Τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος στα αγαπημένα άλμπουμ από ελληνικά συγκροτήματα σε μια χρονιά που άκουσα πάρα πολύ καλή ελληνική μουσική και έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η εγχώρια σκηνή παίρνει ξανά τα πάνω της μετά από κάμποσα περίεργα χρόνια. Το πρώτο μέρος του αφιερώματος θα το βρείτε εδώ, ενώ το δεύτερο μέρος εδώ. Για όλα τα συγκροτήματα έχω βάλει και το bandcamp τους για να τους βρείτε και να τους στηρίξετε ακούγοντας μουσική και αγοράζοντας merch. Πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε!
1. Melan Selas – Zephyrean Hymns
Δύσκολο να βρεις χρονιά που να άκουσα τόσο πολύ ελληνικό black metal, αλλά για να λέμε και την αλήθεια η ελληνική σκηνή του extreme metal βιώνει μια τρελή άνοδο. Προερχόμενοι από την ιδιαίτερη πατρίδα μου, τα Τρίκαλα, οι D.K. και Astraea επιστρέφουν τέσσερα χρόνια μετά το Φάος του 2019 και μας δίνουν τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους ως τώρα.
Η ατμόσφαιρα είναι κατάμαυρη, τα riffs και τα ντραμς πολύ βαριά και η Astraea σε ανατριχιάζει είτε με τις επικές απαγγελίες της είτε με την πολύ σκληρή φωνή της που πλαισιώνει υπέροχα κάθε σύνθεση. Οι εναλλαγές απαγγελιών και σκληρών φωνητικών είναι ένα από αυτά τα πιο όμορφα στοιχεία του δίσκου που με έκαναν να τον λατρέψω περισσότερο. Το Melan Selas σε παίρνει από το χεράκι και σε ταξιδεύει σε μύθους και θρύλους από τα βάθη των σκοτεινών δασών της ελληνικής επαρχίας. Από την αρχή ως το τέλος, είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ.
2. Green Yeti – Necropolitan
Επέστρεψαν φέτος μετά από αρκετά χρόνια οι Αθηναίοι και από το πρώτο riff του Syracuse καταλαβαίνεις τι θα είναι αυτό που θα σου έρθει. Το Necropolitan αποτελεί μια εξαιρετικά εμπνευσμένη επιστροφή για το συγκρότημα όντας ένα απολαυστικό άλμπουμ. Τα φωνητικά έχουν λίγο περιορισμένη εμφάνιση στα κομμάτια και η έμφαση δίνεται στο ορχηστρικό μέρος όπου το άλμπουμ είναι φανταστικό.
Παίζοντας ένα μείγμα stoner με doom και ενσωματώνοντας μια τρομερά ψυχεδελική ατμόσφαιρα, οι συνθέσεις παρουσιάζουν ομοιογένεια και ποικιλομορφία ταυτόχρονα. Από το Witch Dive που είναι ένα κλασικό κομμάτι που θα γουστάρουν όλοι μέχρι το Golgotha που εξελίσσεται αργά και όμορφα και από εκεί σε συνθέσεις μεγαλύτερες σε διάρκεια όπως το Kerosene, οι Green Yeti σε κρατάνε συνεχώς πάνω από το ηχείο με τον απίστευτο ήχο, τις ιδέες και τους πειραματισμούς τους.
3. Protean Shield – Protean Shield
Δεν είμαι φαν του επικού metal, είτε ανήκει στο power είτε ανήκει στο heavy, οπότε για να μου κεντρίσει ένας δίσκος το ενδιαφέρον πρέπει να βρει συγκεκριμένα κουμπιά μου όπως έκαναν οι Sacred Outcry με το φανταστικό Towers of Gold και όπως κατάφεραν να κάνουν και οι Protean Shield με το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Πρόκειται για ένα άλμπουμ που από τις πρώτες του νότες σε προϊδεάζει για αυτό που θα ακούσεις.
Epic heavy metal, παιάνες νίκης, μάχες, ιστορίες από την Ιαπωνία μέχρι το σύμπαν του Έλρικ σε ένα δίσκο τρομακτικά πλούσιο σε θεματικές και γεμάτο υπέροχες μουσικές ιδέες. Οι Protean Shield δεν είναι ένα συγκρότημα που συνεχίζει την κληρονομιά επικών συγκροτημάτων όπως οι Eternal Champion και οι Manilla Road που αναφέρουν στο bandcamp τους. Είναι ένα συγκρότημα που φτιάχνει τη δική του μέσα από ένα διαμαντάκι όπως αυτό.
4. Allochiria – Commotion
Η σκηνή του sludge στην Ελλάδα ανεβαίνει και εξελίσσεται συνεχώς και οι Allochiria δείχνουν τον δρόμο ως ένα συγκρότημα που όχι απλά κάνει επιτυχία, αλλά κάνει συνεχώς περισσότερες συναυλίες και εκτός Ελλάδας. Έξι χρόνια μετά το Throes, οι Αθηναίοι επιστρέφουν με το Commotion και γίνεται εμφανές ότι η επιθυμία τους είναι να αλλάξουν σε σχέση με τα πρώτα δύο άλμπουμ.
Ενώ σε εκείνα είχαν πολύ έντονο το post στοιχείο, πατώντας είτε σε post-rock riffs ή post-metal μονοπάτια, στο Commotion αποφασίζουν να κοιτάξουν την sludge πλευρά τους και να την ενισχύσουν με περισσότερα στοιχεία από extreme metal κρατώντας πάντα τον post χαρακτήρα τους. Με φανταστική δουλειά στις κιθάρες και την εξαιρετική φωνή της Ειρήνης να καθοδηγεί τις συνθέσεις, οι Allochiria συνεχίζουν να αλλάζουν και να εξελίσσονται μετά από 15 χρόνια παρουσίας στη σκηνή και μας παραδίδουν ένα δίσκο αντάξιο της πορείας τους.
5. Sadhus “The Smoking Community” – Illegal Sludge
Με αφορμή ένα stoner/sludge αφιέρωμα, είχα ακούσει στις αρχές της χρονιάς το ομώνυμο άλμπουμ των Sadhus που είχε βγει το 2014 και το EP τους που είχε βγει το 2018, αλλά δεν γνώριζα σε τι φάση είναι το συγκρότημα. Τελικά το Νοέμβρη του 2023 κυκλοφόρησαν το τρίτο άλμπουμ τους με τίτλο Illegal Sludge και από τις πρώτες νότες του Mel O.D. και τα φωνητικά του Σταύρου να τσακίζουν κόκκαλα, καταλαβαίνεις ότι αυτό που θα έρθει είναι ισοπεδωτικό.
Ένα άλμπουμ άλλοτε πιο σπιντάτο, άλλοτε πιο αργό, ένα άλμπουμ που φέρνει νέους πειραματισμούς και αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές και επιρροές των δημιουργών του, το Illegal Sludge είναι επιθετικό, γεμάτο φοβερές ιδέες και ένα φανταστικό εξώφυλλο. Είναι σίγουρα η καλύτερη δουλειά τους έως τώρα και περιέχει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της έως τώρα δισκογραφίας τους.
6. Beyond This Earth – Portraits of the Absurd
Τα παλικάρια (και καλοί φίλοι) από τη Λειβαδιά έμοιαζαν απασχολημένα σε όλα τα άλλα μουσικά projects που τρέχουν και που υπήρξαν ιδιαίτερα παραγωγικοί. Οι Beyond This Earth έμοιαζαν ανενεργοί και ξαφνικά μας έρχονται τον Ιούλιο με νέο κομμάτι και βίντεο κλιπ για το The Overseer και ανακοινώνουν και νέο δίσκο. Φαινόντουσαν ότι είναι φορμαρισμένοι και ορεξάτοι για ένα καλό sequel του Universal Fury και αυτό ακριβώς αποδείχτηκε.
Με μια γαμάτη εξωφυλλάρα και με heavy rock κομματάρες με τις οποίες σίγουρα θα χτυπηθούμε σε κάποιο κλαμπ της Αθήνας, το Portraits of the Absurd έχει όλα όσα αγαπάμε. Το γρέζι του Άκη, τα φοβερά riffs του Χρήστου και του Βαγγέλη και το πάντα στιβαρό rhythm section του Βαλάντη και του Πάρη. Από το In Orbit που ξεκινάει ο δίσκος μέχρι το Land of the Wise που κλείνει, δεν υπάρχει σημείο που να μην έχει κάτι ενδιαφέρον να σου πει.
Παρ’ ότι έχει βγει εδώ και ένα μήνα, το έχω ακούσει ήδη αρκετές φορές και πρέπει να πω πως ειδικά το The Fall of Reason έχει μπει εύκολα στη δεκάδα με τα αγαπημένα μου τραγούδια για το 2023. Ανυπομονώ να δω αν θα έρθουν Αθήνα για να τους δω και από κοντά μετά από αρκετά χρόνια.
Bonus: Fuel Eater – Echoes of Absurdity
Οι Πατρινοί είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου ονόματα όσον αφορά το ελληνικό stoner, αλλά αν αγαπώ κάτι περισσότερο είναι να βλέπω συγκροτήματα να εξελίσσονται και να μεταλλάσσονται δοκιμάζοντας πράγματα που τους αρέσουν. Αυτό ακριβώς κάνουν και οι Fuel Eater με τον τρίτο τους δίσκο όπου κρατούν την ταυτότητα τους, αλλά ταυτόχρονα απομακρύνονται και λίγο από τα παλιότερα άλμπουμ τους.
Το Of Dust and Lust θέτει τον τόνο με μια υπέροχη εναρκτήρια ριφάρα και από εκεί και πέρα δεν ξανακοιτούν πίσω. Άλλοτε κατεβάζουν λίγο τις ταχύτητες όπως στο The Whisperer, άλλοτε παίζουν ατόφιο heavy rock που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από συγκροτήματα του εξωτερικού βλέπε το φανταστικό Equidistant, αλλά ειδική μνεία θέλω να κάνω στο III Noma. Είναι ό,τι πιο διαφορετικό έχουν γράψει ποτέ, με ελληνικούς στίχους που θυμίζουν παλιό ρεμπέτικο, γαμάτο ήχο στις κιθάρες και συνολικά το βρήκα ένα από τα πιο πρωτότυπα τραγούδια που άκουσα στο 2023 από Έλληνα καλλιτέχνη. Φανταστικό άλμπουμ.
Bonus 2: Chipper – Reality Check
Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, τα παλικάρια από τη Θεσσαλονίκη ξαναχτύπησαν με ένα EP διάρκειας 19 λεπτών και πέραν της μουσικής, έχει ένα από τα αγαπημένα μου εξώφυλλα για φέτος. Μη σας παρασύρει ωστόσο αυτό, μιας και το άλμπουμ δεν έχει σχέση με black metal όπως μπορεί να φαντάζεστε, αλλά είναι ένα αυθεντικά καλό hard rock άλμπουμ εμποτισμένο με λίγα stoner στοιχεία.
Γεμάτο πωρωτικά riffs και κολλητικά ρεφρέν, το Reality Check μας προϊδεάζει πολύ θετικά για το επόμενο full length άλμπουμ της μπάντας που φαντάζομαι ότι θα είναι ακόμα καλύτερο. Μέχρι τότε όμως, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και απολαύστε το Reality Check και βυθιστείτε στις συνθέσεις του.
Αυτό ήταν λοιπόν το αφιέρωμα του Six Albums σε Έλληνες καλλιτέχνες. Σύντομα θα έρθουν ακόμα δύο άρθρα με μερικές ακόμα επιλογές από ξένα συγκροτήματα!
