Kαλησπέρα καλησπέρα. Αυτό το κείμενο ειλικρινά δεν ξέρω πως να το ξεκινήσω και τι να γράψω. Είχα υποσχεθεί περισσότερα Unstable Show φέτος και πάλι όπως φαίνεται πάμε για αποτυχία επίτευξης στόχου. Το καλοκαίρι ετοίμαζα πολλά άρθρα, αλλά ο Σεπτέμβρης μπήκε και με έπιασε ένα συγκλονιστικό writer’s block. Ακόμα και τώρα που νιώθω υποχρεωμένος να βγάλω αυτό το άρθρο, γράφω με το ζόρι.
Τελευταία φορά που τα είπαμε, σας έγραφα έναν καλοκαιρινό αποχαιρετισμό για το Anthems Radio Show λέγοντας σας πως περιμένουμε πως και πως την επόμενη σεζόν και να φέρουμε κάτι διαφορετικό και κάτι καινούριο σε αυτήν. Και όταν κάνεις πλάνα, το σύμπαν και ο Murphy είναι σε μία γωνία και γελάνε. Βασικά δε γελάνε. Ξεκαρδίζονται και μετά σε σπάνε στο ξύλο.
Τον Ιούλιο που τελειώσαμε το Anthems, ένιωσα ότι ήταν η πρώτη χρονιά που μπορούσα να κάνω λίγες εκπομπές ακόμα. Πιστέψτε με όταν έχεις κάνει την πιο παραγωγική σου σεζόν, όταν κάθε χρόνο από τον Ιούνιο μετράς αντίστροφα για να τελειώσουν οι εκπομπές, τότε είναι τρελό να τελειώνεις τη σεζόν που ήσουν εκεί τόσες Τετάρτες και ακόμα να νιώθεις ότι μπορούσες να κρατήσεις.
Όταν τελείωσε η σεζόν είχα κρατήσει πάρα πολλές σημειώσεις από δικά σας μηνύματα και δικές μου σκέψεις για το πως να προχωρήσουμε. Σας το είχα πει στο αποχαιρετιστήριο: Είμαι της άποψης ότι αν κάτι παραμείνει ίδιο για πολύ καιρό χάνει την αίγλη του. Το Anthems έμεινε στον αέρα τόσα χρόνια, γιατί πάντα κάτι άλλαζε, πάντα κάτι διαφοροποιούσε. Αλλάξαμε θεματολογία και στυλ μέχρι να βρούμε αυτό που μας ταίριαζε.
Αλλάξαμε μουσικές, αλλάξαμε παρουσιαστές, δοκιμάσαμε διαφορετικά πράγματα. Ήθελα από τη στιγμή που είχε βρεθεί η τριάδα παρουσιαστών να δοκιμάζαμε ακόμα περισσότερα. Και εκεί έρχεται ο Murphy. Βρεθήκαμε από εκεί που συζητούσαμε για κάτι πιο σύγχρονο και ραδιοφωνικό ως project να ψάχνουμε πλέον πως θα συνεχίσει η εκπομπή. Δε θα αναλύσω δημόσια το γιατί και τι έγινε.
Θα πω απλά ότι η επιστροφή μας οριστικοποιήθηκε μέσα προς τέλη Σεπτέμβρη και για περιορισμένο αριθμό επεισοδίων χωρίς να ξέρουμε αν και πως θα συνεχίσει το 2024. Κάπου εκεί είναι που σκέφτεσαι τα δεδομένα. Σκέφτεσαι το χρόνο που επενδύεις στην προετοιμασία, την προώθηση και το aftermath της εκπομπής, το χρόνο για τα πηγαινέλα και όσα μπορεί να σκάσουν.
Σκέφτεσαι πόσο έχεις κουραστεί, αλλά ταυτόχρονα πόσο σου αρέσει όλο αυτό. Και στο τέλος αναλογίζεσαι πως αυτό που ξεκίνησε το 2016 ως ένα δίωρο του anthem.gr στο Radioalchemy, τελικά κατέληξε να το ακούει περισσότερος κόσμος απ’ όσος πιστεύαμε ότι μπορεί ποτέ να μπει. Ξέρετε κάτι;
I didn’t sign up for this shit. Νιώθω πλέον ότι αυτή η σεζόν περιορισμένων επεισοδίων είναι το τέλειο φινάλε, αν όχι για το Anthems, τουλάχιστον για μένα. Νιώθω τόσο καλά με το να τα δώσω όλα για τους επόμενους 3-4 μήνες και μετά να καταλήξω στο αν είπα όσα ήθελα να πω στο μέσο του ραδιοφώνου. Νιώθω τόσο έτοιμος για μια γαμάτη σεζόν που θα τελειώσει τα Χριστούγεννα.
Όμως πιστεύω ότι ίσως να σηματοδοτήσει και μια καινούρια αρχή. Μπορεί αυτή η νέα αρχή να μας οδηγήσει να επικεντρωθούμε στο σάιτ μας και τα podcasts μας όπου ήδη έχω ιδέες για νέα επεισόδια. Μπορεί όμως να είναι και ραδιοφωνική. Και αν είναι πράγματι ραδιοφωνική, τότε θα πρέπει να γίνει με τελείως νέους όρους, απόλυτα διαφορετικούς απ’ όσους υπάρχουν τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Αν αυτό είναι το τέλος μας, τουλάχιστον ως τριάδα, δε θα μπορούσα ποτέ να διαλέξω καλύτερη παρέα από τον Τζανέτο και το Γιώργο, δύο από τους καλύτερους μου φίλους για να περάσουμε αυτό το ταξίδι μαζί. Αν αυτό είναι το δικό μας Last Dance, τότε θα κλείσει με αντίστοιχο πανηγυρικό κλίμα, με αντίστοιχη χαρά και αντίστοιχη πίκρα για το what if, τι θα γινόταν αν συνεχίζαμε.
Αν όμως είναι η αρχή για κάτι νέο και φρέσκο, τότε είμαι ενθουσιασμένος και για αυτό και πως θα πάει. Δεν ξέρω αν είμαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος. Είμαι όμως καυλωμένος για τα όσα επεισόδια θα κάνουμε μέχρι τα μέσα της σεζόν και υπόσχομαι να δώσω όλο μου το είναι για μια φοβερή σειρά εκπομπών. Όποια και να είναι η κατάληξη.
Για το πως βιώνω την εκπομπή είχα πει ανέκαθεν ότι δεν με νοιάζουν τα λεφτά, τα νούμερα ή η δημοφιλία των καλεσμένων. Με νοιάζει να μας θυμούνται. Και αν αυτό είναι το τέλος, θα φροντίσουμε να μας θυμούνται. Τα λέμε στις 8 στο Radioalchemy.
