Και κάπως έτσι φτάνουμε προς το τέλος. Ήταν μια πλούσια χρονιά το 2024 σε παραγωγή άλμπουμ, ωστόσο το αφιέρωμα μας στις ξένες κυκλοφορίες φτάνει στο τέλος του με οχτώ LP και ένα EP για το φινάλε. Θα ακολουθήσουν ωστόσο αφιερώματα με τις δικές σας επιλογές καθώς και τρία άρθρα για ελληνικά συγκροτήματα με πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις από όλο το χώρο του rock και του metal. Πάμε λοιπόν όμως να δούμε τι ακούσαμε προς το τέλος αυτής της χρονιάς και μας εντυπωσίασε.
Sons of Arrakis – Volume II
Είδος: Stoner Rock
Οι Καναδοί Sons of Arrakis είναι ένα από τα πολύ δυνατά underground ονόματα στο είδος τους. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που αντλεί τη στιχουργική του θεματολογία από το σύμπαν του Dune, ενώ και τα εξώφυλλά τους είναι πραγματικά πανέμορφα. Γενικότερα κινούνται στο χώρο του stoner, αν και σε πολλά σημεία μου θυμίζουν Mars Red Sky χάρη στην ψυχεδέλεια που ενσωματώνουν σε αρκετά τραγούδια τους.
Το Volume II δεν κάνει κάτι διαφορετικά από τον προ διετίας προκάτοχό του. Είναι ένα εξίσου καλό άλμπουμ, με καλοπαιγμένο ροκ, πολύ ωραίες φωνητικές γραμμές, όμορφη ατμόσφαιρα και αρκετούς fuzzy ρυθμούς. Ωραίο μπάσο, ωραίες κιθάρες, πολύ δυνατό άλμπουμ συνολικά και μια ενδιαφέρουσα επιλογή για όσους τους αρέσει το ψυχεδελικό ροκ.
Treebeard – Snowman
Είδος: Post-Rock/Post-Metal
Είχα γράψει για τους Treebeard στο φετινό μου αφιέρωμα για τη σκηνή της Αυστραλίας. Είναι ένα από τα πιο ωραία διαμαντάκια που έχουν προκύψει στον χώρο του post τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι παίζουν support σε ονόματα όπως οι Solkyri, hubris, Russian Circles και God Is An Astronaut. Σταθερά παραγωγικοί λοιπόν, το 2024 μας φέρνουν το sequel του Nostalgia και μπορώ να πω ότι τα πράγματα παίρνουν μια τρομερά ενδιαφέρουσα τροπή.
Η ατμόσφαιρα που χτίζουν είναι εκεί, αλλά οι συνθέσεις τους βαραίνουν και γίνονται αρκετά πιο απαισιόδοξες βαδίζοντας στα βήματα των If These Trees Could Talk. Τα riffs αποτελούν πάντα οδηγό, αν και εδώ δουλεύουν πολύ και το rhythm section τους και κάποιες στιγμές αφήνουν το μπάσο τους να τους οδηγήσει στο επόμενο μέρος κάθε τραγουδιού, καθώς οι συνθέσεις είναι μεγάλες και χρειάζονται μεταβάσεις. Γενικότερα ξέρουν πως να γράφουν αναθεματισμένα καλό post και να δουλεύουν τα τραγούδια τους με αποτέλεσμα να σου φέρνουν πάντα στο νου κορυφαία συγκροτήματα του χώρου. Πολύ καλό σημάδι, αν αναλογιστούμε πως είναι ακόμα στην αρχή της πορείας τους.
Blood Incantation – Absolute Elsewhere
Είδος: Progressive Death Metal
Ντρέπομαι που το λέω, μα μέχρι να γίνει ο χαμός με τους Blood Incantation φέτος δεν είχα ιδέα ποιοι είναι. Έβλεπα όμως παντού να μιλάνε για το Absolute Elsewhere, οπότε η ακρόαση ήταν φυσικό επόμενο. Το εκπληκτικό εξώφυλλο (και η γραμματοσειρά Κλαδιά Δέντρων) σε προϊδεάζουν για το τι θα ακούσεις, αλλά όχι για το τι συναισθήματα θα σου δημιουργήσει.
Είχα πάρα πολλά χρόνια να ενθουσιαστώ τόσο πολύ με έναν progressive death δίσκο. Τα τραγούδια μου θυμίζουν σε δομή Opeth της Blackwater Park εποχής ξεκινώντας με riffs και death ξέσπασμα, μία ενδιάμεση progressive γέφυρα πριν οδηγηθούμε στην κορύφωση. Οι Blood Incantation όμως πέραν της επιθετικότητας και της μαυρίλας γεμίζουν τον ήχο τους με progressive και οριακά blues ξεσπάσματα, ακουστικές κιθάρες, synthesizers και άλλα όργανα συνδυάζοντας έτσι το σύγχρονο extreme metal με την 70s progίλα.
Όπως διάβασα σε μια κριτική, το Absolute Elsewhere είναι λες και οι Eloy με τους Pink Floyd έκαναν παιδί με τους Death και τους πρώιμους Morbid Angel. Και όλο αυτός ο συνδυασμός επιρροών και ακουσμάτων είναι μαγικός. Σίγουρα ένα άλμπουμ που θα ακούμε και θα μελετάμε για χρόνια.
Linkin Park – From Zero
Είδος: Nu Metal/Alternative Metal
Τα είπα πολύ αναλυτικά για το From Zero εδώ. Μια πραγματικά σπουδαία επιστροφή που την αξίζαμε ως φανς. Με χιτάκια για το ραδιόφωνο, με σκληρές στιγμές, με τραγούδια που μας θυμίζουν τη μελωδική πλευρά τους, με τους Linkin Park να ανατρέχουν σε ολόκληρη τη δισκογραφία τους, δε γινόταν όλο αυτό να πάει στραβά. Είναι ένα άλμπουμ που αγκάλιασε ο κόσμος εξ αρχής και όλοι φαίνονται πολύ χαρούμενοι για την επιστροφή τους στις ζωντανές εμφανίσεις. Μη βιάζεστε να τους ξεγράψετε και μην υποτιμήσετε πόσο σημαντική είναι η επιστροφή τους.
Leprous – Melodies of Atonement
Είδος: Progressive Metal
Υπάρχει μια γενικότερη τάση όταν μιλάμε για Leprous να λέμε “Καλό άλμπουμ, καμία σχέση όμως με τα παλιά” ή να το συγκρίνουμε με νεότερα και φρέσκα συγκροτήματα. Προσωπικά προτιμώ να κρίνω κάθε δίσκο ξεχωριστά, αλλά λίγα άλμπουμ με κόλλησαν τόσο πολύ στο repeat φέτος όσο το Melodies of Atonement και για μένα είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους δίσκους της πιο πρόσφατης εποχής τους.
Ο Einar Solbgerg δείχνει σε μια εξαιρετική κατάσταση φωνητικά και έτσι καταφέρνει και καθοδηγεί κάθε σύνθεση για ακόμα μία φορά. Οι υπόλοιποι Leprous ακροβατούν τέλεια μεταξύ του progressive, του post αλλά και του pop και γράφουν τραγούδια που αναδεικνύουν άψογα όλη την έκταση της φωνής του Einar. Δεν είναι αμιγώς metal δίσκος και δε μας πειράζει αφού συνθέσεις όπως το Limbo, το Like a Sunken Ship και το Atonement μπορούν να σε κερδίσουν ανεξαρτήτως είδους. Τρομερή δουλειά ξανά από τους Νορβηγούς.
The Cure – Songs of a Lost World
Είδος: Space Rock
Είναι γνωστό ότι στο Anthems Radio Show βάζουμε συχνά Cure, ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι υπήρξα ποτέ τεράστιος φαν ολόκληρων δίσκων τους πέρα από μεμονωμένες στιγμές. Θεωρώ τρομερό όμως ότι εν έτει 2024, η μπάντα από το Sussex δεν επέστρεψε απλά, αλλά γύρισε μετά από δεκαέξι χρόνια με ένα άλμπουμ που εντάσσεται εύκολα μεταξύ των καλύτερων της δισκογραφίας τους.
Όλα όσα ξέρουμε και αγαπάμε στους Cure εδώ υπάρχουν στον υπερθετικό βαθμό. Ταξιδιάρικες μελωδίες, η χαρακτηριστική φωνή του Robert Smith με τους υπέροχους στίχους, τραγούδια όπου τα ορχηστρικά στοιχεία τα απογειώνουν, τραγούδια που αφήνουν την πιο rock και post-punk πλευρά τους να παίρνει τη σκυτάλη, σε ένα άλμπουμ με εξαιρετική ροή και ομοιογένεια. Οι Cure περνάνε από πολλές φάσεις της τεράστιας καριέρας τους και μας προσφέρουν σαράντα από τα ποιοτικότερα λεπτά μουσικής του 2024. Μαγικός δίσκος.
Opeth – The Last Will and Testament
Είδος: Progressive Death Metal
Έπος. Όταν τελείωσε η πρώτη ακρόαση του The Last Will and Testament, είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Είχα γράψει κάποιες πρώτες κουβέντες σε ένα Unstable Show. Ωστόσο καθώς οι ακροάσεις συνέχιζαν, αυτό το άλμπουμ ανέβαινε περισσότερο στην εκτίμησή μου. Ήταν ήδη γνωστό ότι οι Opeth μετά από πολλά χρόνια που έγραφαν καθαρά progressive rock δίσκους, θα επέστρεφαν με death στοιχεία και growls.
Αυτό που δεν ήταν εμφανές όμως, ήταν τι προσπαθούσε να κάνει συνολικά ο Akerfeldt και η υπόλοιπη παρέα του. Το άλμπουμ αυτό είναι μια ωδή στην ιστορία του progressive είδους. Μια πραγματική εγκυκλοπαίδεια, ένας φόρος τιμής από έναν άνθρωπο που αγαπάει το είδος και το έχει μελετήσει όσο λίγοι. Ο νεοφερμένος Waltteri Väyrynen δίνει άλλο βάθος με το παίξιμο στα ντραμς του. Το πως προσθέτουν ορχηστρικά στοιχεία, ανατολίτικες επιρροές, σόλο σε κιθάρες και πλήκτρα και πως (επιτέλους) δένουν τα growls με τα μελωδικά φωνητικά του Akerfeldt είναι για σεμινάριο. Μια από τις καλύτερες metal κυκλοφορίες της χρονιάς.
VOLA – Friend of A Phantom
Είδος: Progressive Metal
Έχοντας ακούσει μερικούς δίσκους των VOLA δεν ένιωθα ποτέ ιδιαίτερα ενθουσιασμένος με τη μουσική τους. Είπα ωστόσο να δώσω μια ευκαιρία στο Friend of A Phantom και πραγματικά οι Δανοί με άφησαν με το στόμα ανοικτό προσφέροντας ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της φετινής χρονιάς. Δεν είναι μόνο η συνεργασία με τον Anders Friden των In Flames που θα τους βοηθήσει να κερδίσουν airplay.
Είναι συνολικά μια καταπληκτική δουλειά που δείχνει σε όλους πως πρέπει να παίζεται το σύγχρονο progressive metal. Από πιο catchy συνθέσεις με επαναλαμβανόμενα riffs όπως το Break My Lying Tongue μέχρι το φανταστικό Bleed Out, οι VOLA τα κάνουν όλα σωστά. Κατεβάζουν τις ταχύτητες και χάνεσαι στην ατμόσφαιρα τους, το γυρίζουν στο djent και σε ξανακερδίζουν. Τα ρεφρέν τους είναι κολλητικά και εξαιρετικά δουλεμένα, οι ενορχηστρώσεις τους καλύτερες από κάθε άλλη φορά. Οι VOLA έκαναν πραγματικά το βήμα που έπρεπε και τους άξιζε.
Sylosis – The Path
Είδος: Melodic Death Metal/Metalcore
Είναι φορμαρισμένος ο Josh και η υπόλοιπη παρέα του. Όπως φαίνεται, η αποχώρηση του από τους Architects τον γέμισε με ιδέες που ήθελε να κάνει τραγούδια και έτσι μετά το εξαιρετικό περσινό A Sign of Things to Come, αποφάσισε να γράψει μετά από πολλά χρόνια και ένα EP, το The Path. Το άλμπουμ αυτό έχει πέντε συνθέσεις που συνεχίζουν με την ίδια επιθετικότητα που είχε ο προκάτοχός του.
Από το ομώνυμο που είναι χαλαρά ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς στο είδος μέχρι το As Above So Below και το Soured Ground που σου κολλάνε εύκολα χάρη στα ρεφρέν τους, το The Path είναι μια πολύ μεστή δουλειά που πιστοποιεί ότι οι Βρετανοί είναι μία από τις καλύτερες underground μπάντες αυτή τη στιγμή, δίνοντας μας συνεχώς εξαιρετικές κυκλοφορίες.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα μηνύματα και τα σχόλιά σας γύρω από αυτά τα αφιερώματα και για το 2024. Θα τα πούμε σύντομα με τα επόμενα άρθρα αφού επακολουθούν οι δικές σας προτάσεις και φυσικά οι ελληνικές κυκλοφορίες της χρονιάς!
