Περίεργο Unstable Show το σημερινό. Όταν έγραφα το τελευταίο της χρονιάς, είχα μια παράξενη ηρεμία και είναι φοβερό πόσο διαταράχθηκε από τον πρώτο μήνα του 2023. Anyway θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή τα πιο προσωπικά, γιατί σήμερα είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για μουσική.
Και τι καλύτερο από το να πω για το αγαπημένο μου συγκρότημα; Όποιος με ξέρει, γνωρίζει ότι αυτή τη θέση στην καρδιά μου κατέχουν οι Metallica από πολύ παλιά. Είναι από αυτούς τους όμορφους έρωτες που ξεκινάνε από μικρή ηλικία και όσα χρόνια κι αν περάσουν, η σχέση σου θα μείνει πάντα όμορφη, πάντα αληθινή. Δε θα έρθει κανένας να τη διαταράξει και να σε αποσπάσει από αυτήν.
Αγαπώ τους Metallica παθολογικά. Έχω ακούσει τα άπαντα τόσες φορές. Έχω μιλήσει ανοιχτά για τις πατάτες τους. Έχω πει πως δε βάζω κανένα δίσκο πάνω από τα Ride/Master και Justice. Για μένα η πιο σπουδαία μουσική (τρόπον τινά) τριλογία. Έχω παλέψει με κόσμο λέγοντας πως αν οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα έβγαζε το Load θα το προσκυνούσανε, γιατί είναι σπουδαίος δίσκος. Έχω δει τις ταινίες και τα ντοκιμαντέρ τους.
Τους άκουσα πρώτη φορά κάπου το 2002-2003 που μου είχε δώσει το Master of Puppets σε CD ο σημερινός τεχνικός του anthem.gr, ο Θοδωρής. Αυτό που ένιωσα ακούγοντας αυτό το δίσκο, μόλις στα 8 μου ήταν τόσο διαφορετικό, τόσο περίεργο, τόσο κολλητικό. Όταν έδωσα πίσω το CD δεν ήξερα αν και πότε θα ξανακούσω αυτή τη συγκροτηματάρα. Ίντερνετ δεν έπαιζε και έπρεπε να πάρω τα CD τους, έπρεπε να τους ξανακούσω. Βέβαια δεν ήταν σύνηθες να είσαι σε ένα σπίτι που δεν ακούνε καν rock και να πηγαίνεις στη γιαγιά και τους γονείς σου και να τους ζητάς να σου πάρουν CD των Metallica. Καλώς ή κακώς, λίγα χρόνια μετά, στο Γυμνάσιο όλα είχαν αλλάξει και τους απολάμβανα στο Youtube και εννοείται αγόρασα κάθε δίσκο τους.
Στο Γυμνάσιο, στα αυτιά μου κυριαρχούσε το Death Magnetic. Τσακωνόμασταν ποιο ήταν το καλύτερο κομμάτι και αν το Unforgiven III είναι αντάξιο των πρώτων δύο. Ήταν η περίοδος που αυτή η ογκώδης παραγωγή και ο πολύ δυνατός ήχος ήταν αυτό που χρειαζόμασταν. Έζησα την κρυάδα του Lulu, περίμενα να τελειώσει το Through the Never για να γράψουν το νέο δίσκο, άκουγα μέχρι και το Beyond Magnetic τριάντα φορές για να πάρω την τζούρα μου.
Το Hardwired με βρήκε σε διαφορετική φάση και πολύ πιο ώριμο. Εξίσου fanboy όμως. Άλμπουμ πολύ ετερόκλητο, αλλά τόσο ωραίο. Ενέπνευσε μέχρι και το πρώτο άρθρο του Ranking. Ακόμα και σήμερα ευχάριστο άκουσμα και με κάποιες συνδέσεις που θύμισαν τις thrash εποχές τους πολύ έντονα βλέπε Spit out the Bone. Θυμάμαι ακόμα και ομηρικούς καβγάδες με πρώην κοπέλα που τον έβρισκε μέτριο και με τσάντιζε.
Τα χρόνια πέρασαν και αντί να με βρουν χωμένο στα λαϊκά όπως ηλιθιωδώς προέβλεπαν κάποιοι, με βρήκαν χωμένο στο metal, αλλά και σε νέα είδη και καλλιτέχνες. Κάπου εκεί χάθηκα με αρκετούς παλιούς αγαπημένους καλλιτέχνες αφού πλέον είχαν πει στο mood της ανακάλυψης όλο και πιο καινούριων δίσκων. Και οι Metallica γέλασαν. Γιατί οι κύριοι Hetfield, Ulrich, Hammett και Trujillo ξέρουν ότι ο Νικόλας θα φανμποηδιάσει πάλι αν βγάλουν νέο κομμάτι.
7 Δεκέμβρη 2022. Μία μέρα μετά τη γιορτή μου, το αγαπημένο μου συγκρότημα φρόντισε να με αρρωστήσει πάλι. Lux Æterna λοιπόν και ανακοίνωση νέου δίσκου που θα ακούσουμε τον Απρίλιο. Το 72 Seasons δεν είναι τυχαίος τίτλος. 72 εποχές διανύουμε στα πρώτα δεκαοχτώ χρόνια της ζωής μας και οι Metallica ήταν ξεκάθαρο ότι έχουν μια back to the roots προσέγγιση. Πιο γρήγοροι, πιο στακάτοι, πιο old school. Δεν περιμένω να πάει όλος ο δίσκος έτσι, αλλά το Lux Æterna είναι κομματάρα και φοβερό ορεκτικό για το νέο δίσκο.
Ε μετά έσκασε και το Screaming Suicide που ήταν εξίσου δυνατό, μεγαλύτερο σε διάρκεια, με λιγότερο γρήγορα riffs και περισσότερο hard rock επιρροές που τις έχουν τιμήσει στο παρελθόν. Γενικότερα πρέπει να το πω ότι είμαι ενθουσιασμένος σαν παιδάκι που περιμένει τον ‘Αι-Hetfield να του φέρει κι άλλα νέα τραγούδια. Γιατί για εμένα ό,τι και να μου πουν για τους Metallica πάντα θα τους αγαπώ και θα τους έχω πάρα πολύ ψηλά. Σε επόμενα Unstable Show θα σας πω ωραίες ιστορίες για αυτούς και φυσικά περισσότερες ανακαλύψεις μουσικές γύρω από αυτούς.
Ένα κρίμα έχω με εκείνους. Που δεν τους έχω δει ποτέ ζωντανά. Όμως ό,τι και να γίνει μέχρι να γίνω 30 το έχω βάλει στόχο ζωής ότι θα τους δω. Και τότε θα είναι η ώρα που θα νιώσω συγκινημένος που το απόλυτο συγκρότημα της εφηβικής και μετέπειτα ζωής μου θα βρίσκεται μπροστά μου και όπως και στους Iron Maiden πιθανότατα θα δακρύσω με το θέαμα. Θα έρθει αυτή η μέρα και το ξέρω. Αλλά μέχρι τότε θα έχω λιώσει ξανά και ξανά το 72 Seasons. Γιατί; Γιατί μιλάμε για τους fucking ‘Tallica!
Θα σας δω σύντομα μάλλον με επόμενο Unstable Show καθώς έχω βρει αρκετά θέματα να γράψω!
Μέχρι τότε Stay Crazy!
