Πέρυσι το αφιέρωμα με τα καλύτερα της χρονιάς ξεκίνησε με τα ελληνικά άλμπουμ, ωστόσο φέτος ήμουν εξαιρετικά ικανοποιημένος με την εγχώρια παραγωγή και ήθελα να παρουσιάσουμε περισσότερα άλμπουμ από κάθε άλλο ημερολογιακό έτος. Επίσης θεωρώ λάθος το να βγαίνουν τα αφιερώματα με τα καλύτερα στις αρχές του Δεκέμβρη, καθώς υπάρχουν πολύ καλές δουλειές που βγαίνουν και αυτόν τον μήνα.
Με στόχο λοιπόν να παρουσιάσουμε όσο περισσότερα άλμπουμ γίνεται και να συμπεριλάβουμε δίσκους του Δεκεμβρίου, ξεκινάμε ένα ακόμα αφιέρωμα, το οποίο θα ολοκληρωθεί μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου και στόχος του είναι να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερα είδη του rock και του metal. Όπως πάντα, σας βάζω και το είδος μουσικής του συγκροτήματος και τα social media του, προκειμένου ό,τι σας αρέσει να το βρείτε, να το ακούσετε και να το ακολουθήσετε!
Khirki – Κυκεώνας
Είδος: Heavy Rock/Folk
Αν έπρεπε να διαλέξω ένα άλμπουμ της χρονιάς, ο Κυκεώνας θα ήταν σίγουρα η επιλογή μου. Οι Khirki είναι ένα συγκρότημα που είδα φέτος δύο φορές live και η παρουσίαση του άλμπουμ ήταν το δικό μου highlight στη φετινή συναυλιακή σεζόν. Στο αφιέρωμα που έκανα για εκείνους, έγραψα αναλυτικά γιατί και η Κτηνωδία, αλλά και ο Κυκεώνας αποτελούν μεγάλα διαμάντια για τη σύγχρονη ελληνική rock σκηνή.
Σε ένα άλμπουμ που είναι ο ορισμός του All Killer No Filler, έχουμε τραγούδια-φόρο τιμής στη θάλασσα και την αρχαία ελληνική μυθολογία, αλλά κυρίως έναν κυκεώνα (pun intended) των διαφορετικών επιρροών που έχει η τριάδα από την Αθήνα και οι οποίες γίνονται πιο ορατές στο δεύτερο τους δίσκο. Από το κλασικό ατσάλινο heavy metal στο Your Majesty, τα post intro και outro στο Hekate, την οριακά black εισαγωγή του Heart of the Sea, την όλη Mastodonίλα των Συμπληγάδων που για μένα είναι το καλύτερο τραγούδι του 2024 και όλα αυτά με το συγκρότημα να ανεβαίνει επίπεδο και τεχνικά.
Τα riffs είναι ακόμα πιο ενδιαφέροντα και γρήγορα, το μπάσο αποτελεί τον οδηγό σε κάθε κομμάτι σχεδόν επιβάλλοντας τον ρυθμό, ενώ τα ντραμς έχουν ακόμα περισσότερους και πιο πολύπλοκους ρυθμούς, δείγμα των οποίων είχαμε δει και στην Κτηνωδία. Όλο αυτό το εξαιρετικό πακέτο ενισχύεται πάντα από τα folk στοιχεία από την παραδοσιακή ελληνική και βαλκανική μουσική, μετατρέποντας τον δίσκο σε must άκουσμα.
Σε κάνει να ανατριχιάζεις, σε κάνει να κοπανηθείς, σε κάνει να συγκινηθείς και σε παρασέρνει σε ένα όμορφο ταξίδι στις θάλασσες της αρχαιότητας μέσα από μερικά από τα καλύτερα και πιο πρωτότυπα τραγούδια της χρονιάς. Μπείτε άμεσα στον κόσμο των Khirki αν δεν το έχετε κάνει ήδη.
Movement of Static – Projections
Είδος: Post-Metal
Η επιστροφή των αγαπημένων μου Θεσσαλονικιών ήταν κάτι που είχα γράψει ότι ανέμενα στο πρώτο Unstable Show της φετινής χρονιάς. Παρακολουθώ και θαυμάζω κάθε βήμα τους και κυρίως τον τρόπο που καταφέρνουν και δένουν όλη τη δισκογραφία τους ως ένα ενιαίο κόνσεπτ. Το Projections είναι ο διάδοχος και ταυτόχρονα prequel του εξαιρετικού Naegleria και οι MoS πέτυχαν για ακόμα μία φορά το σκοπό τους.
Το άκουγα ξανά και ξανά, κράταγα σημειώσεις, έψαχνα τι διάολο είναι τα Fractals, τι μπορεί να ήθελαν να πουν με τον τάδε τίτλο τραγουδιού και να περάσω πολλή ώρα προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω το νόημά του φτάνοντας στη λύτρωση με το καταπληκτικό Archetypes. Μήνες μετά παραμένει το άλμπουμ που ξεχώρισα περισσότερο από το φετινό Post (και πιστέψτε με ακούω πάρα πολύ Post) και βυθίζομαι συνεχώς στις απίθανες μπασογραμμές του, τα ηλεκτρονικά περάσματα, τις σκληρές κιθάρες του και το πόσο όμορφα δένουν όλα αυτά μεταξύ τους. Ίσως ο πιο cinematic δίσκος της χρονιάς, ένα ταξίδι ανάμεσα στα άστρα, τους πλανήτες, αλλά και την ίδια μας την ύπαρξη.
Altar of the Stag – Visceral Offering
Είδος: Sludge Metal/Post-Metal
Δεύτερη επίσκεψη στη συμπρωτεύουσα και αυτή τη φορά θα μιλήσουμε για τους φοβερούς Altar of the Stag. Αυτόν τον δίσκο μου τον έστειλαν στις αρχές της χρονιάς γνωρίζοντας ότι και στο περσινό αφιέρωμα κάλυψα αρκετά άλμπουμ που πάντρευαν το sludge με το post. Το πολύ όμορφο εξώφυλλο μου θύμισε Mastodon, αλλά με χρωματική παλέτα των πρώιμων Baroness και κάπως έτσι βυθίστηκα στη μουσική τους.
Το Visceral Offering είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα γραφής στο συγκεκριμένο είδος. Αργόσυρτα εισαγωγικά riffs, στακάτο παίξιμο από το rhythm section, post ξεσπάσματα, μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια με πολλές μεταβάσεις και τραχιά φωνητικά που απογειώνουν τους μυστικιστικούς τους στίχους. Οι instrumental στιγμές τους όπως το Celestial Offering μας δείχνουν ότι οι Θεσσαλονικείς μπορούν να σε μαγέψουν ακόμα και σε πιο post-rock συνθέσεις και μέσα στα πενήντα ένα λεπτά μουσικής τους θα βρεις έναν εξαιρετικό συγκερασμό διαφορετικών επιρροών, ήχων και ειδών από το extreme metal και το progressive πέραν του γενικότερου sludginess. Φανταστικό και πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο.
Suicidal Angels – Profane Prayer
Είδος: Thrash Metal
Οι Suicidal Angels αποτέλεσαν για φέτος το νούμερο ένα συγκρότημα που άκουσα περισσότερο στο Spotify και αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι άκουσα όλη τους τη δισκογραφία με αφορμή το Profane Prayer. Κι αν το Years of Aggression έμοιαζε για μένα η κορυφή τους συνθετικά, το Profane Prayer έρχεται και το εκθρονίζει ως το καλύτερο άλμπουμ σε μία ούτως ή άλλως πολύ όμορφη πορεία.
Οι Suicidal δεν έχασαν ποτέ την επιθετικότητα και την ταχύτητα τους, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια και με την προσθήκη του εξαιρετικά ταλαντούχου Gus Drax, αλλάζουν και αναμειγνύουν τα προαναφερθέντα στοιχεία τους με τις μελωδίες και τα εξαιρετικά σόλο του Λαρισαίου κιθαρίστα. Δεν γίνεται να μη χτυπηθείς με τα riffs του When The Lions Die, να μη γουστάρεις τη ζωή σου με τη συμμετοχή Σάκη Τόλη, Φώτη Μπερνάντο και Ευθύμη Καραδήμα στο υπέροχο Deathstalker, να μην απολαύσεις το The Return of the Reaper, αλλά κυρίως να μην προσθέσεις το συγκλονιστικό The Fire Paths of Fate σε μια από τις κορυφαίες στιγμές της δισκογραφίας τους ή να το θεωρήσεις (όπως εγώ) το καλύτερο τους τραγούδι.
Commuter – Guilt Eraser
Είδος: Post-Punk
Οι Μινέρβα είναι ένα συγκρότημα για το οποίο έχω γράψει στο παρελθόν και χαίρομαι που βλέπω ότι μέλη τους συνεχίζουν να ξεδιπλώνουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες μέσω των Commuter. To περσινό τους EP ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα κυκλοφορία, περίμενα ωστόσο τι μας επιφυλάσσουν για τον πρώτο full length δίσκο τους. Το Guilt Eraser είναι ένας θρίαμβος. Χωρίς υπερβολή και έχοντας εξερευνήσει αρκετά την ελληνική και ξένη post-punk σκηνή αυτή τη χρονιά, νιώθω πως κανένα άλμπουμ δε με κράτησε στο repeat όσο αυτό.
Σε πολλά σημεία του σε ταξιδεύουν στα 80s ξεδιπλώνοντας τις επιρροές τους από εκείνη τη δεκαετία σχεδόν σε κάθε σύνθεση, αλλά προσδίδουν μια δική τους ταυτότητα που ηχεί πολύ όμορφη. Αυτό που ανέκαθεν μου έκανε εντύπωση ήταν το πως συνδύαζαν τη μελαγχολική μουσική και τις ατμοσφαιρικές μελωδίες με τα έντονα ξεσπάσματα και κορυφώσεις όπως στο αγαπημένο Honestly ή πόσο τέλεια αναπτύσσουν τις ιδέες τους μέσα στα τραγούδια είτε σε κάτω από δύο λεπτά όπως στο Bruising, είτε σε πάνω από οχτώ λεπτά όπως στο φανταστικό -οριακά post- Glasgow. Οι Commuter σίγουρα αποτελούν ένα από τα ονόματα που θα παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον σε κάθε τους βήμα.
Oath – Death Lurks Everyhere
Είδος: Doom Metal
Μία καλοκαιρινή κυκλοφορία που ανακάλυψα μέσω του καθιερωμένου ξεψαχνίσματος στο φοβερό κανάλι 666MrDoom, οι Oath με κέρδισαν από τη στιγμή που είδα ότι παίζουν Doom και ότι το άλμπουμ διαρκεί συνολικά εικοσιπέντε λεπτά με μόλις τρία τραγούδια. Το Death lurks everywhere είναι ακριβώς πάντως αυτό που χρειάζεται ο ήχος του doom είδους εν έτει 2024.
Χαμηλοκουρδισμένα αργόσυρτα riffs, μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, fuzzy κιθάρες, έντονο μπάσο, διάχυτη Sabbathίλα, ροκ ξεσπάσματα και αργά σολάκια που βοηθούν το τραγούδι να δέσει. Τίκαρε όλα τα κουτάκια μου μουσικά και έδεσε εξαιρετικά με το φανταστικό εξώφυλλο του Δημήτρη Μπασδέκη. Ειλικρινά ανυπομονώ να ακούσω το επόμενο βήμα αυτού του συγκροτήματος και να χαθώ στους μουσικούς δρόμους που θα επιλέξουν.
Kvadrat – The Horrible Dissonance of Oblivion
Είδος: Black Metal/Death Metal
Έρεβος. Σκοτάδι. Ανατριχίλα. Δεν ξέρω πως αλλιώς να περιγράψω όσα άκουσα στο ντεμπούτο των Kvadrat. Ήταν ένα ντεμπούτο που οι οπαδοί του ακραίου ήχου περίμεναν με τεράστια ανυπομονησία και απ’ όσο φάνηκε είχαν απόλυτο δίκιο. Πρόκειται για ένα extreme metal αριστούργημα με αργές εισαγωγές, αλλά γρήγορα τεχνικά thrash/death riffs, καταιγιστικά blast beats και ελληνόφωνους στίχους τόσο απαισιόδοξους, μαύρους και πεσιμιστικούς που καταλήγουν να ακούγονται ποιητικοί.
Πραγματικά εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ με το πως ο δημιουργός του καταφέρνει και παρασέρνει από το πρώτο δευτερόλεπτο σε αυτήν την αποπνικτική ατμόσφαιρα, πως συνδυάζει υπέροχα τα black στοιχεία με το death και με πολύ λίγη μελωδία επιτυγχάνει απόλυτα το να σε κάνει να ακούς ξανά και ξανά ένα άκουσμα που σε βυθίζει σε σκέψεις χάρη στους κοινωνικούς στίχους και την φανταστική τεχνική του. Μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, όχι μόνο για τον εγχώριο ακραίο ήχο, αλλά και γενικά.
Till Silence Breaks – I’m Gonna Tell God Everything
Είδος: Metalcore
Δε θυμάμαι πόσο καιρό έχω να ακούσω έναν ελληνικό metalcore δίσκο και να συνειδητοποιήσω ότι αυτό το σύνολο τραγουδιών δεν έχει απολύτως τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχα συγκροτήματα του εξωτερικού. Οι Till Silence Breaks από το εισαγωγικό Sundown με βύθισαν αμέσως στο γρήγορο και επιθετικό στυλ τους μέχρι να αρχίσουν να ξεδιπλώνουν τον πλήρη μουσικό τους καμβά στα υπόλοιπα τραγούδια του I’m Gonna Tell God Everything. Δεν είναι μια μπάντα που της αρέσει μόνο το γενικότερο core στυλ, αλλά αρέσκεται να προσθέτει μελωδία στον ήχο της και τα ρεφρέν τους είναι εξαιρετικά δουλεμένα και αρκούντως κολλητικά.
Τραγούδι με το τραγούδι, ο δίσκος ανεβαίνει στα μάτια σου χάρη και στα post-metal στοιχεία με τα οποία μπολιάζουν τον ήχο τους και τη γενικότερη γλυκόπικρη και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Οι φωνητικές γραμμές του Νίκου Ευαγγελάτου είναι τόσο μελωδικές και ταυτόχρονα επιθετικές που νιώθεις συνεχώς αυτή τη μίξη Architects με Sleep Token που θέλουν να πετύχουν και η οποία συνοψίζεται τέλεια στο τελικό Darkness of Blue. Μια από τις πιο άρτιες κυκλοφορίες της χρονιάς σε θέμα συνοχής και ουσίας.
1000mods – Cheat Death
Είδος: Heavy Rock
Είμαι πολύ χαρούμενος όταν βλέπω ελληνικά συγκροτήματα όπως τους 1000mods να περιοδεύουν συνεχώς ανά τον κόσμο, αποτελώντας ένα από τα πιο δυνατά εξαγώγιμα μουσικά χαρτιά της Ελλάδας. Τους ακούω από εποχές Super Van Vacation και έζησα την συνεχή τους εξέλιξη επικροτώντας την πορεία και την αλλαγή τους. Το Youth of Dissent αποτέλεσε την πιο πειραματική στιγμή τους και προσωπικά την κατατάσσω στην κορυφαία της μέχρι τώρα πορείας τους.
To Cheat Death αποτελεί ένα ακόμα βήμα σε διαφορετική κατεύθυνση. Λιγότερο επηρεασμένο από grunge και τον alternative ήχο των 90s, με μεγαλύτερα τραγούδια και πιο fuzzy κιθάρες, κινείται περισσότερο προς στην πλευρά του heavy rock, αν και γλυκοκοιτάζει ακόμα και το metal σε κάποια σημεία. Ίσως το πιο Sabbathικό τους πόνημα και αυτό που μου πήρε περισσότερες ακροάσεις για να κατανοήσω το ποιο ήταν το όραμά τους. Δεν σταματάνε να μας εκπλήσσουν πάντως με το πόσο διαφορετικοί και κυρίως καλλιτεχνικά ελεύθεροι ακούγονται με κάθε νέο δίσκο και αυτό μόνο όμορφο μπορεί να είναι.
Psyanide – Vertigo
Είδος: Melodic Death Metal
Τι θα γινόταν αν οι ριφάρες των Lamb of God και τα επιθετικά φωνητικά τους προσαρμοζόντουσαν σε melodic death συνθετικές φόρμες; Την απάντηση έρχονται να μας δώσουν οι Psyanide με ένα άλμπουμ που δεν είναι απλά καλό, αλλά μαγικό. Είναι ένα άκουσμα, στο οποίο επέστρεφα συνεχώς μέσα στη χρονιά (μιας και κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο) και κάθε φορά μου ακουγόταν πολύ φρέσκο και οδηγούσε στο να ανακαλύψω πτυχές του που δεν έχω ξανακούσει.
Και στον προκάτοχο του, το I Delcare War ήταν εξαιρετικοί οι Θεσσαλονικείς, αλλά εδώ καταφέρνουν και ανεβαίνουν αισθητά επίπεδο. Η παραγωγή είναι άψογη, τα riffs είναι τρομακτικά ενδιαφέροντα καθοδηγώντας τέλεια τις συνθέσεις, το rhythm section είναι στιβαρό ενώ τα φωνητικά δεν έχουν απολύτως τίποτα να ζηλέψουν από συγκροτήματα του εξωτερικού παντρεύοντας τέλεια το groove με το μελωδικό death. Το κυριότερο όμως είναι το πόσο εμπνευσμένο και γεμάτο ιδέες ακούγεται το Vertigo. Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.
Αυτό λοιπόν ήταν και το πρώτο μέρος του αφιερώματος μας στα καλύτερα άλμπουμ από Έλληνες καλλιτέχνες για το 2024! Τα λέμε σε περίπου δύο εβδομάδες με τα δύο επόμενα μέρη!
