Κυριακή 13 Μαϊού. Από την μία το φινάλε της σειράς του The Last of Us, από την άλλη τελετή απονομής βραβείων Oscars. Λίγες ώρες πριν ξεκινήσει η διαδικασία, είπα να κάνω προβλέψεις στο twitter. Δεν τα πήγαμε άσχημα νομίζω. 16 στις 21 σωστές προβλέψεις. Δεν έβαλα μέσα τα δύο ντοκιμαντέρ, γιατί δεν είχα άποψη και θα ήταν άδικο. Επίσης, έκανα επιπόλαια λάθη όπως ότι δεν είπα για τον ήχο πως θα το πάρει το Top Gun: Maverick. Μα τι σκεφτόμουν; Τέλος πάντων. Τα “μεγάλα” βραβεία τα πέτυχα όλα πάντως. Κι όχι μόνο τα πέτυχα, αλλά χάρηκα πολύ για το ποιοι τα πήραν.
Τα Πάντα Όλα
Στο τελευταίο μέρος του αφιερώματος για τις ταινίες του 2022, είχα κλείσει το άρθρο μου μιλώντας για το Everything, Everywhere All At Once. Προσπάθησα μέσα σε λίγες γραμμές να μεταδώσω την αγάπη που είχα για την συγκεκριμένη ταινία και πόσο ψηλά την είχα στις πλέον αγαπημένες μου. Η δικαίωση ήρθε στην 95η τελετή των βραβείων Oscars. Όχι πως αν δεν μάζευε 7 βραβεία, θα άλλαζα άποψη. Αλλά είναι ωραίο για την κουβέντα, να συμπληρώνεις πως κοίτα να δεις, πήρε και 7 αγαλματίδια. Το εντυπωσιακό βέβαια είναι πως στο θέμα βραβείων, πριν καν φτάσουμε στα Oscars, το EEAAO είχε σπάσει ένα ρεκόρ. Είχε καταφέρει να ξεπεράσει το Return of the King στον συνολικό αριθμό βραβείων. Δεν συγκρίνω προφανώς τις ταινίες μεταξύ τους. Αλλά δεν το λες και λίγο.
Η μια ιστορία της βραδιάς είχε να κάνει με το σύμπαν του EEAAO. Βραβείο για Β’ γυναικείο ρόλο στη μόνη Lee του καστ που δεν είναι Aσιάτισσα όπως είπε αστειευόμενος ο James Fong στα βραβεία SAG. Αναφέρομαι φυσικά στην Jamie Lee Curtis. Στην κατηγορία του Β’ αντρικού ρόλου το κέρδισε ο Ke Huy Quan, σε μία από τις αρκετές, θα μπορούσαμε να πούμε, εκκωφαντικές επιστροφές. Η Cate Blanchett, όσα καλά λόγια κι αν άκουσε για το Tár, δεν μπόρεσε να στερήσει από την υπέροχη Michelle Yeoh το βραβείο του Α’ γυναικείου ρόλου. Οι Daniels το σήκωσαν για την σκηνοθεσία και το πρωτότυπο σενάριο, ο Paul Rogers για το μοντάζ, η Stephanie Hsu τσίμπησε μια υποψηφιότητα και όλοι μαζί πήραν αυτό που άξιζαν, δηλαδή το βραβείο της καλύτερης ταινίας.
Δέχομαι κάποιος να αγάπησε, να ήθελε και να στήριξε μια άλλη ταινία να σαρώσει τα Oscars. Σε ένα άλλο σύμπαν, το EEAAO δεν θα είχε πάρει τίποτα και θα τα μάζευε όλα το Banshees of Inisherin. Δεν θα με χαλούσε καθόλου κιόλας. Μέχρι και Jenny το γαϊδουράκι θα μπορούσε να πάρει βραβείο. Αλλά στο δικό μας σύμπαν έγινε αυτό που ήθελαν δικαίως οι περισσότεροι. Και λέω δικαίως, γιατί όπως προανέφερα δέχομαι την προσωπική επιθυμία κάποιου, αλλά σόρρυ που δεν θα δεχτώ την γκρίνια και την άποψη ότι δεν τα άξιζε τόσα πολλά κι ας του έδιναν απλά κανένα τεχνικό μόνο…
Ο Fraser τα κατάφερε
Έτσι πρέπει να μοιάζει το πολυσύμπαν. Αυτή ήταν η ατάκα με την οποία ξεκίνησε ο λόγος του εμφανώς συγκινημένου Brendan Fraser όταν ανέβηκε να παραλάβει το βραβείο του Α’ αντρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην Φάλαινα. Εκεί που για πολλούς ανέστησε την καριέρα του κι ενώ θα μπορούσε εύκολα να γελοιοποιηθεί ή να κρυφτεί πίσω από την στολή που φορούσε, έδειξε με πανέμορφο τρόπο πόσο καλός ηθοποιός είναι.
Για την ταινία ίσως ανέβει ξεχωριστό άρθρο κάποια στιγμή. Για τον Fraser, όμως συγκεκριμένα, είναι μεν κλισέ, αλλά πρέπει να πούμε ότι σίγουρα είναι ένα δυνατό comeback. Μια επιστροφή από την αδικία ουσιαστικά. Είναι κουλ να τον αγαπάς αυτή την στιγμή. Από την άλλη, γιατί όχι κιόλας. Μακάρι αυτό το βραβείο να είναι η ώθηση που χρειάζεται για να συνεχίσει να κάνει αυτό που προσπάθησαν κάποτε να του στερήσουν.
Στα υπόλοιπα…
Λίγο πολύ όλοι πήραν από κάτι για να είμαστε όλοι χαρούμενοι. Το Pinocchio του Guillermo del Toro ήταν αναμενόμενο να πάρει το βραβείο της καλύτερης animated ταινίας. Το Black Panther: Wakanda Forever έπαθε για ακόμα μια φορά το “Ωραία τα κοστούμια σου Πέγκυ μου”, ενώ η απόλυτη δικαίωση ήρθε στο τραγούδι. Το ίντερνετ έβραζε γιατί ο νικητής ήταν ένας. Το Naatu Naatu από το RRR.Το All Quiet on the Western Front πήρε αθόρυβα τα βραβεία του. Παράλληλα, ζήσαμε μια βραδιά όπου Spielberg και McDonagh δεν πήραν ούτε ένα βραβείο. Σε μια τέτοια χρονιά, καλώς δεν πήραν θα πρόσθετα εγώ.
Κλείνοντας, να πω ότι τα Oscars (όπως κι άλλα) καλό είναι να θυμόμαστε πως πρόκειται απλά για βραβεία. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Σίγουρα σημαίνουν κάτι γι’αυτούς που τα παίρνουν. Αλλά σίγουρα δεν αποτελεί έναν χώρο στον οποίο αξίζει να φανατιζόμαστε. Ωραίο να γίνεται χαβαλές γύρω απ’ αυτά και η σχετική καζούρα, αλλά μέχρι εκεί. Οπότε, για να χαλαρώσουμε θα φύγουμε με την υποψηφιότητα που πήρε η Rihanna. Όσοι θέλουν γλέντια και χορό, είπαμε. NAAAAAATU!!!
