Ξέρω, ξέρω. Το είχα υποσχεθεί πολύ καιρό πριν. Μα τι να κάνουμε οι μέρες περνούν κι οι εμπνεύσεις πάνε κι έρχονται. Όπως και να χει όμως η υπόσχεση είναι υπόσχεση, κι εφόσον υπομένετε (μερικοί λογικά ψυχάκηδες <3) τις βλακείες που γράφω, δεν πρόκειται λοιπόν να την αθετήσω.
Η ιδέα μου ήρθε καθώς έγραφα την Σχιζοφρένεια #6 με τίτλο “Εντεχνοτραγικό”. Πριν λίγο καιρό αποφάσισα να κάνω μία εμπεριστατωμένη έρευνα για το έντεχνο κι αφού έγραψα γενικά την άποψη μου, σχολίασα τους στίχους του τραγουδιού, “Το Μέτρημα” της Νατάσσας Μποφίλιου, το οποίο θεωρώ πως είναι εμετικό. Τότε αποφάσισε το Μποφίλιου φαν κλαμπ οφίτσιαλ να μας κάνει ντου, με αποτέλεσμα για ένα μεγάλο διάστημα, όλα τα σχόλια στο site να αφορούν το γεγονός ότι “έθαψα” την τεράστια μορφή του ελληνικού πενταγράμμου, Νατάσσα. Έτσι λοιπόν το άρθρο πήγε αρκετά πίσω!
Θέλω λοιπόν να μου στήσετε άγαλμα κάπου στο Σύνταγμα, όπου θα έχουν εύκολα πρόσβαση τα περιστέρια, καθώς για το συγκεκριμένο άρθρο έπρεπε να ψάξω αρκετά την έντεχνη σκηνή κι αναγκαστικά άκουσα μερικά από τα πιο ηλίθια τραγούδια όλων των εποχών. Δηλώνω λοιπόν πως δε θα μπορέσω ποτέ ξανά να είμαι ο ίδιος μετά από αυτό.
Πριν θιχτείτε μερικοί (γιατί θα θιχτείτε), θυμηθείτε πως το άρθρο είναι ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΟ!
1) Γιάννης Κότσιρας – Το Σεντόνι
Πραγματικά ο Κότσιρας είναι αξιόλογος τραγουδιστής. Προσγειωμένος, με καλοδουλεμένη μουσικούλα και ποιότητα. Αλλά αυτό το σεντόνι πάντα μου καθόταν στο λαιμό. Δεν είναι καν άσχημο το τραγούδι αυτό μουσικά, αλλά οι συγκεκριμένοι στίχοι του Μανώλη Φάμελου είναι ότι να ‘ναι. Ας δούμε ένα μικρό τμήμα των στίχων για να καταλάβετε τι εννοώ:
Το ‘χω να με σκεπάζει
Απ’ ότι φαίνεται ο Γιάννης έφαγε άκυρο κι έμεινε με το σεντόνι στο χέρι.
Μα ο νους μου πίσω γυρνάει
Φταίει το σεντόνι σου, το σεντόνι σου
Που το άρωμά σου κρατάει
Γενικά βάζουμε κανένα πληντύριο, ε;
Μα αναρωτιέμαι που να ‘σαι
Πάντως όχι κάτω από το σεντόνι της!
Όταν κοιμάσαι
Ροζ πιτζαμούλες με αρκουδάκια;
Μα λόγο πια δεν κρατώ
Φταίει αυτό το όχι σου
Με αυτό το όχι σου
Όλα τ’ αρνιέμαι κι εγώ
Κάπου εδώ επιβεβαιώνεται η χυλόπιτα! Άουτς!
Σύννεφο που με τυλίγει
Παίζω το τραγούδι σου, το τραγούδι σου
Μα ο ουρανός δεν ανοίγει
Κοίτα ελπίζω να παίζεις ΜΟΝΟ το τραγούδι της τυλιγμένος σε αυτό το σεντόνι!
2) Λουδοβίκος Των Ανωγείων – Άνοιξα Μανταρίνι Και Σε Θυμήθηκα
και σε θυμήθηκα
πολλές φορές σε ξέχασα
μα δε σ’ αρνήθηκα
3) Θέμης Αδαμαντίδης – Βαβέλ
Ανάθεμα την ώρα που είπα να γυρίσω πίσω στα 9οs για να ψάξω την έντεχη σκηνή της εποχής. Το επίπεδο καλτίλας των στίχων του Τάσου Θεοδωρακόπουλου είναι τεράστιο, καθώς ο συγκεκριμένος στιχουργός έχει γράψει περίφημα τραγούδια, όπως “Το Aids δεν κολλάει με το μάτι”. Ο τυπάς πρέπει να βρισκόταν ύπο την επιρροή περίεργων ουσιών κάθε φορά που έγραφε στίχους, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο, οι δισκογραφικές έκριναν πως οι στίχοι του έπρεπε να ενορχηστρωθούν! Nineties μαλάκες, όχι αστεία!
έφυγα νύχτα με το Κτελ
για να γλιτώσω
Πρέπει να ήταν πολύ σκρόφα…
κι εγώ δεν είχα αντοχές
για να σε σώσω
Μπα μάλλον εσύ ήσουν ο μαλάκας με τις τάσεις φυγής…
σαν φεγγάρι στη λίμνη
απ’ τη νύχτα που πρόδωσες
την αγάπη εκείνη
Τι όχι; Τελικά σε πρόδωσε ή όχι βρε παιδί μου;
πήγα στο όρος του Σινά
για ν’ ασκητέψω
Γιατί δεν υπάρχουν πια αυτά τα δρομολόγια στα ΚΤΕΛ ερωτώ;
απ’ τις κρυφές σου μαχαιριές
για να γιατρέψω
Εντάξει, καταστάλαξε αυτή τον πρόδωσε, AYTH φταίει!
δε γυρίζω πια πίσω
τα φεγγάρια που έχασα
πάω να συναντήσω
God dammit….
4) Ελεωνόρα Ζουγανέλη – Κλαίει Ο Άγγελος Μου
Κάπου εδώ φτάνουμε σε καταθλιπτικά κομμάτια. Θέλω να πω να δηλώσω πως η θλιμμένη μουσική κι απαγγελία ΔΕΝ αναιρεί το γεγονός πως οι στίχοι είναι άθλιοι!
νύχτες στο ‘χω κρύψει
κλαίει, μου φωνάζει
κάποιος θα σου λείψει
Στην ουσία σε απειλεί ο άγγελος σου Ελεωνόρα!
σ’ άδεια σκαλοπάτια
κάποιος θα σου κάψει
με νερό τα μάτια
What the fuck?
κι όσο κλαίει βρέχει
δε θα σ’ αγαπήσει
μαύρο αίμα έχει
κι άστρα του θανάτου
μέσα στην καρδιά του
κλαίει, μου φωνάζει
μείνε μακριά του
5) Αλκίνοος Ιωαννίδης – Ο Φλεγόμενος Ποδηλάτης
Περιστρέφει έναν ήλιο στον ένα τροχό
Στον άλλο ένα μήλο
Τα ‘παμε man μου!
6) Μελίνα Ασλανίδου – Δεν Έχω Διεύθυνση
αργά απ’ το σώμα μου και βασανιστικά.
Πες μου ότι δεν το πε αυτό!
δεν έχω στέκι σταθερό, δεν έχω μνήμη.
Κι εγώ δεν έχω μυαλό που κάθομαι κι ακούω τις μαλακίες σου!
κι είπα αντίο σ’ ένα όνειρο που σβήνει.
Format!
7) Νατάσσα Μποφίλιου & Αλκίνοος Ιωαννίδης – Λοχαγός Έρωτας
πριν αρνηθώ το ‘πια και μου ‘καψε τη γλώσσα
Τι πριν αρνηθείς; Αφού το ‘πιες!
δεν είπα τίποτα, δεν είπα τίποτα
κάθε παράθυρο ανάσαινε ψυχρά
Μην αγχώνεσαι! Σιγά μην είχε στο μυαλό του την κουβέντα όταν σε κέρναγε κονιάκ!
με φίλησε με κοίταξε
και μίλησε
Ιδού! Για να μη μου λέτε ότι δε σας τα ‘λεγα!
να σκύβεις το κεφάλι να υψώνεις τη ψυχή
Ρε φίλε τι βίτσια είν’ τούτα; Τουλάχιστον αφού η τραγουδίστρια βαράει προσοχή μπορούμε να τη λέμε υπολοχαγό Νατάσσα (ε get it; χαχαχα πόσο αστείος είμαι. μα γιατί δε γελάει κανείς;)!
τ’άδειο δωμάτιο βυθίστηκε στο κρύο
άραγε πόσα είχα στο νου μου να του πω
δεν είπα τίποτα, δεν είπα τίποτα
μονάχα αντίο.
Λοχαγός έρωτας του κώλου!!
8) Πυξ Λαξ – Ένα Παιδί Περπατάει Με τα Χέρια
Ίσως αυτό να είναι και το πιο random τραγούδι αυτή της λίστας. Παρμένο από το από το περίφημο άλμπουμ “Τα Δοκάρια Στο Γρασίδι Περιμένουν Τα Παιδιά”, προσπαθεί αμέσως να σε κερδίσει με την ψαρωτική εισαγωγή του. Όλα όμως αλλάζουν με το που σκάνε μύτη οι στίχοι. Τι εννοώ;
ένα παιδί που περπατάει με τα χέρια
μια γυναίκα που τ ’ όνειρό της σκότωσε
και πριν το μάθουν όλοι το ‘στειλε στ’ αστέρια.
Στις σκέψεις του Φίλιππα, το χρώμα βγάζει χέρια και γίνεται παιδί για να περπατήσει (με τα χέρια!) και που στη συνέχεια γίνεται γυναίκα που παρατάει τα όνειρά της, γιατί έτσι του αρέσει του Φίλιππα!
να παίζεις, να νιώθεις, να ζεις.
Αν πάλι δεν μπορείς
μη φύγεις, μη χαθείς.
Κάπου εδώ λοιπόν, αφού μας έχει πει προφανώς για κάποια τύπισσα έχοντας χρησιμοποιήσει εκατό μεταμοντέρνες ποστ ροκ δήθεν κουλτουριάρικες παρομοιώσεις, αποφασίζει να την προκαλέσει να τον βρει. Και πως θα τον βρει; Παίζοντας, νοιώθοντας και ζώντας φυσικά! Τι; Σιγά μη σου έλεγε που μένει κιόλας εύκολη φαν! Πρέπει να ιδρώσεις για να βρεις τον Φίλιππα, τον Πλιάτσικα!
Αν όμως είσαι από τις αποτυχημένες φαν που δε μπορούν να τον βρουν παίζοντας, νιώθοντας, ζώντας, τότε μη φύγεις, μη χαθείς! Περίμενε τον! Θα έρθει αυτός να σε βρει, αν θέλει! Γιατί έτσι είναι ο Φίλιππας, φιλεύσπλαχνος, μεγαλόκαρδος!
στο τέλος δέσει την οργή σου με βροχή
και γίνει στίχος που ξεχνάει τ’ όνομά σου
κι έρχεται πάλι όταν έρχεσαι κι εσύ.
Πυξ (β)Λαξ, γιατί έτσι σας αρέσει!
