Ήταν Ιανουάριος όταν έγραψα το πρώτο Unstable Show της νέας χρονιάς με τα post συγκροτήματα που θα ήθελα να βγάλουν νέο δίσκο φέτος και οι Movement of Static ήταν το σιγουράκι μου. Ήταν επιβεβαιωμένο από πολλές πηγές και κυρίως από τις σελίδες τους στα social media ότι σύντομα θα έβγαζαν δίσκο και ο Απρίλης του 2023 που είχαμε το τελευταίο update φάνταζε μακρινός.
Δεν είναι πολύ περίεργο που κάποιες φορές μπορούμε να δεθούμε τόσο πολύ με ένα συγκρότημα και δη εγχώριο και να μην τους έχουμε δει ποτέ από κοντά; Πρόσφατα γνώρισα τα μέλη ενός πολύ αγαπημένου μου ελληνικού συγκροτήματος, αλλά με τους Movement of Static νιώθω ένα περίεργο δέσιμο. Χωρίς να τους ξέρω ή να έχω μιλήσει με περισσότερα από πέντε μηνύματα, έχω εμβαθύνει πάρα πολύ στη μουσική τους.
Η αρχή έγινε το 2017 που κάναμε μια συνέντευξη με αφορμή το πρώτο τους EP Novelty Seekers. Θυμάμαι πόσο είχα μαγευτεί από αυτό το 30λεπτο μουσικής. Ένα πραγματικό αριστούργημα που ακούγεται ενιαίο και σου προκαλεί έκρηξη συναισθημάτων. Ήταν ένα EP που με συνόδευσε πολύ εκείνη τη χρονιά, στη στρατιωτική μου θητεία και αργότερα στην καραντίνα. Ακόμα και σήμερα, δεν έχω βρει κάποιο άλλο άλμπουμ ανάλογης διάρκειας που να έχω ακούσει περισσότερο.
Το Naegleria, το πρώτο τους άλμπουμ, κυκλοφόρησε 1μιση χρόνο μετά και για αυτό έχω γράψει μια από τις λίγες κριτικές μου στο anthem. Δε μου αρέσουν πολύ οι κριτικές γενικά. Αυτό που προσπάθησα να κάνω στο Naegleria είναι αυτό που κάνω με τη μουσική των Movement of Static γενικότερα. Ερμηνεύω τα μηνύματα της και αποκωδικοποιώ τι θέλουν να πουν από τη μουσική τους, τα ιντερλούδια τους και τις ρήσεις που ακούγονται πολλές φορές.
Το Naegleria είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους δίσκους του 2018, ένα υπέροχο ταξίδι για να ανακαλύψεις τη γνώση. Δύο διαστάσεις: Αυτή που βρισκόμαστε και μία άλλη όπου ένα κορίτσι προσπαθεί να ανακαλύψει το νόημα της ζωής. Ένα φανταστικό concept που το τέλος ενώνεται με την αρχή του προσφέροντας απαντήσεις στα ερωτήματα που έθεσε το ίδιο το συγκρότημα. Ακόμα και σήμερα, πολλές ακροάσεις μετά, δεν ξέρω αν το έχω αποκωδικοποιήσει πλήρως και αυτή είναι η άγρια ομορφιά του.
Και εγένετο Projections
Μάρτιος 2021 και όντας σε καραντίνα σκρολάρω στο Facebook και πέφτω σε ένα βίντεο από τη σελίδα των Movement of Static. Με περισσότερη ηλεκτρονική μουσική να παίζει στο background και γυρισμένο στη φύση, το βίντεο έδειχνε ότι όχι απλά θα έχουμε συνέχεια του Naegleria, αλλά ένα μουσικό prequel, το οποίο θα εξερευνούσε την έννοια της πραγματικότητας. Τι είναι πραγματικό, τι όχι, αλλά κυρίως τι οπτική γωνία έχουμε εμείς όταν εξερευνούμε την αλήθεια.
Χρειάστηκε να περιμένουμε τρία χρόνια από εκείνο το βίντεο, αλλά στις 29 Μαρτίου το Projections κυκλοφόρησε. Με εξέπληξε το πόσο μοιάζει με τα προηγούμενα τους άλμπουμ και ταυτόχρονα πόσο διαφορετικό είναι ηχητικά. Σε μια από τις πρώτες ακροάσεις, αισθάνθηκα ότι το Projections ξεκινάει με αργό, post-rock ρυθμό και καταλήγει στις γνωστές post-metal φόρμες προς το τέλος του, θυμίζοντας το ύφος του Naegleria, κάνοντας το να μοιάζει με prequel και σε ηχητικό επίπεδο. Μπορεί να μην ήταν καν ο στόχος τους, αλλά όντως ένιωσα ότι όσο περνάει η ώρα το άλμπουμ μοιάζει στο Naegleria.
Έχουν περάσει τρεις μήνες και κάτι από εκείνες τις πρώτες ακροάσεις και αισθάνομαι ότι έχω κάπως παραδοθεί σε αυτόν τον δίσκο. Όπως στο Naegleria, έτσι και εδώ προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω κάθε πτυχή του. Οι Movement ξέρουν πως να σε κρατάνε σε αυτό το ταξίδι μαζί τους. Για παράδειγμα στην δημοσίευση που παρουσίασαν το άλμπουμ τους, κάθε παράγραφος ξεκινούσε με κεφαλαία γράμματα που αν τα διάβαζες κάθετα, έγραφαν τον τίτλο του άλμπουμ. Είναι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά.
Το άλμπουμ ξεκινάει με το Perception, ένα κομμάτι που δείχνει ότι το συγκρότημα εμπλουτίζει τον ήχο του με πολλά ηλεκτρονικά περάσματα. Κυρίως όμως δείχνει πως το Projections ξεκινάει με τη λέξη αντίληψη, γιατί θέλει να σου δείξει ότι εκεί βρίσκεται η ουσία του. Στην αντίληψη που έχεις για τον κόσμο γύρω σου και την πραγματικότητα.
Συνεχίζουμε με το Fractals και εδώ μπαίνουν τα μαθηματικά και η γεωμετρία στο κόλπο. Από την άλλη πλευρά, ακανόνιστα σχήματα όπως τα φράκταλ είναι αυτά που πρέπει να εξερευνήσουμε στο υποσυνείδητο μας για να ανακαλύψουμε την αλήθεια ή μάλλον την αντίληψη της αλήθειας που έχουμε στο μυαλό μας. Μουσικά το Fractals έχει ίσως το καλύτερο outro που έχουν γράψει ποτέ, ένα δαιμονιώδες τέλος για αυτό το ταξίδι στα βάθη της ψυχής μας.
Στο Remembrance άρχισα λίγο να τα χάνω. Είναι η αναδρομή που κάνουμε στο παρελθόν, στον παλιό μας εαυτό και κάπου στη μέση του κομματιού πέραν των ατμοσφαιρικών στοιχείων, ακούμε και ήχους από το παρελθόν όπως τον ήχο της dial-up σύνδεσης στο Ίντερνετ και ενός παλιού τηλεφώνου. Άρχισα να αναζητώ το που κατευθύνεται το Projections σε αυτό το κομμάτι. Κατέληξα στο ότι το μέλλον μας και οι απόψεις που έχουμε για το πως βλέπουμε τον κόσμο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το παρελθόν μας.
Το Anti-Universe με την εισαγωγάρα του μοιάζει να διαλύει ό,τι είχαν στήσει τα πρώτα τραγούδια. Ταξιδέψαμε στην ψυχή μας, στο παρελθόν μας, σχηματίσαμε την αντίληψή μας, αλλά ήταν όλα αυτά αλήθεια; Αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που κινήθηκε περισσότερο στα space στοιχεία του Naegleria και μας τράβηξε από το υποσυνείδητο φέρνοντας μας ξανά κάπου στο διάστημα. Μια σπουδαία σύνθεση.
Το Decoding παίζει τον μεταβατικό ρόλο που είχε το The Passage στο προηγούμενο άλμπουμ. Φεύγουμε από το διάστημα, φεύγουμε από την ψυχή μας και ήρθε η ώρα να αποκωδικοποιήσουμε όλα όσα ζήσαμε, να δώσουμε ένα σχήμα στην αντίληψή μας όχι μόνο από τα δικά μας βιώματα, αλλά και μέσα από τους άλλους. Το ταξίδι που κάνουμε είναι το ταξίδι που κάνει προσωπικά κάθε άνθρωπος μέσα του και οι άλλοι άνθρωποι το επηρεάζουν βάσει της αντίληψης που οι ίδιοι δημιουργούν.
Όλο αυτό ξεκινάει και χτίζεται στο Archetypes. Εκεί είναι που δίνουμε την τελική μορφή στις σκέψεις μας, δημιουργούμε τις αντιλήψεις μας, γινόμαστε αυτοί που είμαστε και αντιλαμβανόμαστε με τον δικό μας τρόπο την αλήθεια. Το Archetypes είναι αλήθεια συγκινητικό, είναι μουσικά ποικιλόμορφο, αλλάζει συνεχώς ρυθμούς και σε παγιδεύει στις απίστευτες μελωδίες του. Μοιάζει πολύ στο Novelty Seekers, είναι σαν ένα conclusion εκείνου του EP τους.
Και τελικά φτάνουμε στο Inception. Ένα τραγούδι που σε παρασέρνει, ένα τραγούδι που ενώνει στοιχεία από όλα τα υπόλοιπα για να σηματοδοτήσει το τέλος αυτού του ταξιδιού και την έναρξη του επόμενου που σου έχουν ετοιμάσει οι Movement of Static. Ποια είναι η θέση μας σε αυτό το σύμπαν; Και κυρίως πως το βιώνει ο καθένας από εμάς; Τα συμπεράσματα είναι δικά σου, αφού τελειώσεις αυτόν τον δίσκο.
Ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς
Ναι, θα σας κάνω ένα spoiler alert, αλλά στα Six Albums στο τέλος της χρονιάς για τους καλύτερους δίσκους του 2024, το Projections θα συμπεριληφθεί. Είναι σπάνιο μια μπάντα να έχει τόσο μεράκι σε κάθε πτυχή που την αφορά. Από τα εξώφυλλα μέχρι τη μουσική τους και τα νοήματα που θέλουν να περάσουν μέσω αυτής, οι Movement of Static δείχνουν συνεχώς πόσο αληθινά σπουδαίοι είναι.
Αν κάτι δε μπορώ πλέον στη μουσική βιομηχανία, είναι όσους έχουν δει τη μουσική τους τόσο πολύπλοκα ώστε χτίζουν δικά τους multiverses και εναλλακτικές πραγματικότητες μέσα από concept albums λες και είναι η Marvel σε καλλιτέχνη. Οι Movement of Static από την άλλη δείχνουν την ουσία. Κάθε δουλειά τους μέχρι σήμερα δεν είναι μια κουλτουριάρικη προσπάθεια στο να δώσουν νόημα σε μέτριες συνθέσεις.
Είναι αρχιτέκτονες της μουσικής που θέλουν γράψουν. Σκέφτονται ένα concept και το αποτυπώνουν μέσα από τις υπέροχες μελωδίες στις κιθάρες, το στιβαρό rhythm section, αλλά κυρίως το μπάσο τους που για ακόμα μία φορά καθοδηγεί το κάθε τους τραγούδι. Ακόμα και να μην είχαν τόσα νοήματα κρυμμένα, θα παρέμεναν εξαιρετικοί μουσικοί. Στο τέλος της ημέρας αυτό είναι που μετράει. Ίσως τους πάρει κάποια χρόνια να μας φέρουν το επόμενο πόνημα τους. Αλλά μέχρι τότε μας έχουν αφήσει με μπόλικη δουλίτσα στην αποκρυπτογράφησή των προηγούμενων δουλειών τους.
