Ήρθε για ακόμα μία φορά αυτή η στιγμή της χρονιάς. Ο Δεκέμβριος όπου μαζεύουμε τα καλύτερα άλμπουμ, ελληνικά και ξένα που ακούσαμε φέτος και τα παρουσιάζουμε στο Sound Vault. Φέτος μπορώ να πω ότι άκουσα ακόμα περισσότερους δίσκους από πέρυσι και έτσι το αφιέρωμα στα ξένα συγκροτήματα θα αποτελείται από τρία άρθρα με δώδεκα άλμπουμ το καθένα.
Επίσης όπως κάθε χρόνο, θα προσπαθήσω να σας φέρω τα καλύτερα από ολόκληρο το φάσμα του rock και του metal προτείνοντάς σας και πιο underground κυκλοφορίες και πιο γνωστές. Από post-punk μέχρι melodic death, αυτό είναι το πρώτο μέρος του Sound Vault και τα πρώτα άλμπουμ που σας προτείνω να ακούσετε οπωσδήποτε!
Harakiri for the Sky – Scorched Earth
Είδος: Post-black Metal
Κάθε Ιανουάριο θα βγει ένα άλμπουμ που θα με κάνει να κολλήσω για πολύ καιρό στο repeat. Πέρυσι ήταν οι Γάλλοι SLIFT, φέτος ήταν οι Αυστριακοί Harakiri for the Sky. Αν και η εξαιρετική διασκευή τους στο Street Spirit των Radiohead ήταν αυτή που παίχτηκε περισσότερο στα σόσιαλ, πιστεύω ότι όλο το Scorched Earth είναι άξιο προσοχής και ένας από τους καλύτερους της δισκογραφίας του συγκροτήματος.
Όπως και στα προηγούμενα άλμπουμ, η μπάντα σε προσκαλεί σε ένα ταξίδι μέσα στην ανθρώπινη θλίψη και τον πόνο και με κάποιον τρόπο σε κάνει να βγαίνεις δυνατότερος από όλο αυτό. Από τις πρώτες του νότες αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για την πιο προσωπική δουλειά τους. Μουσικά έχουμε αυτήν την υπέροχη μίξη post-rock και black σε συνθέσεις που χτίζονται και οδηγούν σε συνεχόμενες κορυφώσεις.
Οι διάρκειες παραμένουν μεγάλες, συγκεκριμένα από εφτά έως και δέκα λεπτά, αλλά δεν κουράζουν σε κανένα σημείο. Είναι ένας δίσκος που ουσιαστικά μιλάει για το πώς είναι να τραβάς το βάρος που έχεις μέσα σου, να πέφτεις και να σηκώνεσαι ξανά. Κομματάρες όπως το Without You I’m Just a Sad Song και το Heal Me αποτελούν οδηγό για το σύγχρονο metal. Ακόμα κι αν δεν είστε fan του post-black, αυτός ο δίσκος είναι από εκείνους που απαιτούν να τους ακούσεις ολόκληρους.
Tremonti – The End Will Show Us How
Είδος: Alternative Metal
Τη δισκογραφία των Tremonti την επισκεφτήκαμε ξανά ολόκληρη φέτος και τελευταίος σταθμός ήταν το φετινό The End Will Show Us How. Αν κάτι θαυμάζω πραγματικά στον Mark Tremonti είναι πως έχει μια απίστευτη ικανότητα να γράφει συνεχώς μουσική, να προσφέρει συνεχώς καινούρια άλμπουμ με διαφορετικά σχήματα και σπάνια να πέφτει η ποιότητα τους.
Ο ταλαντούχος Αμερικάνος ξεδιπλώνει για ακόμα μία φορά τους προσωπικούς του δαίμονες με τους στίχους του να αφορούν το Τέλος ως έννοια. Ταυτόχρονα μουσικά ξεδιπλώνει μία ακόμα παράσταση με εμπνευσμένα riffs, απίστευτα τεχνικά σόλο και όσο φτάνεις προς το τέλος, ο δίσκος γίνεται όλο και καλύτερος. Το δέσιμο του με τον Eric Friedman στις κιθάρες και τους Ryan Bennett και Tanner Keegan στο rhythm section εμφανές σε κάθε κομμάτι.
Είτε με πιο μελωδικά κομμάτια όπως το The Mother, The Earth and I και το Just Too Much, είτε με πιο σκληρές στιγμές όπως το Live in Fear, είτε με ατμοσφαιρικές τραγουδάρες όπως το Tomorrow We Will Fail και το Now That I’ve Made It βλέπουμε έναν από τους πιο ταλαντούχους κιθαρίστες της γενιάς του να αποδεικνύει πόσο ταλαντούχος είναι. Ας τον απολαύσουμε όσο έχει έμπνευση.
Mogwai – The Bad Fire
Είδος: Post-rock/Electronic Rock
Έχω μια αδυναμία στους Σκωτσέζους γενικά, αλλά αυτό το άλμπουμ μου πήρε λίγο παραπάνω για να το αγκαλιάσω και να το αγαπήσω. Σε αντίθεση με προηγούμενα πονήματά τους που πατούσαν περισσότερο στο post, το The Bad Fire αρέσκεται στους πειραματισμούς και η μουσική τους γεμίζει και με πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία φλερτάροντας και με άλλα είδη.
Οι κιθάρες και οι μελωδίες βρίσκονται εκεί όταν τις χρειάζεσαι, αλλά η πραγματική μαγεία είναι στο χτίσιμο των συνθέσεων τους. Ο τρόπος που αργά και σταθερά χτίζουν μια ατμόσφαιρα που σταδιακά οδηγεί στο ξέσπασμα είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του ορχηστρικού post, πόσο δε μάλλον όταν έρχεται από ένα συγκρότημα με το ταλέντο των Mogwai.
Με τραγούδια όπως το Hi Chaos, το What Kind of Mix is This? και το If You Find This World Bad, You Should See Some of the Others, το συγκρότημα από τη Γλασκώβη αποδεικνύει ότι δεν έχασε ποτέ την ικανότητα του να σε ταξιδεύει και να σε παρασύρει στους κόσμους που κρύβονται ανάμεσα στα synthesizers του.
Haven – Causes
Είδος: Post-Metal / Alternative Metal
Χάθηκαν λίγο οι Βερολινέζοι Haven μετά το καταπληκτικό EP Anima που έβγαλαν το 2018. Παίζανε από εδώ και από εκεί κάποιες κυκλοφορίες σε singles, αλλά το επίσημο ντεμπούτο έσκασε στις αρχές του 2025 και πραγματικά είναι εξαιρετικό πρώτο άλμπουμ. Οι Γερμανοί επιστρέφουν εξίσου δυναμικοί, εξίσου θυμωμένοι και εξίσου αποφασισμένοι να παίξουν σύγχρονο metal.
Το Idol και το ομώνυμο Causes δείχνουν εξαρχής τον δρόμο. Συνθέσεις που κυμαίνονται από τα πέντε έως τα εφτά λεπτά, φοβερά screaming φωνητικά και ταυτόχρονα αρκετή μελωδία. Ρέει εξαιρετικά με μικρές μεταβάσεις όπως το Wesen και το Theia, αλλά ταυτόχρονα σου πετάνε και ένα Rue και ένα Ankou που σε κάνουν να ανυπομονείς να τους δεις σε ένα μικρό club show όπου θα γίνει χαμός. Δίσκος που αξίζει να ακούσει κανείς για να δει που κινείται σήμερα το metal.
Century – Sign of the Storm
Είδος: Heavy Metal
Για το ντεμπούτο των Century, τα είπαμε αναλυτικά πριν από δύο χρόνια. Μια κυκλοφορία που πραγματικά σε πιάνει από το χεράκι και σε ταξιδεύει στα 80s. Εμπνευσμένο από New Wave of British Heavy Metal αποτέλεσε μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2023. Οι Σουηδοί ωστόσο επέλεξαν να κάνουν πολύ γρήγορα το επόμενο βήμα κυκλοφορώντας το Sign of the Storm τον Ιανουάριο.
Έκαναν λάθος; Φυσικά και όχι. Χωρίς να αλλάξουν τίποτα στον ήχο τους, μοιάζει να επέστρεψαν να μας προσφέρουν μερικές ακόμα κομματάρες γεμάτες δισολίες, ατσάλι και ρεφρέν που θες να τραγουδήσεις σε κάποιο club show πίνοντας μπύρα. Τραγούδια όπως το ομώνυμο, το Sacrifice ή το The Chains of Hell θα αποτελούν σταθερά ακούσματα για μεταλλάδες όπως εγώ. Για άτομα που όσο και να εξερευνήσουν τον σύγχρονο ήχο, πάντα θα χρειάζονται λίγο retro 80s παραδοσιακό heavy metal.
Unreqvited – A Pathway to the Moon
Είδος: Post-Black Metal/Shoegaze
Έχω μια τεράστια λατρεία στα άλμπουμ που αντλούν επιρροές από πολλά διαφορετικά είδη και ο Καναδός Unreqvited έχει βγάλει ένα διαμαντάκι που είναι ακριβώς αυτό. Μια μίξη post, black metal, ambient και shoegaze με πολύ δυναμικές και ατμοσφαιρικές συνθέσεις. Είναι από αυτά τα άλμπουμ που από το εξώφυλλο και μόνο μπορούν να σε απορροφήσουν στη μαυρίλα τους.
Το A Pathway to the Moon είναι ένας δίσκος που από το The Antimatter σου δείχνει ότι ακροβατεί ανάμεσα σε ένα ιδιότυπο δίπολο. Μέσα σε δέκα λεπτά με την αποπνικτική ατμόσφαιρα και ταυτόχρονα τη μελωδικότητα του σε κάνει να χάνεσαι ανάμεσα σε όμορφα όνειρα και κακούς εφιάλτες. Οι συνθέσεις χτίζονται αργά, υπομονετικά, μέχρι που σε έχουν κάνει κομμάτι τους χωρίς να το καταλάβεις.
Σε κομμάτια όπως το The Starforger νιώθεις ότι κάθε riff χτίζει κάτι όπως ένα κάδρο σε μια αργή ταινία. Γι’ αυτό και ακριβώς στο τέλος αυτού του άλμπουμ αισθάνεσαι μια απίστευτη συναισθηματική λύτρωση. Δεν είναι τελείως μαύρο, δεν είναι όμως και αισιόδοξο. Είναι αυτό το ενδιάμεσο γκρίζο όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή. Για αυτό και είναι τόσο καταπληκτικό.
Architects – The Sky, the Earth & All Between
Είδος: Metalcore/Alternative Metal
Η καριέρα των Architects έμοιαζε να έχει μπει σε ένα τέλμα. Μετά το εξαιρετικό For Those That Wish to Exist έσκασε σχεδόν καπάκι το μετριότατο The Classic Symptoms of a Broken Spirit και η μουσική τους κατεύθυνση κάθε άλλο παρά σίγουρη ήταν. Η φυγή του (παιχταρά) Josh Middleton φαίνεται να έκανε καλό και στους ίδιους, αλλά και στον κιθαρίστα που θα επικεντρωθεί στο να μας δίνει δισκάρες με τους Sylosis.
Το σημαντικό ωστόσο για τους Architects ήταν η επιστροφή τους με σύγχρονο metal ήχο και το έργο φάνηκε προς τα που πάει με την πρόσληψη του Jordan Fish ως παραγωγό του άλμπουμ. Ο Fish ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το εμπορικό metal του σήμερα με όσα έχει κάνει για τους Bring Me The Horizon, Poppy, Babymetal και House of Protection. Η προσφορά του φαίνεται και εδώ με τα ηλεκτρονικά στοιχεία που εντάσσει και τη δουλειά που γίνεται στα φωνητικά.
Το The Sky, the Earth & All Between που προέκυψε μέσω αυτής της συνεργασίας είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν η μπάντα. Ένας συγκερασμός του metalcore ήχου τους με περισσότερα ηλεκτρονικά και μελωδικά στοιχεία. Εμπορικές συνθέσεις 3-4 λεπτών με πολύ κολλητικά ρεφρέν που θα κρατούν όμως σταθερή την ταυτότητα της μπάντας. Με κομμάτια όπως τα Brain Dead, Evil Eyes, Landmines, Judgement Day, Elegy και Curse να μου έχουν κολλήσει για μήνες, μπορώ να πω ότι πέτυχαν τους στόχους τους.
Tiktaalika – Gods of Pangaea
Είδος: Heavy Metal
Ακούγοντας το όνομα Tiktaalika, το μυαλό σου πάει σε μάλλον κάποια ξεχασμένη σκανδιναβική μπάντα. Η αλήθεια όμως είναι πως πρόκειται για το alter ego του Charlie Griffiths, του κιθαρίστα των Haken. Οι Haken αποτελούν μεγάλη λατρεία μου, ωστόσο ο Άγγλος στο Gods of Pangaea ξεδιπλώνει μια εντελώς διαφορετική πτυχή του μουσικού του ταλέντου.
Αφήνει πίσω τα πολλά progressive στοιχεία και αποτίει ένα φόρο τιμής στο κλασικό 80s heavy metal. Οι συνθέσεις του μεν πατάνε σε πιο παλαιού τύπου φόρμες, όμως εμπλουτίζει τον ήχο του με λίγες διακριτικές djent πινελιές. Ταυτόχρονα η παραγωγή είναι καλογυαλισμένη και φρέσκια δείχνοντας ότι θέλει πολύ να γυρίσει στα παλιά του ακούσματα, αλλά να προσδώσει τη δική του ματιά.
Ό,τι και να πούμε για τον Griffiths, δε γίνεται να μην παραδεχθούμε πόσο φοβερά τραγούδια μπορεί να γράψει. Ορχηστρικά το άλμπουμ είναι άψογο γεμάτο εμπνευσμένα σόλο και εκπληκτικά riffs, ενώ οι συνοδοιπόροι του Griffiths είναι προσεκτικά επιλεγμένοι. Ο μπασίστας των Haken, Conner Green, o Darby Todd στα ντραμς, οι Vladimir Lalić, Tommy Rogers και Daniël de Jongh στα φωνητικά, γενικά έχει συγκεντρώσει τρομερά ταλαντούχους μουσικούς, τους οποίους καθοδηγεί σε μια από τις καλύτερες undergound κυκλοφορίες της χρονιάς.
Dream Theater – Parasomnia
Είδος: Progressive Metal
Η επιστροφή του ασώτου υιού. Μια από τις πιο σημαντικές επανεντάξεις σε όλο το metal ήταν αυτή του Mike Portnoy στους Dream Theater. Αυτός ο άνθρωπος είναι για μένα η ψυχή της μπάντας, είναι αυτός που το τεχνικό του παίξιμο στα ντραμς και οι προσωπικοί του στίχοι προσδίδουν απίστευτο συναίσθημα στις συνθέσεις του συγκροτήματος. Έτσι το Parasomnia ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα από την στιγμή που ανακοίνωσαν καινούριο δίσκο.
O Portnoy δεν έρχεται να νοθεύσει τον progressive ήχο των Theater με άλλα στοιχεία όπως έκανε σε κάποιους δίσκους του πριν φύγει, αλλά να προσαρμοστεί σε αυτήν την εποχή της μπάντας. Η χημεία του με τον Petrucci και τον Rudess δε χάθηκε ποτέ. Το είδαμε και στον δίσκο των Liquid Tension Experiment πριν λίγα χρόνια. Το Night Terror που ήταν και η πρώτη γεύση από το άλμπουμ μας προϊδέασε για το τι θα ακολουθήσει.
Οχτώ συνθέσεις με πολύ μεγάλες διάρκειες, απαράμιλλη τεχνική από όλα τα μέλη, ωραία ορχηστρικά μέρη, συνεχόμενες αλλαγές στον ρυθμό και όλους τους συντελεστές να μπαίνουν στη διαδικασία να παίζουν μεταξύ τους σε δίπολα κάνοντας το αποτέλεσμα πιο απολαυστικό. Ήθελαν μια νέα πνοή οι Dream Theater και ο Portnoy ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόντουσαν.
Spiritbox – Tsunami Sea
Είδος: Metalcore
Οι Καναδοί είναι μια από τις πιο ανερχόμενες μπάντες σε όλο τον κόσμο και με το Tsunami Sea μπορώ να πω πως παγίωσαν τη θέση τους στο μουσικό στερέωμα. Από το πρώτο riff του Fata Morgana νιώθεις αυτό το μείγμα πομπώδους μεγαλοπρέπειας και συναισθηματικής έντασης που μόνο αυτοί μπορούν να πετύχουν. Ταυτόχρονα είναι ένα άλμπουμ που εδραιώνει την Courtney LaPlante ως μια από τις κορυφαίες ερμηνεύτριες αυτής της γενιάς.
Το Tsunami Sea είναι το άλμπουμ που δείχνει πως πρέπει να παίζεται το σύγχρονο metalcore. Ακροβατεί ανάμεσα στην τεχνική και την ατμοσφαιρικότητα σε κάθε σύνθεσή του. Έχει riffs που γκρεμίζουν τοίχους, breakdowns που χτυπάνε σαν το κύμα στο βράχο, αλλά και συναισθηματικές στιγμές όπως το Perfect Soul που σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις πόσο σπουδαίο είναι αυτό που ακούς. Ένα άλμπουμ σταθμός για το metal εν έτει 2025 και με τους Spiritbox να έχουν λαμπρό μέλλον μπροστά τους.
Bloodywood – Nu Delhi
Είδος: Nu Metal/Indian Folk Metal
Τους Bloodywood τους ανακάλυψα πέρυσι σαν πρόταση του φίλου και αρθρογράφου Στέφανου. Μου έκανε εντύπωση αυτή η μίξη metal με παραδοσιακή ινδική μουσική και το Rakshak ήταν ένα πολύ ευχάριστο άλμπουμ στα αυτιά μου. Το Nu Delhi αποτελεί μια φυσική συνέχεια του ντεμπούτου τους και είναι ακόμα πιο στοχευμένο με λιγότερα κομμάτια και σαφέστερη προσέγγιση.
Αυτό που αποφάσισαν οι Ινδοί είναι να προσφέρουν ένα πιο συμπαγές και πιο σκληρό άλμπουμ. Είναι εντυπωσιακό το πάντρεμα που κάνουν με την ινδική μουσική και πως οδηγούν σε ακραίες κορυφώσεις όπως για παράδειγμα στο Kismat. Ή το πως ταιριάζουν με το επίσης ιδιότυπο j-pop των BABYMETAL στο Bekhauf. Είναι ένας δίσκος που λειτουργεί περισσότερο σαν μια δήλωση ότι μπορούν να συνεχίσουν να παράγουν ποιοτικότατες συνθέσεις και να κατακτήσουν και το απαιτητικό δυτικό κοινό.
Winona Fighter – My Apologies To The Chef
Είδος: Punk
Αυτό το άλμπουμ το ανακάλυψα κάπως τυχαία, αλλά εξελίχθηκε στον δίσκο που άκουσα περισσότερο το 2025 σύμφωνα με το Spotify. Με επιρροές από πρώιμους Paramore και πάρα πολλή punk ενέργεια, η Coco Kinnon και η παρέα της φτιάχνουν ένα από τα πιο όμορφα ακούσματα της χρονιάς γεμάτο τραγούδια που θα σου κολλήσουν στο κεφάλι με χαρακτηριστική ευκολία.
Συνδυάζει όλες τις πλευρές των Winona Fighter με τον καλύτερο τρόπο. Διαθέτει μια πιο ευαίσθητη πλευρά με mid tempo κομμάτια, ενώ σε άλλα συμπυκνώνουν σε τρία λεπτά όλη τη νεανική punk ορμή και ενέργεια που ακούγαμε όσοι αγαπήσαμε αυτή τη μουσική στο Λύκειο. Το My Apologies To The Chef μοιάζει να έχει βγει από τα 00s και την τότε τρέλα που επικρατούσε.
Είναι ένα αυθεντικό άλμπουμ που δεν προσπαθεί να φέρει επανάσταση στο είδος, αλλά να σε κάνει να κουνηθείς, να χτυπηθείς και να χαμογελάσεις. 35 λεπτά ωμής ενέργειας, με ελάχιστα έως καθόλου fillers και κομματάρες όπως τα Talk, Swimmer’s Ear, Subaru, Attention, Johnny’s Dead και πολλά άλλα στα οποία γύριζα συνεχώς σε πολλές φάσεις της χρονιάς. Αυτό τα λέει όλα για την ποιότητά του.
Αυτή ήταν λοιπόν η πρώτη ντουζίνα και σε πολύ λίγες μέρες έρχονται και τα επόμενα δύο μέρη του αφιερώματος. Ελπίζω να σας αρέσουν οι προτάσεις μου και περιμένω τα δικά σας μηνύματα και σχόλια για όσα ακούσατε φέτος!
