To 2023 με βρήκε να ακούω πάρα πολλή και κυρίως καλή ελληνική μουσική. Και τελικά όχι μόνο θα έχουμε δεύτερο μέρος με τις προτάσεις μου για ελληνικούς δίσκους, αλλά θα έρθει και τρίτο σε λίγες μέρες! Όπως και στο προηγούμενο, έτσι και εδώ προσπάθησα να βάλω αρκετά είδη, αν και υπάρχει αρκετό extreme metal και στο τρίτο έχω κάποιες πιο stonerίζουσες κυκλοφορίες.
Εννοείται ότι για κάθε συγκρότημα έχω και το bandcamp του για να στηρίξετε! Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος του αφιερώματος.
1. Varathron – The Crimson Temple
Είναι πολύ δύσκολο να πεις τι περιμένεις από τον καινούριο δίσκο ενός εκ των σημαντικότερων ελληνικών συγκροτημάτων στον extreme metal χώρο, αλλά οι Varathron είναι συνεπείς στο ραντεβού τους με νέο άλμπουμ κάθε λίγα χρόνια. Στο The Crimson Temple γράφουν για ακόμα μία φορά έναν δίσκο που σε μαγνητίζει και κυρίως δημιουργεί αυτήν την συγκλονιστική μυστικιστική ατμόσφαιρα που υποστηρίζουν άψογα και στις live εμφανίσεις τους.
Με το εισαγωγικό Ascension να θέτει έναν επικό τόνο, το Hegemony of Chaos σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα για το τι θα επακολουθήσει. Αυθεντικό ελληνικό black metal από ένα σχήμα που ξεκίνησε στα 80s και τόσες δεκαετίες μετά συνεχίζει να δημιουργεί και να προσφέρει στο χώρο της μουσικής. Διαβάστε και τη συνέντευξη που μας έδωσαν εδώ και θα διαπιστώσετε ότι οι Varathron κοιτάνε συνεχώς μπροστά.
2. Dystopian Pleasures – Phygi
Δεν έχω κρύβει ότι το post-metal είναι το αγαπημένο μου είδος τα τελευταία χρόνια και θέλω να ψάχνω την ελληνική σκηνή. Ψάχνοντας λοιπόν για ελληνικό post-metal, έπεσα στους Dystopian Pleasures. Πρόκειται για τον Τίμο και τον Κωνσταντίνο, δύο παιδιά από τη Λαμία που δημιουργούν πανέμορφη μουσική. Το άλμπουμ ξεκινάει λίγο αργά, αλλά από τα μέσα του Ι και μετά παίρνει μπρος για τα καλά.
Με ενδιαφέροντα riffs, υπέροχα ιντερλούδια και μεταβάσεις και εξαιρετική χρήση synths, οι δύο μουσικοί καταφέρνουν μέσα από τα τέσσερα κομμάτια τους και ένα μικρό ιντερλούδιο να μας ταξιδέψουν σε ένα περιβάλλον με αποπνικτική ατμόσφαιρα, ένα περιβάλλον από το οποίο σχεδιάζεις τη Φυγή σου και αυτή είναι η ερμηνεία που εγώ έδωσα στον τίτλο του άλμπουμ, καθώς μου αρέσει να ερμηνεύω ορχηστρικούς δίσκους και τι σκέφτονταν οι δημιουργοί τους. Πραγματικά ενδιαφέρουσα μουσική από την αρχή ως το τέλος και περιμένω να δω τι συνέχεια θα υπάρξει.
3. ΑΦΑΝΕΙΑ – Μακριά απ’ τον Κόσμο
Λατρεύω το ελληνικό heavy rock και μου αρέσει πολύ ο ελληνικός στίχος σε punk σχήματα ή πιο heavy συγκροτήματα όπως οι Καταχνιά. Ψάχνοντας για κάτι ελληνικό, έπεσα πάνω στους ΑΦΑΝΕΙΑ και από το κατάμαυρο εξώφυλλο μέχρι τα ονόματα των τραγουδιών, κατάλαβα ότι οι Θεσσαλονικείς θα ήταν ακριβώς αυτό που θα ήθελα να ακούσω.
Blackened heavy rock με τρομερό rhythm section, ενδιαφέρουσες κιθάρες και riffs, υπέροχους πεσιμιστικούς στίχους και τρομακτικά κολλητικά ρεφρέν σε όλα τα κομμάτια τους. Γλυκοκοιτάνε σε σημεία το doom, το progressive και το hardcore punk, αλλά συνολικά το αποτέλεσμα είναι κάτι που δύσκολα βρίσκεις στην ελληνική σκηνή ως πακέτο κάνοντας το ένα πανέμορφο ντεμπούτο. Επίσης κάντε το εξής τεστ: Προτείνετε το σε φίλους σας που τους αρέσει το rock, το punk και το black και θα δείτε πως όλοι θα ενθουσιαστούν εξίσου. Και δικαίως.
4. AmongRuins – Land of the Black Sun
Είχαμε να τους ακούσουμε από το 2016 και συνήθως επιστροφές μετά από χρόνια κρύβουν έμπνευση και συμπυκνωμένη δημιουργικότητα και το melodic death συγκρότημα από την Αθήνα το επιβεβαίωσε 100%. Από την πρώτη ακρόαση, το Land of the Black Sun δε μπήκε απλώς στα αγαπημένα μου άλμπουμ από ελληνικά σχήματα το 2023, αλλά έγινε ένα από τα αγαπημένα μου της χρονιάς γενικά.
Από το Tear Me Apart με το οποίο ξεκινάει ο δίσκος, οι AmongRuins σε παρασύρουν με τον ορμή τους και τον σκληρό τους ήχο. Τρομερά μελωδικό και τρομερά heavy ταυτόχρονα, αυτό το άλμπουμ κυλάει πανέμορφα καθ’ όλη τη διάρκεια του και επιβεβαιώνει ότι οι AmongRuins έχουν επιστρέψει πιο δυναμικά από ποτέ. Το Land of the Black Sun είναι ένα άλμπουμ που από άποψη παραγωγής και παιξίματος δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα αντίστοιχα άλμπουμ του εξωτερικού.
5. Tuber – Joyful Silence
Οι Tuber είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου instrumental ελληνικά συγκροτήματα και μετά τα εξαιρετικά Desert Overcrowded και Out of the Blue, αναρωτιόμουν αν είναι ακόμα ενεργοί και πότε θα βγάλουν νέο άλμπουμ. Η απάντηση ήρθε εν έτει 2023 με το ολοκαίνουριο Joyful Silence, το οποίο αποτυπώνει 100% και την εξέλιξη του συγκροτήματος.
Από το μείγμα stoner, post και psychedelic που έπαιζαν οι Tuber στα προηγούμενα άλμπουμ τους, το καινούριο τους πόνημα είναι αρκετά πιο ηλεκτρονικό και κοιτάζει περισσότερο προς την πλευρά τους που αγαπάει τους Depeche Mode. Στις πρώτες ακροάσεις μου ήταν κάπως αλμυρή η αλλαγή, αλλά ακούγοντας το συνέχεια it grew on me και θεωρώ ότι με τον καιρό θα συνεχίσει προς αυτήν την κατεύθυνση.
Είναι ένα άλμπουμ που κρατάει τα βασικά χαρακτηριστικά που αγαπάμε στους Tuber και ταυτόχρονα τους φέρνει σε μία νέα κατεύθυνση, πιο πλούσια ορχηστρικά, πιο μελαγχολική και μας συστήνει ένα άλλο πρόσωπο του αγαπημένου μας συγκροτήματος. Έτσι το Joyful Silence έγινε άλλο ένα υπέροχο instrumental ταξίδι με τα παλικάρια από τις Σέρρες.
6. Aetherian – At Storm’s Edge
Δεν είχα ακούσει τους Aetherian πριν το 2023, ωστόσο βρήκα ένα review για το At Storm’s Edge και είπα να δοκιμάσω να το ακούσω. Τελικά όχι απλά μου άρεσε, αλλά με ενθουσίασε στον υπερθετικό βαθμό. Από το Forgotten Oaths που δίνει τη σκυτάλη στο τρομακτικά όμορφο και μελωδικό Army of Gaia και από εκεί στο απίστευτο ΠΥΡ ΑΕΝΑΟΝ, καταλαβαίνεις ότι δε θα ακούσεις ένα απλά καλό άλμπουμ, αλλά κάτι πολύ ιδιαίτερο.
Οι Aetherian γράφουν έναν σπουδαίο δίσκο, άλλοτε επιθετικό, άλλοτε μελωδικό με τα φωνητικά του Κώστα Μέξη να καθοδηγούν κάθε σύνθεση σε απαράμιλλη κορύφωση. Τα themes τους και οι στίχοι τους μου θύμισαν αρκετά Rotting Christ στις εποχές του Aealo. Με τραγούδια που διαρκούν κατά μέσο όρο έξι λεπτά, το At Storm’s Edge είναι ένα από τα πιο ωραία melodic death άλμπουμ που μπορείτε να ακούσετε φέτος οπότε αφήστε τους Aetherian να σας παρασύρουν στο ταξίδι τους γιατί είναι πραγματικά μαγικό.
Bonus: Gun Recoil – Underground Prison
Ένα καλό του να έχεις old school μεταλλάδες συναδέλφους είναι να σου προτείνουν απίθανα άλμπουμ και EPs που δύσκολα θα ανακάλυπτες μόνος σου. Το Underground Prison των Gun Recoil είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεσαι από το εξώφυλλο του. Μια γρήγορη, πωρωτική underground thrashιά με την οποία θα χτυπηθείς σε κάποιο μικρό κλαμπ της Αθήνας. Με ρετρό ήχο και φοβερό παίξιμο, το Underground Prison μοιάζει να έχει βγει από τα 80s και για αυτό κέρδισε μια θέση στις αγαπημένες μου κυκλοφορίες για το 2023. Αναμένω το full length άλμπουμ σύντομα!
Bonus 2: Okwaho – The Usurper Regime
Αυτό το δίσκο τον άκουσα πολύ πρόσφατα, αλλά όταν το εξώφυλλο γράφει Okwaho είναι εγγύηση ότι θα γουστάρω τη ζωή μου, όπερ και εγένετο. Οι Αθηναίοι παίζουν για ακόμα μία φορά αυτό το εξαιρετικό μείγμα sludge και doom μπολιασμένο με black metal στοιχεία σε ένα άλμπουμ που και στιχουργικά εξωτερικεύει όσα σκέφτονται οι δημιουργοί του.
Με έντονο πολιτικό και κοινωνικό στίχο, οι Okwaho αφηγούνται ιστορίες βγαλμένες από την πραγματική ζωή και για ακόμα μία φορά κερδίζουν όσους συμφωνούμε με τις απόψεις τους και τον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα. Παράλληλα η παραγωγή τους είναι καλύτερη από ποτέ σε ένα άλμπουμ με μουσική και αισθητική που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα sludge albums του εξωτερικού.
Αυτό ήταν και το δεύτερο μέρος του αφιερώματος για τους δίσκους των ελληνικών συγκροτημάτων και τα λέμε σύντομα με το τρίτο και τελευταίο μέρος!
