Λοιπόν, ξεκινώντας αυτό το αφιέρωμα, πρέπει να πω ότι αυτήν την ιδέα την είχα σκεφτεί το καλοκαίρι του 2022. Ήθελα κάπως να μαζέψω το ποια ήταν τα αγαπημένα μου άλμπουμ από Έλληνες καλλιτέχνες των τελευταίων πέντε χρόνων και ξεκίνησα με πέντε επιλογές, εμπλουτίζοντας σιγά σιγά τη λίστα. Έκτοτε έχω γράψει εκτενή αφιερώματα στην ελληνική δισκογραφία μέσω της στήλης που διαβάζετε καλύπτοντας πολλούς δίσκους τις χρονιές 2022 και 2023.
Αποφάσισα ωστόσο σήμερα να συγκεντρώσω τα αγαπημένα μου, αυτά που λατρεύω, αυτά στα οποία σταθερά γυρίζω και ξανακούω. Και περιόρισα τη λίστα στην εξαετία 2017-2022. Η σειρά δεν είναι προφανώς σειρά προτίμησης και προσπάθησα να συμπεριλάβω όσο περισσότερα είδη γίνεται για μεγαλύτερη ποικιλία. Πάμε λοιπόν να κάνουμε μια αναδρομή λοιπόν και να θυμηθούμε μερικά από τα καλύτερα άλμπουμ Ελλήνων καλλιτεχνών!
1. Deaf Radio – Modern Panic (2019)
Το έχω ξανατιμήσει στο παρελθόν, αλλά θα το ξαναπώ ότι αν μου δίνανε τη δυνατότητα να επιλέξω έναν ελληνικό δίσκο για να προτείνω σε κάποιον, είτε ακούει rock είτε όχι, τότε αυτός θα ήταν το Modern Panic. Οι Deaf Radio είχαν δείξει από το ντεμπούτο τους ότι είναι πολύ καλοί μουσικοί, αλλά σε αυτό το δεύτερο άλμπουμ κατάφεραν και εξελίχθηκαν πολύ περισσότερο από αυτό που περιμέναμε. Παίρνουν όλα τα στοιχεία που είχαν στο Aggravation, τον εναλλακτικό ήχο, τις garage επιρροές τους και προσθέτουν τη μελωδικότητα που φάνηκε ακόμα πιο έντονα και στο Arsenal of Hope που ακολούθησε.
Το Modern Panic ωστόσο είναι ακριβώς το σημείο που όλα ισορρόπησαν και για αυτό κανένα κομμάτι δεν υστερεί σε ποιότητα. Από το γρήγορο Death Club που θέτει τον τόνο για το τι θα ακολουθήσει, το άκρως κολλητικό Animals και το garage Dance Like A Reptile μέχρι πιο αργές συνθέσεις όπως το φανταστικό Astypalea που σε ταξιδεύει και το ομώνυμο, αυτό το άλμπουμ έχει 42 υπέροχα λεπτά και σε κάνει σχεδόν να ζηλεύεις αυτούς που δεν το έχουν ακούσει και θα βιώσουν την ακρόαση του για πρώτη φορά. Ο ορισμός του instant classic.
2. Godsleep – Coming of Age (2018)
Το περσινό Lies to Survive των Godsleep μπήκε εύκολα στα αγαπημένα μου της χρονιάς, αλλά είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για το Coming of Age που βγήκε πέντε χρόνια πριν. Σε αυτό το άλμπουμ το συγκρότημα απλά δείχνει πως μπορείς να κάνεις μια άκρως επιτυχημένη αλλαγή τραγουδιστή. Μετά την αποχώρηση του πρώτου τραγουδιστή τους λόγω μετακόμισης στο εξωτερικό, φέρνουν την ιδιαίτερα ταλαντούχα Amie Makris και δουλεύουν πάρα πολύ μαζί της για να βρουν την απαραίτητη χημεία.
Έτσι από το πιο αργό και stonerίζον Thousand Sons Of Sleep, αλλάζουν αρκετά το στυλ τους και το προσαρμόζουν στις φωνητικές γραμμές της Amie. Αυτό γίνεται εμφανές από τα πρώτα δύο κομμάτια, Ex-Nowhere Man και Unlearn που είναι από τα καλύτερα της δισκογραφίας τους. Το υπόλοιπο Coming of Age κυλάει υπέροχα. Μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, αλλά αρκετά σπιντάτες και με μια πιο fun συνολικά νότα, αποτέλεσε ένα από τα εισιτήρια τους για τις συνεχείς περιοδείες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Οι Godsleep βρήκαν την ταυτότητα τους και αυτό το άλμπουμ το πιστοποίησε.
3. Simplefast – Eternal (2020)
Αυτό το άλμπουμ ανά περιόδους ξεχνούσα να το ξανακούσω ενώ δεν έπρεπε. Βγήκε μόλις ένα μήνα πριν την πρώτη καραντίνα το 2020 και με συνόδευσε σε αρκετές βραδιές εκείνης της δύσκολης περιόδου. Έχοντας ζήσει όλες τις φάσεις του συγκροτήματος από το 2011 που ξεκίνησαν, το Eternal παραμένει μια στιγμή ολοκλήρωσης μιας τεράστιας εξελικτικής πορείας.
Από ένα καλό EP σε ένα ωραίο ντεμπούτο, το Eternal δεν είναι απλά το επόμενο βήμα. Με δύο αλλαγές στη lead κιθάρα και τα φωνητικά, οι Simplefast αλλάζουν επίπεδο και μας προσφέρουν την κορυφαία στιγμή τους. Άψογο rhythm section, καταπληκτική δουλειά στις κιθάρες, συνθέσεις άλλοτε μελωδικές και άλλοτε πιο γρήγορες και trashy. Μου έχουν λείψει πολύ οι Simplefast τόσο συναυλιακά όσο και μουσικά. Ελπίζω σύντομα να ετοιμάσουν ένα διάδοχο, όσο δύσκολο και να είναι το να διαδεχτείς μια δισκάρα σαν το Eternal.
4. Breath After Coma – Woke up in Babel (2019)
Το πρώτο draft αυτής της λίστας περιλάμβανε πέντε άλμπουμ και το δημοσίευσα στο Twitter. Τότε κάποιος από κάτω μου πρότεινε το Woke up in Babel των Αθηναίων Breath After Coma. Το αποθήκευσα τότε να δω τι έλεγε, αλλά ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που δεν το έβαλα νωρίτερα να παίζει. Με τα χρόνια, το Woke up in Babel άρχισε να εξελίσσεται σε ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ της δεκαετίας.
Είναι πολύ δύσκολο να σκεφτείς με τι να πρωτοξεκινήσεις σε αυτό το άλμπουμ. Γαμάτες μπασοεισαγωγές, εκρηκτικά riffs, τέλειες φωνητικές γραμμές και chorus, εναλλαγές μέσα στα τραγούδια, υπέροχες μελωδίες. Ειδικά τα πρώτα πέντε τραγούδια σε πιάνουν από τα μούτρα και σε κολλάνε στο repeat. Δε χορταίνεις να ακούς αυτόν τον δίσκο, γιατί θέλεις να ρουφήξεις κάθε δευτερόλεπτο, κάθε πτυχή του. Μαγικό άλμπουμ που δυστυχώς αποτέλεσε και το κύκνειο άσμα του συγκροτήματος…
5. Adolf Plays the Jazz – Low Life |We Can’t Lose. We Have Already Lost. (2022)
Οι Adolf Plays the Jazz είναι από τα μακροβιότερα projects στο χώρο του ελληνικού post-rock ξεκινώντας από το 2002 και παραμένοντας ενεργοί μέχρι και φέτος που μετονομάστηκαν σε Black Knot. Πριν τη μετονομασία τους ωστόσο και συμπληρώνοντας μια εικοσαετία ως σχήμα, πρόλαβαν να βγάλουν έναν εμβληματικό post δίσκο όπως το Low Life.
Είναι ένα 100% ατμοσφαιρικό άκουσμα με τις περισσότερες συνθέσεις να είναι instrumental και το ύφος τους αρκετά σκοτεινό. Το rhythm section τους είναι εξαιρετικό, ενώ τα πνευστά και ιδιαίτερα το σαξόφωνο απογειώνουν κάθε σύνθεση και συμβάλλουν στο jazzy στοιχείο που είχαν και στο προηγούμενο όνομά τους. Ένα άλμπουμ που το συγκρότημα δεν ψάχνεται, αλλά σχηματίζει μια νέα ταυτότητα καθώς κατευθύνεται σε μια νέα εποχή. Είμαι σίγουρος ότι και ως Black Knot θα γράφουν υπέροχη μουσική.
6. Bombing the Avenue – Dysfunctional (2019)
Το Dysfunctional το ανακάλυψα κάπως τυχαία ένα με δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Μου έκανε εντύπωση το εξώφυλλο και ο πολύ ωραίος ήχος που άκουγα στο Hangover City και είπα να το προσθέσω στη λίστα μου. Όσο κυλούσε η ακρόαση γινόταν και πιο απολαυστικό, βλέποντας μια προσέγγιση που μου είχε λείψει από ελληνικά συγκροτήματα.
Απλά riffs, πολύ ωραία ρεφρέν που θες να σιγοτραγουδήσεις και κυρίως κάποια εκπληκτικά outros που χτίζονταν πολύ προσεκτικά στα περίπου τέσσερα λεπτά που διαρκούν τα τραγούδια τους. Και φυσικά όλο αυτό κλείνει με μια κομματάρα όπως το αγαπημένο Bad Uncle που έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος των playlists μου. Ευελπιστώ να έχουμε σύντομα νέα της τριάδας από την Αθήνα, καθώς εδώ και δύο χρόνια φαίνονται απασχολημένοι σε άλλα projects.
7. Their Methlab – The Last Second (2019)
Άλλο ένα σχήμα που λάτρεψα και το οποίο έλιωσα στις ακροάσεις τη διετία 2019-2020 που ήταν πολύ παραγωγικοί με το The Last Second, το Tsunami και το Colours in Venice. Ιδιαίτερα ωστόσο το The Last Second, ως το ντεμπούτο τους με βρήκε σε μια φάση που εξερευνούσα πολύ ελληνικούς ορχηστρικούς δίσκους στο είδος του post όπως το Anassa και το Naegleria, οπότε δε μπορούσε να με αφήσει ασυγκίνητο.
Πρόκειται για ένα πραγματικό post-apocalyptic ταξίδι με την τριάδα από τα Ιωάννινα να σε παρασέρνει στις μελωδίες της. Σε κάποια σημεία μελαγχολικό, σε άλλα απαισιόδοξο, σε άλλα πιο φωτεινό, το The Last Second μέσα από υπέροχες συνθέσεις όπως το Arctic Funk, το Decompression και το Muktuk θα σε κάνει να βιώσεις πάρα πολλά διαφορετικά συναισθήματα και σίγουρα δε θα σε αφήσει ασυγκίνητο. Ακόμα και να μην ακούς rock ή metal, σε αυτό το άλμπουμ αξίζει να δώσεις μια ευκαιρία.
8. Khirki – Κτηνωδία (2021)
Το Μάϊο έγραψα ότι ο Κυκεώνας είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της φετινής χρονιάς. Δεν ξέρω τι άλμπουμ θα έρθουν μέσα στο επόμενο τρίμηνο, αλλά είμαι πεπεισμένος ότι δύσκολα θα πέσει από την πρώτη θέση. Εδώ όμως είμαστε για να μιλήσουμε για την Κτηνωδία, τον δίσκο με τον οποίο συστήθηκαν οι Khirki και αποτελεί κι από μόνος του ένα ξεχωριστό διαμάντι.
Είναι ένα άλμπουμ που βρίθει από φανταστικά riffs, εξαιρετικό παίξιμο στα ντραμς που δίνουν τέλεια με τη μπασάρα του Ορέστη. Με εκρηκτικά κομμάτια όπως το Deadpan και το Bukovo, με γαμάτα outros όπως στο Raging Bull, αλλά και με πιο αργές συνθέσεις όπως το Medea (που στα live τους είναι μια συγκλονιστική εμπειρία), η Κτηνωδία έδειξε κάτι που επιβεβαιώθηκε στον Κυκεώνα: Οι Khirki είναι πραγματικά το next big thing της ελληνικής μουσικής σκηνής.
9. Tuber – Out of the Blue (2017)
Αυτό το άλμπουμ των Σερραίων Tuber μου φαινόταν πάντα κάπως υποτιμημένο σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία τους. Το Joyful Science είναι το πρόσφατο πόνημα που εμφανίστηκαν αρκετά διαφορετικοί, το Desert Overcrowded είναι αυτό που τους έκανε γνωστούς, αλλά το Out of the Blue αποτελεί τον τέλειο συνδετικό κρίκο μεταξύ των δύο.
Από το ομώνυμο και το Russian φαίνεται η διάθεσή του να παραμείνει εξίσου σκληρό με τον προκάτοχό του, αλλά αργότερα στο Cat Class και το Noman μπαίνουν περισσότερα ατμοσφαιρικά και ηλεκτρονικά στοιχεία που είδαμε μελλοντικά. Το συμπέρασμα παραμένει ένα. Το Out of the Blue συγκεράζει τέλεια τις επιρροές των δημιουργών του αποτελώντας ένα υπέροχο post άκουσμα με πολλά ψυχεδελικά και stoner στοιχεία.
10. Μινέρβα – Κονσέρβα (2020)
Πως είμαι όταν σκέφτομαι ότι ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο τους οι Μινέρβα διαλύθηκαν; Με Νεύρα όπως λέει και το δημοφιλέστερο κομμάτι τους. Θυμάμαι όταν μου πρότειναν να ακούσω την Κονσέρβα, το πρόσωπο μου έλαμψε από τα πρώτα δευτερόλεπτα του Eye On You. Τέλειος ήχος στις κιθάρες, catchy μελωδίες, πολύ ωραίο ρεφρέν και διάχυτη garagίλα σε ένα γενικότερο post-punk μουσικό πλαίσιο.
Θες τραγούδια που θα σε έκαναν να κολλήσεις αν ήταν κάποια ανεξάρτητη μπάντα από το εξωτερικό; Πάρε το Poppers και το Mercules. Θέλεις ελληνόφωνο στίχο; Από το προαναφερθέν Με Νεύρα, μέχρι το Καλά Μυαλά και το Δράμα, κάθε τραγούδι των Μινέρβα είναι ισορροπημένο, είναι κολλητικό, είναι μια απολαυστική εμπειρία από την αρχή έως το τέλος. Θα ήθελα πολύ να κάνουν reunion.
Bonus: Suicidal Angels – Years of Aggression (2019)
Θα έρθει μεγαλύτερο και αναλυτικότερο αφιέρωμα σε ολόκληρη τη δισκογραφία των Suicidal Angels, ωστόσο σε αυτό το σημείο θα ήθελα σαν bonus να συμπεριλάβω το φανταστικό Years of Aggression. Για όλους εμάς που τους ακούγαμε νεότεροι στο Dead Again και το Bloodbath, η προσθήκη του Gus Drax είχε έφερε φρέσκια πνοή και νέες ιδέες που φάνηκαν στο Division of Blood αλλά κυρίως στο Years of Aggression.
Οι Suicidal δεν χάνουν σε ταχύτητα ή σε riffs, αλλά σε αυτό το άλμπουμ έχουν μια απίστευτη συνοχή. Κιθαριστικά είναι πολύ ανώτεροι και τα σόλο του Gus αποδεικνύουν την εξέλιξη του ως κιθαρίστα δίπλα στους Νίκο, Άγγελο και Ορφέα που ήταν για χρόνια σταθερές της μπάντας. Επιπλέον αποδεικνύουν ότι και πιο αργές συνθέσεις όπως το Bloody Ground τους ταιριάζουν γάντι, αφού προσθέτουν ποιότητα στο άλμπουμ. Το Years of Aggression για μένα έδειξε ότι οι Αθηναίοι thrashάδες μεγαλώνουν και εξελίσσονται. Και όπως φάνηκε από το φετινό Profane Prayer είναι στην καλύτερη φάση της καριέρας τους.
Σαν εξτραδάκι για όσα είπαμε σήμερα, ετοίμασα και μια playlist με τρία τραγούδια από κάθε άλμπουμ που θα δείτε στο πρώτο μέρος αυτού του αφιερώματος. Τα λέμε μέσα στον Οκτώβρη με άλλα δέκα άλμπουμ και ακόμα περισσότερη μουσική!
