Ήρθε για ακόμα μία φορά αυτή η στιγμή της χρονιάς. Το 2025 φτάνει στο τέλος του και κάθε χρόνο βγαίνω στο Τουίτερ και ζητάω τη συνδρομή σας. Αναζητώ καλή μουσική και ωραίες προτάσεις κυρίως στο φάσμα του rock και του metal. Από το 2022 που ξεκινήσαμε το συγκεκριμένο αφιέρωμα, έχω λάβει μερικά κρυμμένα διαμάντια και μάλιστα αρκετοί φίλοι έγιναν σταθεροί θαμώνες προτείνοντας κάθε χρόνο κάτι ενδιαφέρον.
Φέτος ήταν χρονιά ρεκόρ με 12 νέες προτάσεις που θα διαβάσετε παρακάτω. Πάμε λοιπόν να δούμε τα καλύτερα του 2025 μέσα από δικές σας επιλογές!
Το αφιέρωμα του 2022 θα το βρείτε σε δύο μέρη εδώ και εδώ.
Το αφιέρωμα του 2023 θα το βρείτε εδώ.
Το αφιέρωμα του 2024 θα το βρείτε εδώ.
Lorna Shore – I Feel The Everblack Festering Within Me από @SpellAlchemios
Είδος: Deathcore
Ο φίλος Θοδωρής κάθε χρονιά μου προτείνει κάτι ωραίο από το χώρο του extreme metal. Τους Lorna Shore τους γνώριζα, αλλά φέτος δεν είχα καταφέρει να ακούσω το αλμπουμ τους οπότε μου έβαλε εκείνος το task. Παρ’ ότι δεν είμαι μεγάλος φαν του deathcore, το I Feel The Everblack Festering Within Me πραγματικά με γέμισε από πολλές απόψεις.
Είναι εμφανές πως δεν έχουν καμία πρόθεση να κατεβάσουν ταχύτητες και πραγματικά έχουν σημεία που οι κιθάρες και τα blast beats τους ακούγονται καταιγιστικά. Από την άλλη πλευρά οι Αμερικάνοι μοιάζουν να θέλουν να προσθέσουν αρκετή μελωδία και οπερετικά στοιχεία με τα Glenwood και Forevermore να είναι δύο από τα καλύτερα τραγούδια της μέχρι τώρα πορείας τους.
Η φωνή του Will Ramos και η ποικιλία που έχει το στυλ του είναι μοναδική, αφού μοιάζει να κάνει πράγματα που αψηφούν τη λογική. Κάθε τους τραγούδι μοιάζει με βουτιά στο σκοτάδι, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν πολλές κορυφώσεις, πολύς πόνος. Αν συνεχίσουν έτσι, θα εξελιχθούν σε ένα φαινόμενο και μάλιστα χωρίς να παίρνουν εμπορικές επιλογές. Απλώς μεγαλώνουν, αλλάζουν και εξελίσσονται. Πολύ σημαντικό άλμπουμ.
Green Carnation – A Dark Poem, Pt. I: The Shores of Melancholia από @Spanakoryzo
Είδος: Progressive Rock
Αυτή ήταν μια από τις πολύ δυνατές προτάσεις του αφιερώματος μιας και έπρεπε να κάνω λίγη έρευνα και να ακούσω περισσότερο Green Carnation. Με αυτό το άλμπουμ οι Νορβηγοί μοιάζουν να ανοίγουν ένα νέο κεφάλαιο στη μουσική τους. Το The Shores of Melancholia το βίωσα ως μια αργή, σταθερή και μελαγχολική κατάδυση σε έναν διαφορετικό κόσμο.
Το εξώφυλλο δεν είναι καθόλου τυχαίο. Είναι ένα άλμπουμ που σε ταξιδεύει στη θάλασσα κάνοντας τις κιθάρες να μοιάζουν με κύματα, καθώς άλλοτε είναι ήρεμες και άλλοτε χτίζουν μια απρόσμενη ένταση. Το άλμπουμ ξεκινάει πιο αργά, βάζοντας μπροστά τον progressive χαρακτήρα του αλλά μετά το The Slave That You Are οι Green Carnation μας αποκαλύπτουν την gothic και death πλευρά τους.
Ο Kjetil Nordhus μια από τις πιο ζεστές και συναισθηματικές ερμηνείες της καριέρας του. Η φωνή του μοιάζει να καθοδηγεί κάθε σύνθεση και ο ίδιος λειτουργεί σαν αφηγητής σε αυτό το ταξίδι, ένας αφηγητής που το παρατηρεί από τις ακτές της μελαγχολίας του τίτλου. Με κομματάρες όπως το In Your Paradise και το Too Close to the Flame, οι Νορβηγοί μου έδειξαν ότι είναι μια πολύ αξιοπρόσεκτη περίπτωση συγκροτήματος και θα περιμένω σίγουρα το δεύτερο μέρος του σκοτεινού τους ποιήματος.
Der Weg einer Freiheit – Innern από @necrophobic734
Είδος: Post-Black Metal
Τον Necro τον εμπιστεύομαι γιατί ξέρω ότι τα μουσικά μας γούστα είναι σχετικά συμβατά, οπότε με μεγάλη χαρά έβαλα να ακούσω τους Γερμανούς Der Weg einer Freiheit σε μια κυκλοφορία που μου είχε ξεφύγει φέτος. Όπως φαίνεται και το ίδιο το συγκρότημα εξέλαβε πολύ σοβαρά την αποστολή του παραδίδοντας την πιο στιβαρή δισκογραφική δουλειά τους μέχρι τώρα.
Η τεχνική τους είναι εξαιρετική, αλλά το βασικό μοτίβο του Innern είναι η ατμόσφαιρα που χτίζουν σε κάθε τους σύνθεση. Σχεδόν όλα τα τραγούδια έχουν μια αργή εισαγωγή, η οποία εξελίσσεται σε μια καταιγίδα από blast beats, χειρουργικά riffs και ωμά φωνητικά που ακούγονται απόκοσμα και συμβάλλουν σε όλη την ατμόσφαιρα που προαναφέραμε. Μοιάζουν να ακουμπάνε περισσότερο στην post και λιγότερο στην black πλευρά τους με αποτέλεσμα να μας δίνουν μια ώριμη κυκλοφορία όπως διαφαίνεται μέσα από υπέροχα κομμάτια όπως τα Marter, Eos και Forlorn.
The Dear Hunter – North American EP από @Lef_reimagined
Είδος: Progressive Rock
Είχα κάμποσο καιρό να ακούσω τους Αμερικάνους The Dear Hunter και η πρόταση αυτή με ικανοποίησε αρκετά. Έχουμε ένα EP με πέντε τραγούδια με μέση διάρκεια τα 4-5 λεπτά, το οποίο κυλάει νεράκι. Σε όλα υπάρχει μια κάπως ονειρική και απόκοσμη αίσθηση, πολύ ωραίες prog δομές και η φωνάρα του Casey Crescenzo που προσδίδει μια θεατρικότητα σε κάθε σύνθεση.
Η παραγωγή είναι πολύ ζεστή και δίνει χώρο τόσο στα έγχορδα όσο και στα πνευστά και στα πλήκτρα να αναδειχθούν και να δώσουν βάθος στα τραγούδια. Παρά τους progressivισμούς, υπάρχει και μια υποθάλπουσα indie αισθητική κάνοντας το EP να θυμίζει λίγο πιο σύγχρονο art rock παρά τις 70s επιρροές του συγκροτήματος. Μικρό, διασκεδαστικό και σίγουρα μια πρόταση που εκτίμησα πολύ.
1914 – Viribus Unitis από @ElliKarmela
Είδος: Blackened Death Metal
Η Έλλη μου έστειλε μια πρόταση λίγο πριν κλείσω το αφιέρωμα, αλλά πρόλαβα να το ακούσω 2-3 φορές και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Στο Viribus Unitis οι Ουκρανοί 1914 επιστρέφουν στο concept του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και το προσεγγίζουν χρονολογικά με κάθε τραγούδι να έχει το όνομα μιας χρονιάς και δίπλα τη μάχη ή το μέτωπο του πολέμου.
Είναι ένα άλμπουμ με τελείως κινηματογραφική λογική και αφήγηση με ασφυκτική ένταση που σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι και εσύ στα χαρακώματα και παλεύεις να βγεις ζωντανός. Ο ήχος τους είναι ένα μείγμα black και death με λίγες doom επιβραδύνσεις και κάποια sludge στοιχεία και ταιριάζει τέλεια με το concept. Βαρύς, ατμοσφαιρικός και σε πολλά σημεία πομπώδης.
Η παραγωγή είναι αρκετά πυκνή και σκοτεινή συμβάλλοντας στην αποπνικτική ατμόσφαιρα που προσπαθούν να χτίσουν. Η παρεμβολή παλαιών μουσικών κομματιών από εκείνη την περίοδο και ο συνδυασμός τους με το death metal των 1914 με εντυπωσίασε. Ένα άλμπουμ επικό, αισθητικά όμορφο που λειτουργεί και σαν καμπανάκι μνήμης και υπενθύμισης και ως κραυγή απέναντι στη βαρβαρότητα του πολέμου.
Destiny Bond – The Love από @p_poniridis
Είδος: Hardcore Punk
Ο φίλος Πονηρίδης κάθε χρόνο μου έχει μια πολύ δυνατή underground κυκλοφορία από το χώρο του punk, του hardcore ακόμα και του dungeon. Το The Love των Destiny Bond το λάτρεψα από το εξώφυλλο του με την κόμικ αισθητική και την γραμματοσειρά μου θυμίζει black metal. Το περιεχόμενό του όμως μπορώ να πω ότι με κέρδισε ακόμα περισσότερο.
Είναι ο ορισμός του σύγχρονου hardcore punk. Σε μόλις είκοσι τρία λεπτά με συνθέσεις άμεσες, γρήγορες, με στακάτο παίξιμο οι Destiny Bond σε κερδίζουν από το πρώτο riff. Οι κιθάρες είναι κοφτές, το rhythm section πολύ στιβαρό και παρ’ όλο το punk ύφος, θα βρεις πολλά περάσματα και στοιχεία από το heavy και το thrash τα οποία αναμειγνύονται τέλεια με την γενικότερη 80s-90s αισθητική της παραγωγής.
Μέσα στην ωμότητά και τη σκληράδα τραγουδιών όπως το Destiny Song και το Peace as a Punchline μπορείς να βρεις πιο mid tempo στιγμές όπως το Can’t Kill the Love που βγάζουν περισσότερο συναίσθημα και να γυρίσεις πίσω στην επιθετικότητα του Fix και του Don’t Lose Control με τα ενδιάμεσα σολάκια και την φωνάρα της Cloe Madonna να καθοδηγεί κάθε σύνθεση. Τρομερό πως μπορούν να σε παρασύρουν οι Destiny Bond σε ένα ταξίδι hardcorίλας μέσα σε τόσο λίγη ώρα.
An Abstract Illusion – The Sleeping City από @__Rankin__
Είδος: Progressive Death Metal
Ο φίλος Rankin έχει βρει πάντα τον τρόπο του να ματσάρει το γούστο του και τις λίστες του με κάτι που θα με εντυπωσιάσει. Το έκανε με τους Mur και τους Psychonaut στο παρελθόν και το καταφέρνει και τώρα με τους An Abstract Illusion. Progressive Death από την πάντα παραγωγική Σουηδία, αλλά μπολιασμένο με πολλά στοιχεία που μου θύμισαν το περσινό έπος των Blood Incantation.
Στο The Sleeping City η τετράδα από το Boden μοιάζει να βρίσκει την τομή ανάμεσα στο death, το progressive, το ambient και το blackgaze εντάσσοντας τα πολύ οργανικά στη μουσική τους. Από το Blackmurmur η συνταγή είναι χαρακτηριστική. Αργές εισαγωγές που χτίζουν την ατμόσφαιρα, ώσπου τα ντραμς και οι κιθάρες θα ξεκινήσουν το κυρίως μέρος της εκάστοτε σύνθεσης.
Τα growls και οι εναλλαγές με καθαρά φωνητικά, τα πλήκτρα και οι μελωδίες που φέρνουν και οι συνεχείς αλλαγές στους ρυθμούς σου θυμίζουν πολύ τις progressive death εποχές των Opeth, αλλά με περισσότερο ambient ήχο και πιο post ενορχηστρώσεις στις κιθάρες. Κομμάτια όπως το Frost Flower και το The Sleeping City θα είναι σίγουρες επιλογές μου σε μελλοντικές playlists. Άλλη μια χρονιά που ο φίλος Rankin κάνει τα μαγικά του λοιπόν.
Karg – Marodeur από @PolyxenInDespai
Είδος: Post-Black Metal
Μιας και το Scorched Earth των Harakiri for the Sky που μου πρότεινε η Πολυξένη, το είχα ήδη συμπεριλάβει στο δικό μου αφιέρωμα, καταλήξαμε τελικά στο άλλο project του V. Wahntraum, τους Karg. Πρέπει να πω ότι αγνοούσα την ύπαρξη του και μου έκανε εντύπωση, γιατί μοιάζει πάρα πολύ ηχητικά με το έτερο συγκρότημα του ταλαντούχου Αυστριακού.
Είναι ένα άλμπουμ που σφύζει από συναισθηματική ένταση και υπαρξιακή ενδοσκόπηση και ο Wahntraum είναι ιδανικός να αποδώσει όλα αυτά στην post-black/shoegaze ενορχήστρωση που χτίζουν. Ένα ακόμα ποιητικό ταξίδι για τη μοναξιά, την απώλεια και την πνευματικότητα. Είναι ένα πολύ ατμοσφαιρικό άλμπουμ με καταπληκτικά ορχηστρικά στοιχεία να γεμίζουν τις κιθάρες και τη φωνή του J.J.
Στην παραγωγή έχει γίνει εξαιρετική δουλειά. Δεν είναι μπουκωμένη ή τραχιά, αλλά βοηθάει την ανάδειξη κάθε όργανου σε αυτό το οριακά δυστοπικό είδος μουσικής και τις μελαγχολικές συνθέσεις. Το Marodeur είναι μια πραγματική αλμπουμάρα για τον ακραίο ήχο, μία έκφραση δύναμης μέσα στον γενικότερο πεσιμισμό του. Η ευρωπαϊκή blackgaze σκηνή είναι σε καλά χέρια.
AFI – Silver Bleeds the Black Sun… από @theGreenLoki13
Είδος: Post-Punk
Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από τον φίλο Green Loki, ο οποίος κάθε χρόνο έχει κάτι ενδιαφέρον να προτείνει από τον χώρο του post-punk. Το νέο άλμπουμ των AFI δεν το είχα ακούσει, αλλά μπορώ να πω πως πρώτον είναι πολύ κοντά στο στυλ μουσικής που παίζουμε στο Anthems Radio Show (κάθε Τετάρτη 7-9 το βράδυ στο Favela Radio για να μην ξεχνιόμαστε) και δεύτερον μοιάζει να συγκεράζει όλες τις φάσεις που έχουν περάσει ως μπάντα.
Από τη μία την gothic punk ορμή των 00s, από την άλλη την πιο πρόσφατη new wave και post-punk φάση τους εμπλουτισμένη με την dark pop/alternative πλευρά τους. Είναι ένα άλμπουμ πολύ μελαγχολικό που κρύβει όμως μια μυστική ενέργεια που πάλλεται ανάμεσα στα κομμάτια. Οι κιθάρες και οι ερμηνείες του Davey Havok έχουν μια έμφυτη ψυχρότητα, όσο τα synthesizers συμβάλλουν στην ατμόσφαιρα και την ποιητικότητα των συνθέσεων.
Το songwriting τους δεν ήταν ποτέ συμβατικό, ούτε επιθυμούν να μπουν σε μια φάση νοσταλγίας. Αντιθέτως δείχνουν να εξελίσσονται και σε κερδίζουν τόσο με την μουσική τους κατεύθυνση, όσο και με τα catchy ρεφρέν τους. Το Silver Bleeds the Black Sun… γίνεται καλύτερο όσο προχωράει με τα Ash Speck in a Green Eye, Voidward I Bend Back και Marguerite να είναι μια από τις πιο ωραίες τριάδες τραγουδιών συνοψίζοντας τέλεια τον δίσκο. Ωραίο, σύγχρονο, απλό post-punk.
LIK – Necro από @expert_bitching
Είδος: Death Metal
Ο Jesse Pinkman με ξέρει αρκετά καλά για να μου προτείνει έναν δίσκο όπως αυτός των LIK. Που και που νομίζω πως χρειαζόμαστε άλμπουμ όπως το Necro. Είναι αυτό το είδος που δε θέλει να ανακαλύψει τον τροχό ή να φέρει πολύ ρηξικέλευθες ιδέες, αλλά να ακούσουμε ωραία μουσική. Ωμό και γρήγορο άλμπουμ με πολλά αποστάγματα old school deathίλας.
Με τη στιχουργική τους θεματολογία και την προσέγγισή τους στις συνθέσεις τους, οι Σουηδοί ανά σημεία μου θυμίζουν πολύ τους Cannibal Corpse. Δεν έχει γενικά πολλές στιγμές που πατάει φρένο, που χτίζει κάτι ή θέλει να σε αφήσει να πάρεις ανάσα. Το παίξιμο είναι στακάτο, δυναμικό και σε ένα club show θα γινόταν πάταγος σε εισαγωγές όπως του Deceased, του They και του Morgue Rat.
Οι LIK δεν χρειάζονται να κάνουν πολλά για να ξεχωρίσουν. Η δύναμή τους, η στιβαρότητα και το πόσο τραχείς ακούγονται, τους εξασφαλίζει εύκολα μια θέση και σε μελλοντικές ακροάσεις του Necro. Μια χαρακτηριστική υπενθύμιση πως όσο και να σκαλίζουμε το metal για κάτι καινούριο, η old school συνταγή με καλή παραγωγή μπορεί εύκολα να σε κερδίσει.
Snõõper – Worldwide από @CheapEripo
Είδος: Punk
Αυτή ήταν η πρώτη πρόταση που μου ήρθε φέτος και μάλιστα από Οκτώβρη μήνα και θα την ξέχναγα αν δεν έψαχνα τυχαία τους σελιδοδείκτες μου λίγες μέρες πριν τελειώσει το αφιέρωμα. Όπως και να ‘χει, δεν γνώριζα τους Snooper, αλλά πέρασα φανταστικά ακούγοντας το Worldwide. Το εισαγωγικό Opt Out δείχνει αμέσως τον τόνο του άλμπουμ.
Καθαρό punk με αυθεντική νεανική ορμή, μια περίεργη έκρηξη νεύρων και ενθουσιασμού ταυτόχρονα. Οι συνθέσεις είναι πολύ μικρές σε διάρκεια, κρατώντας συνήθως 2 με 3 λεπτά, οι μπασογραμμές τους post-punkίζουν ανά σημεία, οι κιθάρες και τα synths δίνουν μια συνεχή εντύπωση κίνησης και ενέργειας, ενώ τα φωνητικά καθοδηγούν μαεστρικά όλα τα υπόλοιπα.
Κομμάτια σύντομα, κοφτά, επιθετικά αλλά και διασκεδαστικά σε ένα άλμπουμ που δε θέλει να σε κάνει να ηρεμήσεις, αλλά να σε γεμίσει χαρά και να σε κάνει να κουνηθείς, να χορέψεις και να γουστάρεις εξίσου με τους δημιουργούς του σε κάποιο club show. Πολύ δυνατή πρόταση για ακόμα μία χρονιά.
Blut aus Nord – Ethereal Horizons από @yu_lee
Είδος: Black Metal
Η φίλη και ακροάτρια Γιούλη δυσκολεύτηκε να μου δώσει τη δική της πρόταση, κατέληξε ωστόσο στο Ethereal Horizons των Blut aus Nord. Οι Γάλλοι black metallers κατάφεραν πραγματικά να με ταξιδέψουν μέσα από το δίσκο τους. Πρόκειται για ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά άλμπουμ της χρονιάς με ξεκάθαρη κατεύθυνση και λογική στις συνθέσεις τους.
Ουσιαστικά οι Blut aus Nord εξερευνούν ακόμα περισσότερο την απόκοσμη μυσταγωγία από την οποία χαρακτηρίζεται η τελευταία φάση της καριέρας τους. Τα τραγούδια είναι διάρκειας εφτά έως οχτώ λεπτών φτάνοντας ακόμα και στα δεκατρία με τις κιθάρες να δίνουν τον τόνο πριν έρθει το rhythm section να υποστηρίξει την σκοτεινή ατμόσφαιρα. Μου άρεσαν επίσης πολύ οι post γέφυρες στην μέση των κομματιών οδηγώντας σε υπέροχα ξεσπάσματα στο τέλος όπως γίνεται στο αγαπημένο μου The Fall Opens the Sky.
Το Ethereal Horizons μοιάζει να έχει τον πιο κατάλληλο τίτλο που έχω δει. Ο ορίζοντας που αναγράφεται δεν είναι πραγματικός, αλλά δημιουργείται μέσα από τους ήχους και τα συναισθήματα που σου προξενεί ακούγοντας το. Είναι η συνάντηση του black metal με την dark ambient και τα επικά φωνητικά που σε κομμάτια όπως το What Burns Now Listens και το The Ordeal μοιάζει σαν μια μυστική τελετουργία. Αυτό από μόνο του είναι ανατριχιαστικό.
Αυτό ήταν το Sound Vault με τις προτάσεις του κοινού για το 2025. Για ακόμα μία φορά, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους όσους στέλνετε τις προτάσεις σας, κάποιοι από εσάς για πολλά χρόνια συνεχόμενα και με βοηθάτε να ανακαλύψω νέους δίσκους και συγκροτήματα που ίσως μου ξέφυγαν. Όπως πάντα, δίνουμε ραντεβού για του χρόνου!
