Έχω πολύ καιρό να γράψω για wrestling και ελπίζω σε αντίθεση με το προηγούμενο αφιέρωμά μου, να μην ενταχτεί και το σημερινό στην κατηγορία “Καλά πήγε αυτό”. Η Wrestlemania XL έλαβε τέλος και όπως κάθε δεκαετής επέτειος του μεγαλύτερου σόου επαγγελματικής πάλης, είχαμε το crowning moment για έναν από τους μεγαλύτερους superstars της εποχής του. Στη X ήταν ο Bret Hart, στην XX ο Benoit, στην XXX ήταν η στιγμή που ο κόσμος έστεψε τον Daniel Bryan σε μια από τις ομορφότερες ιστορίες που έχουμε δει. Φέτος δε γινόταν να μη ζήσουμε ανάλογη συγκίνηση. Σήμερα λοιπόν θα μιλήσουμε για τον Cody Rhodes.
Πότε άρχισα να προσέχω τον Cody ως παλαιστή
Ο Cody Rhodes είναι αναμφίβολα ένας πολύ ταλαντούχος wrestler και το απέδειξε από τις πρώτες μέρες του. Ως κακός στην Legacy και αργότερα ως Intercontinental champion είχε κάνει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, είχε υποτιμημένα ματς όπως με τον Rey Mysterio στη Wrestlemania 27, είχε δείξει ότι έχει το κάτι παραπάνω ως performer, αν και δεν τον είχαμε δει σε ρόλο καλού.
Σε ένα από τα storylines της Authority το 2013 είχε την πρώτη του ευκαιρία να λάμψει ως καλός. Υπερασπιζόμενος τον πατέρα του Dusty και τον αδερφό του Dustin ή Goldust, η οικογένεια των Rhodes είχε μια εξαιρετική κόντρα που κλιμακώθηκε απέναντι στην Authority του Triple H και της Stephanie McMahon. Μάλιστα το ματς με το οποίο ξανακέρδισαν τις δουλειές τους πίσω μετά τη σεναριακή απόλυσή τους ήταν κόντρα στη Shield με τους Roman Reigns και Seth Rollins να αγωνίζονται εκ μέρους της ομάδας. Εκείνο το ματς το έβλεπα live τότε ως πρωτοετής φοιτητής και δεν είχα ιδέα τι θα ακολουθούσε χρόνια μετά.
Δυστυχώς αυτή ήταν και η κορύφωση του μετά από εκείνο το εκπληκτικό ματς. Παρά το ότι κέρδισε τις tag team ζώνες με τον αδερφό του, το WWE αρνούνταν να προωθήσει τον Cody σαν μεγαλύτερο σταρ, ίσα ίσα τον υποβάθμισε με το gimmick του ως Stardust και την άθλια κόντρα των δύο αδελφών που ακολούθησε. Το καλό ήταν ότι ο Cody ήξερε ότι αξίζει και ένα χρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του ζήτησε να φύγει από τη μεγαλύτερη εταιρία επαγγελματικής πάλης στον κόσμο.
Τα indies και το Bullet Club
Φεύγοντας από το WWE, ο Cody άρχισε να εμφανίζεται σε μικρότερα promotions της Αμερικής, αλλά και στην Ιαπωνία. Αν και μιλούσε με καλά λόγια για τον προηγούμενο εργοδότη του και εστίαζε στη σχέση του με τον Triple H (μια σχέση σεβασμού αφού ο Hunter και ο πατέρας του Cody συνεργαζόντουσαν στο NXT), ήταν εμφανές ότι ο Cody βγήκε εκεί έξω με σκοπό να δείξει στο WWE πόσο λάθος έκανε. Ήταν η ώρα να τους δείξει πως όσο τον χαράμιζαν σε ανούσιες κόντρες, εκείνος ήταν ένας megastar.
Πήγε για λίγο στο TNA, αλλά άρχισε να φτιάχνει το όνομά του στο Ring of Honor και το New Japan Pro Wrestling. Εμπνευσμένος από τον πατέρα του, έβαψε τα μαλλιά του ξανθά και από το American Dream που ήταν το παρατσούκλι του πατέρα του, έγινε ο American Nightmare. Το τραγούδι Kingdom που ακόμα και σήμερα τον συνοδεύει έγινε σήμα κατατεθέν του. Ήταν εμφανές με τους στίχους του ότι μιλούσε για έναν σταρ που δεν τον πίστεψαν ποτέ και πλέον θα έχτιζε το δικό του βασίλειο στον κόσμο του pro wrestling.
Παγκόσμια πρωταθλήματα, συμμετοχή στο Bullet Club τις εποχές που ήταν το σημαντικότερο stable σε όλη τη βιομηχανία, τεράστιες κόντρες με μερικούς από τους καλύτερους wrestlers εκεί έξω. Και φυσικά το All In. Η ευκαιρία του να δείξει πως μια συνεργασία από promotions εκτός WWE μπορεί να μαζέψει πάνω από 10.000 άτομα για ένα event. Εκεί κέρδισε και τον Nick Aldis και κατέκτησε το NWA World Heavyweight Championship, σε μια ακόμα ευκαιρία να δείξει πως είναι συνεχιστής της κληρονομιάς του τεράστιου Dusty Rhodes.
All Elite Wrestling και καταξίωση
Το All In έφερε το All Elite Wrestling, ένα καινούριο promotion που θα αποτελούσε μια εναλλακτική στον sports entertainment κόσμο του WWE που τότε περνούσε μια πραγματικά κακή φάση. O Cody αποτέλεσε πυλώνα για το νέο promotion και στο πρώτο event, αντιμετώπισε τον αδερφό του σε ένα απίστευτο ματς με συγκινητικό τέλος που έδειξε τι μπορούσαν να κάνουν τα αδέρφια Rhodes αν είχαν χρόνο στο ρινγκ.
Μέχρι και την πανδημία, τα πράγματα πήγαιναν καλά για τον Cody, αν και υπήρχαν ακατανόητες κινήσεις όπως το ότι αφού έχασε από τον Chris Jericho σε ματς με όρο, δε θα μπορούσε ποτέ ξανά να προκαλέσει κάποιον για το AEW World Championship. Ίσως ήταν ένα storyline που δεν ολοκληρώθηκε, αλλά γενικά ο Cody στο AEW είχε αρχίσει και το έχανε το παιχνίδι.
Παρά τη φοβερή του κόντρα με τον MJF που τον έκανε να φαίνεται ο απόλυτος ήρωας σε όλο το wrestling και μερικά καλά reigns με το TNT championship, o American Nightmare είχε αρχίσει και έχανε τον κόσμο του. Με κάμποσες κακές ιδέες για ιστορίες (και ένα αφεντικό που δε θα τις αρνηθεί στους wrestlers του), ο Cody είχε απομακρυνθεί από τους φίλους του στην Elite, έκανε κόντρες με αδιάφορους wrestlers και έμοιαζε να προσπαθεί υπερβολικά πολύ να αγαπηθεί από τον κόσμο. Δυστυχώς εκεί είχε και ο ίδιος μερίδιο ευθύνης.
Αν θέλετε τη γνώμη μου, ο Cody δεν ήθελε ποτέ να είναι σε ένα promotion που θα μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. Ήθελε να δείξει στο WWE ότι είναι τεράστιος σταρ. Ο βήχας και η καψούρα δεν κρύβονται και ο μικρός Rhodes ήθελε ανέκαθεν να αποδείξει στον Vince McMahon και τον Triple H πόσο λάθος έκαναν. Που και που το εξωτερίκευε έντονα όπως το να σπάσει έναν θρόνο σαν αυτόν του Hunter στην είσοδο του στο ρινγκ ή να βγάλει ένα χρυσό φτυάρι σε ένα reference που λίγοι θα έπιαναν. Αλλά προς το τέλος, κάπου χάθηκε και ο ίδιος.
Όλα ξεκαθάρισαν ένα μήνα πριν αποχωρήσει όταν πλέον δούλευε στο AEW χωρίς συμβόλαιο και έβγαλε ένα από τα καλύτερα promos εκείνης της χρονιάς. Εξήγησε στους φανς όσα έκανε, το πόσο δούλεψε, το πως ο ίδιος ξεκίνησε την επανάσταση στο wrestling, την αντίθεση του στο μονοπώλιο του WWE, ότι το λεγόμενο Forbidden Door το έχτισε ο ίδιος. Ήταν εμφανές ότι πριν γυρίσει εκεί που ήταν ο τελικός του προορισμός έπρεπε σε όλους να θυμίσει ότι το AEW και τα indies ως εναλλακτική επιλογή για τους wrestlers υπήρχαν εξαιτίας του. Μία εβδομάδα μετά έδωσε ένα από τα ματς της χρονιάς με τον Sammy Guevara και έφυγε.
Η επιστροφή και η αποτυχία στη Wrestlemania 39
Η Wrestlemania 38 σηματοδότησε την επιστροφή του Cody στην εταιρία που ξεκίνησε ως παλαιστής. Το κοινό είχε εκραγεί από τη χαρά του. Αντίπαλος ο παλιός του εχθρός Seth Rollins. Οι δυο τους είχαν μία φανταστική τριλογία αγώνων που μπήκε στην τοπ πεντάδα μου για το 2022. Βέβαια ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα και ο Cody είχε έναν άσχημο τραυματισμό που θα τον κράταγε εκτός για μήνες. Το σημαντικό ήταν ότι με ανθρώπους όπως ο Vince και ο Triple H το γυαλί δεν είχε ραγίσει. Οι σχέσεις τους ήταν καλύτερες από ποτέ.
Ο American Nightmare επανεμφανίστηκε στο Royal Rumble του 2023 νικώντας το ματς και έτσι θα βρισκόταν στο main event της Wrestlemania για πρώτη φορά στην καριέρα του. Αντίπαλος του ο Roman Reigns με ένα τεράστιο σερί σχεδόν δυομιση χρόνων ως πρωταθλητής. Όλοι πιστεύαμε ότι είναι η ώρα του Cody. Έκανε ντεμπούτο, αγαπήθηκε, απέτυχε, έφυγε, πέτυχε, γύρισε. Ήταν η ώρα του τίτλου. Δυστυχώς σε μια από τις μεγαλύτερες ξενέρες στα χρονικά, ο Cody έχασε. Τότε ήμουν έξαλλος. Τώρα κατάλαβα ότι τελικά ήταν η σωστή επιλογή.
Ο απόλυτος σταρ
Το Finish the Story που έλεγε και ξαναέλεγε ο Triple H δεν αφορούσε μόνο τον τίτλο. Ο Triple H κάνει long term storytelling καλύτερα από τον καθένα και ήξερε ότι ο κόσμος ξεχνάει. Αν ο Cody γύριζε θριαμβευτικά, έκανε μια καλή κόντρα με τον Rollins, μετά έλειπε ένα εξάμηνο με τραυματισμό και ξαφνικά γύρναγε και έπαιρνε τον μεγαλύτερο τίτλο της εταιρίας, τότε αργά ή γρήγορα ο κόσμος θα του γύριζε την πλάτη. Έπρεπε να τους δείξει ότι ο Cody αξίζει να είναι εκεί, ότι είναι αυτός που θα κουβαλήσει την εταιρία μετά τον Reigns.
Μέχρι το επόμενο Rumble, είδαμε κάποιες μεγάλες μεν, ανούσιες δε κόντρες με τον Brock Lesnar και τον Shinsuke Nakamura, αλλά κυρίως είδαμε τον Cody να δείχνει ότι έχει τρομερή προσωπικότητα. Η μεγάλη κόντρα με την Judgement Day, όπου επέστρεψε και ο παλιός του μέντορας, Randy Orton, η συγχώρεση στο πρόσωπο του Jey Uso για όσα έγιναν στην κόντρα με τον Reigns, το χτίσιμο μιας καλής σχέσης και τελικά φιλίας με τον Seth Rollins, όλα αυτά τα βλέπαμε στις οθόνες μας κάθε εβδομάδα. O Rhodes εξελίχθηκε σε κάτι αληθινά σπουδαίο.
Έτσι πάρθηκε η σωστή απόφαση για νίκη σε δεύτερο συνεχόμενο Rumble. Υπήρξαν παράπονα λόγω της παρουσίας του CM Punk, αλλά ο τραυματισμός του τελευταίου έδειξε πως ευτυχώς είχαμε τον σωστό νικητή. Εκεί ξεκίνησαν τα πρώτα θεματάκια με το WWE να δείχνει πως η επιστροφή του σπουδαίου The Rock θα οδηγούσε σε ματς με τον Reigns (ένα ματς που συζητιόταν πάρα πολλά χρόνια) και τελικά ο Cody θα πήγαινε για άλλον τίτλο. Όμως η κατακραυγή του κόσμου και το γεγονός ότι πλέον το καράβι δημιουργικά το διοικεί ένας άνθρωπος που δίνει στο κοινό αυτό που θέλει, οδήγησαν ξανά στο να παρθούν δύσκολες αποφάσεις προς τη σωστή κατεύθυνση.
Ο Rock γύρισε σε κακός και μπήκε στην Bloodline, ο Rollins έγινε άμεσος σύμμαχος του Rhodes και τελικά είχαμε μία από τις πιο καλοστημένες κόντρες των τελευταίων χρόνων. Οι δύο πρώην εχθροί απέναντι στη σημαντικότερη φατρία στο wrestling με δύο απόλυτους σταρ-ηγέτες της. Όλα αυτά στη σκηνή της Wrestlemania. Το main event της πρώτης βραδιάς ανάμεσα σε Rock/Reigns και Rhodes/Rollins ήταν καθοριστικό. Αν και με κούρασε λόγω διάρκειας, το τέλος είναι ποιητικό. Ο Cody έπρεπε να χάσει. Έπρεπε να έχει μια τελευταία αποτυχία πριν την εξιλέωση. Ακόμα και οι γωνίες της κάμερας και η στάση του σώματος του ήταν ακριβώς τα ίδια με έναν χρόνο πριν. Ήταν το τελευταίο κεφάλαιο πριν τον θρίαμβο.
Το main event της δεύτερης βραδιάς είναι το καλύτερο main event σε Wrestlemania από το 2010. Φοβόμουν το overbooking στο τέλος, αλλά τελικά λειτούργησε άψογα και δημιούργησε ένα τρελό κλίμα. Ο Cody πάει να κερδίσει, τον σταματάει ο Jimmy Uso, μέλος της Bloodline. Τον βγάζει εκτός ο δίδυμος αδερφός του Jey που είναι φίλος του Cody και έχει σπάσει από τη φατρία.
Προσπαθεί ξανά, τον σταματάει ο Solo Sikoa, ένα άλλο μέλος της Bloodline. Εκεί παρεμβαίνει ο John Cena (που παρεμπιπτόντως ήταν, είναι και θα είναι ο αγαπημένος μου wrestler οπότε ενθουσιάστηκα τρομερά όταν τον είδα), ο οποίος έχει χάσει από τον Solo μερικούς μήνες πριν και τον βγάζει εκτός. Ο The Rock έρχεται να βάλει τάξη και αντιμετωπίζει τον Cena, έναν από τους σημαντικότερους αντιπάλους του. Ο Rollins έρχεται να βγάλει εκτός τον Rock φορώντας τον εξοπλισμό της Shield, αλλά ο Reigns τον έχει καταλάβει πρώτος. Και εκεί χτυπάει η καμπάνα.
Ο Rock είναι ο Final Boss της εταιρίας. Ή μάλλον έτσι νομίζει. Γιατί όταν η καμπάνα χτυπάει, εμφανίζεται ο πραγματικός final boss, ο σπουδαιότερος wrestler στην ιστορία του WWE. Ναι, βάζω τον Undertaker πάνω από The Rock, πάνω από Stone Cold, πάνω από Cena. Είναι το απόλυτο workhorse, ο πιο σπουδαίος παλαιστής, ένα δημιούργημα του WWE που άφησε την δική του ιστορία. Εκείνος βγάζει τον Rock εκτός αγώνα και πλέον ο Roman δεν έχει βοήθεια.
Εκεί έρχεται η πιο ποιητική στιγμή για τον Reigns. Ο άλλοτε powerhouse της Shield έχει δίπλα του τον κάποτε αδερφό και κολλητό του. Τον άνθρωπο που ήταν δίπλα του για χρόνια και που τον πρόδωσε με μία καρέκλα στην πλάτη. Ο Rollins είναι ο μόνος που ο Reigns δεν μπόρεσε να κερδίσει στα τέσσερα του χρόνια ως πρωταθλητής. Είναι πάντα στο μυαλό του. Ο Rollins δεν χάνει από τον Reigns γιατί πολύ απλά ο ίδιος τον δημιούργησε και τον έφερε εκεί. Ο Moxley, ο τρίτος της Shield μπορούσε να αντισταθεί πνευματικά στον αρχιτέκτονα της τριάδας. O Reigns δεν τα κατάφερε ποτέ.
Στα χέρια του μία καρέκλα. Χτυπάει τον Cody και κρατάει τον τίτλο. Χτυπάει τον Rollins και παίρνει εκδίκηση για όσα έγιναν δέκα χρόνια πριν. Επιλέγει το δεύτερο. Νομίζει ότι ξόρκισε τους δαίμονες του. Τελικά απλώς υπέγραψε την ήττα του. Ο Cody τελειώνει την ιστορία με αληθινά σπουδαίο τρόπο. Δίπλα του πολλοί φίλοι του, άνθρωποι που τον σέβονται, άνθρωποι που προσπάθησαν να κερδίσουν τον Reigns και απέτυχαν. Ο Zayn, o Owens, o LA Knight, o Cena, ο Orton, o Jey Uso, όλοι στο ρινγκ δίνουν το respect τους σε έναν αληθινό σταρ.
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα
Για μένα το δύσκολο στο wrestling δεν είναι να κερδίσεις έναν τίτλο με μια καλή ιστορία. Με έναν καλό booker και ατομικό charisma, η στήριξη του κόσμου που ανυπομονεί να δει πρωταθλητή τον αγαπημένο του wrestler διαρκεί καιρό. Ένα χρόνο τώρα ο Cody δεν έχασε κοινό. Το δύσκολο κομμάτι είναι αφού του δώσεις του κόσμου αυτό που θέλει να μη βαρεθεί και γυρίσει η συμπεριφορά του μπούμερανγκ. Είναι κάτι που το έχουμε δει πολλές φορές. Θα πρέπει να γίνουν αλλαγές και κυρίως να βρεθούν καλοί contenders για τον Cody ώστε με πολλή δουλειά να συνεχίσει να έχει τον σεβασμό που αρμόζει σε έναν πρωταθλητή.
Η δικαίωση
Εξιστορώντας τα κατορθώματα του Cody Rhodes, καταλήγω στο ότι αυτός ο άνθρωπος πέτυχε την απόλυτη δικαίωση. Κατάφερε αυτό που δεν κατόρθωσε ποτέ ο πατέρας του, αλλά κυρίως απέδειξε στον εαυτό του και όσους δεν τον πίστεψαν ότι είναι ένας πραγματικός σούπερ σταρ. Σίγουρα έκανε λάθη στην πορεία όπως όλοι, αλλά ευτύχησε να κάνει σωστές επιλογές όταν έφυγε, όταν διέπρεψε στα indies, όταν έχτισε το AEW και τελικά όταν επέστρεψε στην εταιρία που έπρεπε να γυρίσει σαν άλλος άσωτος υιός.
Κοίταξε αυτούς που την προηγούμενη φορά τον θεώρησαν midcarder και τους απέδειξε ότι πλέον μπορεί να πάρει το WWE στις πλάτες του ως ο νέος παγκόσμιος πρωταθλητής. Πίσω του έχει ένα τεράστιο ταξίδι. Ένα ταξίδι που του άφησε φίλους, μεγάλα ματς, τρομερές κόντρες, χρόνο με την οικογένεια του. Ο Cody δεν ξέχασε ποτέ ποιος είναι.
Δεν απαρνήθηκε το παρελθόν του. Κάνει συνέχεια το σήμα του Bullet Club. Δε νιώθει την ανάγκη να γλείψει τον εργοδότη του, γιατί ξέρει ότι αξίζει να είναι στη θέση που είναι. Ναι, έκανε πράγματα κατά του WWE στο παρελθόν. Αλλά πάντα είχε ένα στόχο. Να τους δείξει ότι πρέπει να τον σέβονται όπως τους σεβόταν εκείνος. Πλέον είναι το νούμερο ένα όνομα της εταιρίας και απολύτως δίκαια. Από εδώ και πέρα λοιπόν πορευόμαστε με Cody Rhodes ως παγκόσμιο πρωταθλητή και αναμένουμε συνεχώς καλύτερες ιστορίες. Η στήριξή μας θα είναι εκεί…
