Προσοχή: Οι απόψεις στο παρόν άρθρο είναι αποκλειστικά δικές μου και σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζουν τις απόψεις των υπολοίπων συντακτών του anthem.gr! Explicit language!
Ξέρω, ξέρω. Είχα υποσχεθεί τους πιο ηλίθιους στίχους των έντεχνων τραγουδιών. Η εξεταστική όμως έχει άλλα σχέδια. Δεν είχα τον απαραίτητο χρόνο για να κάνω την κατάλληλη έρευνα, προκειμένου να έχω ένα σωστά δομημένο άρθρο.
Θέλησα λοιπόν να γράψω τη γνώμη για μου για την ελευθερία της άποψης στη μουσική. Αφορμή αποτέλεσαν διάφορα σχόλια και μηνύματα που έλαβα την τελευταία εβδομάδα, άλλα αρνητικά κι άλλα θετικά, ύστερα από την τελευταία Σχιζοφρένεια με τίτλο Εντεχνοτραγικό. Όπως και να ‘χει ευχαριστώ για το feedback, καθώς μου δίνει πάσα να αναφερθώ σε ένα θέμα που με εξοργίζει: την προσπάθεια στέρησης της ελευθερίας της έκφρασης.
Τι κι αν γράφω υστερόγραφα ότι δεν προσπαθώ να κάνω πλύση εγκεφάλου, τι κι αν λέω ότι γράφω απλά τη γνώμη μου για μουσικά θέματα, τι κι αν τα περισσότερα είναι χιουμοριστικά, πολλοί από τους αναγνώστες αρνούνται να το αντιληφθούν. Αν και τα περισσότερα σχόλια που διαβάζω είναι ενθαρρυντικά και με καλοπροαίρετη κριτική, πραγματικά εκνευρίζομαι με αυτούς που προσπαθούν να εκμηδενίσουν τις απόψεις μου ως απαράδεκτες. Όχι, δεν έχεις δικαίωμα να πεις ότι δεν σου αρέσει η Μποφίλιου, γιατί “η κοπέλα έχει ωραία φωνή και ταλέντο και λέγοντας τη γνώμη σου για αυτή εκφράζεις μουσικά κόμπλεξ και μειώνεις όποιον έχει απλά ένα ταλέντο, ασχέτως αν τα τραγούδια της είναι πιο σάπια κι από νεράτζια που έχουν ξεμείνει κάτω από εγκαταλειμμένα αμάξια εδώ κι ένα τρίμηνο”. Όχι, δεν έχεις δικαίωμα να μην προσθέσεις ένα συγκρότημα πουθενάδων στα συγκροτήματα που θεωρείς αξιόλογα, γιατί αν δεν το κάνεις “είσαι ένας άσχετος σκατιάς, ο οποίος δεν έχει ιδέα από μουσική και σε ένα χρόνο έτσι κι αλλιώς θα έχεις παρατήσει τη μουσική που ακούς για να πας με την γκόμενα στα μπουζούκια”. ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΕΤΕ ΡΕ?
Είναι αυτό που έχει πει ο έτερος αρθρογράφος του site και καλός μου φίλος Νικόλας: Ανοιχτομυαλιά στη μουσική; Άντε γεια!
Θες να κριτικάρεις; Δεκτή η κριτική σου, όπως και να τη γράψεις. Θα σεβαστώ όμως μόνο την καλοπροαίρετη κριτική. Δεν πρόκειται να σεβαστώ άτομα που με αποκαλούν σκατιά, κομπλεξικό, άσχετο, απαράδεκτο και που γενικά προσπαθούν να μειώσουν ότι είναι διαφορετικό και τους ξινίζει. Η φίμωση του Τύπου είναι κι αυτό ένα είδος φασισμού! Καταλάβετε το!
Ναι γενικά είμαι υπέρ του να κλείνω την πόρτα στην αρνητικότητα, κάτι που προτείνω να κάνετε όλοι σας. Θα έρθει δηλαδή κάποιος στο σπίτι μου και θα με βρίσει κι εγώ θα τον κοιτάω και θα του λέω: “Έλα να κάνουμε πολιτισμένη συζήτηση”; Όχι, θα του κλείσω την πόρτα στην μούρη! Αν ο x καλλιτέχνης θέλει να με μπλοκάρει εμένα ή οποιονδήποτε άλλον τoν τρολάρει στο twitter καλά κάνει! Έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει αυτό! Δεν έχει όμως δικαίωμα να μηνύει οποιονδήποτε blogger, αρθρογράφο ή απλό χρήστη του internet και να τον εξυβρίζει επειδή γράφει την άποψη του για τα τραγούδια του! Αυτό, κυρίες και κύριοι, είναι φίμωση!
Θα σας αφήσω με ένα σχόλιο-απάντηση του χρήστη Ρέμπελου στην προηγούμενη Σχιζοφρένεια το οποίο έχει στόχο να μας ανοίξει τα μάτια σχετικά με το τι έχουν να προσφέρουν ορισμένοι καλλιτέχνες. Ότι πιο σωστό έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό:
“Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Δεν είναι μόνο το ταλέντο που παίζει ρόλο. Αν λάβουμε υπ’ όψην τη λογική σου, τότε οι Led Zeppelin με το Stairway to Heaven καθώς κι οι Queen με το Bohemian Rhapsody δεν άγγιξαν ποτέ τις καρδιές μας. Ναι, κι ο Robert Plant και ο Freddie Mercury είχαν φωνάρα! Δούλεψαν όμως πάνω στην μουσική! Μας προσέφεραν πολύπλοκες μελωδίες και εξαιρετικούς στίχους – ποίηση, που σε συνδυασμό με τις υπέροχες φωνές των δύο αυτών καλλιτεχνών έγραψαν ιστορία! Η μουσική δεν έχει να κάνει με το ταλέντο λοιπόν! Είναι όλο το πακέτο! Και φυσικά οι στίχοι! Όλα πρέπει να είναι σωστά δουλεμένα και φτιαγμένα για να μετουσιωθούν στο σύνολο που λέμε τραγούδι!
Διαβάζω συχνά τη σχιζοφρένεια κι αντιλαμβάνομαι ότι είναι χιουμοριστική και με μια δόση υπερβολής. Αυτή τη φορά όμως συμφωνώ απόλυτα με τον αρθρογράφο!”
Υ.Γ.: Τελικά το να λες την άποψή σου στο Ελλαδιστάν ισοδυναμεί με το να είσαι κακιά μάγισσα στο Μεσαίωνα. Καμία ελπίδα!
