κερδίζουν και το Sky Void of Stars δεν αποτελεί εξαίρεση αφού μας παραδίδουν έναν ακόμα πολύ μεστό δίσκο.
Clutch – Sunrise on Slaughter Beach: Χωρίς το απόλυτο συναυλιακό χιτ που συνήθως έχουν σε κάθε δίσκο τους, οι Clutch ήταν, είναι και θα είναι πάντα ενδιαφέροντες και πάντα fun to watch στις ζωντανές εμφανίσεις τους.
Stoned Jesus – Father Light: Κάπου νομίζω ότι τους έχουμε ξεχάσει τους Stoned Jesus και κακώς γιατί και στο Father Light καταφέρνουν με τις μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις τους να μας κερδίσουν. Και μάλιστα χωρίς διασκευή Μαζωνάκη.
Αυτά και για αυτό το αφιέρωμα! Τα λέμε ελπίζω σύντομα στο επόμενο για τις ελληνικές κυκλοφορίες!
