Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Οι Pelican είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, όχι μόνο στο είδος τους, αλλά και γενικά. Τους γνώρισα πριν από περίπου δέκα χρόνια σε ένα άρθρο-αφιέρωμα για τα καλύτερα άλμπουμ της Hydra Head Records και το Australasia κατείχε περίοπτη θέση. Έκτοτε άρχισα να ακούω τη μουσική τους και σταθερά δέθηκα πολύ με το συγκρότημα από το Σικάγο.
Η περίοδος που κορυφώθηκε αυτή η σχέση ήταν την περίοδο της καραντίνας, καθώς και όλο το 2021 που για μένα αποτέλεσε μια πολύ δύσκολη χρονιά σε πολλά επίπεδα. Τα άλμπουμ των Pelican ήταν πάντα εκεί, είτε χρειαζόμουν κάτι πιο μελαγχολικό είτε χρειαζόμουν κάτι πιο σκληρό για να ανέβω ψυχολογικά. Τα τελευταία χρόνια το healing που έκανα με τον εαυτό μου το πέρασα με τους Αμερικάνους να αποτελούν μια σταθερή επιλογή στις playlists μου.
Έχω γράψει ουκ ολίγες φορές σχόλια στη σελίδα τους στο Facebook που εξηγώ το γιατί μου αρέσει τόσο η μουσική τους και τους έχω κάνει και tag σε αφιερώματα όπως αυτό και μου έκανε εντύπωση που πάντα μου πατούσαν μια αντίδραση ή μου σχολίαζαν. Πριν περίπου ένα χρόνο υποσχέθηκα ότι θα έκανα ένα Ranking των άλμπουμ τους ή ένα αφιέρωμα στη δισκογραφία τους και αυτή η μέρα ήρθε σήμερα.
Με αφορμή την κυκλοφορία του καινούριου τους δίσκου Flickering Resonance βρήκα αφορμή να ακούσω από την αρχή κάθε δίσκο τους και να μιλήσω για τα συναισθήματα που μου προκάλεσε κάθε άλμπουμ και το που κινήθηκε μουσικά. Δεν ήθελα να κάνω Ranking, αλλά προτίμησα να δούμε αναλυτικά κάθε άλμπουμ μέσω του The Sound Vault και αυτής της νέας ενότητας που θα αναλύουμε ολόκληρες δισκογραφίες συγκροτημάτων.
Πάμε λοιπόν να δούμε αναλυτικά κάθε κυκλοφορία τους και να γράψουμε δύο λόγια τι να περιμένουμε από το νέο τους άλμπουμ.
1. Australasia (2003)
Έχω γράψει πάρα πολλές φορές για το συγκεκριμένο άλμπουμ ότι μέσω αυτού ερωτεύτηκα το post-metal. Παρά τα θέματα που είχαν στις ηχογραφήσεις, οι Αμερικάνοι μπήκαν στο στούντιο και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Συνθέσεις μεγάλες σε διάρκεια με αργά, χαμηλοκουρδισμένα riffs, sludge στοιχεία, τρομερά ξεσπάσματα και όμορφες μελωδίες σε ένα αριστούργημα διάρκειας 50 λεπτών.
Είναι ίσως το πιο βαρύ και ωμό άλμπουμ τους βγάζοντας όλη τη νεανική ορμή τους και τις heavy επιρροές που είχαν ως συγκρότημα κάτι που είχε φανεί και στο EP που κυκλοφόρησαν το 2001. Στις metal στιγμές του κοιτάει στα μάτια τα καλύτερα άλμπουμ των Neurosis, ενώ στις πιο μελωδικές δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα τοπ post-rock συγκροτήματα των 00s. Το εισαγωγικό εντεκάλεπτο NightEndDay θέτει από νωρίς τον τόνο για το τι θα ακούσεις, ενώ το Drought σε συνεπαίρνει με την κορύφωση του στο τέλος.
Το Australasia ρέει υπέροχα και φτάνει στο ομώνυμο τραγούδι, το οποίο θεωρώ ένα από τα καλύτερα post-metal τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ. Έχει εξαιρετικό γράψιμο, έχει πάθος, έχει καταπληκτικά riffs και σου δημιουργεί μια έκρηξη συναισθημάτων. Γενικότερα είναι δύσκολο ένας instrumental δίσκος να σου αφήσει τόσο έντονα συναισθήματα. Αυτό το ντεμπούτο όμως το καταφέρνει και με το παραπάνω.
2. The Fire in Our Throats Will Beckon the Thaw (2005)
Άργησα πολύ να το εκτιμήσω αυτό το άλμπουμ. Τις πρώτες φορές που άκουσα τη δισκογραφία των Pelican δεν του έδωσα τη δέουσα προσοχή και δεν ξέρω γιατί. Πολλοί το θεωρούν το κορυφαίο τους δημιούργημα, ενώ είναι και ο μεγαλύτερος σε έκταση δίσκος τους. Αυτό που γίνεται εμφανές εξαρχής είναι ότι στο The Fire in Our Throats Will Beckon the Thaw οι Pelican συνεχίζουν να επενδύουν στην κληρονομιά του Australasia.
Οι συνθέσεις γίνονται ακόμα μεγαλύτερες (ας μην ξεχνάμε ότι η version του March to the Sea από το EP τους March into the Sea είχε συνολική διάρκεια πάνω από 20 λεπτά), τα riffs είναι ακόμα πιο heavy και οι μακρόσυρτες εισαγωγές τους σε παρασέρνουν στο ταξίδι που ακολουθεί. Θεματικά ωστόσο καταπιάνονται με όμορφα θέματα που αφορούν τη φύση, τις εποχές του χρόνου, τη θάλασσα και τον πλανήτη μας, κάτι που διαφαίνεται στην τρομερή ατμοσφαιρικότητα που αποπνέουν τα τραγούδια τους.
Παράλληλα το συγκρότημα αρχίζει να χρησιμοποιεί και ακουστική κιθάρα, κάτι που ενισχύει πάρα πολύ το πόσο πιο μελωδικοί και ευχάριστοι ακούγονται. Το The Fire in Our Throats είναι μια συνέχεια του Australasia καθώς κρατάει πολλά στοιχεία του σε τραγούδια όπως το Last Day of Winter, αλλά ταυτόχρονα εισάγει πολλά νέα στοιχεία στη μουσική των Αμερικάνων και έτσι κομμάτια όπως το Autumn into Summer, το March to the Sea και το Sirius είναι κλασικά για ολόκληρο το post-metal και shoegaze ιδίωμα.
3. City of Echoes (2007)
Από το άλμπουμ που ασχολείται με τη φύση στο άλμπουμ που καταπιάνεται με το σύγχρονο αστικό τοπίο. Οι Pelican μεγαλώνουν, εξελίσσονται, κάνουν tour σε πολλές πόλεις και προφανώς επηρεάζονται όταν μπαίνουν ξανά στο στούντιο. Όπως δηλώνουν οι ίδιοι, τα ταξίδια σε διαφορετικές πόλεις φανερώνουν τις ομοιότητες που υπάρχουν στην αστική ζωή, ενώ το άλμπουμ είναι επηρεασμένο από την επικαιρότητα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το πιο περίεργο στοιχείο του City of Echoes ωστόσο είναι το γεγονός ότι αν και έχει αυτή τη θεματολογία, ορχηστρικά είναι ένα από τα πιο αισιόδοξα δείγματα μουσικής στη δισκογραφία των Pelican. Από τα εναρκτήρια Bliss In Concrete, City of Echoes και Spaceship Broken – Parts Needed, οι Αμερικάνοι ακούγονται πιο ανάλαφροι, προσθέτουν περισσότερη μελωδία και τα outros τους δεν έχουν εξίσου σκληρά riffs με το παρελθόν.
Οι αλλαγές πάντως δεν είναι μόνο στο up-tempo ύφος, αλλά και στο γεγονός ότι στις συναυλίες τους οι Pelican συνειδητοποίησαν ότι δεν προλαβαίνουν να παίξουν πολλά τραγούδια λόγω του ότι τα περισσότερα είχαν διάρκεια άνω των δέκα λεπτών. Εδώ λοιπόν οι συνθέσεις μειώνονται σε πέντε έως επτά λεπτά και δεν χάνουν καθόλου σε ποιότητα, αφού αυτό είναι το πιο μικρό, το πιο συμπαγές και ταυτόχρονα το καλύτερο άλμπουμ της δισκογραφίας τους ως εκείνη τη στιγμή.
4. What We All Come to Need (2009)
Αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ των Pelican με την Southern Lord αφού έφυγαν από την Hydra Head και το τελευταίο άλμπουμ τους πριν την αποχώρηση του Laurent Schroeder-Lebec το 2012, ο οποίο γύρισε στη μπάντα δέκα χρόνια μετά. Αποτυπώνει μια από τις πιο σκοτεινές και δύσκολες περιόδους του συγκροτήματος αφού η μητέρα του Trevor de Brauw ήταν άρρωστη και το συγκρότημα είχε κουραστεί πολύ από τα συνεχή tours. Ο ίδιος ο de Brauw έχει μιλήσει εκτεταμένα σχετικά με το πόσο δύσκολη και σκοτεινή ήταν εκείνη η χρονιά για τους ίδιους και πως αποφάσισαν να κάνουν λιγότερες συναυλίες.
Ωστόσο το What We All Come to Need αποτελεί τη δική μου αγαπημένη στιγμή στη δισκογραφία των Αμερικάνων. Το άκουσα σε μια δική μου πολύ σκοτεινή περίοδο και ταίριαξε τέλεια με την φάση που περνούσα. Έκτοτε με συνοδεύει σταθερά στην καθημερινότητά μου. Σε αυτό το άλμπουμ τα πιο αισιόδοξα στοιχεία του City of Echoes δίνουν τη θέση τους σε πιο heavy μονοπάτια.
Το εισαγωγικό Glimmer, το Creeper και το Strung up from the Sky είναι γεμάτα riffs που παντρεύουν τη σκληράδα και την ωμότητα των δύο πρώτων τους άλμπουμ με το στυλ γραψίματος του City of Echoes με αρκετές γέφυρες και ατμοσφαιρικά outros σε συνθέσεις που διαρκούν πέντε έως επτά λεπτά. Και τι να πω για το Final Breath που κλείνει το δίσκο; Το πρώτο τους τραγούδι με φωνητικά του Allen Epley, επτά από τα πιο συγκινητικά και όμορφα λεπτά μουσικής που έχω ακούσει ποτέ.
Ίσως να φταίει ότι αυτό το τραγούδι και αυτό το άλμπουμ γενικότερα συνδυάστηκαν με μια από τις πιο περίεργες φάσεις της ζωής μου, αλλά θα είναι πάντα εκεί για να μου θυμίζουν ότι οι εποχές αυτές ανήκουν στο παρελθόν και να μπορώ να το απολαύσω μόνο για τα riffs, τις μελωδίες και το καταπληκτικό γράψιμο του. Ένα άλμπουμ που πάντα θα με πωρώνει στην αρχή και πάντα θα με συγκινεί στο κλείσιμο.
5. Forever Becoming (2013)
Ένα χρόνο πριν από αυτό το άλμπουμ, ο Laurent Schroeder-Lebec που ήταν ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος αποχώρησε για να αφιερώσει χρόνο στην οικογένειά του. Με τον Dallas Thomas των The Swan King να τον αντικαθιστά, στο Forever Becoming οι Pelican συνεχίζουν να εξερευνούν την σκοτεινή πλευρά της μουσικής τους στο στυλ του What We All Come to Need, αλλά και του Ataraxia/Taraxis που ήταν πιθανότατα το καλύτερο EP που έχουν κυκλοφορήσει πριν από δίσκο.
Μέσα από αυτό το άλμπουμ συγκρούονται με όμορφο τρόπο οι διαφορετικές προσεγγίσεις που έχουν τα μέλη των Pelican στη σύνθεση νέων τραγουδιών, ενώ ως δημιούργημα φαίνεται πως είναι ακόμα πιο θυμωμένο, εκρηκτικό και ανά σημεία καταθλιπτικό. Ο de Brauw έχει δηλώσει για αυτό το άλμπουμ ότι δούλευε σε τραγούδια διάρκειας 12-13 λεπτών, τα οποία όμως σιγά σιγά εξελίχθηκαν σε κομμάτια των 5-8 λεπτών.
Αυτή η προσέγγιση είναι που κάνει το Forever Becoming μια ακόμα φανταστική προσθήκη στην δισκογραφία των Αμερικάνων. Παρά την αποχώρηση ενός εξαιρετικού κιθαρίστα και φίλου τους, βρήκαν τον τρόπο να γράψουν ωραία μουσική σε τραγούδια όπως το Vestiges, το Threnody και το Deny the Absolute συνεχίζοντας να μας παρασέρνουν σε καταπληκτικά μουσικά ταξίδια.
6. Nighttime Stories (2019)
Μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση όταν έμαθα ότι το Nighttime Stories είναι ένα άλμπουμ που σε μεγάλο βαθμό γράφτηκε με ανταλλαγή μουσικών ιδεών και riffs μέσω Dropbox κυρίως γιατί εδώ γίνεται ακόμα πιο εμφανής η χημεία του συγκροτήματος με τον Thomas. Σε αυτό το άλμπουμ όλα τα μέλη αποφασίζουν να βάλουν την δική τους πινελιά και επιρροή και για αυτό αποτελεί ένα ακόμα σπουδαίο βήμα στην εξελικτική πορεία του συγκροτήματος.
Αν και συνεχίζει στα σκοτεινά μονοπάτια των προκατόχων του, μουσικά είναι και μακράν το πιο heavy άλμπουμ τους αγγίζοντας σε κάποιες στιγμές του ακόμα και το extreme metal. Ο Larry Herweg στα ντραμς προσφέρει μακράν την καλύτερη δουλειά του με πολύ δυναμικούς οριακά hardcore ρυθμούς, ενώ και οι υπόλοιποι μελετούν την dark αισθητική τους με τον ήχο στις κιθάρες να φλερτάρει με το grind και κάποιες μεταβάσεις να μοιάζουν ότι έχουν βγει από black metal δίσκο.
Είναι ένα άλμπουμ με σχετικά μικρής διάρκειας κομμάτια 6-8 λεπτών, αλλά η έμφαση δίνεται στα σκληρά περάσματα, τα χαμηλοκουρδισμένα riffs και αυτά τα ανατριχιαστικά ιντερλούδια που αλλάζουν ακόμα και το ύφος του κομματιού. Τα Abyssal Pain και Cold Hope συγκαταλέγονται μεταξύ των σκληρότερων στιγμών τους και με το μεταβατικό It Stared at Me επιστρέφουμε και στο ύφος του Forever Becoming με τα Arteries of Blacktop και Full Moon, Black Water να αποτελούν ένα καταπληκτικό ζευγάρι τραγουδιών και ένα από τα πιο όμορφα κλεισίματα σε δίσκο των Pelican χάρη στις μελωδίες που εναλλάσσονται με τα εκρηκτικά τους ξεσπάσματα. Πιθανώς η πιο επιθετική και θυμωμένη εκδοχή των Pelican συνδυάζει την σκληρότητα των πρώιμων ημερών με την μετέπειτα ωριμότητά τους.
Και τώρα Flickering Resonance…
Η επιστροφή του Laurent Schroeder-Lebec στους Pelican πριν μερικά χρόνια με γέμισε χαρά, καθώς περίμενα εναγωνίως ποια θα είναι η μουσική κατεύθυνση που θα πάρουν και αν θα δοκιμάσουν κάτι εντελώς καινούριο σε σχέση με τα πρώτα τέσσερα άλμπουμ τους. Επίσης πρέπει να πω ότι τα κομμάτια που βγήκαν από το άλμπουμ ως singles, τα Cascading Crescent, Indelible, Pining For Ever και Gulch τα έχω ακούσει λίγες φορές, καθώς πάντα απολαμβάνω περισσότερο την ακρόαση ολόκληρου του δίσκου ώστε να δω και το όραμα του εκάστοτε συγκροτήματος.
Σε συνδυασμό πάντως με τα περσινά Adrift και Tending the Embers εμένα μου φαίνεται ότι οι Pelican ξαναβρίσκουν την ατμοσφαιρικότητα και τα πιο μεγάλα και αισιόδοξα riffs που είχαν στην εποχή του City of Echoes. Τα καινούρια κομμάτια μου βγάζουν το vibe του συγκεκριμένου άλμπουμ με μερικά στοιχεία από το What We All Come to Need και την μεγάλη διάρκεια τραγουδιών με την ατμόσφαιρα του The Fire in Our Throats.
Είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος, αλλά κυρίως πάρα πολύ χαρούμενος για αυτήν την κυκλοφορία και ανυπομονώ αυτό το άλμπουμ να το ακούσω προσεκτικά, να ψάξω λεπτομέρειες, να το αναλύσω και τελικά να το λατρέψω όσο και τα προηγούμενα. Οι Pelican και η μουσική τους μου στάθηκαν σε πολλές και διαφορετικές περιόδους της ζωής μου και τώρα που αποτελούν παρελθόν, μπορώ να απολαύσω στο μέγιστο την μελαγχολία και το ταξίδι στο οποίο με παρασέρνουν με κάθε δίσκο τους.
Και ελπίζω κάποια στιγμή να έρθουν και από Ελλάδα, γιατί τότε θα φορέσω σίγουρα το μπλουζάκι The Fire in Our Throats και θα πάω να τους ακούσω!
