Όπως είπαμε και στο προηγούμενο μέρος αυτού του αφιερώματος, αν κάτι μου αρέσει είναι το να συγκεντρώνω και να μιλάω για άλμπουμ που αγαπώ πολύ. Έτσι αποφάσισα να χτίσω σιγά σιγά ένα άρθρο με δίσκους ελληνικών συγκροτημάτων από την περίοδο 2017-2022 όπου η σκηνή μας πέρασε από διάφορες φάσεις.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ όλα τα συγκροτήματα που κοινοποίησαν το άρθρο στην ολοκαίνουρια σελίδα μας στο Instagram και όλους εσάς που μου στείλατε δικές σας προτάσεις ή γουστάρατε με τις μουσικές που ακούσατε στο πρώτο μέρος. Είμαι σίγουρος ότι θα λατρέψετε εξίσου και το δεύτερο. Από το progressive στο sludge και από το punk στο stoner, πάμε να μιλήσουμε για μερικές ακόμα δισκάρες!
1. we.own.the.sky – Home (2019)
Οι we.own.the.sky κατέχουν μια πολύ ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, καθώς το ορχηστρικό post-rock είναι ένα από τα αγαπημένα μου είδη και χαίρομαι όταν βλέπω συγκροτήματα από την Ελλάδα να διαπρέπουν σε αυτό. Το Home ήρθε τέσσερα χρόνια μετά το επίσης φανταστικό Earths Collide και αποτελεί ένα ακόμα βήμα στην εξέλιξη του συγκροτήματος από την Αθήνα.
Οι συνθέσεις στο Home αρχίζουν και γίνονται λίγο πιο μικρές σε διάρκεια πέφτοντας από τα εφτά με οχτώ λεπτά στα πέντε με έξι ανά τραγούδι, κάτι που βοηθάει στο να γράψουν περισσότερα κομμάτια και με καλύτερη συνοχή. Το progressive στοιχείο που ήταν εμφανές και στον προκάτοχό του, εδώ γίνεται ακόμα πιο έντονο και γενικότερα υπάρχει μια εκπληκτική ατμόσφαιρα καθ’ όλη τη διάρκεια του. Ένας από τους καλύτερους δίσκους ελληνικού συγκροτήματος στο είδος και όχι μόνο, πολύ πιο εθιστικός από πολλά άλμπουμ που θεωρούνται κορυφαία στο είδος.
2. Instant Boner – High Place Phenomenon (2020)
Βρισκόμαστε σε αναμονή της επόμενης δουλειάς των Θεσσαλονικιών Instant Boner μιας και έχουν ήδη δημοσιεύσει το εξαιρετικό Chasing Fire (πιθανότατα το καλύτερο τους τραγούδι μέχρι σήμερα), οπότε αυτή είναι μια καλή στιγμή να θυμηθούμε το ντεμπούτο τους. Κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο του 2020 και από το δεκάλεπτο High Place Phenomenon καταλαβαίνεις αμέσως τι θα ακολουθήσει.
Ένας κατά βάση stoner δίσκος, αλλά με ιδιαίτερες post επιρροές και μια διάχυτη ψυχεδέλεια σε κάθε πτυχή του. Προσθέτεις και τα πνευστά που δίνουν μια πιο jazzy αισθητική και έχεις μία υπέροχη μίξη διαφορετικών επιρροών και μουσικών που παντρεύονται υπέροχα στο High Place Phenomenon. Τα φωνητικά της Μαριάνθης απλά επισφραγίζουν ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Ένας δίσκος που δύσκολα μπορείς να κατατάξεις σε συγκεκριμένο είδος, αλλά σε κερδίζει από το πρώτο λεπτό του.
3. Allochiria – Throes (2017)
Το περσινό Commotion μπήκε στις λίστες με τα καλύτερα του 2023, αλλά και ο προκάτοχος του είναι πραγματικά πάρα πολύ καλός. Από το Omonoia του 2014 είχαν τεθεί οι βάσεις, αλλά στο Throes οι Allochiria ανεβαίνουν επίπεδο παίζοντας μουσική που σπάνια ακούς στην ελληνική μουσική σκηνή. Τα περισσότερα κομμάτια τους διαρκούν από εφτά έως δέκα λεπτά, κρατώντας όμως την ποιότητα τους σταθερή καθ’ όλη τη διάρκεια του.
Εξαιρετικά καλοπαιγμένο post-metal με πάρα πολλές sludge επιρροές και μια γενικότερη doom ατμόσφαιρα. Οι ερμηνείες της Ειρήνης Παππά είναι ανατριχιαστικές και το υπόλοιπο συγκρότημα ξέρει ακριβώς τόσο το πως να πατήσει πάνω σε αυτές, όσο και να γράψει μαγευτικά instrumental σημεία σε κάθε κομμάτι. Μάλιστα σε αρκετά από αυτά ακουμπάνε και λίγο στο post-rock που δείχνει να τους ταιριάζει πολύ. Κατ’ εμέ το Throes αποτελεί έμπνευση για τα νεότερα συγκροτήματα του σκληρού ήχου αποτελώντας ένα τρομακτικά πολυσχιδές και φυσικά ποιοτικό άλμπουμ.
4. 1000mods – Youth of Dissent (2020)
Όλοι οι καλλιτέχνες έχουν δικαίωμα στην αλλαγή. Οι αγαπημένοι 1000mods ήταν ένα από τα ηγετικά συγκροτήματα στο χώρο του stoner, ακολουθώντας για χρόνια μια συνταγή που εμπλουτιζόταν με νέα στοιχεία. Στο Youth of Dissent όμως αποκλίνουν τελείως από την πεπατημένη. Μικραίνουν σε διάρκεια τις περισσότερες συνθέσεις τους, ενσωματώνουν πιο catchy μελωδίες σε όλα τα τραγούδια τους και ταυτόχρονα γλυκοκοιτάνε το heavy rock.
Από το γρήγορο και αισιόδοξο Lucid με το κολλητικό ρεφρέν του και το heavy riff του Warped φαίνεται η αλλαγή του ύφους. Θες ξανά τις πιο αργές και μεγαλύτερες σε διάρκεια στιγμές τους; To Dear Herculine και το Young είναι υπέροχα. Θες κάτι πιο γρήγορο και fun με το οποίο θα χτυπηθείς στις ζωντανές εμφανίσεις τους; Το Pearl, το Dissent και το προαναφερθέν Lucid σε κερδίζουν αμέσως. To Youth of Dissent ήρθε στα τέλη της πρώτης καραντίνας και πήρε λίγο καιρό προκειμένου να μπορεί να παιχτεί live, αλλά ήταν σίγουρα μια κορυφή για το συγκρότημα. Μέχρι την επόμενη φυσικά μιας και σύντομα κυκλοφορεί ο διάδοχός του.
5. The Steams – Wild Ferment (2018)
Όταν βγήκε το Wild Ferment, έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στο χώρο του underground rock και θεωρώ πως αυτό το buzz δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Από το εισαγωγικό The Harvest καταλαβαίνεις αμέσως το στυλ των The Steams, αλλά χρειάζεται να ακούσεις όλο το άλμπουμ προκειμένου να το αποκωδικοποιήσεις. Ψυχεδελικές μελωδίες, πολύ ωραίες garage πινελιές και μια διάχυτη ρετρίλα κυριαρχούν στα περισσότερα κομμάτια τους.
Οι ρυθμοί είναι γενικά αργοί, αλλά τα ξεσπάσματα τους είναι πολύ εντυπωσιακά και οι κορυφώσεις αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα. Φυσικά το Wild Ferment ήταν και η έναρξη εντυπωσιακών συνεργασιών για τους Αθηναίους με τον Ψαραντώνη να συμμετέχει στο Perfect Storms from Afar, ενώ στο επόμενο άλμπουμ συνεργάστηκαν με τον Γιώργο Μαζωνάκη και πιο πρόσφατα με την Kim Logan.
6. Residuos Mentales – Introspection (2018)
Τους Residuos Mentales τους γνώρισα το 2018 σε μια επικοινωνία που είχαμε σχετικά με το Introspection. Εντυπωσιασμένος από τα σχόλια που διάβαζα για τον δίσκο αποφάσισα να τον ακούσω και μπορώ να πω πως έγινα σχεδόν αμέσως φαν τους. Σε σχέση με το A Temporary State Of Bliss του 2023 (που φυσικά μπήκε στα καλύτερα της χρονιάς) είναι ένα τελείως διαφορετικό άκουσμα.
Χαλαρωτική, instrumental μουσική με κομμάτια διάρκειας τριών έως πέντε λεπτών με το πιάνο του Στράτου και την κιθάρα και το φλάουτο του Αλέξανδρου να σε ταξιδεύουν σε αλλοτινούς κόσμους που μοιάζουν με το υπέροχα ταιριαστό εξώφυλλο του. Ένα μαγικό και φιλόδοξο άλμπουμ, φτιαγμένο για ανθρώπους που θέλουν να αφεθούν και να απολαύσουν κάθε δευτερόλεπτό του.
7. Puta Volcano – AMMA (2020)
Τους Puta Volcano τους έχουμε εξυμνήσει ουκ ολίγες φορές και στο Anthems Radio Show, αφού τόσο εγώ όσο και ο Γιώργος Παπάζογλου που ακούμε αρκετό stoner και heavy rock, θεωρούμε πως αποτελούν ένα από τα πιο ποιοτικά σχήματα της εγχώριας σκηνής. Έχοντας λιώσει όλα τους τα άλμπουμ, επέλεξα για το αφιέρωμα το AMMA καθώς το θεωρώ ένα κλικ ανώτερο από το επίσης εξαιρετικό Harmony of Spheres.
Ο λόγος είναι ότι οι Puta Volcano στο AMMA εξελίχθηκαν πολύ εντυπωσιακά, προσφέροντας ένα πιο πλούσιο και με περισσότερες συνθέσεις δίσκο, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να μην υστερεί καθόλου σε σχέση με τους προκατόχους του. Το ΑΜΜΑ είναι πολύ ατμοσφαιρικό, έχει εξαιρετικές στιγμές τόσο στα πιο ήρεμα όσο και στο πιο heavy σημεία του, διαθέτει φανταστικά ρεφρέν που σου κολλάνε στο μυαλό και γενικότερα είναι το επιστέγασμα μιας εξαιρετικής πορείας. Ελπίζω να τους ακούσουμε ξανά σύντομα δισκογραφικά.
8. Bad Movies – Στο Λάκκο με τα Φίδια (2022)
Έχω πολύ μεγάλη αγάπη για το ελληνικό punk, οπότε η επιστροφή των Bad Movies με νέο άλμπουμ το 2022 ήταν ένα εξαιρετικό νέο. Το Στο Λάκκο με τα Φίδια είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν από τους Θεσσαλονικείς. Γρήγορες συνθέσεις, όμορφες μελωδίες, υπέροχοι ελληνόφωνοι στίχοι, γενικότερα ένας ήχος που παραπέμπει περισσότερο στα 00s, αλλά προσαρμοσμένος στη δεκαετία που κυκλοφόρησε. Έξτρα credits στο πολύ όμορφο εξώφυλλο που συμπυκνώνει τα περίπου τριάντα εννιά λεπτά της μουσικής του. Είναι ένα άλμπουμ που θα σου κολλήσουν πολλά τραγούδια και σίγουρα θα θέλεις να τους ακούσεις και live που πραγματικά είναι ισοπεδωτικοί.
9. Narcosis – Leap of Faith (2020)
Τους Narcosis τους παρακολουθώ εδώ και αρκετά χρόνια και μπορώ να πω ότι είμαι πολύ μεγάλος φαν της μουσικής τους, καθώς καταφέρνει κάτι που είναι αρκετά δύσκολο. Με γυρίζει πίσω αρκετά χρόνια και μου θυμίζει αγαπημένα μου ακούσματα από την περίοδο της εφηβείας μου. Δεν εννοώ την περίοδο των Linkin Park ή των Rasmus, αλλά την πιο ώριμη φάση που αναδιαμόρφωνα τα γούστα μου και το stoner, το grunge και το post-grunge έπαιξαν μεγάλο ρόλο σε αυτό.
Είναι αρκετά εμφανές από τις φωνητικές τους γραμμές ότι λατρεύουν τον Cobain και τον Layne Staley, αλλά η μουσική τους έχει μια γενικότερη 90s υφή που πραγματικά με άγγιξε. Πότε πιο grungy, πότε πιο εναλλακτικό, ανά σημεία έχει πιο heavy αλλά και stoner στιγμές, ενώ είναι εμφανές ότι και το garage κύμα των 00s έχει αφήσει τις πινελιές του στις συνθέσεις τους. Το Leap of Faith είναι ένα πραγματικά ολοκληρωμένο και όμορφο άκουσμα και μέσα σε όλα έχει και ένα υπέροχο εξώφυλλο.
10. Mother of Millions – Artifacts (2019)
Τους Mother of Millions τους είδα πολύ πρόσφατα live, ενώ πριν λίγες μέρες άκουσα και το καινούριο άλμπουμ τους Magna Water που έδειξε ότι πρόκειται για ένα από τα πιο ώριμα και ολοκληρωμένα συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής αυτή τη στιγμή. Το Artifacts ωστόσο αποτελεί ίσως το σημαντικότερο βήμα σε αυτήν τους την πορεία έως το Magna Water.
Όλοι τους οι δίσκοι έως εκείνο το σημείο ήταν πολύ συμπαγείς, αλλά το Artifacts είναι πραγματικά ένα επίπεδο πιο πάνω. Μέσα σε σαράντα λεπτά οι Mother of Millions σε παρασέρνουν μέσα στο τεράστιο εύρος επιρροών και μουσικών που τους έχουν χαράξει. Τα chorus είναι εντυπωσιακά, τα progressive riffs τους είναι αργά και καλοπαιγμένα, ενώ ο Γιώργος Προκοπίου παραδίδει τα καλύτερα φωνητικά του σε άλμπουμ τους μέχρι τότε. Τόσο το Artifacts όσο και το Magna Water είναι αριστουργήματα που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από progressive άλμπουμ του εξωτερικού.
Bonus: Villagers of Ioannina City – Age of Aquarius (2019)
Είναι μεγάλο debate μεταξύ εμού και διαφόρων φίλων το ποιο άλμπουμ των Villagers of Ioannina City είναι ανώτερο. Το Riza ή το Age of Aquarius; Αν και ανήκω σε αυτούς που λατρεύουν την παραδοσιακή πλευρά του Riza, δε γίνεται να μην αναγνωρίσω πόσο υπέροχο άκουσμα είναι και το Age of Aquarius. Έζησα τα live που έκαναν πριν την κυκλοφορία του, το να παίζουν νέα τραγούδια τους, το άκουσα από την πρώτη μέρα που βγήκε και έχω μία πολύ ξεχωριστή σύνδεση μαζί του.
Ο δίσκος αυτός κάνει προφανή την εξέλιξη των VIC μεταμορφώνοντας τους σε ένα πιο καθαρόαιμο stoner σχήμα με πολλά ψυχεδελικά στοιχεία και αρκετή ελληνική μουσική παράδοση. Οι συνθέσεις αρχίζουν και γίνονται αρκετά μεγαλύτερες πλησιάζοντας τα εννιά με δέκα λεπτά και κάθε τραγούδι σε ταξιδεύει σε έναν δικό του κόσμο μέσα από το αργό χτίσιμο και τη σταδιακή κορύφωση. Αυτό που κατάλαβα με τα χρόνια είναι ότι το Age of Aquarius ήταν η φυσική εξέλιξη του Riza και πραγματικά περιμένω για το πως θα κινηθούν στο επόμενο άλμπουμ τους οι Ηπειρώτες της καρδιάς μας.
Σας ευχαριστώ που διαβάσατε αυτό το άρθρο και ελπίζω να ανακαλύψατε καινούριες μουσικές μέσα από αυτό! Σας αφήνω όπως πάντα την playlist όλου του αφιερώματος με τρία επιλεγμένα τραγούδια από κάθε δίσκο!
