Έχω αρχίσει και νιώθω ότι εδώ και κάμποσα χρόνια τα Όσκαρ έχουν γίνει κάτι σαν τη Eurovision. Μια διοργάνωση που κάποιοι θεωρούν πανηγυράκι, αλλά στο τέλος μια χαρά θα κάτσουν και θα την παρακολουθήσουν προκειμένου να τη σχολιάσουν. Σαν σινεφίλ (ίσως χωρίς να διαθέτω όσο χρόνο θα ήθελα) βλέπω κάθε χρόνο αρκετές από τις ταινίες που προτείνονται, οπότε μπορώ να σχηματίσω άποψη για το αν μια χρονιά είναι μεστή, φτωχή και αν κέρδισε όντως η καλύτερη ταινία.
Το Anora που κέρδισε την Κυριακή δεν το έχω δει ακόμα. Ωστόσο το σημερινό Ranking αφορά τις δέκα τελευταίες ταινίες που κέρδισαν το μεγάλο Όσκαρ. Τις βάζω σε σειρά προτίμησης από το ποια μου άρεσε λιγότερο έως την αγαπημένη μου κάνοντας ένα σχόλιο για τους συνυποψήφιους της, ώστε να δούμε αν κέρδισε σωστά ή όχι. Πάμε λοιπόν να δούμε τη δικιά μου σειρά προτίμησης.
10. Green Book (2018)
Αυτή ήταν μια από τις πιο περίεργες νίκες που θυμάμαι προσωπικά. Το Green Book ήταν επιστροφή του Peter Farrelly χωρίς τον αδερφό του στον κινηματογράφο, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα ποια ήταν ακριβώς τα κριτήρια της επιλογής της σαν ταινία της χρονιάς. Σίγουρα το θέμα του ρατσισμού που πραγματεύεται παίζει το ρόλο του (αν και την ίδια χρονιά ο Spike Lee έχει κάνει εξαιρετική δουλειά με το BlacKkKlansman), αλλά ειλικρινά μιλάμε για ταινία που πάτησε στους καλούς ηθοποιούς, ενώ ακόμα και για τη σκηνοθεσία δεν είχε υποψηφιότητα.
Ναι ο Mahershala Ali είναι πολύ καλός, ο Viggo Mortensen δίνει μια αξιόλογη ερμηνεία, αν και λίγο κλισέ για τα γούστα μου, αλλά δεν έχει τίποτα άλλο που θα σε κρατήσει. Μιλάμε για μια χρονιά με πολύ καλές ταινίες όπως το Roma, το Bohemian Rhapsody, το Vice και το προαναφερθέν BlacKkKlansman που θα μπορούσαν εύκολα να πάρουν εκείνες το μγάλο βραβείο.
9. Nomadland (2020)
Η παραγωγή ταινιών για το 2020 ήταν λόγω του COVID κάπως κουτσουρεμένη, οπότε δεν μπορώ να πω εξαιρετικά λόγια για τις υποψηφιότητες, αν και το Nomadland σε γενικές γραμμές το βρήκα ένα πολύ φιλόδοξο project. H Chloe Zhao αποτυπώνει με τη δική της ματιά το βιβλίο της Jessica Bruder που αφορά τους ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν σε διάφορες δουλειές και να εργαστούν σε διαφορετικές περιοχές της Αμερικής επηρεασμένοι από την οικονομική κρίση του 2007-2009.
Η Frances McDormand είναι φανταστική στο ρόλο της Fern, μιας γυναίκας που έχασε τον άντρα της και προσπαθεί να επιζήσει μέσω διαφορετικών δουλειών στη Nevada και στην Arizona όσο η κοινωνία γύρω της αλλάζει και εκείνη προσπαθεί απλά να επιβιώσει. Σκληρό θέμα, υπέροχα κάδρα και εικόνες από την Zhao, αλλά σίγουρα αυτή τη δεκαετία είδαμε ανώτερες ταινίες.
8. The Shape of Water (2017)
Μια από τις πιο δυνατές χρονιές σε υποψηφιότητες και ταυτόχρονα μια από τις πιο artistic ταινίες του Del Toro, η οποία και απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας. Το Shape of Water παίρνει όλα αυτά τα παραμυθένια στοιχεία που αρέσουν στον Μεξικάνο σκηνοθέτη και τα προσαρμόζει σε μια ερωτική ιστορία για τη σχέση ενός μυστήριου αμφίβιου πλάσματος και της Elisa Esposito, καθαρίστριας στο μέρος όπου φυλάγεται το πλάσμα, η οποία είναι μουγκή.
Ήταν μια καλή ιδέα, αλλά ένιωσα ότι ο Del Toro προσπάθησε πολύ να την κάνει πιο φιλική στα Όσκαρ αλλάζοντας τις ιδιότυπες θεματικές και την τρέλα που συναντάμε σε άλλες ταινίες του. Επίσης σε μια χρονιά με τα εξαιρετικά πολεμικά Darkest Hour και Dunkirk, το ψυχολογικό θρίλερ Get Out που έσκασε από το πουθενά και μας μάγεψε και κυρίως το καταπληκτικό Three Billboards Outside Ebbing, Missouri που φρονώ ότι έπρεπε να κερδίσει, ήταν μια ταινία που την κατέταξα στις αδύναμες υποψηφιότητες.
7. CODA (2021)
Όπως το 2020, έτσι και το 2021 είχαμε λίγο φτωχή παραγωγή σε ταινίες και οι εκδηλώσεις των Όσκαρ έμοιαζαν να έχουν χάσει κάτι από τη λάμψη τους. Το CODA ωστόσο μπορώ να πω ότι ήταν μια καλή επιλογή ως νικητής και μια πολύ συγκινητική ιστορία γενικά. Μιλάμε για την ιστορία της Rubi, ενός κοριτσιού που έχει γεννηθεί από κωφάλαλους γονείς και έχει έναν κωφάλαλο αδερφό.
Πρόκειται για ένα νεαρό παιδί που θέλει να γίνει μουσικός και να σπουδάσει σε σχετικό σχολείο, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να στηρίξει την οικογενειακή επιχείρηση, όντας η μόνη που μπορεί να γεφυρώσει τα θέλω της οικογένειάς της με τους συνεργάτες τους. Ο Troy Kotsur που είναι και στην πραγματικότητα κωφάλαλος όπως και οι άλλοι ηθοποιοί, κερδίζει πανάξια το Όσκαρ Ερμηνείας Β Ανδρικού Ρόλου και σε ένα γενικότερο πλαίσιο θεωρώ ότι είναι μια ταινία που σε χτυπάει σε ευαίσθητες χορδές λόγω του οικογενειακού κλίματος, των υψηλών εντάσεων και των πολύ όμορφων στιγμών που χτίζει.
6. Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance) (2014)
Το 2014 ήταν μια χρονιά που είχαμε αληθινά ωραίες υποψηφιότητες. Το ιδιαίτερο Boyhood, τα Imitation Game και The Theory of Everything με τις ξεχωριστές ερμηνείες των πρωταγωνιστών τους, το ενδιαφέρον The Grand Budapest Hotel και το πολύ αγαπημένο μου Whiplash ήταν ανάμεσά τους, όμως ο νικητής σηματοδοτούσε μεγάλες επιστροφές.
Ήταν αρχικά η επιστροφή του πολύ αξιόλογου σκηνοθέτη Alejandro González Iñárritu στα Όσκαρ οχτώ χρόνια μετά το Babel. Κυρίως όμως ήταν η επιστροφή του Michael Keaton σε έναν σπουδαίο, οριακά αυτοβιογραφικό ρόλο. Το Birdman είναι μια ταινία για τον Riggan, έναν ηθοποιό που δεκαετίες πριν είχε ενσαρκώσει τον ομώνυμο χαρακτήρα Birdman κάνοντας μεγάλη επιτυχία και έκτοτε τον θυμόντουσαν όλοι για αυτήν την τεράστια εισπρακτική επιτυχία και τίποτε άλλο όπως συνέβη στον Keaton για το Batman.
Όσο ο Riggan προσπαθεί να ξανακερδίζει το κοινό ανεβάζοντας μια παράσταση στο Broadway, παλεύει με τους δαίμονες του, παλεύει με τη φωνή του παλιού του χαρακτήρα να γυρίσει σε ταινίες για αυτόν, αντιμετωπίζει θέματα με την προβληματική του οικογένεια, τα ψυχολογικά του προβλήματα και έτσι ωθείται σε ένα επικό φινάλε. Η ταινία είναι γυρισμένη σαν one-shot κάτι που προσδίδει έξτρα μαγεία και καταλήγει μια πολύ εντυπωσιακή ιστορία για την εξιλέωση δίνοντας ταυτόχρονα μια νέα πνοή στην καριέρα του Michael Keaton.
5. Everything Everywhere All at Once (2022)
Τόσα χρόνια ασχολείται η Marvel με το multiverse και εν τέλει ήρθαν οι Daniel Kwan και Daniel Scheinert να γράψουν και να σκηνοθετήσουν μια ταινία που μπορούσε να δώσει περισσότερες απαντήσεις και να εξηγήσει το concept των πολλαπλών συμπάντων πολύ πιο κατανοητά. Πολλοί δεν την κατάλαβαν, πολλοί δεν θέλησαν να την καταλάβουν, αλλά στο τέλος της ημέρας το Everything Everywhere All at Once πετυχαίνει σε πολλαπλά επίπεδα.
Είναι σουρεαλιστικό, έχει πολλή ωραία δράση πρωτότυπα γυρισμένη, έχει ρομάντζο, έχει κωμικά στοιχεία, έχει φοβερές ερμηνείες από τους Michelle Yeoh και Ke Huy Quan και όλα αυτά τα παντρεύει πολύ όμορφα για το τελικό αποτέλεσμα. Σίγουρα πάντως μιλάμε για μια χρονιά με φοβερές δημιουργίες όπως το γερμανικό All Quiet on the Western Front που σου σπάει την καρδιά, το φοβερό The Banshees of Inisherin, το Top Gun: Maverick και το Avatar: The Way of Water. Το Everything Everywhere All at Once παραμένει όμως μια από τις πιο φρέσκες και ρηξικέλευθες ιδέες που μετατράπηκαν σε πολύ καλές ταινίες.
4. Moonlight (2016)
Αυτά τα Όσκαρ μας έμειναν σε όλους αξέχαστα για πολλαπλούς λόγους. Εκτός από φοβερή παραγωγή ταινιών, είχαμε το ασύλληπτο μπέρδεμα με τον φάκελο που οδήγησε το La La Land να ανέβει σαν νικητής και στη μέση να μαθαίνουμε πως τελικά κέρδισε το Moonlight. Σίγουρα τόσο η ταινία του Chazelle όσο και αυτή του Barry Jenkins αξίζανε τη διάκριση ανάμεσα σε άλλες πολύ καλές υποψηφιότητες όπως το Hacksaw Ridge, το Hell or High Water, το Manchester by the Sea και το Arrival. Είναι όμως οι δύο που ξεχωρίζουν.
Ίσως μιλήσουμε άλλη στιγμή για το La La Land, αλλά το Moonlight είναι μια ταινία που πραγματικά αγάπησα πολύ. Αρκετοί την κατηγόρησαν ότι συγκεντρώνει πολλές θεματικές που αρέσουν στα Όσκαρ όμως μιλάμε για έναν πολύ ταλαντούχο σκηνοθέτη όπως ο Barry Jenkins, ο οποίος αποδίδει εξαιρετικά την ιστορία του Chiron και του φίλου του Kevin σε διαφορετικές ηλικίες μιλώντας για τα ναρκωτικά και την σεξουαλικότητα του πρωταγωνιστή μας που προσπαθεί να βρει τη θέση του στην κοινωνία.
Όλα αυτά μέσα από τρομερές ερμηνείες από Mahershala Ali που πήρε το Β Ανδρικού αποτελώντας μια πατρική φιγούρα για τον ήρωα μας, τον Trevante Rhodes και τη Janelle Monáe. Πανέμορφο οπτικά, τρομερά σκηνοθετημένο και θίγοντας ουσιαστικά ζητήματα, το Moonlight είναι από τους πολύ άξιους νικητές.
3. Spotlight (2015)
Από το Moonlight στο Spotlight, σε μια επίσης πολύ πλούσια χρονιά με ταινίες όπως το Revenant, το Room (όχι με τον Tommy Wiseau, το άλλο), το The Martian, το Bridge of Spies και την προσωπική μου καψούρα που ακούει στο όνομα Mad Max: Fury Road. Όμως όπως φαίνεται και από τη θέση του στην τριάδα, το Spotlight το θεωρώ την κορυφαία αυτής της φουρνιάς και εξαιρετική ταινία γενικά.
Αφορά την πραγματική ιστορία μιας ομάδας δημοσιογράφων της Boston Globe, η οποία βραβεύτηκε μάλιστα με Πούλιτζερ, για τις αποκαλύψεις που έκανε σχετικά με καθολικούς ιερείς που βίαζαν και κακοποιούσαν νεαρά παιδιά, σημαδεύοντας τα για πάντα. Το πως συνδυάζει την ερευνητική δημοσιογραφία με τις συνομιλίες και την έρευνα ρωτώντας θύματα καθιστά το αποτέλεσμα πολύ σκληρό, πολύ εξοργιστικό, αλλά ταυτόχρονα πολύ δυνατό με ένα θετικό μήνυμα για την κατάληξη που είχε η έρευνα αυτή. Δείτε το άμεσα.
2. Oppenheimer (2023)
Το έχω ξαναπεί ότι το Oppenheimer το λάτρεψα, αλλά δεν το θεωρώ την καλύτερη ταινία του Christopher Nolan, που αποτελεί έναν εκ των αγαπημένων μου σκηνοθετών. Το πλήρες Ranking όλης της φιλμογραφίας του μπορείς να το βρεις εδώ. Ωστόσο είναι από τις πιο “φιλικές” προς τα Όσκαρ προσπάθειες του όσον αφορά το θέμα, τις ερμηνείες και κάποιος πιο κακοπροαίρετος θα έλεγε και τη διάρκεια.
Ο Nolan δε γράφει ένα προσωπικό φιλμ, δεν τον ενδιαφέρει μόνο το να χρησιμοποιήσει τον ήχο και την εικόνα στις εκρήξεις της βόμβας όσο το να αποτυπώσει τους δαίμονες του πρωταγωνιστή του στην οθόνη. Με στοιχεία που μας έχει μάθει όπως η μη γραμμική αφήγηση, μια τρομερή εμπειρία από άποψη εικόνας και ήχου και ταυτόχρονα οι συγκλονιστικοί Cillian Murphy, Emily Blunt και Robert Downey Jr. συνθέτουν μια ταινία που ξεχώρισε και όχι άδικα την περσινή χρονιά.
1. Parasite (2019)
Ένα μήνα πριν η πρώτη καραντίνα μας χτυπήσει την πόρτα, είχαμε μια από τις αγαπημένες μου απονομές. Το Parasite του Bong Joon-ho σάρωσε και δικαίως. Είναι μια ταινία που εξερευνά την πάλη των τάξεων και τις κοινωνικές ανισότητες της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας καλύτερα από κάθε άλλη. Και όλα αυτά σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια μας έχει συνηθίσει σε δημιουργίες που διακρίνονται για την κριτική τους ματιά στις συγκεκριμένες ανισότητες.
Το Parasite είναι μια καταπληκτική ταινία, γιατί έχει αρκετά κωμικά στοιχεία στην αρχή προκειμένου να σε κάνει να χαλαρώσεις και να θες να την απολαύσεις και στη συνέχεια μετατρέπεται σε ένα απίστευτο θρίλερ. Οι συμβολισμοί της, οι καλογραμμένοι χαρακτήρες, οι παθιασμένες ερμηνείες, η σκηνοθετική ματιά του ταλαντούχου Νοτιοκορεάτη που αποτυπώνει τόσο τέλεια τις θέσεις που θέλει να περάσει.
Σε μια χρονιά με το εξαιρετικό (επίσης γυρισμένο σαν one-shot) 1917, το Marriage Story με το άρτιο σενάριο και τις ερμηνείες του, το Joker του φοβερού Joaquin Phoenix, το σατιρικό Jojo Rabbit του Taika Waititi και το ξεχωριστό Once Upon a Time in Hollywood λόγω Tarantino, το Parasite ήρθε και κατάφερε κάτι απίθανο. Σε μια χώρα που αποθεώνει και ζει μέσα από το συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα, ήρθε και μίλησε για την πιο ακραία μορφή του παραμένοντας artistic από όλες τις απόψεις.
Που πιστεύετε θα καταλήξει το Anora; Ποιο είναι το δικό σας Ranking; Περιμένω τις απόψεις και τα σχόλια σας!
